Sinds 2008 werk ik voor Proud2Bme en heb ik duizenden blogs geschreven. De meeste blogs schreef ik vanuit mijn eigen ervaring. Ik stelde me kwetsbaar op en deelde zeer persoonlijke informatie, waar zelfs mijn vrienden en familie niet altijd van op de hoogte waren, in de hoop anderen hiermee te kunnen helpen. Misschien zou ik met mijn ervaring een aantal mensen kunnen behoeden van de lange weg die ik moest bewandelen om van mijn problemen af te komen. Ik ken inmiddels mijn valkuilen, weet wat ik vroeger beter anders had kunnen doen en leer nog iedere dag nieuwe dingen. Dat iets in het verleden ligt, betekent niet dat het me vandaag de dag niet af en toe nog verdriet kan doen. Gisteren kwam mijn blog over zelfbeschadiging online, welke inmiddels zo’n 140 reacties telt, waarvan misschien wel meer dan de helft zeer aanvallende, kwetsende reacties.
Iedere blog die ik schrijf heeft als doel mensen te helpen, te motiveren, herkenning te geven of tot nadenken te zetten. De onderwerpen waarover ik schrijven raken met stuk voor stuk persoonlijk. Dit deel ik vaak, maar soms vind ik dit te privé en dan houd ik het open, zo ook als dit onderwerp zelfbeschadiging is. Ik heb hier meerdere blogs over geschreven die door velen als heel helpend werden ervaren. Eén van die blogs was ‘Snijden om niet te hoeven voelen‘. Of ik hier persoonlijk ervaring mee had, liet ik in het midden. Dat is voor mij een kwetsbaar onderwerp omdat hier een vrij heftige tijd aan verbonden is, een tijd die ik voor mijzelf heb afgesloten.
Een blog over het wel of niet tonen van je littekens. Ik heb deze blog vooraf met meerdere ervaringsdeskundigen op het gebied van zelfbeschadiging besproken en voorbereid. Zij stonden en staan allen achter deze blog en vinden hem interessant, genuanceerd en een mooie uitnodiging om met elkaar in gesprek te gaan over dit onderwerp. Ik heb mijn overdenkingen gedeeld en heb gevraagd om die van anderen. Samengevat schreef ik dat ikzelf niet altijd en overal mijn littekens zou tonen. Ik zou bijvoorbeeld niet bij een sollicitatie, een ontmoeting met nieuwe mensen of bij een grote groep kinderen snel littekens tonen. Dat is mijn keuze, eentje waarmee ik niet zeg dat wanneer jij dit wel doet, dit verkeerd is. In de blog beschrijf ik enkel dat het goed is om na te denken over deze keuze en dat je hierin voor jezelf een bewuste keuze moet maken. Ik zeg nergens dat je je voor littekens moet schamen of dat je niet overal met korte mouwen en pijpen rond zou mogen lopen. Ik geef tenslotte duidelijk aan respect te hebben voor ieder ander zijn mening en keuze.
Mijn blog werd helaas al snel volledig uit zijn verband getrokken. Binnen no-time kreeg ik vele verwijten om mijn oren geslingerd. Ik zou schrijven dat je niet openbaar met je littekens zou mogen rondlopen en altijd met lange mouwen zou moeten lopen. Ik zou schrijven dat je je moet schamen voor je littekens. Ik zou schrijven dat mensen met littekens beter geen kinderen kunnen krijgen, dat je niet goed bent met littekens en ik zou niet professioneel zijn en niet geschikt zijn als hoofdredactrice. Ik zou niet over dit onderwerp kunnen schrijven omdat ik er zelf geen ervaring mee heb. Mensen knapten door deze ene blog af op Proud2Bme, na jaren fan te zijn geweest. Tenslotte was ik een vieze lesbo en kon ik mijn mening beter voor me houden want die interesseerde toch niemand en bovendien had ik het lichaam van een 10-jarige.
Toen ik ongeveer 22 jaar was ging het heel slecht met mij. Ik zag het leven niet meer zitten en zat alleen nog maar in mijn eentje binnen. Ik had geen werk of studie meer en voelde me extreem minderwaardig. Toen ik het gevoel had dat ik volkomen vast was gelopen in alles besloot ik hulp te zoeken. Deze weg was zwaar en lang. Ik was in therapie bij een instantie waar geen non-contracten golden wat zelfbeschadiging betreft en dit in die zin getolereerd werd. Dit maakte dat binnen no-time 90% van de mensen zichzelf pijn deed. Er ontstond kopieergedrag. Ikzelf kende dit fenomeen al vanaf mijn 16de, maar bij deze instelling heeft het dermate ernstige vormen aangenomen waardoor ik het nooit meer volledig achter me kan laten. Ik heb heel veel spijt van deze periode en hetgeen ik mijn lichaam heb aangedaan en zou ieder ander iets beters gunnen.
Ik heb mijn littekens heel lang verborgen gehouden. Niet omdat ik vind dat ik mijzelf niet mag laten zien, niet omdat ik vind dat ik me voor littekens moet schamen, maar omdat ik niet wil dat de eerste indruk van mij er eentje met littekens is. Die littekens zeggen voor mij enkel iets over een hele nare tijd uit mijn leven, eentje die niet meer bij mij hoort. Eentje die ik niet direct wil delen met iedereen. Ik vind het niet nodig dat mensen die ik net leer kennen, direct zoveel van mij persoonlijk weten. Dat is iets wat enkel mensen weten die heel dichtbij me staan.
Ik kan schrijven dat je helemaal jezelf moet zijn en dat je met littekens naar een sollicitatie, naar school, naar een nieuwe club en de ontmoeting met je schoonouders moet gaan, maar dan zou ik niet eerlijk zijn. De maatschappij is hard en oordeelt en ik schreef deze blog om je te helpen. Om die reden schreef ik dat het goed is om rekening te houden met je omgeving. Ik gun het je om aangenomen te worden voor die leuke baan en niet om afgewezen te worden omdat die werkgever het gewoon te spannend vindt en niet begrijpt wat al die littekens zijn. Ik gun het je om niet te snel beoordeeld te worden, maar eerst beoordeeld te worden op jouw persoonlijkheid, zodat je tijd en ruimte hebt om jouw verhaal te vertellen. Ik zeg niet dat ík oordeel, maar zeg wel dat een groot deel van de maatschappij dit wel zal doen, helaas.
Ik weet hoe het is om bij de gynaecoloog in verband met een kinderwens te zijn en die blik in zijn ogen te zien als hij naar mijn littekens kijkt. Ik weet hoe het is om iets te moeten verbergen. Ik ken de schaamte, de pijn, het verdriet en de onmacht. Ik ken de blikken, de oordelen en de vragen. Het meest nare vond ik toen ik voor het eerst, na jaren, in het bijzijn van mijn vader mijn bikini aan had. Ik had mijn lichaam kapot gemaakt, onherstelbaar, en dat deed hem verdriet.
De reacties onder de blog kwetsen me. Ik kan prima tegen feedback, maar dit heeft niets meer met feedback te maken. Dit is het totaal uit zijn verband trekken van een tekst, het niet goed lezen van een tekst, het negatief interpreteren van een tekst en mij persoonlijk aanvallen. Iedereen die mij een beetje zou kennen of Proud2Bme al langer volgt weet dat ik deze website heb opgericht om mensen te helpen.
Scarlet ♥
Geef een reactie