“So this is Christmas
And what have you done
Another year over
Althans, dit was de songtekst die ik jaren hoorde. Dit was de tekst die ik er zelf van gemaakt had, simpelweg omdat het zo voelde voor mij. Ik kende het liedje zelfs niet meer anders. Jaar na jaar hoopte ik weer dat het volgende nieuwe jaar beter zou worden. In het jaar 2000 wordt alles anders. Het jaar 2001 wordt mijn jaar. In 2002 ga ik écht knallen. Ja, 2003 wordt wel een positief jaar.
Ieder jaar hield ik hoop, maar ieder jaar brokkelde mijn berg hoop een stukje verder af. Met ieder jaar had ik minder hoop. Net als dat ik ieder nieuw schooljaar, iedere nieuwe school, weer dacht en hoopte dat het nu anders zou worden. Dat het nu beter zou worden. Dit jaar wordt alles anders!
…het werd niet anders, het werd niet beter. Dit maakte dat ik de donkere dagen rondom kerst en Oud en Nieuw steeds minder positief werd. Ik werd depressiever, voelde me nog eenzamer dan ik al was en zag het leven, mijn toekomst, steeds minder zitten. Hoezo zou het volgend jaar beter worden? Dat dacht ik immers al jaren lang en het leek allemaal alleen maar slechter te worden.
Meerdere malen rondom Oud en Nieuw zag ik het niet meer zitten en wist ik niet hoe verder. Ik huilde veel, isoleerde mezelf van alles en iedereen & was oudjaarsavond dus ook (bewust) alleen. Het enige wat me af en toe nog een positief gevoel gaf, was lekker eten. Maar dat was exact hetgeen dat ik mezelf niet toe stond. Ik deed het af en toe wel omdat ik mezelf gewoon even beter wilde voelen, maar het negatieve gevoel was erna dubbel zo erg terug.
Oud en Nieuw. Je staat op de grens van een nieuw jaar. Een jaar waarvan je nog geen idee hebt hoe het gaat lopen. Een jaar waarvan je nog niet weet hoe gelukkig jij dat jaar zal zijn. Een jaar waarin alles kan gebeuren, kan veranderen. Zal je over een jaar nog zo gelukkig of ongelukkig zijn als nu? Zal je nog hetzelfde gewicht hebben? Zal je nog evenveel hulp nodig hebben of nog geen hulp hebben?
Ondanks het feit dat ik in de maand december vele malen het bijltje erbij neer heb willen gooien, ben ik doorgegaan, met heel heel veel vallen en opstaan. En natuurlijk was het niet ieder jaar alleen maar kommer en kwel, maar als je wat negatief van aard bent, zie en onthoud je met name de negatieve zaken.
Heel langzaam, bijna zonder dat ik het door had, kwamen er door de jaren heen weer meer positieve momentjes. Kreeg ik weer ietsje meer vertrouwen in de toekomst en begon ik mijn leven weer meer te omarmen. Ik probeerde, hoe moeilijk ik dat ook vond, weer wat meer in contact te komen met de mensen om me heen en begon meer en meer open te staan voor hulp. Ik kon niet alles alleen. “Ik kon dat wel heel zwak van mezelf vinden, maar als ik mijn leven opgeef of alles laat mislukken zonder dat ik ooit heb gevochten mét hulp, het echt een kans heb gegeven, is dat nog veel zwakker.” Ik kreeg, ondanks mij enorme wantrouwen, meer vertrouwen in de mensen die me wilden helpen en zo krabbelde ik beetje bij beetje uit die emmer van verdriet.
De afgelopen jaren ben ik dankbaar. Dankbaar voor mijn leven. Dankbaar dat ik het heb volgehouden en niet heb opgegeven. Dankbaar dat ik eindelijk kan genieten.
Het is bijna 2013. Een nieuw jaar ligt voor je. De toekomst ligt voor je klaar. Je krijgt hem gratis en voor niets. Ik weet hoe verdrietig en pijnlijk het leven kan zijn, maar ik weet ook hoe het positief kan veranderen, ook als je al bijna geen hoop op verandering meer hebt.
Voor iedereen die het deze dagen moeilijk heeft.
Geef niet op. Houd hoop. Het komt goed. Geloof me.
Geef een reactie