Volwassen worden en een eetstoornis

Als kind heb je het nog niet zo door. Als kind denk je nog niet aan de verantwoordelijkheden die je later krijgt op volwassen leeftijd. Je kan je nog verschuilen achter het been van je vader of de rok van je moeder. Als kind kan je je verschuilen achter je leeftijd. Je bent nog een kind en kan het niet allemaal weten. Je bent nog een kind en hoeft daarom nog niet alles te kunnen.

Als kind heb je het idee dat je al heel veel taken hebt en veel aan je hoofd hebt, maar als je eenmaal op het punt staat volwassen te worden, schrik je en word je bang. Eigenlijk had je in je kindertijd niet zoveel om je écht druk over te maken.

Zoveel verantwoordelijkheden had je, als je er zo op terugkijkt, helemaal niet. Ja, je moest je huiswerk maken en voldoendes halen en op tijd je bed uit komen, maar verder? 

bron foto

Je hebt het gevoel dat je geen kant op kan. Je kan niet meer terug, maar je wilt ook niet vooruit. Je wilt nog niet volwassen worden. Het woord “Vrouw” past nog helemaal niet bij jou. Natuurlijk wil je wel wat bereiken in je toekomst, maar je wilt wel graag de onschuldigheid en verantwoordelijkheid van een kind behouden. Niet alleen de verantwoordelijkheid van een kind, maar ook de onschuld en hulpbehoevendheid van een kind.

Je bent doodsbang om alles nu alleen te moeten doen. Doodsbang om zelf hulp te moeten vragen. Je wilt dat mensen je nog zien als “klein”, als iemand waar soms een beetje voor gezorgd mag worden. Je bent bang dat je als je eenmaal volwassen bent, je niet meer getroost zal worden, je niet meer even klein kan zijn, je niet meer zwak mag zijn.

Je bent heel bang dat je de toekomst niet aan kan, dat allemaal dingen waarvan je het idee hebt dat ze van je verwacht worden – studeren, werken, op jezelf wonen, kinderen krijgen – toch nooit gaan lukken. Je bent bang om te falen, niet goed genoeg te zijn. Je wilt niet falen, je wilt niet dat dingen mislukken en begint er daarom liever niet aan. De toekomst, jouw toekomst, jouw eigen leven opbouwen als jonge zelfstandige vrouw is iets waar je nauwelijks over durft na te denken. Het is een grote hoge berg voor je en je hebt geen idee hoe en of je er wel overheen kan komen. Je wilt niet vallen, je wilt niet alleen achterblijven.

Bron: flickr.com/photos/geekounet

De enige manier om niet te mislukken, om niet van die berg af te vallen is volgens jou door de tocht over de berg heen uit te stellen. Je wilt nog ietsje langer kind blijven, je wilt alle verantwoordelijkheid nog even van je afschuiven.

Je wilt jezelf nog niet hoeven redden, je wilt nog even gered worden.

Jouw eetstoornis komt hier stiekem ook nog eens goed bij van pas. Want hoe graag je ook van je eetstoornis af wilt, het is ook een houvast aan het niet verantwoordelijk hoeven zijn, aan het niet volledig zelfstandig hoeven zijn. Je hebt immers problemen, een ziekte, en kan het niet alleen.

“Sorry, dat het niet is gelukt, dat ik het niet heb gedaan, het ging gisteravond niet zo goed met me”

Je hebt hulp nodig en kan er niets aan doen dat je nog geen baan hebt, nog geen studie doet of nog niet volledig op jezelf woont. De angst om de eertstoornis los te laten, wordt hierdoor alleen maar groter.

Als je immers geen eetstoornis meer hebt, wordt er ineens meer van je verwacht. Het wordt nu toch wel eens tijd dat je een toekomst gaat opbouwen, dat je gaat studeren of een baan gaat zoeken. Het wordt tijd dat je niet meer terugvalt op de hulpverlening, zoals een klein kind terugvalt op haar ouders. Je moet het nu alleen gaan doen.

Maar dit is nu juist wat je nog helemaal niet durft en daarom niet wil.

Je hebt nu misschien een aantal dagen per week therapie en dat voelt heel veilig. Iedereen begrijpt je daar en je kan volledig jezelf zijn. Als je je heel naar voelt, kan je dat gewoon uiten en kan je weinig doen die dag. De dag is netjes voor je gepland, er is een duidelijk rooster. Het enige wat je hoeft te doen is er op tijd te zijn en meedraaien in het therapieprogramma. Je hoeft op dat moment nog niet heel erg na te denken over je toekomst, over een baan vinden of 4 jaar een studie volgen. En op het moment dat je hierop gewezen wordt, je wordt gevraagd eens na te denken over je toekomst, krijg je het benauwd.

  • Wat als het me niet lukt om 4 jaar (wat vreselijk lang voelt dat!) een studie te volgen. Wat dan?
  • Stel dat ik me doodongelukkig en eenzaam ga voelen als ik op mezelf woon?
  • Wat nou als in nergens word aangenomen?

Je stelt het denken over jouw toekomst uit. Je stelt het uit, wellicht – wanneer je ondergewicht hebt – samen met het aankomen in gewicht. Jouw kinderfiguur is nog het enige wat je teer en onvolwassen houdt. Jouw kinderfiguur is nog het enige waaraan mensen kunnen zien dat je het nog niet alleen kan. Jouw gewicht is nog jouw enige strohalm aan onverantwoordelijkheid. VOLwassen, zie, het zit zelfs in het woord: VOL. Je wilt nog niet helemaal volwassen zijn, dus blijf je mager = Niet VOL wassen 😉 Een mager klein hondje raap je nou eenmaal eerder van de straat op dan een grote normaal uitziende hond.

Maar hoe lang wil je dit volwassen worden uitstellen?

De tijd gaat sneller dan je denkt. Je stelt het wellicht deels uit omdat je bang bent te falen, te mislukken als mens, het niet alleen te kunnen doen. Maar is de kans dat je faalt, mislukt, niet veel groter als je je toekomst vele jaren uitstelt?

Mensen worden het zat om je altijd maar te moeten helpen, om altijd maar extra rekening met je te houden.

De mensen om je heen gaan verder, bouwen dingen op. Jij niet, jij staat stil. Jij moet op een latere leeftijd opbouwen, wat zij al lang hebben opgebouwd. Denk aan een studie. Het is niet prettig en niet fijn voor je zelfwaardering om op je 25ste aan de HBO studie te beginnen waar je met 17-jarigen in de klas zit. Het kost je flink wat energie om jezelf er dan van te overtuigen dat je geen failure bent.

Toen je nog midden in je eetstoornis zat, voelde je je soms bijzonder, nu voel je je anders op een negatieve manier. Je zou willen dat je meer als de rest was. Gewoon normaal, zonder al die problemen. Je zou willen dat je eerder aan je toekomst had kunnen beginnen, dan was je nu al zoveel verder geweest. Dan was je nu misschien al afgestudeerd.

Volwassen worden en verantwoordelijkheid nemen kan je jaren uitstellen door ziek te blijven. Maar er komt een dag dat mensen je niet meer zien als onvolwassen, breekbaar en onverantwoordelijk. Wat denk jij bij een vrouw van 40 die al 20 jaar een eetstoornis heeft? Denk je dat iemand haar nog ziet als breekbaar, klein en onvolwassen? Nu denk je dat dit jou niet zal overkomen, dat jij het niet zo ver zal laten komen. Dat dacht die vrouw van 40 ook. En die vrouw van 30 ook. En die 28 ook. Toch stellen ze allen het volwassen worden, deels bewust, al meer dan 10 jaar uit.

Is volwassen worden, verantwoordelijkheid hebben, dan zo naar, zo eng? Neuh, dat valt best mee. De sprong naar volwassen worden is een stuk enger dan het volwassen zijn zelf. Daarbij is het lang niet zo zwart – wit als waar je bang voor bent. Als je volwassen bent, geen eetstoornis meer hebt, hoef je niet alles alleen te doen. Ook als je volwassen bent, kan je soms best even klein zijn, bijvoorbeeld bij een vriendin of bij je partner.

Als je volwassen bent, mag je af en toe best hulp vragen als je het moeilijk hebt. Dit betekent niet direct dat je zwak of mislukt bent. Misschien worden sommige dingen die je niet goed doet, je meer aangerekend, maar so what? Als je iets niet goed doet of niet op tijd af hebt, betekent dit niet direct dat je een slecht persoon bent of dat mensen je stom vinden.

Weet je wat het prettige is aan volwassen en zelfstandig zijn? Je voelt je een volwaardig mens, meer serieus genomen. Je zelfwaardering stijgt. Je bent niet meer dat meisje dat hulp nodig heeft en een eetstoornis heeft. Je bent een volwassen vrouw die vecht voor haar toekomst.

Wees niet bang om die berg te klimmen naar volwassenheid. Probeer niet te kijken wat er kilometers achter die berg ligt. Kijk voor je, beklim die berg en geniet van het uitzicht als het je gelukt is om er bovenop te komen. Want geloof het, zelfstandigheid en verantwoordelijk zijn voor jezelf is zeker iets waar je van kan genieten.

En als je dat eenmaal hebt ervaren, wil je nooit meer terug naar die hulpbehoevende rol als onvolwassen meisje met een eetstoornis.

Foto 4: flickr.com/photos/21560098@N06
foto 5: weheartit.com

Binnenkort is hier ook een themachat over!

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

38 reacties op “Volwassen worden en een eetstoornis”

  1. Wauw… Herkenning..

  2. Topblog! Zeker weten dat veel meiden/jongens zich hierin zullen herkennen.

  3. Heel herkenbaar.

  4. Herkenning…
    Toch is het laatste op mij helaas niet van toepassing. Ik ben nu 27 en heb al 15 jaar een eetstoornis. Tussendoor is het heel erg goed gegaan en heb ik mijzelf als genezen gezien. Ik ben ‘gewoon volwassen’ geweest, maar nu sinds een jaar is het weer helemaal mis. Ik vind het volwassen leven verschrikkelijk en ben als de dood voor de toekomst (zit nu in het laatste jaar van mijn studie). Maar ik ben nooit echt kind geweest, dus daar kan ik dan toch ook niet naar terug verlangen? Weer iets om over na te denken…

  5. Oh woow, herkenbaar.. Maar inderdaad, het gewoon aangaan is de enige oplossing om van de angst af te komen. 🙂
    (hihi als ik dit zo lees ben ik best trots op mezelf dat ik ben begonnen met een studie ook al was ik zooooo bang. YAY *proud*)

  6. Hoezo zou je je een failure moeten voelen als je op je 25ste begint met een HBO, zoveel mensen maken een carriereswitch, etc. WAT EEEN ONGELOVELIJKE ONZIN dus, NIEMAND IS TE OUD OM TE BEGINNEN MET STUDEREN!!!

  7. Wauw, dit is echt zo mij nu. Ik ben hartstikke bang wat er met mij gaat gebeuren na mijn eindexamen en wat ik allemaal wel niet moet doen ik ben bang dat mensen mij nog niet goed genoeg vinden voor volwassen zijn. Terwijl ik wil zuipen en van alles zoals alle andere en ik ben bang dat dat niet lukt met een eetstoornis met asperger daar word ik zo verdrietig van!

  8. Je reactie is niet zo passend.

    Er staat nergens dat je je een failure moet voelen. Er staat dat je je zo kan voelen als je als 25-jarige bij 17-jarigen in de klas zit en dat dit niet prettig is.

  9. Heel erg bedankt voor het plaatsen van dit artikel… Moest er bijna van huilen. Wat een inzicht heb ik in mijn problematiek erbij gekregen…

  10. jeetje wat herkenbaar..

  11. zeker herkenend, wat normaal moeilijk is uit te leggen aan anderen, staat hier duidelijk omschreven..

  12. Herkenbaar..

  13. Super geschreven. Erg inzichtgevend.

  14. Ik snap dat de meeste mensen hier zichzelf enorm in kunnen herkennen.

    Ik herken mezelf er totaal niet in. Ik ben 20 en heb 6 jaar al een eetstoornis. Ik heb daardoor niet mijn school af kunnen maken, ik voel me daar enorm waardeloos door. Ik haat het om in behandeling te zijn en wil verder dus ik doe er alles aan om de volwassen dingen te doen. Ik doe naast mijn behandeling een thuis studiie, Ik ben aan het soliciteren, ik woon opmezelf. En ik vind het heerlijk, ik vind het enorm fijn de verantwoordelijkheid. Ik haat het als mensen voor me (willen) bepalen. Ik ben niet anders dan andere mensen omdat ik een eetstoornis heb. Ik doe alle dingen in principe die anderen ook van mijn leeftijd doen. Dus ik kan me er totaal niet in vinden

  15. de eerste x dat ik dit las dacht ik echt; wtf wat een onzin.
    maar, nu denk ik toch wel, ‘wauw, herkenning!!!’

    x

  16. dit wordt vaak gezegd he… maar toch herken ik me er niet helemaal in.
    Ja ik wil soms nog even afhankelijk kunnen zijn van iemand, ja ik heb moeite om mezelf vrouw te noemen en met dingen als seksualiteit enzo bezig te zijn
    Maar nee ik heb geen leuke jeugd gehad om naar terug te verlangen. Nee mijn es zorgt er niet voor dat ik niet volwassen hoef te zijn. Ik heb een diploma gehaald, heb er alleen langer voor moeten knokken, ik heb een baan, ik woon al sinds mijn 17de zelfstandig, ik ben zo volwassen as can be en toch is daar die AN…

  17. Heel herkenbaar..

  18. Exactly what I need!

  19. Zo herkenbaar, die angst voor verantwoordelijkheid en volwassen worden, sinds de brugklas vond ik het altijd al verschrikkelijk om meer en meer verantwoordelijkheid te krijgen en zo eng, terwijl, achteraf gezien, het altijd super gemakkelijk ging.

  20. Voor mij is dit ook heel herkenbaar. Ik heb er ook altijd tegenop gezien om ouder te worden, maar misschien dat het bij mij deels een andere oorzaak heeft. Ik heb namelijk Asperger. Daar zijn ze laat achter gekomen en hierdoor heb ik jarenlang veel dingen moeten doen die eigenlijk te lastig waren..
    Over anderhalve maand word ik 18 en daar zie ik ook zo erg tegen op!

  21. prachtig, helder duidelijk… stuur ik naar mijn dochter, dank je wel

  22. Ja, dit is herkenbaar. Niet alles, niet ieder detail, maar een groot deel toch wel. En dat doet best pijn, eigenlijk.

    Bedankt voor het plaatsen!

  23. Grappig, sommige zinnen heb ik gisteren in iemands dagboekje geschreven. O.a. over de vergelijking met het verschuilen achter de benen van je ouders.

  24. Erg herkenbaar..

  25. Herkenbaar. Schaamde me altijd beetje voor die gedachte(n). Maar ben dus niet de enige.
    Werk er wel keihard aan, maar vind het wel eng om aan een toekomst te denken zonder de (veilige) hulpverlening en de groepstherapie. Is toch een soort van veilige basis waar je op terug kan vallen. Maar zal het toch ooit zelf moeten doen.

  26. Woow! Dit artikel omschrijft precies hoe ik me voel nou ik volgend jaar op kamers ga en ga studeren.. Zelf kon ik het niet echt verwoorden.

  27. Ik ben hier nu heeel erg mee bezig bij therapie. Wat ontzettend herkenbaar!

  28. Goh, heftig confronterend en zo herkenbaar dit artikel inderdaad. Ik ben nl. zo’n vrouw van 36 die het al vanaf haar 12e uit aan het stellen is om volwassen te worden en verantwoordelijkheid te nemen. Ik heb al vele behandelingen gehad en in therapie ging het goed, maar altijd zodra ik weer thuiskwam alleen ging het weer mis en verval ik weer in oude patronen. Ik vind het zo moeilijk om telkens weer opnieuw te beginnen en moed te verzamelen en voel me soms behoorlijk moedeloos en hulpeloos. Zie vriendinnen om me heen trouwen en moeder worden en ik sta stil.Mijn relatie lijdt onder mijn eetstoornis/borderline en mijn vriend kan/wil niet samenwonen op deze manier. Heb ook altijd alleen maar hetzelfde te vertellen naar mijn omgeving “het gaat niet goed met me” en merk dat mijn werledje steeds kleiner wordt. Uiteindelijk weet ik dat ik zelf de enige ben die het kan veranderen, weet alleen soms niet meer waar ik moet beginnen. Dus meiden stel niet uit, hoe langer je wacht hoe moeilijker het wordt! Ben zeer geinteresseerd in themachat over dit onderwerp!

  29. Hopeloosje,
    Je hebt helemaal gelijk!!
    Ik ben tot mijn schok ineens 21 jaar, hulpeloos, onvolwassen meisje, geen opleiding, geen vrienden alleen mn eigen huisje.
    MAar het lukt me niet om verder te komen.
    En dat moet wel want ik wil uit dit ISOLEMENT van mezelf.
    Ineens drong het door, dat als ik niet verander ik op mijn 32e nog steeds zo ben..
    en er niks van mijn fantasietoekomst terecht komt

  30. Die laatste zin houd me zo enorm bezig
    en het hele artikel verwoord precies mijn gehele problematiek. Even als het artikel van hospilatiesatie ofzoiets van de kliniek.
    Ben bereid ervoor te vechten want heb idd inmiddels ondervonden er niks overblijft als ik nog lang zo doorga.

    Dit geeft me inzicht, kracht en hoop. Het zit wel in me(en dat weet ik ook wel) maar daarom heen zit zoveel angst dat ik aan mezelf twijfel en er dus maar weer niet aan begin.
    Na het leven van dit artikel en de reacties van mede prouders weet ik dat ik niet de enige ben en dat relativeert ernom voor me:)
    thanks lieve mensen, een verademing na jaren eenzaam hiermee rond hebben gelopen!

  31. Wauw, zó voor mij geschreven!

  32. herkenbaar, mijn eeststoornis begon pas echt toen ik “volwassen” werd (18 dus) en voor het eerst op kamers ging

  33. Ik ben 47 jaar………..al 33 jaar boulimia………..durf nog steeds niet te springen…. en volwassen te worden………..dus ben je jonger “spring” in het diepe…….. doe het want mijn leven is een leven van een afhankelijke vrouw die bang is en nooit aan iets afgemaakt heeft en nog steeds in wezen dat kleine kind is wat niet volwassen durft te worden………..Ik leef nog en dat is al een “wonder” …….. dus ik verzamel nu de moed om als nog die sprong te wagen ……… want het is nu of nooit………..!!!

  34. @Chris mee eens! Ik sta ook voor de keuze. Ik wil heel graag, kon ik het bang-zijn-knopje maar uitzetten (:

  35. Heel mooi geschreven! En herkenbaar. Ik ben 27 en net begonnen met een studie. Het is zeker lastig om jezelf dan niet negatief te benaderen zo af en toe. Voor mij was studeren gelukkig een stap die mij motiveert steeds verder te gaan en mezelf positiever te bekijken. Ik leer ook steeds meer vertrouwen te hebben in de toekomst. Soms denk ik nog wel eens was ik maar eerder begonnen en jonger. Maar ik leer ook steeds meer de wens op een beter verleden los te laten. De dag zal nooit komen dat mijn verleden verandert en erom wensen betekend erin blijven leven nu. Dus loslaten en bezig zijn met waar ik nu invloed op heb en wat de toekomst kan brengen. Hiervoor maakt leeftijd niet uit, het leven begint elke dag opnieuw. Maar hoe eerder je kiest hoe eerder het nu en dus de toekomst begint.

  36. Helemaal herkenbaar, ik ben nu 17, maar ben zo bang om 18 te worden. Dan gaan mensen meer van je verwachten. Moet je zelfstandig zijn.
    Was ik nog maar even klein 😔

  37. Wow, zó herkenbaar. Deze blog heeft me enorm geholpen, want had als opdracht van m’n hoofdbehandelaar meegekregen om na te denken over de functies van m’n eetstoornis. De voor- en nadelen van ‘groot’ en ‘klein’ zijn. Beetje laat, maar bedankt voor deze verhelderende blog!

  38. Wat een prachtig bericht zo herkenbaar

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *