Als kind heb je het nog niet zo door. Als kind denk je nog niet aan de verantwoordelijkheden die je later krijgt op volwassen leeftijd. Je kan je nog verschuilen achter het been van je vader of de rok van je moeder. Als kind kan je je verschuilen achter je leeftijd. Je bent nog een kind en kan het niet allemaal weten. Je bent nog een kind en hoeft daarom nog niet alles te kunnen.
Als kind heb je het idee dat je al heel veel taken hebt en veel aan je hoofd hebt, maar als je eenmaal op het punt staat volwassen te worden, schrik je en word je bang. Eigenlijk had je in je kindertijd niet zoveel om je écht druk over te maken.
Zoveel verantwoordelijkheden had je, als je er zo op terugkijkt, helemaal niet. Ja, je moest je huiswerk maken en voldoendes halen en op tijd je bed uit komen, maar verder?
Je hebt het gevoel dat je geen kant op kan. Je kan niet meer terug, maar je wilt ook niet vooruit. Je wilt nog niet volwassen worden. Het woord “Vrouw” past nog helemaal niet bij jou. Natuurlijk wil je wel wat bereiken in je toekomst, maar je wilt wel graag de onschuldigheid en verantwoordelijkheid van een kind behouden. Niet alleen de verantwoordelijkheid van een kind, maar ook de onschuld en hulpbehoevendheid van een kind.
Je bent doodsbang om alles nu alleen te moeten doen. Doodsbang om zelf hulp te moeten vragen. Je wilt dat mensen je nog zien als “klein”, als iemand waar soms een beetje voor gezorgd mag worden. Je bent bang dat je als je eenmaal volwassen bent, je niet meer getroost zal worden, je niet meer even klein kan zijn, je niet meer zwak mag zijn.
Je bent heel bang dat je de toekomst niet aan kan, dat allemaal dingen waarvan je het idee hebt dat ze van je verwacht worden – studeren, werken, op jezelf wonen, kinderen krijgen – toch nooit gaan lukken. Je bent bang om te falen, niet goed genoeg te zijn. Je wilt niet falen, je wilt niet dat dingen mislukken en begint er daarom liever niet aan. De toekomst, jouw toekomst, jouw eigen leven opbouwen als jonge zelfstandige vrouw is iets waar je nauwelijks over durft na te denken. Het is een grote hoge berg voor je en je hebt geen idee hoe en of je er wel overheen kan komen. Je wilt niet vallen, je wilt niet alleen achterblijven.
Bron: flickr.com/photos/geekounet
De enige manier om niet te mislukken, om niet van die berg af te vallen is volgens jou door de tocht over de berg heen uit te stellen. Je wilt nog ietsje langer kind blijven, je wilt alle verantwoordelijkheid nog even van je afschuiven.
Je wilt jezelf nog niet hoeven redden, je wilt nog even gered worden.
Jouw eetstoornis komt hier stiekem ook nog eens goed bij van pas. Want hoe graag je ook van je eetstoornis af wilt, het is ook een houvast aan het niet verantwoordelijk hoeven zijn, aan het niet volledig zelfstandig hoeven zijn. Je hebt immers problemen, een ziekte, en kan het niet alleen.
“Sorry, dat het niet is gelukt, dat ik het niet heb gedaan, het ging gisteravond niet zo goed met me”
Je hebt hulp nodig en kan er niets aan doen dat je nog geen baan hebt, nog geen studie doet of nog niet volledig op jezelf woont. De angst om de eertstoornis los te laten, wordt hierdoor alleen maar groter.
Als je immers geen eetstoornis meer hebt, wordt er ineens meer van je verwacht. Het wordt nu toch wel eens tijd dat je een toekomst gaat opbouwen, dat je gaat studeren of een baan gaat zoeken. Het wordt tijd dat je niet meer terugvalt op de hulpverlening, zoals een klein kind terugvalt op haar ouders. Je moet het nu alleen gaan doen.
Maar dit is nu juist wat je nog helemaal niet durft en daarom niet wil.
Je hebt nu misschien een aantal dagen per week therapie en dat voelt heel veilig. Iedereen begrijpt je daar en je kan volledig jezelf zijn. Als je je heel naar voelt, kan je dat gewoon uiten en kan je weinig doen die dag. De dag is netjes voor je gepland, er is een duidelijk rooster. Het enige wat je hoeft te doen is er op tijd te zijn en meedraaien in het therapieprogramma. Je hoeft op dat moment nog niet heel erg na te denken over je toekomst, over een baan vinden of 4 jaar een studie volgen. En op het moment dat je hierop gewezen wordt, je wordt gevraagd eens na te denken over je toekomst, krijg je het benauwd.
- Wat als het me niet lukt om 4 jaar (wat vreselijk lang voelt dat!) een studie te volgen. Wat dan?
- Stel dat ik me doodongelukkig en eenzaam ga voelen als ik op mezelf woon?
- Wat nou als in nergens word aangenomen?
Je stelt het denken over jouw toekomst uit. Je stelt het uit, wellicht – wanneer je ondergewicht hebt – samen met het aankomen in gewicht. Jouw kinderfiguur is nog het enige wat je teer en onvolwassen houdt. Jouw kinderfiguur is nog het enige waaraan mensen kunnen zien dat je het nog niet alleen kan. Jouw gewicht is nog jouw enige strohalm aan onverantwoordelijkheid. VOLwassen, zie, het zit zelfs in het woord: VOL. Je wilt nog niet helemaal volwassen zijn, dus blijf je mager = Niet VOL wassen 😉 Een mager klein hondje raap je nou eenmaal eerder van de straat op dan een grote normaal uitziende hond.
Maar hoe lang wil je dit volwassen worden uitstellen?
De tijd gaat sneller dan je denkt. Je stelt het wellicht deels uit omdat je bang bent te falen, te mislukken als mens, het niet alleen te kunnen doen. Maar is de kans dat je faalt, mislukt, niet veel groter als je je toekomst vele jaren uitstelt?
Mensen worden het zat om je altijd maar te moeten helpen, om altijd maar extra rekening met je te houden.
De mensen om je heen gaan verder, bouwen dingen op. Jij niet, jij staat stil. Jij moet op een latere leeftijd opbouwen, wat zij al lang hebben opgebouwd. Denk aan een studie. Het is niet prettig en niet fijn voor je zelfwaardering om op je 25ste aan de HBO studie te beginnen waar je met 17-jarigen in de klas zit. Het kost je flink wat energie om jezelf er dan van te overtuigen dat je geen failure bent.
Toen je nog midden in je eetstoornis zat, voelde je je soms bijzonder, nu voel je je anders op een negatieve manier. Je zou willen dat je meer als de rest was. Gewoon normaal, zonder al die problemen. Je zou willen dat je eerder aan je toekomst had kunnen beginnen, dan was je nu al zoveel verder geweest. Dan was je nu misschien al afgestudeerd.
Volwassen worden en verantwoordelijkheid nemen kan je jaren uitstellen door ziek te blijven. Maar er komt een dag dat mensen je niet meer zien als onvolwassen, breekbaar en onverantwoordelijk. Wat denk jij bij een vrouw van 40 die al 20 jaar een eetstoornis heeft? Denk je dat iemand haar nog ziet als breekbaar, klein en onvolwassen? Nu denk je dat dit jou niet zal overkomen, dat jij het niet zo ver zal laten komen. Dat dacht die vrouw van 40 ook. En die vrouw van 30 ook. En die 28 ook. Toch stellen ze allen het volwassen worden, deels bewust, al meer dan 10 jaar uit.
Is volwassen worden, verantwoordelijkheid hebben, dan zo naar, zo eng? Neuh, dat valt best mee. De sprong naar volwassen worden is een stuk enger dan het volwassen zijn zelf. Daarbij is het lang niet zo zwart – wit als waar je bang voor bent. Als je volwassen bent, geen eetstoornis meer hebt, hoef je niet alles alleen te doen. Ook als je volwassen bent, kan je soms best even klein zijn, bijvoorbeeld bij een vriendin of bij je partner.
Als je volwassen bent, mag je af en toe best hulp vragen als je het moeilijk hebt. Dit betekent niet direct dat je zwak of mislukt bent. Misschien worden sommige dingen die je niet goed doet, je meer aangerekend, maar so what? Als je iets niet goed doet of niet op tijd af hebt, betekent dit niet direct dat je een slecht persoon bent of dat mensen je stom vinden.
Weet je wat het prettige is aan volwassen en zelfstandig zijn? Je voelt je een volwaardig mens, meer serieus genomen. Je zelfwaardering stijgt. Je bent niet meer dat meisje dat hulp nodig heeft en een eetstoornis heeft. Je bent een volwassen vrouw die vecht voor haar toekomst.
Wees niet bang om die berg te klimmen naar volwassenheid. Probeer niet te kijken wat er kilometers achter die berg ligt. Kijk voor je, beklim die berg en geniet van het uitzicht als het je gelukt is om er bovenop te komen. Want geloof het, zelfstandigheid en verantwoordelijk zijn voor jezelf is zeker iets waar je van kan genieten.
En als je dat eenmaal hebt ervaren, wil je nooit meer terug naar die hulpbehoevende rol als onvolwassen meisje met een eetstoornis.
Foto 4: flickr.com/photos/21560098@N06
foto 5: weheartit.com
Binnenkort is hier ook een themachat over!
Geef een reactie