Voor als je dood wil

Misschien heb je deze blog aangeklikt met de verwachting redenen te lezen om geen zelfmoord te plegen. Hoewel ik al die redenen het liefst naar je zou willen schreeuwen, gaat deze blog daar niet over. Ik weet namelijk ook hoe het is om dood te willen, allerlei redenen te lezen om geen einde aan je leven te maken en vervolgens totaal niet geraakt te zijn. Rationeel begrijp je het, snap je wat er staat en zou je precies hetzelfde zeggen tegen alle mensen om je heen, maar voor jou is het anders.

Als je dit leest, voel je je misschien enorm wanhopig. Verdrietig, boos, eenzaam. Allerlei emoties die door je lichaam kunnen gaan. Je bent gekwetst, pijn gedaan en misschien haat je jezelf wel om hoe je je voelt. ”Waarom ben ik zo? Waarom kan ik niet gewoon normaal doen? Waarom ben ik niet gewoon zoals de rest van de wereld? En waarom lukt het me niet om dit nare gevoel te onderdrukken en gewoon te leven zoals iedereen dat doet?”

Op andere momenten voel je helemaal niks. Dat gevoel herken ik wel. Het is denk ik nog erger dan je verdrietig voelen. Je helemaal leeg voelen was in mijn geval een teken dat het gevaarlijk werd. Ik voelde me niet goed, ik voelde me niet slecht, er was niks. Waar ik normaal nog wel waarde hechtte aan de mensen om me heen, werden ook zij steeds minder belangrijk. Ik deed onaardig tegen mijn vriendinnen, verwaarloosde school en werk en zorgde niet goed voor mezelf. Toch deed het me allemaal weinig. Als iemand vervolgens onaardig terugdeed, bevestigde dat enkel mijn gevoel over mezelf: ”zie je wel, iedereen haat me, het is beter als ik er niet meer ben.’’ Onbewust was ik al afscheid aan het nemen van de mensen om me heen.

Het leven voelde voor mij als een enorme opgave. Als een strijd die ik iedere dag weer verloor. Elke dag werd ik wakker en baalde ik omdat ik nog leefde. Ik voelde me schuldig omdat ik leefde met een lichaam dat probeerde te overleven en een hoofd dat probeerde dood te gaan, terwijl er zoveel mensen op de wereld zijn die juist leven met een hoofd dat probeert te overleven in een lichaam dat langzaam doodgaat. Het schuldgevoel was soms bijna ondragelijk, maar veranderen kon ik het niet. Konden we maar ruilen.

Ik heb meerdere keren bewust moeten kiezen voor het leven, in plaats van voor de dood. Toch is suïcidaliteit altijd wel een rol blijven spelen. Bezig zijn met de dood kan rust geven in tijden van spanning en stress. In dat geval is er een groot verschil tussen dood en willen en willen dat je huidige leven stopt. Dat is een belangrijk onderscheid waar je goed over na moet denken voordat je een definitieve keuze maakt. 

Ik kan je nu niet garanderen dat je op een dag wakker wordt met een volmaakt gevoel van geluk. Dat al je problemen als sneeuw voor de zon zijn verdwenen en dat je je nooit meer slecht zult voelen. Ik kan het je niet garanderen omdat dat naar mijn idee niet de realiteit is. Er zullen vast nog dagen komen waarop je je afvraagt waar je dit allemaal voor doet. Dagen waarop je je bed niet uit wil komen en dagen die je vol goede moed begint, maar waarop alles tegen lijkt te zitten en je alsnog huilend in bed eindigt.

Ik kan je wel garanderen dat er ook dagen zijn waarop het wat makkelijker is. Je benen voelen minder zwaar en als je bovenaan de trap staat, dan voel je je niet direct uitgeput. Iets drinken met vriendinnen voelt niet meer als een onmogelijke opgave, maar als iets wat best gezellig zou kunnen zijn. Er komen zelfs dagen waarop je voorzichtig vooruit durft te kijken: ”wat nou als ik binnenkort eens vakantie neem?” Je interesse en belangstelling voor de mensen en de wereld om je heen komt terug. Je ruimt ineens de was op zodra het droog is, zonder het eerst dagen te laten liggen. Je kunt het opbrengen om voor jezelf te koken, te eten en af te wassen.

Het zijn de kleinste dingen waarin je ineens verandering kunt merken. Voor anderen misschien klein of vanzelfsprekend, voor jou enorme overwinningen. Daarin merk je dat het beter gaat. Dat het beter kan worden. Dat het echt kan. En het kan ook echt. Er staat dan misschien geen pot met goud aan het eind van de regenboog, maar door door te zetten zul je uiteindelijk wel weer in staat zijn om de schoonheid van de regenboog zelf te zien. Dat is misschien nog wel veel belangrijker en waardevoller. Je moet er echter wel zelf bij zijn om dat ook daadwerkelijk te kunnen en gaan ervaren. Blijf.


Vandaag is Wereldsuïcidepreventiedag, waarop stil wordt gestaan bij mensen die zijn overleden door suïcide, maar ook bij mensen die zelfmoordgedachten hebben. Deze 15e Wereldsuïcidepreventiedag staat internationaal in het teken van ‘Take a minute, change a life’. Kamp je zelf met suïcidale gedachten of ken je iemand die hier last van je heeft? Neem dan eens een kijkje op 113.nl.

Sandra

Geschreven door Sandra

Reacties

31 reacties op “Voor als je dood wil”

  1. Wauw….precies dit. Dankjewel.

  2. Ik wist niet dat andere mensen dit ook zo ervaren. Ik voel me zo schuldig als ik hoor dat er iemand (die ik wel, niet, vaag, via/via ken) overleden is en ik jaloers ben.

  3. Ben zo blij met dit verhaal. Het blijft maar in mijn hoofd spoken ik wil zo niet meer leven. Heb zover alles voorbereid. Zelfs wanneer ik weg ga. En toch is er een twijfel.

    1. Lieve Elfje,
      Wat naar dat je je zo slecht voelt dat je dood wilt. Maar zolang er twijfel is moet je het niet doen. Alsjeblieft blijf bij ons, je familie en vrienden kunnen en willen je niet missen. Blijf doorvechten hoe zwaar het is, maar uit je twijfel blijkt dat je hoop hebt. En hoe cliché ook hoop doet leven. Zet door, praat erover hoe eng dat ook is en laat je alsjeblieft helpen. Ik heb op hetzelfde punt gestaan als jij en ben doorgegaan, nu een jaar later gaat het beter met me. Het is zeker nog niet over en het is niet altijd makkelijk, maar ik ben blij dat ik merk dat de strijd niet voor niks is. Alsjeblieft zet door want je wilt een ander leven dan je nu hebt en dat is mogelijk. Heel veel sterkte, je kan het!

  4. Goede blog, Sandra. Herkenbaar en met een goede boodschap!

  5. Je schrijft mooi. Heel oprecht ook. Het raakt me, bedankt.

  6. Heel mooi geschreven.. kippenvel 💗

  7. Wauw. Superbedankt. Ik vind dit een heel fijn artikel, juist doordat het niet allemaal voor mij soms bullshitredenen zijn. Thanks.

  8. Heel herkenbaar. Bij mij komt het ook steeds terug, dat niks er meer toe doet en dat ik niet meer verder wil.
    Wat er wel veranderd is, is dat ik hulp vraag. Het voelt altijd heel stom omdat ik dan het idee krijg dat ik me aanstel en dat het nog helemaal niet zo erg is en zo. Maar toch helpt het een beetje. Een beetje het gevoel dat je er niet alleen voorstaat.

  9. Dankjewel Sandra… Gosh. Dit komt net op het goede moment. Gister een heftige ruzie gehad met m’n broer, dat eindigde met dat hij o.a zei dat ik gerust nog maar wat pillen mag inslikken (zoals ik eerder dit jaar had gedaan bij een poging). Heb de hele nacht lopen woelen of ik wel/geen einde zou maken aan mijzelf, maar deze blog geeft me weer een sprankje hoop… Maybe it will get easier. Dankjewel voor je eerlijkheid, steun en begrip. Gewoon… Bedankt ❤

  10. Heel erg blij met deze blog, en mooi geschreven, herkenning. Vaak op het punt gestaan, toch niet gedaan, ik wil het de mensen om me heen niet aan doen maar ik durf het ook niet eens. Lafbek dacht ik dan, zelfs dat durf je niet……

  11. Heel veel herkenning, eindelijk een blog die er niet omheen draait!!!

  12. Dat gevoel, precies dat gevoel😢

  13. Heel herkenbaar.. goede blog, dankjewel..!

  14. Dankjewel hiervoor!

  15. Heel mooi! Bedankt ❤

  16. Je verwacht het niet van een 11 jarig kind (ben 11), maar ik heb een lang verhaal dat ik graag kwijt wil het gaat een beetje over mijn leven tot nu toe, door dit blog te lezen voel ik me prettiger ik bedenk me dat ik niet de enige ben. Maar goed waar begin ik… Ik werd geboren en groeide op als een vrolijk meisje ik was een beetje druk maar dat was juist leuk volgens de meeste mensen. Toen ik naar school ging was het leuk het eerste jaar speelde we heel veel en ik kreeg veel vrienden en vriendinnen. Het tweede jaar op school kwam er een nieuwe jongen hij deed stoer heel erg stoer, dit jaar plaagde hij alleen maar. Door de jaren heen begon hij steeds eer te pesten maar het werd niet alleen pesten maar ook mishandelen (dus woorden en echt fysiek bijvoorbeeld slaan en schoppen). In groep 6 ging ik naar een andere school daar had ik het heel leuk ik maakte veel vrienden en ik begon mijn leven weer op te bouwen. Maar door al dat gepest ben ik enorm gevoelig geworden vooral door de woorden die tegen mij gezegd zijn hebben veel invloed gehad. Door het kleinste dingetje voel ik me alweer slecht. Bijvoorbeeld als ik een glas laat vallen doordat ik dat per ongeluk doe denk ik gelijk alweer dat ik niks waard ben en nutteloos en niemand me mag. Ik heb aan dat gepest ook een depressie overgehouden maar het probleem is dat ik niet in behandeling kan mijn zus heeft ook depressie en we worden uit huis geplaatst door bureau jeugdzorg als er twee kinderen uit hetzelfde gezin behandeld worden voor depressie want dan wordt je mentaal mishandeld. Ook heeft mijn moeder nu borstkanker waardoor ik nu nog verdrietiger ben ik kan haar echt niet verliezen. Aangezien het best heftig is voor een 11 jarig kind begrijp ik dat je het niet begrijpt of niet gelooft het is toch echt de waarheid. Maar goed ik vrolijk mezelf altijd op door gedichtjes te schrijven over wezens of andere dingen die het slechter hebben dan mij die plak ik dan aan de rand van mijn bed zodat niemand ze ziet. Ik zou er eentje laten horen: De wereld i niet eerlijk niet voor plant niet voor dier, de wereld is niet eerlijk alleen sommige mensen hebben nog plezier! Bedankt voor het lezen van dit bericht. Groetjes, Cecilia

    1. Hoi ik ben dezelfde persoon ik weet niet waarom maar wil nog ff zeggen dat dat pesten ook 29 zelfmoordpogingen en meer dan en miljoen zelfmoordgedachten heeft opgewekt ofzoiets bij mij

    2. Lieve Cecillia, ik geloof je verhaal volledig. Weet niet goed wat te zeggen. Ik weet dat het leven heel zwaar kan zijn. Dat je echt geen uitweg ziet. En wil dat alles stopt. Je weet dit niet van andere mensen net als de meesten het niet van jou weten, maar heel heel veel mensen worstelen een tijd met hun leven. Dit kan ervoor zorgen dat je iets denkt als pfft wat doen we dan op deze stomme wereld of je haalt er hoop uit, omdat verreweg de meeste mensen ook weer opkrabbelen en zich daarna beter gaan voelen als ervoor. Ik hoop dat je steun krijgt (kan ook van een lieve juf of meester of een buurvrouw etc, probeer met iemand die je lief vindt en vertrouwt te praten) soms kun je het beste jezelf helpen, bv door alles van je af te schrijven of er een tekening van te maken of het in gedachten tegen iemand te vertellen en dan zelf bedenken wat je kunt doen om je (even) beter te voelen. Met die gedichtjes ben je al goed bezig!!
      Ik hoop dat je weer kunt voelen dat je het waard bent dat mensen van je houden. Maar vooral dat je leert ook van jezelf te houden, je zelf accepteert met al je mooie en minder mooie kanten. Echt niemand is perfect en dat hoeft ook niet, iedereen maakt fouten, dat hoort bij het leven, leer ervan, zeg sorry tegen de ander of jezelf en ga weer door. Leg de lat niet te hoog, lach soms een beetje om jezelf ipv streng te zijn en alles perfect te willen hebben. Ik weet dat dit vaak niet lukt, heb zelf heel diep in de put gezeten, kon het toen ook niet en werd daar dan weer triest van, mijn lat lag veel te hoog, weet ik nu. Het kan echt weer beter/anders worden, niet perfect, maar zo dat je beter om leert gaan met emoties en gedachten. Je kunt het verleden niet veranderen, het is zó gebeurd, heel verdrietig en oneerlijk en onterecht maar waar.
      Wat ook helpt is schrijven aan een ander die het moeilijk heeft, tips geven, ik merk dat me dat ook nu een beter gevoel geeft, een gevoel van controle, van hé ik heb dingen ook zelf in de hand.
      Je hebt niet verdiend dat je gepest werd, ligt niet aan jou!
      Je bent alleen verantwoordelijk voor je eigen daden en houding (positief of negatief, slachtoffer of overlever) en ik weet dat dat helemaal niet meevalt en het hoeft ook niet altijd te lukken, als je nadat je ‘gevallen’ bent maar weer zo snel als je kunt opstaat om weer door te gaan. Bij mij heeft het geholpen om een ochtend en avond ritueel te hebben, wat korte uitrek oefeningen verplicht 3 dingen opschrijven in een schrift waar ik dankbaar voor kan zijn (bv warm water uit de kraan, dat je een grote teen hebt 😉 etc) letten op rustige ademhaling naar de buik, al dat soort hele kleine dingetjes en dan tegen mezelf zeggen Yess dat heb ik alvast gedaan! Wees trots op elk klein dingetje wat lukt en wat niet lukt vandaag is geen probleem, niet alles kan altijd lukken in het leven. Dat is een feit en als je daarmee om kunt gaan ben je een heel eind.
      Heb geen verwachtingen, doe alleen wat je nu kunt doen en wees daar tevreden mee.
      Leer naar je lijf luisteren, wat en wie veroorzaakt spanning, wat geeft rust, probeer dit aan te passen in je leven.
      Misschien kun je zinnetjes leren die je tegen jezelf kunt zeggen als je negatief gaat denken, iets van ooh dat gaat Beppie weer aan het afkraken. Of merk op als je gaat nadenken/piekeren over het verleden, dat is geweest, kun je niet veranderen, dat is alleen jezelf pijnigen. Zeg dan hardop ‘Stop hou op’ tegen jezelf’ en geen je hersenen iets anders te doen, bv een nieuw heel gek gedichtje bedenken of alles opnoemen wat je ziet of je ideale dag bedenken. Want weet je je bent niet je gedachten en heel langzaam kun je ze trainen om wat positiever te worden.
      O enne ik heb ook geleerd om geen ongevraagde adviezen te geven aan anderen, dus bij deze 🙂
      Wens jou en iedereen veel warmte en licht en liefde voor jezelf Xxx

    3. Ik heb zelf soms ook zelfmoordneigingen, omdat ik nooit iets kan.

  17. Dit is niet wat ik wil lezen wil er gewoon echt niet meer zijn. Waarom mag ik en ga ik niet gewoon dood. Heb niks om voor te leven en wil niet meer leven in deze wereld op deze aarde….laat me toch gewoon gaan iedere dag is een strijd voor me heb pas echt rust als ik er niet meer ben! Ben op doodmoe kapot van al het strijden wil niet meer!!!

  18. Vind mezelf terug in het lezen van deze woorden van mensen, , begrijp wat ze meemaken,, k maak het zelf ook mee..,. Heb mezelf voor de gek gehouden,,. Komt over als koud en hard, onverschillig en koppig, dom…, naïef en impulsief…, maar de juiste.diagnose is dissociatie…, .de pijn en de schaamte zit vanbinnen.., . Het niet eens beseffen wat je verkeerd doet..,, . Te moe om te leven, te bang om te sterven.., leg dat maar eens uit.., .niet durven klagen of zagen.., jezelf wegcijferen… het antwoord op waarom niet weten, ,

  19. Soms heb ik ook zelfmoordgedachten. Voel me dan nog erger omdat ik ze dan niet durf..

  20. Leuk artikel en zo herkenbaar. Heb gisteren al teveel medicijnen ingenomen maar durf het niet weer tegen iemand te zeggen. Kwaad het niet dan schaadt het niet. Heb al vaak aangegeven dat ik geen toekomst meer zie. Het door zetten van mijn zelfmoord heeft zoveel effect op mijn omgeving waardoor ik nu een leven probeer in te richten, met weinig vrienden, contacten en familie. Het beperken van contact zal mensen afstoten waardoor ik de mogelijkheid krijg een einde te maken aan dit vreselijke leven. Mijn voorkeur gaat uit om in de zee te lopen en te vergaan in de oceaan.

  21. Ik wil niet meer verder
    Het voelt zo oneerlijk omdat ik door "moet" voor anderen…. voor de anderen die niet voelen wat ik dagelijks moet voelen en die er niet voor me zijn
    En dan moet ik door voor hun?
    Ik ben er klaar mee!! Mag toch zelf bepalen wanneer het genoeg is geweest??
    😭

  22. Mijn broer heeft zich opgehangen, in 2012. Zo zinloos. 33 jaar lang hebben mijn vader en moeder zich druk gemaakt en geprobeerd te helpen. 33 jaar lang eten en drinken. En dan 10 jaar ernstige depressie, en op de vloer van zijn appartement – dat helemaal kort en klein geslagen was door hem – een strop van sleepkabel. De ellendigste ervaring van mijn leven. Dieper kan je niet zakken. Ik heb er 8 jaar later nog steeds last van. Mijn moeder is diep dement maar toch met veel verdriet gestorven, mijn vader kon het totaal niet verwerken en heeft tot zijn dood nooit gehuild. Nu ben ik alleen over van ons gezin en als ik zelf geen lieve vrouw en kinderen had dan weet ik niet of ik er zelf wel wilde zijn.
    Alles wat er nu nog is: foto’s, een stom graf, zelfverwijt en leegte. Ik kan wel schrijven: doe het niet als je zelfmoord overweegt, maar wat ik bij mijn broertje heb gezien: niemand kan het voor je doen, je moet zelf iets van het leven maken. En doe je dat niet, dan is er geen vangnet.

  23. Weet niet of ik blij of verdrietig moet zijn met het lezen van de berichten hier boven. Veel herken ik, en aan de ene kant is het fijn dat er mensen zijn die zouden begrijpen wat ik voel, aan de andere kant… zoiets wens je niemand toe.

    @Niels Jou bericht raakt me diep, ik probeer me zelf namelijk altijd voor te houden dat mijn familie beter af zouden zijn zonder mij, door hoe ik ben , hoe ik doe etc… maar als je dan zoiets leest… krijg je toch een raar en koud gevoel door je lichaam.

    Ik heb in de 34 jaar dat ik nu leef, 3 zelfmoord pogingen ondernomen, en bij alle 3 werd ik gestoord door een bekende. Nu ben ik dus ook bang meerdere pogingen te ondernemen, juist om dat ik bang ben het te overleven. Ben sins een jaar of wat vader geworden het helpt de ochtende dragelijker te maken ( soms ), maar soms ben ik ook heel erg bang, bang dat ik toch een knoop zal door hakken en mijn gezin achter zal laten.

    iets van ‘t leven maken is er voor mij niet bij, te veel dingen in mijn hoofd die dat helemaal onmogelijk maken.

  24. Bedankt. Je raakt de kern.

  25. Bless 💕

  26. ik ben zeger , marktkramer .
    ik ben bijna altijd aan het lachen, en hou enorm van mijn klanten en als de mensen een troostend woord nodig hebben of een praatje na de markt om verdrietige mensen weer door de week te helpen ,dan leef ik .
    ik heb een gezin met vier kinderen en 25 jaar een zeer goede vrouw "bietje"
    in het verleden heb ik fouten gemaakt door iets te veel voor anderen te zorgen en minder thuis te zijn sz avonds.
    gevolg , mijn bietje gaat mij verlaten , bietje weg , ons huis staat te koop , mijn zaak word overgelaten en de kinderen worden gesplitst.
    we hadden een bemiddelaar om alles in goede banen te leiden ,maar nu heeft mijn vrouw een advocaat genomen.
    ik ben iemand die geen ruzie kan maken,en zeker niet tegen bietje die ik al 25 jaar lief heb.
    uit elkaar gaan vind ik al dodelijk voor mij , maar een advocaat nemen tegen mijn bietje kan ik niet.
    ik zeg op de markt tegen de klanten dat ik er niet lang meer zal zijn ,ik ga liever dood dan een advocaat te nemen .
    mijn probleem is dat ik mij aan geen kanten depressief voel.
    ik kan gewoon niet zonder mijn bietje en de kinderen.

  27. Mijn hele leven stond ik 24/7 klaar voor een ander van jong tot oud ver weg dichtbij. Opgevoed met liefde. En toch altijd gezegd dat ik nooit van een ander verwacht er voor mij te zijn indien nodig. De kok voor de familie bij allerlei gelegenheden, geliefd als oom broer en goede vriend en buur met een hart van goud en 2 rechterhanden. Altijd een luisterend oor en steun voor ieder. Lieveling van mijn moeder toen zij nog leefde. Daarmee tegelijkertijd een sta in de weg voor mijn broertje en zusje. Dat bleek al op jonge leeftijd. Ondanks was ik de nummer 1 oom voor hun kinderen. Jaren verstreken en de band werd minder. Tot mijn gezin te maken kreeg met jaloezie en haat vanuit nieuwe buren/ omwonenden. Alleenstaande vader met 2 kinderen die hij naar behoren opvoedde met een woonduur van 30 plus jaren, werd niet gewaardeerd door de nieuwe buren waarvan hun kinderen waren afgenomen door De jeugdzorg en De Raad. Steun kreeg ik niet van dezelfde familie. Wel afkeer. Treiteren en vernielingen vanuit de buren volgde, bewust en gericht naar ons. Terwijl wij niemand lastig vielden. Nul steun volgde. Mijn moeder wilde nooit dat ik voor eigen rechter speelde waardoor het Treiteren erger werd. Dag en nacht. Mijn gezin ging hieraan onderdoor want geen enkele instantie ondernam actie na jarenlang vermelden en melden en melden. In diezelfde tijd ging het plots slecht met mijn moeder en vroeg zij aan het ziekbed aan mijn broertje om mij bij het laatste gesprek met de arts te betrekken ivm haar mogelijk overlijden. Mijn broertje heeft dit genegeerd en heeft het gesprek alleen met de arts gevoerd, waarna hij mijn moeder vertelde dat ik dingen anders zie en hij mij daarom niet heeft betrokken. Dit vertelde hij mij de dag na het gesprek telefonisch. Uiteraard was ik geschrokken en verbaast dat hij mij niet betrok en ook nog loog tegenover onze moeder. Ik vroeg hem waarom hij dat heeft gedaan waarop hij zei dat ik dingen anders zie en hij mij daarom niet heeft gezegd waar en wanneer gesprek zou plaatsvinden. Vanaf dat moment ben ik volledig buitengesloten en hoorde ik een week later van een voormalige buur dat mijn moeder was overleden. Daarbij de boodschap dat ik en mijn kinderen voor eigen gezondheid niet moesten komen bij de begrafenis. Uit fatsoen om geen oorlog te veroorzaken bij de begrafenis zijn wij niet gegaan. De pijn immense pijn en verdriet die mijn kinderen hier voelden is onbeschrijfelijk. Afgestoten Terwijl mijn moeder dol was op mijn kinderen en onvoorstelbaar veel van ons hield. Ik was de Lieveling van mijn moeder. De pijn die ik hiermee ontving is onmenselijk. Tevens was mijn moeder de oma en en moeder van mijn kinderen doordat hun werkelijke moeder hun op 1 en 2 jarige leeftijd verliet voor het wilde leven ipv zorg zoals een moeder haar kinderen verzorgt en lief heeft. Nooit een kado of iets voor de kinderen gaf zij hen. Kinderbescherming schold zij uit, en afspraken kwam ze niet na. Alleenstaande betrokken ouder was ik in alle jaren van geboorte tot. Daarbij verloren wij op een gruwelijke wijze mijn moeder en hun oma. Ondertussen ging het treiteren vanuit onze buren onverminderd bewust en gericht door. Alle meldingen werden genegeerd. Vervolgens om van ons af te komen zijn wij de woning uitgezet. Als beesten op straat gegooid, een vader met 2 minderjarige kinderen destijds. Geen woord van wat ik hier schrijf is verzonnen of aangedikt. Tot heden leef ik langs de weg op de straat want de leugens die werden aangevoerd om mij uit de woning te zetten zijn misselijk makend. God dank hebben mijn kinderen een onderkomen en een goede baan. Echter is hun hart verscheurd door hetgeen zij hebben meegemaakt vanaf jonge leeftijd. Onherstelbaar vernield. Ook dat breekt de restjes hart van mij die al vernield was. Nergens ben ik meer welkom en niemand heeft begrip. Wat mijn leven geen nut meer geeft. Allang niet meer. Eens geliefd en nu ongewenst.
    Voor mij is er geen hoop meer.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *