Voor mijn eetstoornis en aangrenzende problematiek ben ik in therapie geweest. Op deze plek zou ik aan mijzelf gaan werken. Geen fysieke-, maar mentale genezing en training. Een even belangrijk onderdeel van je gezondheid. Ik denk dat we uiteindelijk allemaal in therapie gaan om gelukkiger te worden met onszelf en ons leven. Hier had ik persoonlijk erg hoge verwachtingen van. Wat kon ik verlangen naar een leven vol geluk, waarin ik tegenslagen met gemak relativeerde, gesloten deuren om kon denken en compleet zen mijn dagen door zou komen. Viel dat even tegen…
In therapie probeerde ik oor het maken van G-schema’s meer grip te krijgen op mijn gevoelens en gedachten. Na het maken van zo’n G-schema vroeg mij psycholoog wat ik anders had kunnen doen of denken. Op gegeven moment gaf ik aan dat altijd wel te kunnen bedenken. Ik begreep het intussen best, maar toch kwam het altijd achteraf. Misschien kon ik anders leren handelen, maar het gevoel was nog zo hevig. Ik zou gewoon willen dat het gevoel in de eerste instantie niet hoefde te komen. M’n psycholoog vertelde me dat we konden kijken hoe ver we kwamen. Daarmee stootte ze me behoorlijk voor het hoofd.
De opmerking dat we wel konden kijken hoe ver we kwamen vulde ik in als: “Dat is niet mogelijk, maar ik probeer het aardig te zeggen.” Wat waren we hier aan het doen dan? Ik voelde me een beetje genept, maar bovenal voelde ik me mislukt. Alsof ik er blijkbaar niks meer aan kon doen dat ik alles zo heftig ervoer. Alsof ik blijkbaar gewoon gek was en we dat maar een beetje in toom probeerden te houden.
Ik begon te twijfelen of geluk wel voor mij was weggelegd en of herstel wel de moeite waard was. Zou het leven voor mij dan een eeuwig gevecht moeten blijven waarin ik steeds word overvallen door emoties en mezelf moet dwingen om daar niet destructief op te reageren. Natuurlijk is het al heel fijn en een enorme winst als die destructieve handelingen niet meer nodig waren, maar waarom kwam m’n gevoel dan niet mee? Hoe ik ook handelde, ineens kon ik overvallen worden door een gevoel van verdriet, angst of woede. Een eetstoornis maakte mij niet gelukkig, maar blijkbaar voelde het vaak als een betere optie dan de realiteit, anders viel ik er niet steeds in terug. Hoe kon ik die basis ooit veranderen? Hoe kon ik mezelf veranderen? Hoe kan ik gelukkig zijn?
Het opvolgen van tips en tricks
Op het forum, in de chat, via de mail, tijdens de live sessies op Instagram en in de blogs die ik schrijf heb ik over mijn ervaring met een eetstoornis, het herstel daarvan en de omliggende problematiek. Naast de ervaringsverhalen die hopelijk wat erkenning bieden en je het gevoel geven dat je niet de enige bent, probeer ik ook een hoop tips en tricks te bieden die je in kan zetten tijdens je herstel. Deze handvatten kunnen praktisch zijn, maar ook op het gebied van gevoel wat ondersteuning bieden. Tips tegen eetbuien, tips om aan te komen, tips tegen angst, tips tegen depressie, tips om te praten, tips om van jezelf te houden enzovoort. Soms klinkt het allemaal zo simpel: Je moet gewoon dit doen, maar zo simpel is het niet altijd
In de tijd dat ik een eetstoornis had, worstelde met mijn angsten en last had van een laag zelfbeeld, werkte ik met dezelfde tips. Misschien dat ik er achteraf wat meer kan bedenken, omdat ik er wat objectiever naar kan kijken of omdat ik gaandeweg meer heb geleerd, maar heel verschillend was het niet. Een hoop van de tips die voor mij werkte heb ik ook meegekregen vanuit therapie en zelf moeten inzetten. Hoewel ze zeker voor mij hebben geholpen, was het niet zo dat het elke keer ook lukte. Hierdoor kon ik best wel ontmoedigd raken, want als de tips niet werken, wat moet je dan nog? Hoe lukt het dan ooit wel?
Wat dat betreft kost herstel nu eenmaal tijd. Gaat het wel honderd keer mis voordat het een keertje goed gaat en zelfs daarna kan het nog een paar keer mis gaan. Het is vallen en weer opstaan en leren van je ‘fouten’. Voor mij was het belangrijk om mezelf niet te veroordelen over wat niet lukte. Niet dat ik moest doen alsof het niet bestond, maar om het mezelf niet te veel kwalijk te nemen en ook weer verder te kijken. Doelen niet halen hoort er nu eenmaal bij. Dat is geen excuus om je best niet te hoeven doen, maar wel een reden om jezelf niet te haten. Kijk achteraf wat je anders had kunnen doen of wat je nodig had gehad, zodat je daar de volgende keer van kan leren. Misschien gaat het nog honderd keer mis, maar oefening baart uiteindelijk kunst.
Hoe gelukkig kan je zijn?
Het is een onderwerp waar ik veel over heb nagedacht en veel over heb gesproken. Er zijn allerlei factoren die kunnen bijdragen in geluk. Van basisbehoeftes tot ontwikkeling tot luxe. Fysieke- en mentale gezondheid. Een goede balans tussen uitdaging en ontspanning. Ik werkte hier keihard aan, nog steeds probeer ik dit zo goed mogelijk te doen, want ik weet wat een verschil het maakt, maar het is geen voorwaarde dat je je elke seconde van de dag gelukkig zal voelen of werkelijk zen door het leven zal gaan.
Het is wel heel idealistisch om te streven naar een perfecte mentale gezondheid. Net zoals dat het idealistisch is om te streven naar een perfecte fysieke gezondheid. We hebben altijd wel een pijntje, een klacht of een mankement-je hier en daar. Dat is niet leuk, nee, maar neem het jezelf ook niet de hele tijd kwalijk. Natuurlijk is het belangrijk om goed voor jezelf te zorgen, maar soms zijn dingen gewoon stom. Dat mag je voelen. Zelfs al was het achteraf niet nodig geweest. Bijvoorbeeld omdat je iets voor een ander had ingevuld of omdat je onzekerheid even de overhand nam, maar je kan ook niet van jezelf verwachten dat je dat nooit meer gaat doen, want iedereen doet dat.
Eerlijk, is het niet een beetje eng als mensen altijd maar gelukkig zijn, voor de volle honderd procent blij met zichzelf zijn en nooit een slechte dag hebben? Wel heb ik geleerd dit elke keer steeds beter te kunnen relativeren en met al die positieve ervaringen groeide langzaam maar zeker wat meer vertrouwen, waardoor de emoties langzaam maar zeker ook minder heftig werden. Iets wat ver na mijn behandeling nog aan het doorwerken is. Toch ben en blijf ik een mens, soms onredelijk, soms bang. Ik reageer heus nog wel eens iets te snel of iets te heftig. Ik ben heus nog wel onzeker en voel me ook niet altijd mooi. Dat kan en hoef je niet helemaal weg te maken, maar het is wel fijn als het je leven niet meer beheerst en je er niet meer zo zwaar aan hoeft te tillen.
Van zelfhaat naar zelf-liefde
Daphne schreef ooit de blog: Ik hoef niet van mijn lichaam te houden. Dit kan je natuurlijk veel breder trekken dan je lichaam. Het doel van ultieme zelf-liefde of ultiem geluk is misschien ook wel helemaal niet haalbaar. Zeker niet voor elke dag. Als dit is wat je van jezelf of van herstel verwacht kan ik me voorstellen dat het onbereikbaar lijkt. Zeker de stap van zelfhaat naar zelf-liefde is eigenlijk een enorme stap, maar zit er niet iets tussen in? Wat als je in de eerste instantie eens neutraal over jezelf kon denken denken? Misschien kan je nu niet van jezelf houden, maar zou je dan ook jezelf niet kunnen haten? Of zou je jezelf ook gewoon oké kunnen vinden? Of zou je van sommige dingen wel kunnen houden en van andere dan maar (even) niet? Tussen het zwart en wit ligt nog een enorme hoeveelheid aan grijstinten of liever gezegd liggen daar alle kleuren van de regenboog.
Wat dat betreft kon ik heel perfectionistisch zijn in het behalen van geluk of mijn regels voor herstel. Hoewel het mooie doelen zijn, kunnen zulke hoge doelen je ook heel erg tegenwerken. Mag de lat iets lager en is het dan ook gewoon goed? Wat dat betreft is het goed om soms tegen jezelf te zeggen: We zien wel hoe ver we komen en het met de dag te bekijken. Anders blijf je alleen maar turen naar daar waar je nog niet bent en doe je het nooit goed genoeg. Dat wil niet zeggen dat je niet kritisch naar jezelf mag zijn, maar haat jezelf er niet om, want dat is helemaal niet nodig. Je doet en denkt namelijk niet voor niets zoals je doet, je hebt al van alles meegemaakt, dus neem dat zeker serieus, maar durf je altijd af te vragen welke gedachtes voor jou werken en of het allemaal wel nodig is. Goed is goed genoeg.
Geef een reactie