Twijfelen hoort bij herstel. Zelfs de angst om spijt te krijgen van herstel hoort bij het proces. Het voelt misschien verkeerd, als nep-herstel, maar die twijfel hoort erbij en is tegelijkertijd misschien wel het lastigste om mee te moeten dealen. Alsof je het dan niet echt wilt en verdient, toch? Vergeet niet dat het niet niks is wat je doet; herstellen van een eetstoornis betekent namelijk ook dat je ervoor kiest om iets achter je te laten. Je kiest ervoor iets los te laten wat jou – ondanks dat het ongezond voor je is – wel degelijks iets op heeft geleverd in het verleden. Een eetstoornis ontwikkel je niet voor niets. Die twijfel, de angst of je wel een goede keuze hebt gemaakt, kan vroeg of laat om de hoek komen kijken.
Op de dagen dat je de grootste bergen verzet, kun je je niet voorstellen dat je dat goede gevoel verliest. Maar erna komen er weer moeilijke periodes waarbij je je niet kunt indenken hoe je ooit aan al die motivatie gekomen bent?! Het hoort er allemaal bij en je kunt er niet altijd iets aan doen op dat moment. Waar je wél wat aan kunt doen, is je enigszins voorbereiden op die twijfelachtige en moeilijke momenten.
Schrijf een brief aan jezelf
Ik val een beetje in herhaling met dat schrijven, maar dat doe ik omdat ik weet hoeveel het mij heeft geholpen. Wat je kunt doen, is tijdens die mega gemotiveerde dagen een brief schrijven naar jezelf, voor de dagen dat je twijfelt. Richt je tot jezelf in de toekomst waarbij je een minder goede dag hebt. Misschien weet je precies hoe jij je kunt voelen als je twijfelt aan herstel en het liefst terug wilt vallen. Misschien weet je dus ook wat jij nodig hebt, van jezelf, om die dagen door te komen. Schrijf een brief aan de persoon die het nodig heeft, die even niet meer weet waar ze het voor doet. Wat wil je tegen hem of haar zeggen? Vanuit het gevoel dat je nu hebt, dat sterke gevoel dat je nu hebt, wat kun je hem of haar nu meegeven?
Waar doe je het voor?
Maar misschien twijfel je nu op dit moment enorm aan je herstel en aan de weg die je bent ingeslagen. Dan hoop ik dat je de volgende keer die brief voor jezelf erbij kan pakken. Maar om je nu een eindje op weg te helpen, kan dit lijstje misschien een begin zijn. Er zullen ongetwijfeld redenen zijn om te twijfelen, redenen die voor jou op dit moment realiteit zijn. Die kunnen per persoon enorm verschillen, maar toen ik leerde dat mijn eetstoornis vooral diende als beschermingsmechanisme, begreep ik ook veel beter waarom dat loslaten ervan zo verdomde moeilijk was. Dat zet je niet zomaar, zonder moeite, aan de kant. Dus die twijfel kan enorm heftig aanvoelen.
Dat neemt tegelijkertijd niet weg dat er ook veel dingen zijn – die je al aan den lijve ondervonden hebt – die je absoluut liever kwijt dan rijk bent. Ja, dat kan alsnog tegenstrijdig voelen, maar ga eens na waar je het allemaal voor zou kunnen doen. Waarom zou herstel het toch (ondanks de twijfel) het waard kunnen zijn? Deze lijst kan een begin zijn, maar maak dit vooral zo persoonlijk mogelijk voor jezelf. Je hebt vast aanvullingen of aanpassingen die op jouw leven van toepassing zijn.
- Je wilt niet langer liegen tegen je dierbaren.
- Je wilt niet angstig blijven voor eten.
- Je wilt straks spontane dingen kunnen ondernemen, zonder rekening te hoeven houden met eetstoornisregels.
- Misschien heb je een kinderwens? Het zou een hele fijne basis kunnen zijn om zonder eetstoornis en mét een gezond lichaam aan die nieuwe fase te beginnen.
- Je wilt voor je plezier kunnen sporten. En misschien wil je hobby’s niet langer enkel inzetten als helpende afleiding, maar wil je er vol van kunnen genieten.
- Je wilt niet langer afhankelijk zijn van de hulpverlening of het gevoel hebben slachtoffer te zijn van je diagnose of psychische kwetsbaarheid.
- Je wilt dat je eetstoornis niet langer je relaties beïnvloedt, waardoor ze meer gelijkwaardig kunnen zijn.
- Je wilt ook dat je eetstoornis niet langer je studie, je sociale leven en je andere dagelijkse bezigheden beïnvloedt.
- Je kijkt er naar uit om te mogen doen wat je wilt, te kunnen eten en dragen wat je wilt, zonder dat je gewicht daarin bepalend is.
Maak het niet groter dan het is
Dat je twijfelt aan je herstel, twijfelt of je hier wel goed aan doet en er soms niet helemaal achter staat, dat betekent niet dat je terugvalt. Dat betekent niet dat je al terug aan het vallen bent of dat je herstel niet aan zou kunnen. Dat zijn hele verschillende dingen, maar die kun je gemakkelijk door elkaar halen als je emoties ermee aan de haal gaan. Het voelt niet sterk, het voelt moedeloos als je hierover nadenkt en die twijfel even over je heen laat komen, maar je bent niet een ander persoon dan toen je je wel sterk en gemotiveerd voelde. De twijfel hoort erbij en dat is heel begrijpelijk, maar doem-denk niet te lang, hoe moeilijk dat soms ook is. Vaak is het niet meer dan twijfel die je vandaag de dag voelt door misschien honderd verschillende redenen. Die zijn morgen niet weg of opgelost, maar voelen een dag later wel nét wat anders of minder zwaar. Dus geef het de aandacht die nodig is, neem jezelf serieus, maar maak het niet groter dan het is. En geef jezelf een dag, of twee, om dit gevoel te voelen wegzakken.
Je mag twijfelen
Hoe rot en verkeerd het ook voelt, bij twijfel en bij onzekerheid begint vaak ook de verandering. Bij twijfel ben je in beweging; je overweegt op dat moment vaak (opnieuw) of je achter een bepaalde keuze staat. Twijfelen is niet fijn en kan je enorm doen wankelen, maar na die onzekerheid weet je vaak wel weer beter welke kant je op wilt en waarom je daar weer voor wilt gaan.
Dus twijfel maar eens flink, zeg ik vaak. Twijfel, maak lijstjes en bespreek alles uitvoerig met je omgeving. Het gaat om jouw leven en het is in herstel belangrijker dan ooit om jezelf steeds beter te leren kennen. Waarom maak jij de keuzes die je maakt? Waar komt jouw twijfel vandaan en kun je daar een patroon in herkennen? Twijfel, trek het breder en maak die wandeling om al die gedachten een plekje te geven.
Ik besef dat dit een moeilijke balans is om te vinden; het enerzijds niet groter maken dan het is, anderzijds uitbundig mogen twijfelen. De ‘beste manier’ ligt denk ik ook ergens in het midden. Herstellen is een kwestie van doen, maar tegelijkertijd wil je ook stilstaan bij hoe je je volwassen – herstelde – leven in wilt gaan richten. Dat gevoel van onzekerheid en die twijfel ging ik eerder te lijf met eten, met afvallen en met dingen weglachen. Dus misschien dat in die twijfel op dit moment voor jou ook nieuwe inzichten kunnen zitten en nieuwe kansen om jezelf serieus te nemen en anders met je emoties om te gaan. Je mag twijfelen, je mag onzeker zijn en besef dat je daar niet je eetstoornis (opnieuw) voor in hoeft te zetten.
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie