Voor als je wilt verdwijnen

Minder eten, meer bewegen, afvallen, krimpen en ineen slinken. Je wilt verdwijnen. Voor het leven, voor de toekomst, voor al je angsten. Gewoon weg zijn, zonder dood te gaan. Klein, zoals vroeger. Een kind zonder zorgen. Je wilt verdwijnen, vertrekken van alles en iedereen die je verdriet heeft gedaan. Je zorgen op stop zetten en je gedachtes uitschakelen. Een wapenstilstand in je hoofd en geen paniek meer in je lijf. De denkbeeldige lat niet lager gelegd, maar als brandhout verstookt. Je wilt verdwijnen, maar diep in je hart weet je dat het onmogelijk is en toch houd je de nooduitgang naar nergens open…

Zo hard gevochten, keer op keer. Geleefd en gelachen, maar de angst en pijn kwamen telkens weer. De tranen achter je ogen drukken tegen de glans van je netvlies. Hoe zeer je ook je best doet om te stralen, het donker lijkt nooit te verdwijnen. Het ligt permanent op de loer, te wachten op een potentiële doorbraak, een moment van zwakte. Even dacht je vrij te leven, maar op dat ene onbewaakte moment vlieg je zo die openstaande kooi weer in. Gevangen, achter tralies waar je met jouw ranke lijf makkelijk tussendoor zou passen, maar je kan het niet. Je wilt het niet meer.  

Je verlangt naar veiligheid en warmte. Liefde en geborgenheid. Onvoorwaarlijk en altijd. Zoals je je de ideale moeder altijd hebt voorgesteld. Een grote sterkte, zachte zwaan met onder haar prachtige, trotse veren een klein kwetsbaar kind. Veilig en verscholen. Je wilt terug naar die tijd, al is die er nooit echt geweest. Die veiligheid, die warmte heb je nooit zo ervaren en dat maakt het gemis nu zoveel groter. Dat gemis lijkt niet te verdwijnen. Hoe vaak je het ook verwerkt, het blijft onverwerkt. Een lelijk litteken dat iedere keer als je valt weer openbarst. De wond is weer voelbaar en het helen kan weer van voren af aan beginnen.

Er is geen ideale moeder, geen trotse witte zwaan die je leven zal redden, die je zal beschermen tot in eeuwigheid. Er is geen onvoorwaardelijke veiligheid, geen liefde zonder angst. Er is geen toekomst zonder zorgen of belofte zonder paniek. Je hebt geen zekerheid op morgen en geen garantie voor geluk. Er is geen simpele oplossing voor je problemen en niets of niemand zal je levenslang kunnen oprapen en vasthouden. De wens is werkelijkheid, maar de uitvoering fantasie. Een fantasie die eens in de zoveel tijd uiteen spat als je herinnert wordt aan de realiteit. Dit is jouw leven en jij moet het leven.

Juist dat durf je niet. Kan je niet. Wil je niet meer. Je bent moe van het hoop houden. Hopen op een betere morgen. Op een dag zonder angst, een vandaag zonder zorgen. Als uitvlucht, misschien een middenweg, viel je af naar een vederlichte leegte. Het zorgde even, heel even voor stilte in je hoofd, voor rust in je hart en pauze in de paniek. Een fijn, klein lichaam met springende stokjes als benen. Je zorgen werden draaglijker tegelijk met het verspringen van het getal op de weegschaal. Totdat het verstand terugkwam en de waardheid zegen vierde.

De realiteit voelt hard. Een hart dat klopt. Nog heel even. Het vecht voor jou, voor jouw nieuwe dagen. Je weet niet hoe verder. Alles is angst. Een trilling door je lijf. Iedere ochtend vroeg wakker. Gewicht op je borst. Wegrennen wil je. Heel hard rennen, zonder te denken, naar het gevoel van bevrijding. Gevlucht naar ergens waar het perfect is, waar het nergens is. En als het rennen niet gaat, dan wacht je bij de waterkant op die grote witte zwaan, die af en toe voorbij zal zwemmen en je een stukje mee laat varen, maar je keer op keer weer aan de kant zal zetten. Afgewezen, uitgekotst en afgedankt.   

Je wilt verdwijnen naar niets, naar iets wat niet bestaat. Vluchten voor angst, keuzes en toekomst. Je wilt klein zijn om naar iets terug te kunnen wat nooit is geweest. Veiligheid, volmaakte liefde en oneindige bescherming. Je wilt verdwijnen voor jezelf, terwijl jij juist de reden bent om hier te blijven.

Jij kan dit leven aan, angsten overwinnen, de paniek trotseren en je eigen redding zijn. Jij kunt leren jezelf liefde te geven, jezelf als goed genoeg mens te waarderen en dat wat op je pad komt te accepteren. Je kunt nieuwe liefde leren ervaren, keuzes durven maken en de toekomst tegemoet gaan. Jij kan dit. Je hoeft niet te verdwijnen, ik zie je graag nog even hier

Fotografie: Fokeev

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

45 reacties op “Voor als je wilt verdwijnen”

  1. kippenvel

  2. Wauw, ben er stil van…..

  3. Jeetje Scarlet, wat prachtig geschreven.
    Zo herkenbaar van voorheen, gelukkig speelt dit steeds minder tegenwoordig.
    Maar dit raakt me echt, ben er even stil van.

  4. Wauw zo waar

  5. Zo is het ook bij andere eetstoornissen 😔

  6. Prachtig, ik heb er geen woorden voor… zo herkenbaar

  7. Wauw.. 💜 sprakeloos..

  8. Prachtig.
    De manier waarop je het schrijft is zo pakkend!
    Elke zin was herkenbaar, halverwege dacht ik nog “he hoe kan iemand anders precies hetzelfde denken en voelen als ik”.
    Bij dit onderwerp heb ik altijd gedacht dat ik de enige was, dat ik gek was en dat het nooit zou ophouden. Ik ben nu in de war maar opgelucht tegelijk.
    Heel erg bedankt voor deze prachtige post Scarlet! Dit doet zoveel met me en opent echt mijn ogen!

  9. woow, zulke verhalen raak me echt. Zo mooi!

  10. Waauw echt heel mooi! Erg herkenbaar. Dank je Scarlet!

  11. Oh dit raakt me echt.. heel heel herkenbaar.
    De vraag is vooral: hoe?? Hoe laat je de laatste alinea werkelijkheid worden? Als zelfs therapie niet lijkt te helpen.. ik wil en weet gewoon echt even niets meer.

  12. Dankjewel voor deze blog 🙂

  13. Zo herkenbaar!

  14. Heel mooi geschreven, verder echt no words, alleen kippenvel…….. xxx

  15. ❤️ de kern. wat ontzettend belangrijk werk doen jullie ❤️

  16. Tranen… dit is zo herkenbaar! Dankjewel voor deze blog.

  17. Wauw, dit raakt me echt het is zo herkenbaar!
    Bedankt voor het delen!

  18. Deze blog raakt me heel erg. Het doet me ook ergens goed, als jij dit ook op kunt schrijven, ben ik blijkbaar niet de enige die met precies deze moeites worstelt. Dankjewel voor het schrijven van deze blog.

  19. Geraakt door deze tekst, dank je wel voor het delen!

  20. Wat ben ik blij met de twee zwanen in mijn leven die mij al van geboorte af aan onvoorwaardelijk bij zich dragen. Ik gun mijn ouders aan iedereen die ze ooit heeft gemist. Tuurlijk zullen ze er niet eeuwig zijn maar de basis die ze mij hebben meegegeven zal voor eeuwig blijven bestaan.

  21. “Je wilt verdwijnen voor jezelf, terwijl jij juist de reden bent om hier te blijven.”

    Deze zijn raakt me diep in mn hart.

  22. Wow… sprakeloos. Dit is echt wow

  23. Wauw dit raakt me echt.
    Zo precies verwoord hoe ik me voel

  24. Wow echt heel ‘mooi’ geschreven. Mooi in de zin dat je iets ‘lelijk’ toch zo vol gevoel en met hoop kan omschrijven. En vooral dat laatste stukje is echt bijzonder krachtig. Bedankt Scarlet. Bedankt om dit neer te schrijven, wellicht vanuit eigen ervaring, en zo heel wat mensen toch dat duwtje in de rug te geven om door te zetten.

  25. Ik ga mijn therapeut dit laten lezen. Damn girl. Goed geschreven zeg!

  26. Dit is wat ik voel maar wat ik mijn hoofd nooit uit krijg om te delen. Omdat ik het simpelweg nooit uit kan leggen en nu staan hier de woorden zwart op wit. Dankjewel.

  27. 💔
    💞

  28. Dankje Scarlet, mooi! Zo zie je maar weer.. Je bent nooit alleen met de gevoelens die je hebt. Herkenbare blog 😉

  29. Wauw. Wauw. Wauw.

  30. Eindeloze tranen hier…zolang en zohard weggeduwd…maar na het lezen van deze blog stroom k over…dankjewel::

  31. Raak. Alsof ik het zelf schreef. Dankjewel Scarlet!

  32. Dankjewel. Heel mooi.

  33. dankjewel voor dit

  34. Ik ben als door de bliksem getroffen.

    Die laatste alinea, hoe begin je .. waar begin je .. als niets en niemand om je heen er voor je kan zijn, ook al kunnen ze niet helpen. Als je je in een hoekje verstopt met de wens om .. ‘ poef’ ,, in rook op te gaan. Zodat ik niemand meer teleur kan stellen en die niet aflatende OORLOG in mijn hoofd stopt. Ik ben zo vreselijk moe . .

    Ik doe mijn best om hiervan te leren.

    *Dwalend*

  35. herkenbaar. ik doe twee studies, blijf wegrennen knopen door te hakken, duik in mijn anorexia, neemt me helemaal in beslag, vorig jaar eindigde ik in het ziekenhuis, nu probeer ik de uitdaging opnieuw te copen. spannend
    ilse

  36. Wauw… Dit is echt zo waar en zo herkenbaar. Super mooi verwoord!!

  37. Eindelijk iemand die mijn gevoelens kan uit drukken
    Wat fijn!! Super mooi verhaal Scarlet heel mooi!! Kreeg er tranen in me ogen van….wauw♥️

  38. Tjeeej, Scarlet, ik ben er even stil van… Wat weet jij de dingen vaak zo treffend te verwoorden. Deze blog is al wat ouder, ik lees hem nu pas, maar zó mooi, zo bijzonder, zo gaaf. Iedere zin, alsof je het uit mijn hoofd geplukt hebt. Dankjewel, echt.

  39. Ik heb geen eetstoornis. Ik behoor niet tot de leeftijdscategorie waarvoor en door hier word geschreven.
    Voor mij is dit de verwoording van wat bekent staat als vroegkinderlijk jeugdtrauma, in de dop beschadigd , later depressief en angsstoornissen.

  40. Net gelezen
    Ben geraakt, zo herkenbaar
    Mooie metafoor, dat te missen elke dag weer, hoop opgevend na al die jaren
    Nog steeds struggelend met de eetstoornis, trauma’s.
    Ik kan het niet meer, wil idd verdwijnen

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *