Voor die tijd moet ik dun zijn

Naar sommige momenten in het leven kan je echt uitkijken, zoals een vakantie, een verjaardag, een festival of een bruiloft. Voor de meeste mensen zijn dit leuke en feestelijke gebeurtenissen waar ze zich met plezier op voorbereiden. Ze zoeken mooie kleding uit die ze willen dragen en bedenken bijvoorbeeld hoe ze hun haar of make-up zullen gaan doen. Mensen willen er graag goed uitzien op feestelijke momenten, zeker wanneer ze weten dat ze misschien op de foto moeten of het middelpunt van de aandacht zullen zijn. Als je een eetstoornis hebt kunnen zulke momenten alleen veel stress en spanning met zich meebrengen wanneer je het idee hebt dat je moet afvallen om er goed uit te zien voor een bepaalde gelegenheid.

De mooie momenten in ons leven willen we maar wat graag vastleggen op camera zodat we ze later kunnen herbeleven of delen met anderen. Het is mens eigen om graag herinneringen op te halen en terug te blikken op belangrijke of leuke gebeurtenissen door middel van foto’s of filmpjes. Toen ik een eetstoornis had vond ik dit erg lastig. Ik voelde me niet mooi en ik was ontevreden over mijn lichaam. Ik wilde niet dat mijn uiterlijk vastgelegd werd op de foto en al helemaal niet dat die foto’s dan bijvoorbeeld gedeeld werden op social media zodat vervolgens iedereen ze kon zien.

foto bron

Voorafgaand aan vakanties, verjaardagen en een enkele bruiloft was ik soms al lang van te voren bezig met mijn uiterlijk. Ik vond mezelf dik en wilde graag afvallen om er beter uit te zien. In mijn hoofd had ik een aantrekkelijk plaatje geschetst van hoe het zou zijn als ik dun was: Dan zou ik mezelf eindelijk mooi vinden en vanzelfsprekend ook altijd super goed op de foto staan. Ik was ervan overtuigd dat een vakantie, festival of verjaardag alleen leuk kon zijn als ik dun was.

Ik zag mezelf bijvoorbeeld al dun en gelukkig over het strand rennen, vol energie en levenslust, met het perfecte lichaam. Ik moest er niet aan denken dat ik in bikini gezien zou worden met mijn ‘dikke lichaam’, waar eigenlijk niks mee mee was en dat een prima gezond gewicht had. Ik was bang dat iedereen naar me zou kijken en me lelijk zou vinden. Het hebben van een leuke vakantie of een fijne verjaardag ging niet samen met dik zijn, in mijn hoofd.

Dun zijn koppelde ik in de tijd van mijn eetstoornis heel sterk aan gelukkig zijn. Ik dacht dat ik gelukkig kon worden door af te vallen en dat ik me pas goed zou voelen over mezelf als ik dunner was. Genieten van feestelijke momenten zou alleen kunnen met een lager gewicht. Als het me niet zou lukken om dit gewicht te bereiken vóór die tijd zou de hele gebeurtenis in het water vallen en ik er enkel een slechte herinnering aan overhouden, dacht ik.

Om mijn plan om af te vallen te bewerkstelligen verzon ik weken van te voren een ingewikkeld dieet schema. Dat schema was dan zo streng dat het gedoemd was om te mislukken. Meestal kwam het er op neer dat ik zo min mogelijk moest gaan eten en elke dag veel moest gaan bewegen. Dit was niet vol te houden en resulteerde altijd in een teleurstelling met enorme eetbuien.

Het lukte me nooit om af te vallen voor een bepaalde gebeurtenis. Ik wilde op een ongezonde manier afvallen terwijl dat eigenlijk niet nodig was en mijn lichaam reageerde daar helemaal niet goed op. Ik zat vast in een vicieuze cirkel van eetbuien, lijnen en braken waar ik ontzettend ongelukkig van werd.

Als het moment dan eenmaal daar was, die ene verjaardag of dat ene festival, had ik er vaak niet eens zin meer in. Ik voelde me mislukt omdat ik het perfecte plaatje wat ik in mijn hoofd had niet kon waarmaken en ik was mentaal en fysiek uitgeput van het lijnen en compenseren. Als ik al ergens heen geweest was zat ik naderhand koortsachtig achter de computer om de foto’s te bekijken op Facebook en Instagram, angstig dat ik er dik op zou lijken.

foto bron

Ik vind het ontzettend jammer dat mijn eetstoornis op deze manier roet heeft gegooid in zo veel leuke en bijzondere momenten. Dat had helemaal niet gehoeven, want er was niks mis met mijn lichaam. Bovendien zegt je gewicht helemaal niets over je geluk. Je mag je altijd en op elk moment gelukkig voelen en het leuk hebben, ook als je niet het perfecte figuur hebt.

Als ik nu een leuke vakantie of een festival op de planning heb staan ben ik niet meer bezig met afvallen en goed op de foto staan, maar juist met hoe ik het nog leuker kan maken voor mezelf en voor anderen. Dit doe ik bijvoorbeeld door te onderzoeken wat ik allemaal wil zien op een vakantie of door het perfecte cadeau voor iemand uit te zoeken.

Natuurlijk zie ik naderhand soms ook nog wel foto’s van mezelf waar ik niet zo charmant op sta, maar als ik me dan bedenk dat ik het wel leuk heb gehad die dag, dan vind ik die foto eigenlijk niet meer zo belangrijk. Het gaat erom dat ik het leuk heb gehad en nu een fijne herinnering kan koesteren.

Een foto is maar een momentopname en het is het niet waard om je daar al weken van te voren druk over te maken, zeker niet als dat voor een ongezonde afvalpoging zorgt en veel verdriet veroorzaakt. Probeer je te bedenken dat een foto geen representatieve weergave is van jouw leven, dat zo veel rijker en mooier is dan slechts een stilstaand plaatje. Bovendien zijn anderen veel minder bezig met hoe jij op de foto staat dan jijzelf, zij kijken naar het totaalplaatje en niet alleen naar jou.

Hoe is het voor jullie om op de foto te gaan bij feestelijke gebeurtenissen?

Lotte

Geschreven door Lotte

Reacties

13 reacties op “Voor die tijd moet ik dun zijn”

  1. ik vind dat ook vreselijk moeilijk.
    Sowieso sta ik eigenlijk bijna nooit alleen op foto’s, en in groep probeer ik me altijd strategisch achter anderen te ‘verstoppen’.
    Een van mijn trucjes is ook om zelf de foto’s te nemen, dan ben je zeker dat je er niet op staat.
    Ik snap trouwens ook echt niets van meisjes met een laag zelfbeeld die dan wel selfies durven posten en zo…

    1. Omdat je bij selfies de controle hebt. Je kan er 1000 maken en er 999 “lelijk” vinden en er eentje net acceptabel genoeg vinden om te posten. Dan heb je er zelf de controle over. Een vrolijke selfie.
      Is net zo dwangmatig, ongezond en naar als foto’s ontwijken.

      1. Ik snap het nog steeds niet.Waarom wil iemand dan een foto van zichzelf posten? Ook al is ze dan ‘net acceptabel genoeg’ ? Er is geen gezelschap op te zien, vaak ook geen locatie of activiteit die je eventueel later als herinnering zou willen zien of zo, alleen de persoon zelf… al is het dan in mijn meest acceptabele vorm, ik zou er nog steeds het nut niet van inzien…

        1. Het gaat ook heel vaak om de reacties op de selfies. De positieve reacties zorgen voor een beter gevoel over zichzelf ook al is dat maar tijdelijk.

  2. oh ja.. helaas 🙁

    gisteren met een goede vriend naar een geweldig concert geweest. En natuurlijk foto’s gemaakt samen om te delen (das leuk!). Maar dan ga ik weer zo twijfelen aan mezelf. Ik ben er nu echt van overtuigd dat ik een dikke, opgeblazen kop heb. Zo vervelend. Ik heb de foto die ik wou delen dus iets bewerkt zodat mijn hoofd er minder bol op staat (diepe, diepe schaamte) en ook buiten en op school zou ik het liefst met een zak over mijn hoofd rondlopen. Ik word hier zo ongelukkig van.

  3. zo herkenbaar dit!

    over een paar weken ga ik een grote reis maken met school, buiten europa. super spannend en gaaf, echt een “once-in-a-life-time”. maar al sinds de zomervakantie maak ik afspraken in mijn hoofd met dat ik voor die tijd dun moét zijn. waarom ik dan per se “dun” wil zijn, kan ik niet goed verklaren. gek eigenlijk, want het gevoel is zo heftig.. ik hoop dat de reis hierdoor niet wordt verpest en ik ervan kan genieten..

  4. Tja en wat is nou een perfect figuur… is eigenlijk een mening of verkoperstruck/misleiding.
    Ik zou bv een doutzen figuur als ik een man was niet aantrekkelijk vinden.
    Doe mij dan maar een plus size.

  5. Herkenbaar dit. Vooral na de decembermaand en omdat ik de eerste 2 weken van januari op vakantie was naar Amerika. Ik ben sportmodel en heb vanaf volgende week weer shoots op de planning staan na 1,5 maand. Dan slaat toch de twijfel toe: ben ik te dik, is het erg als mijn buikspieren wat minder te zien zijn? Wil ik er nu alles aan doen om nog aanpassingen te maken voor de shoots of blijf ik doen wat ik nu doe en dan wordt het vanzelf wel weer zoals het was. Misschien niet over een week, maar wel over een maand, of twee. Maar eigenlijk boeit die ene kilo of iets meer vocht vasthouden helemaal niet. Iedereen schommelt wat in gewicht en dat is volkomen normaal.

  6. Een ander kan het ook wel behoorlijk voor je verpesten, als je hoort of voelt dat ze wat over je figuur denken. Dan is de sfeer evengoed verpest op dat ‘leuke’ concert of feest. Mensen zijn wat dat betreft ‘ratten’ en totaal geïndoctrineerd over van alles en nog wat over hoe een lichaam eruit ziet of uit zou moeten zien en iedereen heeft er weer een andere mening over, maar bij sommige mensen voel je gewoon.. bijna wat ze denken. Die mensen die jou dat gevoel geven, hebben misschien nog wel het grootste probleem. Het voelt zo goed, om dat soort mensen uiteindelijk wel te ‘overwinnen’ en hen te laten weten waar je staat ten opzichte van hen als het om het fysiek gaat.

  7. Zo herkenbaar! Ik heb hier jaren heel erg last van gehad. Op dit moment is het iets minder, maar nog wel aanwezig. Goede blog!

  8. ik vind het al snel dat ik niet mooi op foto’s sta en ik hou er ook niet van

  9. Ik merk juist ook heel erg dat wanneer ik terugkijk naar foto’s van een paar jaar geleden, ik me nu pas realiseer hoe ziek ik toen eigenlijk was.. dat gooit op die manier ook weer roet in het eten, omdat dan alle herinneringen van de ruzies en de struggles van die dagen terugkomen. Of je nou afvalt of niet voor zo’n ‘speciale’ dag, je voelt je er toch wel rot over.. wat als we ‘speciale’ dagen nou eens gewoon gaan zien als dagen, waarop het belangrijker is dat we blij kijken, in plaats van dat we uitstekende botten en en tigh

  10. *tigh gap hebben

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *