Nog één keer kijk ik achterom voordat ik de deur uit loop na mijn laatste therapiesessie. Dit
was het dan. Zomaar, na 7,5 jaar lang in therapie gezeten te hebben, ben ik officieel vrijgelaten om het zelf te gaan doen. Een heel erg positieve gebeurtenis natuurlijk, maar ook wel een beetje gek en eng. Want kan ik dit wel echt zelf? Wat als het niet lukt? Vanzelfsprekend komt met deze nieuwe stap twijfel en onzekerheid. Maar ik voel ook dat het goed is zo, het is tijd voor deze nieuwe stap. Ik mag gaan ervaren dat ik nu sterk
genoeg ben om het zelf te doen. Dat ik me nu zo sterk voel, heb ik te danken aan dat ik voor
mijzelf opkwam in therapie.
Toen ik bij mijn psycholoog in behandeling kwam was er een bepaald aantal sessies dat ik zou krijgen en dat zou het dan zijn. Binnen die sessies moest het allemaal gebeuren. Ik had een super fijne klik met mijn psycholoog en in de sessies kon ik veel aan verwerking doen. Ik heb voor het eerst echt leren voelen en eruit kunnen laten wat er van binnen vast zat. Ik maakte heel veel progressie en beetje bij beetje leerde ik ook wat liever voor mijzelf te zijn.
Echter, toen het einde van de behandeling naderde voelde ik dat er iets nog niet lekker zat. Ik voelde me nog niet zoals ik me zou willen voelen. Ik vond het heel erg moeilijk om voor mijzelf op te komen en dit uit te spreken. Ik kon namelijk zelf ook niet precies mijn vinger leggen op wat er nou nog zo dwars zat van binnen. Ik voelde wel heel sterk dat er gewoon nog iets was wat aandacht nodig had. Het liefst zou ik nog langer doorgaan met therapie, maar dit vond ik zo lastig om te vragen.
Al die mensen die op de wachtlijst staan en veel heftigere klachten hebben dan ik zouden dan langer moeten wachten, omdat ik zo nodig nog meer therapie wil. Objectief gemeten, (met vragenlijsten) waren de klachten die nog over waren minimaal. Maar op gevoelsniveau waren ze er wel degelijk en zaten ze me in de weg. Ik dacht terug aan eerdere therapie die ik had gehad. Die werd ook abrupt afgesloten, omdat mijn behandelaar weg ging. Ook toen was ik voor mijn gevoel nog helemaal niet klaar om die behandeling af te sluiten. Daarna ben ik ook in een hevige terugval terecht gekomen. Dit zou me dit keer niet overkomen!
Dus hoe moeilijk ook, heb ik toch aangegeven dat ik het liefst nog meer therapie zou hebben om het laatste beetje dat mij nog dwars zit ook aan te kunnen pakken. Mijn therapeut vertelde me dat het lastig zou worden om dit er door te krijgen bij het team, maar dat ze het voor mijging proberen. Ze zag hoeveel baat ik had bij de sessies en hoe erg ik zelf ook aan de slag ben gegaan met wat we in de sessies deden. Uiteindelijk hebben we nog 5 extra sessies gekregen.
Nu ik de deur uit ben gelopen van die laatste sessie, ben ik mezelf zo dankbaar dat ik hier om heb gevraagd. Ik heb geluisterd naar wat mijn gevoel mij vertelde en dat heeft me zo veel opgeleverd. Ik heb voor mijn gevoel het laatste stukje dat mij nog dwars zat kunnen verwerken. En ik heb bovendien toe kunnen werken naar een afsluiting van de therapie en een goed terugvalpreventieplan op kunnen stellen. Ik heb mijzelf voor kunnen bereiden op het afsluiten. Het voelt goed nu.
Ik voel me sterk en klaar voor de volgende stap. Mijn eetstoornis is minimaal aanwezig. Af en toe komen nog wel gedachten naar boven maar ik heb geleerd dat dat oké is. Hoe meer ik daar tegen vecht en het weg wil drukken, hoe harder ze zullenterugkomen. Ik heb er vertrouwen in dat ik nu mijn pad kan vervolgen en dat ik mij van mijn eetstoornis los zal weken. Mijn leven is veel te rijk om nog terug te vallen. Ik wil niet allesweer verliezen. Ik mag er zijn en ik mag ruimte innemen. Bovenal mag ik luisteren naar mijn gevoel. Mijn eetstoornis heeft geen functie meer in dit leven.
A warrior perseveres in the face of adversity, stands up for
their beliefs, and speaks in the service of those who cannot.
Geef een reactie