Deze blog schrijf ik voor degene die zo hard leert, maar telkens tweeën blijft halen voor wiskunde, zonder een leerstoornis te hebben. Voor degene die zich dagen achtereen ongelukkig kan voelen, maar bij wie na zo’n periode altijd de zon weer gaat schijnen. Voor degene die nachten wakker ligt van de stress, maar bij wie de stress niet zo hoog oploopt dat diegene haast denkt een hartaanval te krijgen. Voordat ik de vraag waarom ik juist voor deze groep schrijf uitleg, wil ik eerst de volgende situaties met jullie bespreken….
Een jongen die niet zo goed kan lezen en schrijven. Een jongen van wie we de spelfouten verbeteren en waarbij we lachen om de fouten die deze jongen vaker dan gemiddeld maakt. Een jongen die ‘gewoon dom’ is. Een vrouw die al langere tijd zich somber voelt. Een vrouw die we veroordelen wanneer zij een dagje verzuimt van haar werk. Een vrouw die we ongemotiveerd noemen of zelfs een aansteller. Een vrouw die ‘slechts een beetje down’ is. Een student die voor een tentamen zo nerveus is dat hij ’s nachts geen oog dicht doet. Een student die we lui noemen wanneer hij besluit een periode de lat wat minder hoog te leggen. Een student die ‘alleen maar een beetje gespannen’ is.
Hoe zou het nu zijn als de jongen die moeite heeft met lezen en schrijven dyslexie heeft? Zouden we om hem durven lachen? Zouden we zijn fouten durven te verbeteren? Wat als de vrouw met somberheid klachten een depressie blijkt te hebben? Verwijten we haar dan dat ze een periode niet op haar werk verschijnt? Durven we dan het woord ‘aansteller’ in de mond te nemen? Wat als de student met stressklachten herstellende is van een burn out? Noemen we hem ook lui?
Zie hier het gewicht dat een diagnose heeft in onze huidige maatschappij. Men lijkt te vergeten dat een DSM-diagnose slechts een benaming is voor een groep symptomen. Het kan dus zijn dat iemand zonder diagnose last ondervindt van hetzelfde symptoom als iemand mét een diagnose. Is het niet raar dat we eenzelfde symptoom bij twee verschillende personen zo verschillend benaderen…?
Is het niet vreemd dat we, in een samenleving waar er steeds meer diagnoses vastgesteld worden, er steeds meer medicatie wordt geslikt, we mensen pas serieus nemen wanneer hun symptomen toenemen? Ik schrijf voor de mensen die ‘gewoon maar een paar klachten hebben’. Ik schrijf juist voor hen, omdat deze mensen veel te vaak over het hoofd worden gezien.
Wat als zij zich mochten uitspreken? Wat als zij gehoord werden? Wat als we het oké zouden vinden dat ook zij af en toe een stapje terugnemen? Zou dat kunnen verkomen dat een dipje een depressie wordt? Dat stress een burnout wordt…?
Geef een reactie