Als je nu de drang hebt om jezelf te beschadigen, dan wil ik graag dat je eerst deze blog leest. Voordat je toegeeft aan het verdoven van je negatieve emoties en aan het wegmaken van de spanning, is er namelijk iets wat je moet weten. Het maakt hierbij niet uit op welke manier je jezelf beschadigt. Zelfbeschadiging gaat immers lang niet altijd over dat mesje dat langs je huid glijdt. Het is zoveel meer dan een snee in of een kras op een arm. Voordat je jezelf beschadigt, wil ik dat je weet…
Vandaag is het Self-Injury Awareness Day, een dag waarop wereldwijd aandacht wordt gevraagd voor het probleem van zelfbeschadiging. Jaarlijks komen in Nederland rond de 15.000 mensen die zichzelf beschadigen terecht op de SEH van een ziekenhuis. De verhalen over de behandeling hier zijn soms stuitend. Een voorbeeld hiervan is het verhaal van Kenza, dat ze een aantal maanden geleden deelde op Proud2Bme: Zelfbeschadiging, ik breek liever mijn been. Stichting Zelfbeschadiging en MIND roepen mensen daarom op misstanden te melden bij het Nationaal Zorgnummer. Dat melden MIND en Stichting Zelfbeschadiging. Een melding maken kan op twee manieren: Telefonisch bij het Nationale Zorgnummer 0900-2356780 of via een online vragenlijst.
Voordat je jezelf beschadigt, wil ik dat je weet…..
…dat het je niet gaat helpen je problemen op te lossen
Je gaat je namelijk niet beter voelen als je jezelf hebt beschadigd. Je kunt niet na jezelf te beschadigen geewoon weer doorgaan met je leven alsof er niets gebeurd is. Je kunt jezelf niet bewust kapot maken. Bovendien kun je een psychisch en/of emotioneel probleem niet oplossen door jezelf fysiek pijn te doen. Dat is enkel een afleiding waarmee je jezelf voor de gek houdt.
…dat er niks moois is aan zelfbeschadiging
Soms kan zelfbeschadiging wat verheerlijkt worden op social media. Er zijn allerlei foto’s te zien van fragiele meisjes die met kleine mesjes krassen op hun armen maken en mooie gedichtjes hierover schrijven. De werkelijkheid is echter heel anders. In werkelijkheid zit je alleen op je kamer met een bot scheermesje of iets anders wat je even snel binnen handbereik hebt. Je bent helemaal alleen en er is niemand die je gaat helpen. Je moet zelf je wonden verzorgen en om hulp vragen, niemand komt dat doen. Als je jezelf hebt beschadigd, voel je je bovendien helemaal niet beter zoals je altijd leest op internet. Je bent niet opgelucht en de spanning is niet weg. Je voelt je schuldig, je schaamt je en je hebt pijn. Het gevoel van eenzaamheid is dan groter dan ooit.
…dat het verslavend kan werken
Als je jezelf eenmaal een keer hebt beschadigd, dan is er een grote kans dat het niet bij die ene keer blijft. Op de een of andere manier kan zelfbeschadiging namelijk verslavend werken. Ondanks dat het helemaal niet helpt om je problemen op te lossen, komt er vaak adrenaline vrij als iemand zichzelf beschadigt. Als je niet goed in je vel zit, dan is het begrijpelijk dat je dat gevoel opnieuw wil beleven. Toch heb je er hierdoor juist een probleem bij in plaats van dat het je iets op heeft geleverd.
…dat je je gaat isoleren
Jezelf beschadigen doe je niet waar anderen bij zijn. Dat doe je in je eentje, als je op je kamer bent en als er verder niemand thuis is. Het maakt je eenzaam omdat je jezelf van anderen gaat isoleren. Je gaat niet mee naar een feestje omdat je jezelf kort daarvoor beschadigd hebt en veel pijn hebt. Je gaat niet mee zwemmen omdat je niet wil dat anderen je in bikini zien. Je blijft thuis omdat je je slecht voelt en hoopt nog even een moment te vinden waarop je jezelf pijn kunt doen. Je raakt hierdoor steeds verder en verder geïsoleerd.
…dat het zorgt voor schaamte
Niet iedereen begrijpt waar zelfbeschadiging over gaat. Hoewel dit natuurlijk jammer en lastig is, kun je helaas niet altijd verwachten dat mensen die niet zoveel van psychische problemen weten, dit in één keer snappen. Hierdoor kun je nog weleens vervelende reacties krijgen of onbegrip ervaren. Bovendien kunnen wonden of littekens an sich er al voor zorgen dat je je echt schaamt. Op het moment zelf denk je daar vaak helemaal niet aan. Je bent veelal enkel bezig met de pijn, je nare gevoelens en het verdriet en staat totaal niet stil bij de gevolgen, of het kan je op dat moment niets schelen. Pas later is de kans groot dat je erop terugkijkt met een groot gevoel van schaamte.
…dat het gevaarlijk is
De gevaren van zelfbeschadiging worden nog altijd onderschat. Zelfbeschadiging kan zorgen voor ernstige infecties van de huid. Door de verslavende werking kan het voorkomen dat je bovendien niet meer objectief kunt kijken naar de ernst van de situatie waardoor je jezelf ernstige schade toe kunt brengen. Het gaat hierbij niet enkel om infecties maar ook om levensbedreigende situaties waarbij medische zorg vereist is.
…dat het een symptoom is
Zelfbeschadiging is niet het probleem. De drang is hoog en misschien vraag je je af wat je moet doen om te zorgen dat je jezelf niet beschadigt. Daar zijn alle trucjes voor. Het is bijvoorbeeld belangrijk om afleiding te zoeken als je merkt dat de spanning oploopt. Tegelijkertijd is het goed je te realiseren dat zelfbeschadiging vrijwel nooit het hoofdprobleem is. Het is meestal een symptoom van een onderliggend probleem. Denk bijvoorbeeld een aan depressie of persoonlijkheidsstoornis of andere psychische stoornissen. Het is een middel om om te gaan met negatieve emoties en het is destructief gedrag. Dat heeft een oorzaak en het is van belang dat je dáár iets aan doet. Zolang je de oorzaak immers niet wegneemt, zal de neiging om destructief gedrag te vertonen, aanwezig blijven.
…dat de drang voorbij gaat
Ook al denk je nu van niet. Je denkt waarschijnlijk dat je nu iets moet doen om de spanning in je lichaam te verminderen of om het verdriet te verminderen. Het kan zijn dat je dit als de enige manier ziet om jezelf kapot te maken, omdat je om de een of andere reden vindt dat dat is wat je verdient, kapot gaan. Geloof me, de drang gaat voorbij. Misschien niet binnen vijf minuten, maar het gaat voorbij. Je moet het echter wel een kans geven. Geef er niet aan toe. ♥
Fotografie: Jane Rahman
Geef een reactie