Je jongere jaren en je studententijd is een tijd waarin je mensen ontmoet en vrienden maakt. Misschien wel vrienden voor het leven. Maar wat als je in je puberteit en studentenjaren juist een eetstoornis hebt gehad. Als je opgegroeid bent tussen de tralies van je psychische (on)gezondheid. Als je door je eetstoornis mensen uit het oog bent verloren. Als je het al moeilijk genoeg met jezelf had. Als het sociale leven als te groot en te eng voelde. Als onzekerheid je tegenhield en het feit dat juist bij borrels en feestjes, met chips en taart, de eetstoornis roet in het eten gooide. Als het daardoor lastig was om echt mensen te leren kennen en vriendschappen op te bouwen. Hoe bouw je dan je sociale leven weer op? Hoe maak je vrienden na je studietijd, na je puberteit, in je volwassen jaren?
Op die vraag is geen kant en klaar antwoord. Geen stappenplan dat voor iedereen werkt. Het is voor iedereen verschillend. Wat voor de één werkt, werkt voor de ander niet en andersom. Daarom delen wij in deze blog onze eigen ervaringen. Hoe hebben wij na onze eetstoornis en in ons volwassen leven nieuwe vrienden gemaakt? We hopen dat onze verhalen inspireren, maar bovenal hoop geven. Want het is nooit te laat.
Irene: gemeenschappelijke interesses
Waar sommige mensen gemakkelijk praatjes maken met hun buren of in een bar zomaar op iemand afstappen, vind ik dat zelf wat moeilijker. Ik vind mezelf geen ster in ‘small talk’ of misschien heb ik daar gewoon ook niet altijd zin in. Wat voor mij wel heel goed werkt is om een gemeenschappelijke interesse met iemand te hebben. Niet een gesprek dat je samen kan voeren, maar iets dat je samen kan gaan dóen.
Dat kan iets simpels zijn als samen hout halen, wanneer je met een groep aan het kamperen bent. Maar bijvoorbeeld ook met een teamsport als roller derby. Daar heb ik een hele hoop nieuw mensen leren kennen, die ik na verloop van tijd ook buiten de trainingen steeds vaker zag. Vandaag de dag is m’n bang Ivyvox een mooi voorbeeld. Deze mensen zijn in korte tijd echt goede vrienden van me geworden, terwijl ik ze voordat we samen muziek maakten, eigenlijk helemaal niet zo goed kende. Ik reageerde op een Facebookberichtje van een ‘toen nog kennis’ die wel weer eens muziek wilde maken. Van het één kwam het ander! Dit zijn nu vrienden waar ik alles mee deel en die ik heel vaak zie. Omdat we wekelijks repeteren, maar ook andere dingen leuk vinden om te doen, zoals longboarden, surfen en strandwandelingen. En de gesprekken? De komen dan vanzelf wel, omdat je elkaar beter leert kennen. Nu kunnen we ook uren op een terrasje zitten en overal over praten.
Al moet ik wel zeggen dat wanneer de activiteit wegvalt, ik het vaak ook lastig vind om de relaties te onderhouden. Sommige mensen blijven plakken, spreek ik nog vaker mee af, maar veel mensen ook niet. En daar ben ik eigenlijk helemaal oké mee.
Lisanne: verschil in vriendschappen is oké
Vriendschappen. Phoe, wat kan dat zoeken zijn. Ik kom vrij makkelijk in contact met mensen om mij heen. Toch betekent dat niet dat ik al die mensen ook direct als vrienden zie. Om echt naar die vriendschap toe te werken, is toch een bepaalde connectie nodig. En dat kan zoeken zijn. Want ondanks dat ik vrij makkelijk met mensen aan de praat raak, kan het mij veel moeite kosten om mij écht bloot te geven en open te stellen voor het opbouwen van die vriendschappen. Werk kan al een mooie setting zijn om bepaalde banden op te bouwen, ook buiten de werkvloer om. Zo heb ik meerdere vrienden op mijn werk leren kennen. Voor mij was het hierbij fijn dat je door werk al een soort ‘verbindende factor’ had als basis van de vriendschap. Één van mijn beste vrienden ken ik van een aantal jaar terug uit de eetstoorniskliniek. Ik weet nog dat de behandelaren destijds er niet heel erg om stonden te springen om contacten buiten de behandeling om aan te houden. Ik en mijn vriendin hebben dan ook eerst allebei ons eigen pad bewandeld, voordat wij elkaar weer terugvonden en hier een sterke vriendschap uit is gegroeid.
Er zit ook wel verschil tussen de vrienden die ik heb. Bij de één praat ik overal over en bij de ander gaat het iets minder de diepgang in, wat het niet minder gezellig maakt. Beiden is oké. Ik denk dat in elke vriendschap ook wel weer een andere behoefte kan liggen. Die variatie in mijn vrienden zie ik juist als iets waardevols.
Daphne: ga erop af!
Het is zéker nooit te laat. Nooit verloren, nooit voor altijd alleen. Het is tegelijkertijd wel degelijk hard werken en opnieuw (durven) investeren. Je gaat niet meer naar school of studie, waar je met elkaar in een klas wordt gezet en er altijd een kans is dat het met iemand – of een paar – klikt. Je hebt nu je eigen leven, je eigen ritme en eigen draai, maar in dat ritme is het misschien ook verleidelijk om binnen de gebaande paden te blijven. De paden waar je dus al geen nieuwe mensen tegenkwam. De paden die doorgaans eindigen op de bank, met jezelf. Het is opnieuw erop uit, eigenlijk opnieuw gaan buitenspelen. Zo ervaar ik het zelf.
Bij anderen zie ik soms dat ze zijn opgegroeid met een vriendengroep om zich heen. Dat vond ik altijd zo ontzettend mooi en tegelijkertijd een beetje jaloersmakend om te zien. Zelf heb ik dat niet en als ik inmiddels eerlijk ben, ben ik daar misschien ook niet de persoon voor. Meer iemand die één-op-één fijne contacten en vriendschappen heeft. Dat is helemaal oké. Wee zijn allemaal anders en onze vriendschappen zijn dus ook anders. Als ik zelf meer nieuwe mensen wil leren kennen, probeer ik heel bewust open te staan hiervoor en een stap naar voren te zetten. Dus sneller een praatje maken en mensen die ik al eens gesproken heb – en die mij aardig lijken – zelf een berichtje te sturen. Iemand gewoon eens mee op vriendschapsdate te vragen. ‘Kom je bij mij spelen?’ Gewoon zoals vroeger, maar dan als volwassenen.
Ik merkte zelf namelijk hoe leuk en fijn ik vond als anderen dit deden, waardoor ik zelf minder schaamte voel om die stap te zetten. Zo leidde een praatje en een koffietje met mijn buurmeisje tot een hele mooie vriendschap. En zo groeiden collega’s soms uit tot vriendinnen buiten werktijd. Mijn beste tip is om niet te wachten tot er iets ontstaat of door het verlangen iets ‘natuurlijk te laten verlopen’ te passief te worden. Uitspreken dat je iemand mag en graag iets samen wilt doen, betekent niet automatisch dat iets geforceerd is of dat je te opdringerig bent. Je uitspreken is juist mooi en oprecht en kan mensen dichter bij elkaar brengen.
Lonneke: vind wat goed voelt
Vriendschappen heb ik veelal lastig gevonden. Ik ben van nature introvert, vrij stil. Dit is iets waar ik zelf onzeker over ben en voor mijn gevoel veel relaties ook echt kan beïnvloeden. Ik wil niet ongeïnteresseerd overkomen, maar veel van de gesprekken vinden plaats in mijn hoofd, waardoor ik niet echt actief ‘meedoe’. Vroeger dacht ik dat er iets mis met me was. Dat het voor mij gewoon niet weg was gelegd om vriendschappen te onderhouden. Inmiddels ben ik hierop terugkomen, maar ik heb door de jaren heen wel geleerd dat niet iedere vriendschap passend is. Dat is denk ik ook iets dat per levensfase ook weer zo verschilt en inmiddels heb ik ook veel over mezelf geleerd. Ik vind het minder eng om mezelf te uiten naar anderen, om uit te spreken hoeveel ik mensen om me heen waardeer en ik denk dat dit een vriendschap ook echt ten goede kan komen.
Ik ben niet de persoon die altijd op elk appje reageert, maar mijn vrienden wéten dat ze een speciaal plekje in mijn hart hebben. Dat ik altijd het beste met ze voor heb en dat het niet persoonlijk is als mijn hoofd ‘er even niet naar staat’. Dat dat iets van mij is en niet iets van hen. Dat vind ik waardevol en daar ben ik ook dankbaar voor. Dat ik nu op een punt ben waarop ik kan zeggen dat ik vrienden heb die mij begrijpen, ook als ik mezelf niet begrijp. Dat ik mensen om me heen heb die ík begrijp en dat we, ongeacht wat er gebeurt, weten dat het goed zit. Geen drama, geen gedoe. Soms woorden te weinig, soms geen enkel woord en allemaal is het goed.
Zeker toen ik nog een stuk jonger was, heb ik me vaak onzeker gevoeld over het aantal vrienden. Ik had het gevoel dat ik iets miste, te weinig mensen om me heen had, maar ik weet inmiddels dat het om de kwaliteit gaat, niet de kwantiteit. Vind wat goed voelt en hoe ouder je wordt, hoe meer je (hopelijk) weet en voelt wat dit voor jou inhoudt.
Phoi Cai: kwaliteit boven kwantiteit
“Vind je het niet jammer dat je zo weinig vrienden ziet?” Een vraag die ik regelmatig te horen kreeg tijdens mijn studietijd. Ik kon het op school altijd prima vinden met mijn klasgenoten en op mijn werk kon ik het ook altijd prima vinden met mijn collega’s. Maar buiten school en werk sprak ik weinig af. Aan de ene kant vond ik dit best jammer. Maar achteraf besefte ik dat ik het niet jammer vond omdat ik het miste, maar omdat me vaak het gevoel opgelegd werd dat het niet oké zou zijn als ik dit niet deed.
Als een introvert persoon koesterde ik mijn tijd alleen. In de middelbare school kwam dit deels door mijn persoonlijke problemen. Ik had eenmaal geen puf om nog veel af te spreken. Maar ook nu spendeer ik mijn tijd liever met mijn familie. Maar onder deze groep behoren ook mensen met wie ik eigenlijk geen familie ben. Het zijn de vrienden die me kennen zoals ik echt kan zijn. Het zijn de vrienden die ik soms weken of zelfs maanden even minder spreek, maar waarvan ik weet dat het meteen goed zit als we elkaar weer zien. Het zijn vrienden zonder voorwaarden. Mijn familie.
Dat ik me hier op mijn gemak in kon voelen was niet altijd vanzelfsprekend. De druk die soms op me gelegd werd om vrienden te maken, vond ik erg benauwend. Wanneer ik kennis maakte met nieuwe mensen voelde ik me soms verloren. Voor mijn gevoel kon ik dan twee dingen doen; ik trok me terug of ik zette mijn masker op. Een masker waarbij ik me groot moest houden en gezellig over moest komen. Een masker die ik steeds vaker weiger op te zetten omdat het niet bij me past. Ik mag erop vertrouwen dat nieuwe vriendschappen komen als ze komen. Ik hoef er niet hard voor te werken, ik hoef er ook niet voor weg te rennen. Maar als me de tijd gegeven kan worden, kom ik vanzelf uit mijn schulp en leer je me vanzelf kennen.
Marli: vrienden ervaar ik als familie
Al vanaf groep 1 van de basisschool tot aan mijn studententijd heb ik vriendschappen gesloten die voor mij voelen als levenslang. Uit elke fase van mijn leven heb ik tot nu toe altijd een aantal vrienden overgehouden, wat uiteindelijk is uitgebloeid tot een fantastische vriendenkring. Hoe ouder ik werd en hoe langer ik mijn vrienden kende, hoe opener ik werd. Zo wist mijn beste vriendin van de basisschool jarenlang niet dat ik leed aan een eetstoornis. Ze had vermoedens, maar die heb ik destijds allemaal ontkracht. Uiteindelijk ervaar ik nu hoe opener ik ben, hoe hechter de relaties worden. Ik zie mijn vrienden dan ook echt als familie. Ik zou niet zonder hen kunnen!
Ik kan me voorstellen wanneer jij geen vrienden hebt mijn ervaring je verdrietig of gefrustreerd kan maken. Ergens herken ik ook dat gevoel. Ik heb namelijk geen partner die veel vrienden van mij wel hebben. Ik zie de ene vriendin na de andere vriendin trouwen en kinderen krijgen. Ook dit gemis van een relatie doet pijn. En ik zal eerlijk zijn, ik ben bang om nooit iemand te gaan vinden. Dat komt inderdaad doordat ik een vaste baan heb, een vaste sportschool en een vaste vriendenclub. Één voor één waardevol, maar ik weet ook dat de kans op een liefdesrelatie binnen deze vertrouwde terreinen lastig is. Soms zet ik een stap in de online wereld, om toch andere jongens te leren kennen. Ik ben hier geen ster in, maar het kan voor jou misschien wel een manier zijn om andere mensen te gaan leren kennen.
Ik gun iedereen een maatje, een vriend(in) of een partner en hoop dat je hem of haar op jouw gewenste plek tegenkomt!
Wat neem jij mee uit deze blog?
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie