Waar ben je nou mee bezig? Denk je echt dat mensen niets zien? Dat ze niks doorhebben? Ze maken zich zorgen, ondanks dat je het niet wilt. Ze zien meer dan je denkt. Toch houd je die schijn op… je wilt niets liever dan steun en erkenning, maar je kiest ervoor om niks te zeggen. Wat wil je dan precies…?
Mijn stem verdwijnt steeds verder naar de achtergrond, terwijl de negatieve gedachtes sterker worden. Je bent niet goed genoeg. Je moet minderen. Geef niet toe. Hou vol. Maar hoe moet ik volhouden wanneer het alleen maar slechter gaat? Zo nu en dan komt mijn eigen stem naar voren. Verdriet. Boosheid. Onmacht. Waar ben je mee bezig? Wat doe je jezelf aan? Ik wist er geen antwoord op te geven. Ik zat vast. Vast tussen mijn verstand en al die negatieve gedachtes. Ik kwam er niet tussenuit. Ik kon niet winnen.
Verdwijnen. Dat is wat ik wilde. Nog meer wilde ik dat alle negatieve gedachtes zouden verdwijnen, maar dat gebeurde maar niet. Ik was degene die steeds verder wegvaagde. De vrolijke, gelukkige en spontane ik maakte plaats voor onzekerheid, verdriet en machteloosheid. Ik kon deze strijd niet winnen. Het voelde alsof ik geen kans maakte. Ondanks alles voelde het namelijk veilig. Ik kende het verdriet, ik kende de regels. Zolang ik ernaar zou leven, kwam het wel goed. Zolang ik me niet zou verzetten, bleef het rustig.
In alle rust ging ik achteruit. De momenten waarop de echte ik mijn stem liet horen werden zeldzamer. Ik hield me stil, zodat ik het niet aan hoefde te gaan. Ondertussen werd ik boos. Boos op mezelf. Boos op alle negativiteit. Hoe kon ik mezelf dit aandoen? Hoe kom ik dit zo ver laten komen? Hoe kon ik mijn echte ik inruilen voor zoiets donkers, slechts en negatiefs? Waar was ik mee bezig? Ik verlangde naar contact. Echt contact, contact zonder masker. Contact met mezelf. Ik wilde eerlijkheid. Ik wilde steun. Ik wilde hulp. Ik wilde dit niet meer. Alles behalve dit.
Dit masker zat goed vast en na elke poging om het af te doen leek het alleen maar onmogelijker. Geen moment was goed genoeg om door te zetten. Ik kon mezelf met verschillende smoesjes overtuigen dat ik nog even moest wachten. Nee, het is druk met school. Nee, je wilt nog werken. Nee, je gaat straks naar de middelbare. Nee, de mensen om je heen hebben het te druk. Ze hebben hun eigen problemen. Er is geen tijd voor jou. Nee, nee en nog eens nee. Houd eens op met excuses!
Er is geen perfect moment om iets wat zo veilig voelt aan te gaan. Er is geen perfect moment om hulp te vragen. Er is geen perfect moment om eerlijk te zijn naar jezelf, want elk moment is het moment om voor jezelf te kiezen. Dit is het moment. Nu en niet morgen, niet volgende week, niet na het volgende tentamen, niet na het volgende feest. NU.
Ondanks dat de echte jij wellicht ver op de achtergrond ligt, is die er nog wel. Ergens verstopt, aan het wachten totdat die weer naar buiten mag komen. Aan het wachten om zichzelf weer te mogen ontplooien. Niemand weet hoe je nu zal zijn. Nee, je bent niet meer degene van vroeger. Misschien zijn bepaalde dingen nog aanwezig. Interesses of dromen.. Misschien is het even zoeken en misschien is het dan maar goed dat je weer opnieuw mag beginnen. Een nieuwe start. Een nieuwe start met nieuwe mogelijkheden maar vooral in het begin met vele keren vallen en opstaan. Het zal zwaar worden, maar wat heb je te verliezen? Verdriet? Eenzaamheid? Machteloosheid?
Het waren dingen die ik maar al te graag wilde opgeven. Ik wist niet wat ik ervoor terug zou krijgen, maar kan het echt erger? Misschien wel. Het vallen en opstaan is niet makkelijk. Na elke val werd het opstaan lastiger. Het verschil was dat ik er niet meer alleen voor hoefde te staan. Er mochten mensen zijn die me konden helpen bij het opstaan. Er waren mensen die mochten weten waar ik mee worstelde zodat ik er niet alleen voor zou staan. Beetje bij beetje ontstond er een opvangnet. Een net met hier en daar nog wat grote gaten, maar gaten die ik steeds beter wist te vermijden of zelfs dicht wist te maken.
Beetje bij beetje voelde ik mezelf weer tot leven komen. Het voelde ontzettend eng, want ik wist niet goed wat ik hiermee moest. De vrijheid voelde ook als een verademing. Steeds meer kreeg ik mijn stem terug en steeds meer durfde ik deze vrijheid aan te gaan. Het was iets onbekends geworden, maar ik kon het gaan vormen naar mijn eigen wil. Het vormgeven van mijn leven is een grenzeloos proces. Telkens kom ik op punten die ervoor zorgen dat ik weer even mijn draai moet vinden in dit alles, maar dat is oké. Ik laat me niet meer tegenhouden, ik kan dit….
Foto’s: pexels.com
Geef een reactie