Waar honger je echt naar?

Wat begon met onschuldig afvallen, is inmiddels flink uit de hand gelopen. Je bent op het punt gekomen dat je hele leven draait om eten. Je kan aan niks anders meer denken. Het heeft invloed op alles wat je doet. Je kan niet zomaar meer gaan en staan waar je wilt. Overal komt de eetstoornis met je mee. Je hebt honger, verschrikkelijke honger. Maar daaraan toegeven? Dat mag niet. Het kan niet.

Je wilde eerst gewoon dun zijn. Een paar kilootjes afvallen kon geen kwaad. Je zou dan vast beter in je vel komen te zitten en een perfect lichaam hebben. De meiden uit jouw klas waren ook allemaal zo lekker slank. Dat wilde jij ook. Een platte buik en iets dunnere benen was jouw doel. Je probeerde dit te bereiken door minder te snoepen en meer te bewegen.

Het afvallen lukte. Wat voelde jij je sterk! Die paar kilo’s die jij eraf wilde hebben, waren eraf. Je vond jezelf alleen nog niet dun genoeg. De meiden uit jouw klas waren nog steeds dunner. Je besloot daarom ook om door te gaan. Je ging nog minder eten en het sporten breidde je uit. In plaats van twee keer in de week ging je vanaf nu minstens drie keer in de week.

Al gauw merkte je dat ook dit werkte. De kilo’s raakte je kwijt. Maar niet alleen je gewicht ging omlaag. Ook je energiepeil werd steeds minder. Je raakte sneller moe en had het vaak koud. Je probeerde het voor jezelf goed te praten en dacht dat je gewoon een beetje ziekjes was. Het zou vast vanzelf wel weer overgaan.

Mensen begonnen zich zorgen te maken. Ze vroegen aan je waarom je er zo moe en witjes uitzag. Waarom je nooit wat at. Je haalde vaak je schouders op en mompelde dat je je gewoon niet zo lekker voelde. Dat voelde je je ook niet, maar je wist diep vanbinnen heus wel dat het te maken had met het feit dat je zo weinig at. Je was jaloers op de meiden uit jouw klas. Je zag dat zij een Twix in de pauze aten en daarna nog een broodje gezond haalden. Hoe kon het dat zij – ondanks al dat eten – zo slank bleven? Waarom was jij nog steeds zo dik terwijl je bijna niks meer at?

In de nacht kon je niet slapen. Je had honger, zo’n verschrikkelijke honger. Je wist wel dat je meer moest gaan eten, maar je durfde het niet meer. Je was bang dat je meteen kilo’s aan zou komen. Je had immers al zo lang niet genoeg gegeten. Je lichaam zou vast al het eten direct als vet opslaan en dat wilde je niet. Je moest dun zijn, perfect worden. Eten was de vijand geworden.

Langzaam begonnen er steeds meer dingen in je leven mis te gaan. Je had geen concentratie meer op school en je cijfers daalden hierdoor flink. Ook hadden je vriendinnen steeds minder zin om je weer te zien. Je was toch niet gezellig dus waarom zouden je nog uitnodigen? Je ouders begonnen zich ook steeds meer zorgen te maken. De ruzies thuis liepen op en jullie band verslechterde elke dag weer een beetje. Je ouders hadden veel verdriet.

Maar ach, wat maakte het jou ook uit? Je had tenminste het afvallen nog. Dat had je nog wel onder controle. Of had het afvallen controle over jou? Je wist het niet meer, maar het interesseerde je ook niet meer. Van een gezellig, spontaan en vrolijk meisje was je veranderd in een ijsprinses. Het leek wel alsof je geen emoties meer had en niet meer kon voelen. Het werd daarom ook makkelijker om je steeds meer van de buitenwereld af te schermen. Niemand kon jou nog raken.

De honger bleef en werd bijna ondraaglijk. Je wist dat je gewoon iets moest eten. Het kon zo niet langer. Toen je een keer een middag alleen thuis was, besloot je dan ook om voorzichtig weer wat te gaan eten. Je keek in de kastjes en zag een reep chocola liggen. Zou je een stukje proeven? Zou dat kunnen? Je moest wel. Je moest gewoon weer eens chocola proeven. Dat was al zo ontzettend lang geleden…

Je nam een klein stukje en liet de chocola smelten op je tong. Wow, wat smaakte dat goed. Waarom heb je dat jezelf in hemelsnaam al die tijd ontzegd? Na dat ene stukje chocola had je trek in meer. Je nam nog een stukje, en later nog een. Uiteindelijk at je de hele reep op, maar vol zat je nog steeds niet. Het leek wel alsof je een hoop in de halen had en je at door. Chips, koekjes, snoep, brood en allerlei andere lekkere dingen gingen naar binnen. Toen alles op was en je keek nog eens rond had je direct spijt. Wat had je gedaan? Al het afvallen was nu voor niets geweest. Morgen zou je vast weer net zo dik zijn als dat je vroeger was. Je vluchtte naar de wc en stak daar je vinger in de keel. Na het overgeven was je weer leeg en voelde je je weer opgelucht.

Je dacht dat deze eetbui eenmalig was, maar dat was het jammer genoeg niet. De honger bleef. Het leek wel alsof je moest eten en je gewoon geen keuze had. Na een eetbui voelde je je altijd alleen weer ontzettend schuldig. Je begon weer opnieuw met uithongeren, maar het lukte niet meer. Waar je eerst zo ‘goed’ in was, was je nu verloren.

Je kijkt nu in de spiegel en je baalt van jezelf. Van het meisje dat je vroeger was, is niet veel meer over. Je hebt een grauw gezicht en ziet er moe uit. Je hebt bolle wangen, want je klieren zijn door het vele overgeven helemaal opgezwollen. Je haren zien er futloos uit. De glans is ervan af. De twinkeling in je ogen is weg. Je hebt geen energie meer door dit alles en je lichaam doet pijn.  

Je kijkt terug op de afgelopen tijd en vraagt jezelf af waar het zo mis heeft kunnen gaan. Waarom vond je het nodig om jezelf te slopen? Ben je er mooier van geworden? Ben je er beter van geworden? Ben je nu perfect? Zijn de mensen je nu leuker gaan vinden? Alles waar je op hoopte, is niet uitgekomen. Het tegendeel is juist gebeurd. Je lichaam is er niet mooier van geworden. De mensen waar je het meest van houdt, heb je weggeduwd en ben je kwijt. Net als je leven.

Op aandringen van je omgeving ging je in therapie. Je dacht het wel even snel te kunnen doen. Zo moeilijk was het toch niet? Je moest gewoon weer even normaal gaan eten. Dit probeerde je dan ook, maar de oorlog in je hoofd werd te groot. De angst en paniek sloegen toe. Je kon niet meer normaal eten. Je zou dan vast heel dik worden. Je ouders en therapeuten smeekten om gewoon weer thuis met mee te eten, maar het lukte je niet. De onmacht en het verdriet werd bij iedereen groter en groter.

Je voelde je eenzaam en alleen. Het leek wel alsof niemand je kon begrijpen. Niemand snapte hoe jij je voelde. Ze werden alleen maar boos op je en vonden dat je normaal moest doen. Je snapte hun reactie wel, maar kon er niks mee. Je wist ook wel dat je normaal moest doen, maar de boze reacties deden je veel verdriet. 

Tijdens therapie heb je het gehad over waarom je bent gaan afvallen. Simpel, dacht jij. Je wilde gewoon wat dunner zijn. Je wilde perfect zijn. De therapeut geloofde dit niet en vroeg door. Voor wie wilde je perfect zijn? Voor wie wilde je dunner zijn? Aan wie moest jij jezelf bewijzen? Even was je van je stuk gebracht. Aan jezelf wilde je bewijzen dat je dun en perfect kon zijn, maar eigenlijk hoopte je nog meer op waardering vanuit de omgeving. Onbewust dacht je dat mensen je leuker zouden vinden als je dunner zou zijn. Je wilde aan hen laten zien dat je ergens ook heel goed in was.

Heb je jezelf al die tijd uitgehongerd, omdat je gewoon dun wilde zijn? Of hongerde je naar aandacht, liefde en waardering?

Waar honger jij echt naar?