Waar is mijn intrinsieke levenslust? Ik heb al tijden heel erg een ‘Is dit het nou’-gevoel. Ik baal van mijn leven. Ik durf eigenlijk wel hardop te zeggen dat ik ongelukkig ben, denk ik. Het is niet dat ik exact een vinger erop kan leggen wáár ik dan precies van baal. Het is een gevoel wat aan de oppervlakte borrelt. De ene dag heviger dan de andere, maar er is altijd een ‘is dit het nou?’-gevoel. Eerst dacht ik dat het te maken het met het feit dat ik geen baan had, nu heb ik een baan maar is het gevoel er nog steeds. Misschien wel heviger dan ooit. Als ik kijk naar mijn leven, en zeker naar hoe ik me nu voel, dan wil ik dit leven niet de komende 40 jaar. Nee, wacht, ik wil dit leven zelfs niet nog een jaar, eigenlijk.
Mensen vragen mij weleens of ik dan geen leuk leven heb, maar wat is de definitie van een leuk leven? Wat voor de één een leuk leven is, is voor de ander een klote leven. Als ik kijk naar het leven van een ander, vind ik mijn leven zwaar matig. Maar ik weet ook heel goed dat het gras bij de buren altijd groener is, daar ben ik me echt wel van bewust.
Ik denk ook niet zozeer dat dit gevoel over mijn leven an sich gaat. Gisteren had ik over dit onderwerp een gesprek met mijn therapeut. Die vroeg waar ik dan precies van baalde in mijn leven. Het eerste wat bij me op kwam, was dat ik onder andere onwijs baal van mijn sport. Ik heb mijn sport nooit echt leuk gevonden. Ik ben er ooit mee begonnen om af te vallen en tegenwoordig doe ik het om te kunnen blijven eten omdat mijn eetstoornis me anders weer de afgrond mee in sleurt.
Haar idee was om een andere sport te zoeken. Toen ze dat zei, merkte ik dat ik eigenlijk heel erg geïrriteerd én verdrietig werd. Op het moment zelf had ik geen benul waarom en duwde ik, zoals ik altijd doe, vakkundig mijn emoties weg. Dat gaat vrijwel geheel automatisch.
De volgende vraag was waar ik nog meer van baalde. Mijn antwoord was dat ik mijn werk ook maar ‘meh’ vond. Momenteel ben ik werkzaam als projectleider en ervaringsdeskundige, maar doe ik vanwege mijn eigen lopend herstel geen cliëntondersteuning. Ik val wel eens in voor een collega, maar zelf heb ik geen cliënten. Niet omdat mijn werkgever dat geen goed idee vindt, maar omdat ik dat zelf geen goed idee vind. Haar idee was om dan wellicht iets anders te gaan doen, ook omdat ik zelf aangaf dat wat ik nu doe, ik wellicht niet wil blijven doen.
Na de sessie besloot ik mijn teamcoach te appen. Binnen 10 minuten hing ze aan de lijn. Na wat gevloek en getier van mijn kant over de sessie en over het feit dat ik er geen reet van snap waar dit gevoel nou precies vandaan komt of waar het mee te maken heeft, sloeg zij de spijker op zijn kop. Dit gevoel gaat niet over mijn sport, over mijn werk, mijn vrienden, mijn huis, woonplaats of wat dan ook. Dit gevoel gaat over mijzelf. En het ontzettende geïrriteerde en verdrietige gevoel waarmee ik uit de sessie kwam, gaat over het feit dat ik me soms zo onbegrepen voel door mijn therapeut. Ik zeg overigens niet dat dat iets is waar mijn therapeut iets aan kan doen, want het kan heel goed zijn dat ik het gewoon compleet verkeerd overbreng, dat lijkt mij zelfs nog de meest logische conclusie.
Inmiddels zit ik me af te vragen waarom ik niet gewoon in de sessie heb aangekaart dat ik me onbegrepen voel, maar dat vind ik dan weer extreem lastig om te doen. Zoals een vriendin het gisteren heel treffend zei:
‘Het is een intrinsieke levenslust die ontbreekt. Wat te maken heeft met het gebrek aan een basis en een gebrek aan emotie. Alles wat bij een emotie in de buurt komt ervaar je niet of wordt keihard weggeduwd, waardoor je ook geen plezier kunt ervaren’.
En ik denk oprecht dat dat het is. Het enige moment wanneer ik iets voel, is als ik domme dingen doe, zoals met 170km/u op een motor in een dun leren jasje en een spijkerbroek over de a7 scheuren. Dat geeft een kick. Op dat soort momenten voel ik letterlijk dat ik leef. Maar ik wil niet perse met mijn leven te hoeven spelen om het gevoel te hebben dát ik leef.
Ik besta, en tuurlijk maak ik daar wat van. Maar het vooruitzicht dat het zo blijft en dat ik me zo blijf voelen, is niet genoeg voor mij. Waar doe ik het dan voor? Waarmee ik niet zeg dat ik er een eind aan maak, want dat is ook niet wat ik wil. Maar dit is óók niet wat ik wil.
‘The trick in life is learning how to deal with it’
Fotografie: Ben White
Geef een reactie