Ken je dat gevoel? Dat gevoel van waardeloosheid. Dat gevoel dat telkens weer terugkomt. Een gevoel wat je vreselijk doet voelen. Het laat je geloven dat je niets bent, suf bent, een loser bent, een mislukking bent en dus totaal waardeloos bent. Je kan er niets aan doen, je denkt er niet bewust aan, het is een heel sterk, negatief en alles verlammend gevoel dat je van tijd tot tijd ineens overmant.
Je kan er met je verstand tegenin gaan, jezelf gerust stellen dat het allemaal wel meevalt, dat je helemaal niet zoveel onderdoet voor anderen, maar dit gevoel laat zich toch niet vaak omver praten. Het blijft tegen je “roepen” dat je niets bent, dom bent en zo weinig hebt bereikt in je leven….. wat doe je hier eigenlijk nog?
Jijzelf en het gevoel dwingen je om jezelf voortdurend met anderen te vergelijken. Iedereen die je om je heen ziet is beter, mooier, knapper, heeft meer bereikt en is minder mislukt.
Je voelt je pas goed als je meer hebt bereikt dan de ander of minstens zo veel. Minstens zoveel bereiken is normaal, meer bereiken is goed, minder bereiken is een ramp. Je vergelijkt jezelf op het gebied van prestaties, carrière, vrienden, vriendjes, bezittingen, uiterlijk… noem maar op!
Er gaat eigenlijk geen dag voorbij dat je jezelf, jouw doen en laten, jouw uiterlijk niet vergelijkt met een ander.
Voel je je al rot, slecht over jezelf, dan is de stad in gaan een crime. Het huis uit gaan alleen al is een prestatie op zich. Op het moment dat je het huis verlaat kom je immers mensen tegen en dan wordt het gevoel van waardeloosheid extra duidelijk, sterk. Je hebt het gevoel dat mensen naar je kijken en ook zien watvoor suf kind, lelijk mens, mislukt object je bent. Je kijkt het liefst niemand aan en richt je blik naar de grond. Dit alles maakt jouw gevoel van minderwaardigheid alleen maar sterker. Net op het moment dat je in de stad bent om wat boodschappen te doen en je je blik omhoog richt, loopt er een meisje, jouw leeftijd, knap, lang blond haar, mooi figuur, hoge hakken en knappe jongen ernaast langs je… “ZIEJEWEL ik ben een loser, fucking failure, mislukt!”, gaat er door je hoofd… zo snel als je kan doe je die stomme boodschappen en vlucht je weer naar huis om je daar te verstoppen.
Helaas vergelijk je jezelf alleen maar met mensen die in jouw ogen bizar veel bereikt hebben en knap zijn. Je kijkt nooit met jaloezie naar de mensen die je er een beetje zielig bij vindt lopen en in jouw ogen niet zo mooi zijn. Je denkt op die momenten nooit “eigenlijk mag ik best blij met mezelf zijn!”.
Nee, de enige met wie je jezelf vergelijkt is met mensen die het beter hebben, die iets geweldigs hebben gedaan. Hoe hun leven, persoonlijkheid en geluksgevoel werkelijk is, weet je echter niet.
Om niet waardeloos te zijn zal je dus minstens moeten bereiken wat de mensen tegen wie jij opkijkt hebben bereikt.
Iets wat op den duur onhaalbaar zal zijn, immers wanneer je dat bereikt hebt, zal je je weer gaan vergelijken met andere, nog meer preseterende mensen en moet je van jezelf dát bereiken om een geen gevoel van waardeloosheid te krijgen. Kortom: jouw gevoel van zelfwaarde is extreem afhankelijk van wat jij bereikt, presteert in het leven. Jij hebt constant de waardering van anderen nodig om je goed te voelen over jezelf.
..en als je dan nergens beter, goed in kan zijn, dan maar goed zijn in afvallen? …om tóch iets te presteren?
Maar wat vind je eigenlijk leuk in het leven? Wat vind je leuk om te doen en wat doe je enkel om een gevoel van waarde te krijgen? Doe je die studie wel omdat je het leuk vindt of doe je die studie enkel om een titel, diploma te krijgen en zo voor jezelf en de omgeving te bewijzen dat je wat waard bent, dat je best slim bent? Wat is de reden dat jij in de toekomst bijvoorbeeld een boek wilt schrijven? Vind je het werkelijk leuk om te schrijven of is het meer een prestatie die je van jezelf moet behalen? Wat is de reden dat je later graag bij de televisie wilt werken? Omdat je weet dat het werk echt leuk is of omdat je dat een gevoel van waardering, trots oplevert?
Doe jij dat wat je doet voor de waardering van anderen, voor een gevoel van presteren om jezelf te bewijzen dat je oké bent of omdat je de dingen leuk werkelijk vindt om te doen?
Iedereen is waardevol, los van wat hij of zij heeft bereikt of presteert. Hoe waardevol iemand is, staat los van iemands uiterlijk en carrière.
Herken jij deze gevoelens?
Hoe waardevol ben jij?
Geef een reactie