Ik naderde het einde van mijn middelbare schooltijd en besefte dat ik op weg was naar volwassenheid. Dat ik een rol moest innemen in deze maatschappij. En ik vond het zo ontzettend spannend. Ik wilde geen studiekeuze maken en daarmee bepalen of ik dierenarts of docent zou worden. Ik wilde niet leren wie ik ben en onder ogen komen dat ik misschien wel niet ben wie ik volgens deze wereld zou moeten zijn. Het liefste kroop ik gewoon ergens onder in een doos. Dan kon ik veilig verscholen zijn en niemand die mij zag.
Dus ja, ik ben toen in een doos gekropen. Figuurlijk dan… De doos waarin ik mij veilig verscholen hield had een groot etiket met daarop ‘eetstoornis‘ geschreven. Vanaf nu werd mijn identiteit bepaald door wat ik woog en wat ik at. Al mijn gedachten waren hierop gericht. Ik hoopte dat het mij vrijheid zou geven om alleen nog maar met mijn eetstoornis bezig te zijn, vrijheid van alles wat de wereld van mij vroeg. Maar hoe langer ik in deze eetstoornisdoos verbleef, hoe verder de deksel gesloten werd. Ik zat volledig verscholen in een eetstoornisdoos die nu mijn identiteit bepaalde. Ik was wel degelijk iemand geworden. Ik was nu het meisje met de eetstoornis.
Mijn leven in de doos draaide dag en nacht om een goede eetstoornispatiënt zijn. Elke dag netjes mijn calorieën tellen en het getalletje op de weegschaal nauwlettend in de gaten houden. Eerst haalde ik nog een zekere waardering uit deze nieuw verworven identiteit. Het werd mijn nieuwe comfortzone waar ik regie had. Totdat op een dag mevrouwtje Waardeloos mijn veilige doos binnenliep. Vanaf toen leek de plek meer op een gevangenis. Ik kreeg geen waardering meer voor het feit dat ik afviel. In plaats daarvan schold mevrouwtje Waardeloos mij uit, omdat ik veel te dik was en veel te lui. Wat voelde ik mij eenzaam! Waar ik een eigen identiteit had proberen te creëren door de focus op mijn gewicht, zat ik nu met de leugen opgezadeld dat ik een waardeloze nietsnut was. En de allergrootste leugen was misschien nog wel dat ik het idee had gevangen te zitten in dit hele eetstoornissysteem.
Het kostte tijd om te beseffen dat ik eigenlijk nog steeds vrij was. Dat de figuurlijke gevangenisdeuren nog steeds gewoon kartonnen deksels waren van mijn eigen gecreëerde doos. Dat daarbuiten een wereld wachtte die zoveel mooier was dan deze plek waar mevrouwtje Waardeloos mij uitschold. Maar tegelijkertijd was het zo spannend om de deksel van mijn doos open te duwen en weg te gaan. Want dan moest ik ook onder ogen zien wat voor zinloos gevecht ik gestreden had. En bovendien had ik buiten mijn veilige comfortzone nog steeds die onbeantwoorde vragen liggen over wat ik nu eigenlijk waard was en hoe dit leven moest.
Het lukte mij zelf niet. Nee, ik had iemand nodig die mij uit die doos zou helpen. Ik had iemand nodig die mij zou vertellen dat ik er gewoon mag zijn, met al mijn vragen en tekortkomingen. Dat ik veilig naar buiten mag stappen zonder daar iemand te hoeven zijn die ik niet ben. En terwijl ik ineengedoken in die doos zat, riep God mij. “Geliefde, kom bij mij, hier vind je rust. Laat je strijd maar los om iemand te worden, want ik hou van jou zoals je bent.” En ineens durfde ik die nog steeds zo super spannende stap naar buiten te zetten. Want ik werd vervuld door het besef dat ik geliefd ben, zonder daar zelf ook maar iets voor te hoeven doen. Ik hoefde niet te presteren of iemand te worden. Ik was allang iemand. Ik was Gods geliefde kind. En zelfs als ik ondersteboven op mijn hoofd zou kukelen in de weg uit mijn doos, dan nog steeds was het goed, want God zou mij dan zachtjes optillen en toefluisteren dat het goedkomt, dat hij er altijd bij blijft, wat er ook gebeurt. Het was best wel lastig om dit aan te nemen, deels omdat ik dan ook moest toegeven dat ik er met mijn eigen prestaties niet kom. En toch ben ik zo blij dat ik het gedaan heb!
Of je nu wel of niet gelooft in God, ik hoop dat je vrijheid mag vinden. Weg van een eetstoornis naar een leven in het besef dat je goed bent zoals je bent. Je hoort niet opgesloten in een systeem van regels die jouw waarde bepalen aan de hand van wat je eet of wat je weegt. Daar ben je veel te waardevol voor!
Wat heb jij nodig om het leven zonder eetproblemen aan te durven?
Geef een reactie