‘Waarom heb je eigenlijk geen relatie? Ben je lesbisch? Heb je bindingsangst? Sta je wel open voor een relatie? Wanneer ben jij nou eens aan de beurt? Zit je wel op Tinder?’ Dit zijn vragen waar ik geen antwoord op kan geven. Tenminste, op sommige vragen wel. Nee, ik ben niet lesbisch en nee, ik heb geen Tinder, maar wanneer ik ”aan de beurt” ben en waarom ik geen relatie heb, kan ik niet precies zeggen. Sta ik open voor een relatie? Ik weet het niet.
Een tijd geleden trouwde één van mijn beste vriendinnen. Ik herinner me goed dat ze mij als eerste vertelde dat hij haar ten huwelijk had gevraagd. Ik huilde omdat ik zo blij voor haar was, net als dat ik op de bruiloft opnieuw huilde toen ze elkaar het ja-woord gaven. Ze beloofden elkaar de eeuwige trouw, tot de dood hen scheidt en in voor- en tegenspoed. Als ik naar hen kijk dan vind ik het bijzonder dat er mensen bestaan die elkaar op zo’n manier durven te vertrouwen, dat ze hun hele leven met elkaar willen delen.
Op dit moment zie ik hen samen oud worden maar ik weet ook dat er duizenden andere stellen zijn die dat ook dachten op het moment dat zij trouwden. Toch gaat het bij ontzettend veel mensen mis. Niet specifiek in een huwelijk, maar in relaties in het algemeen. Ik heb gezien hoe mijn vader mijn moeder kapot heeft gemaakt en hoe ze het elke keer weer probeerden, tegen beter weten in. Ik heb relaties die in mijn ogen perfect leken, in rook op zien gaan. Twee mensen die eerst oneindig veel van elkaar hielden, eindigden als vijanden die elkaar met de grond gelijk maakten.
Heb ik dan nooit vriendjes gehad? Jawel. Toen ik jonger was had ik heus weleens een vriendje maar dat was nooit heel serieus. Op de middelbare school had ik soms een paar weken verkering met iemand omdat ik dacht dat dat zo hoorde, maar als een jongen vervolgens vaker af wilde spreken, vond ik het niet leuk meer en maakte ik het uit. Ook was het toen al lastig om de ander te vertrouwen en aan te geven wat ik wel of niet wilde. Ik was erg onzeker, verlegen en had het moeilijk thuis.
Toen ik wat ouder werd wilde ik er vooral graag bij horen en om die reden dacht ik dat ik ook een relatie moest hebben. De jongen met wie ik toen verkering had was vrij jaloers en bezitterig waardoor we helemaal geen leuke tijd hadden. Tegelijkertijd durfde ik het ook niet uit te maken omdat hij ervoor zorgde dat ik niet veel thuis hoefde te zijn. Het is pas uitgegaan toen hij een stoel naar mijn hoofd had gegooid nadat ik een half uur later was dan we hadden afgesproken. Ik denk dat dat mijn eerste echte relatie was en misschien ook wel de laatste. De afloop was behoorlijk pijnlijk, letterlijk, maar op dat moment zag ik er de ernst totaal niet van in. Ik was wel iets gewend van thuis en was allang blij dat ik daar even weg kon zijn, de ‘’kleine problemen” in deze relatie vielen in vergelijking daarmee in het niet, dacht ik.
Ik had al niet zoveel vertrouwen in anderen en in relaties maar door dit gedoe is dat nog verder verminderd. Eenmaal tijdens mijn studie werd ik behoorlijk depressief en kreeg ik intensievere therapie. Mijn depressie, eetstoornis en andere problematiek ging gepaard met veel destructief gedrag zoals het gebruiken van veel alcohol en soms ook drugs. Hierdoor voelde ik minder maar was ik ook minder verlegen en minder geremd in het contact met anderen. Als ik de stad in ging met vriendinnen, kon ik hierdoor ook makkelijker met jongens praten zonder een eeuwigheid bezig te zijn met wat ze van mij zouden denken.
De keerzijde was dat ik al snel té makkelijk was en soms zomaar met iemand mee naar huis ging, iets wat ik normaal gesproken helemaal niet kon en ook nu niet zou kunnen of durven. Ook dat is wat me tegenhoudt in een relatie. Hoewel ik al heel wat jaren traumabehandeling heb gehad, hoef ik nog steeds enkel mijn ogen te sluiten om weer allerlei beelden van vroeger voor me te zien. Zelfs met een paar liter wijn ging dat destijds niet weg, het zorgde er hooguit voor dat ik het iets beter kon verdragen, maar fijn waren die nachten nooit.
In de tijd waarin destructiviteit eigenlijk orde van de dag was, was ik echter altijd op zoek naar een soort bevestiging, ik denk dat ik het daarom deed. Ik voelde me zo onzeker over en slecht over mezelf dat ik me bijna niet kon, en eigenlijk kan, voorstellen dat er iemand is die mij leuk vindt. Als iemand aardig tegen mij doet, dan is mijn eerste gedachte namelijk nog altijd: wat wil je van mij? in plaats van: wat aardig. Ik kan in het contact met anderen me moeilijk voorstellen dat een ander oprecht is en het beste met me voor heeft. Dit is niet alleen met jongens / mannen, maar ook gewoon in het dagelijks leven. In de periode dat het zo slecht met me ging, kon ik met behulp van destructief gedrag die gedachten soms even laten gaan, maar later kwamen ze natuurlijk even hard weer terug, met een dosis schuldgevoel en een kater er bovenop.
Inmiddels zijn we heel wat jaren verder en ben ik in rustiger vaarwater beland. Ik woon in een eigen huis en het gaat goed met me. Wel vind ik het lastig om te zien dat steeds meer mensen om me heen vaste relaties hebben, gaan trouwen en soms zelfs al aan kinderen beginnen. Ik woon alleen en er zijn mensen die daar zo nu en dan vragen over stellen. Zo dagelijks heb ik er geen last van dat ik alleen woon, maar door die vragen ga ik aan mezelf twijfelen: heb ik het echt zo naar m’n zin in mijn eentje of houd ik mezelf dat alleen maar voor?
Eerlijk gezegd weet ik het niet. Er zijn niet echt momenten dat ik als het ware verlang naar een partner en ik snap soms ook niet zo goed waarom vrouwen klagen over het vrijgezel zijn. Ik vermaak me prima alleen en het continu samen moeten leven met iemand lijkt me ergens best benauwend. Anderzijds zit mogelijk daar ook wel de kern van het probleem. De gedachte aan een relatie geeft me het gevoel alsof ik voor altijd ergens aan vast zit alsof het een last is, terwijl het iets zou moeten toevoegen. Mogelijk heeft dit te maken met mijn eerdere ervaringen en mijn referentiekader. Dit maakt wellicht ook dat ik niet zo open sta voor een ander en/of er minder behoefte aan heb.
Daarnaast kan ik het me maar moeilijk voorstellen dat er iemand in mijn leven zou komen die mij helemaal zou kunnen begrijpen en accepteren zoals ik ben. Hiermee bedoel ik niet dat ik een heel bijzonder persoon bent, maar ik weet wel van mezelf dat ik niet de makkelijkste ben. Zoals ik nu mijn leven leidt, alleen, gaat het best goed maar ik heb wel een gebruiksaanwijzing. Mijn stemming is lang niet altijd goed en er zijn moment dat ik helemaal gek op iemand ben, maar ook dat ik iemand echt niet kan uitstaan. Ik heb bepaalde rituelen in huis waar ik liever niet van afwijk en kan het best lastig vinden om me aan te passen als ik iets al heel lang op een bepaalde manier doe. Ik zie niet goed voor me hoe dat in een relatie zou moeten werken, ik snap mezelf namelijk soms niet eens. Ik gun een ander iets beters, iets wat niet zo ingewikkeld is. Dus als de vraag ”Waarom heb je eigenlijk geen relatie?” is, dan is dit antwoord…
Herken jij hier iets in en hoe is dit voor jou?
Fotografie: Loredano Lavino
Geef een reactie