Waarom hebben we eetbuien?

Met enige regelmaat lees ik weer eens in de krant dat steeds meer mensen te dik worden en de bijbehordende gezondheidsrisico’s toenemen. Het is duidelijk dat er te veel mensen zijn die te veel eten. Er worden strengere regels gemaakt binnen de voedingsindustrie en er duiken steeds weer nieuwe hypes en trends over gezond eten op, als reactie op onze ongezonde levenstijl. We eten te veel en we eten ongezond, maar waarom doen we dit?

Ook ik heb veel moeite gehad om niet te veel te eten. Ik had namelijk een eetstoornis en veel last van eetbuien. Mijn anorexia sloeg om in BED en later in boulima. Je hoort er relatief weinig over, maar BED (Binge Eating Disorder) komt onwijs veel voor. Het is de meest voorkomende eetstoornis, maar tegelijkertijd ook de minst geziene. Mensen schamen zich ervoor of herkennen het niet als een eetstoornis of eetprobleem. Ook ik vond het heel moeilijk om te vertellen dat ik dit probleem had en er hulp te zoeken, omdat ik me schaamde voor mijn eetbuien. Deze ging veel verder dan een zak chips op een avond en hadden absoluut niks te maken met genieten van lekker eten. Ik voelde me vies, een vreetzak en een zwakkeling.

Een ongezonde relatie hebben met eten is eigenlijk altijd slecht, of het nou binnen een diagnose van een eetstoornis te passen is of niet. Soms heb je net niet genoeg eetbuien of ben je er net niet elke dag obsessief met bezig. Misschien functioneer je verder prima, maar ben je eigenlijk heel ongelukkig met jezelf. Een diagnose of niet, ik denk dat er veel mensen zijn die zich hier wel in kunnen vinden. Te veel eten is een groot probleem geworden binnen de maatschappij en heeft net als met vele eetstoornissen vaak nog maar weinig met daadwerkelijk voeding te maken.

Af en toe eens iets te veel eten is natuurlijk helemaal niet zo erg. Je lichaam kan dat prima hebben en het past binnen een gezond eetpatroon. Ik eet de ene dag ook wat meer dan de andere dag en vind het gezellig om lekker uitgebreid te eten met vrienden en familie of thuis op de bank te zitten en wel 1 zo’n zak chips leeg te eten. Dit noemen we subjectieve eetbuien. Eetbuien worden pas echt een probleem wanneer ze objectief worden. Deze eetbuien heb je niet omdat je het wil, maar omdat je het móét. Het is veel, het moet snel en het moet op, of je nou propvol zit of niet. In plaats van dat je er plezier aan beleefd komen er gevoelens van schaamte en machteloosheid bij te pas en probeer je je eetbuien uit alle macht geheim te houden. Wanneer je opmerkt dat dit aan de hand is, gaat het niet meer over lekker iets extra’s eten en is het goed om bij jezelf na te gaan waarom je dit eigenlijk doet.

Ik was mijn eetbuien meer dan zat en ging in de eerste instantie zelf opzoek naar een oplossing. Ik moest gewoon normaal gaan eten, me niet zo aanstellen. Dag in, dag uit maakte ik goede voornemens. Ik gunde mezelf iets lekkers in de hoop dat mijn behoeftes beantwoord zouden worden en ik geen eetbuien meer nodig zou hebben, maar het probleem leek daar niet te zitten. Mijn eetbuien gingen niet om eten, ik hongerde ergens anders naar. Hoeveel ik ook at, hoe lekker ik mijn eten ook maakte, ik was nooit voldaan. Ik ben er nooit beter van geworden, ik heb me er nooit beter door gaan voelen en de behoefte bleef even groot. De oplossing moest dan wel ergens anders liggen.

Het is niet zo dat ik mijn eetbuien altijd alleen maar verschrikkelijk vond. Ik had ze immers niet voor niets. Op het moment dat ik een eetbui had kon me dat een ontzettend lekker en rustgevend gevoel geven. Mijn eetbuien bestonden voornamelijk uit vet- en suikerrijk eten. Niet heel gek, deze stofjes zorgen er namelijk voor dat het geluksstofje dopamine vrij komt in het lichaam, waardoor je je inderdaad heel even ietsje beter gaat voelen. Het is een rush van chemicalen die plaatvindt in je lichaam en dat kan zeker een soort fysieke verslaving worden. Het vulde voor een kort moment de leegte die ik ervaarde, maar waar kwam die leegte nou echt vandaan? Waarom had ik eten nodig om me eventjes gelukkig te voelen? Dat zou betekenen dat ik me eigenlijk ongelukkig voelde en wanneer ik dat ging onderzoeken, kwam ik er inderdaad achter dat ik een ander gevoel dan honger probeerde te stillen. 

Wanneer emoties hoog opliepen, of ze nou blij, boos, angstig of verdrietig waren, vluchtte ik in het eten. Ja, je leest het goed, zelfs wanneer ik onwijs blij en gelukkig was kon dat resulteren in een eetbui. Ik wist gewoonweg niet waar ik heen moest met al m’n gevoelens. Toen ik anorexia had, had ik een tijd lang zo weinig gevoelt en nu ineens was alles terug gekomen. Ik kon weer mensen teleurstellen, verliefd worden, intens gelukkig zijn, boos worden, bang zijn en ik wist helemaal niet wat ik met deze gevoelens aan moest.

Ik ben nooit goed hersteld van anorexia, maar vluchtte in een andere eetstoornis toen ik in therapie ging en me meer met mijn gevoelens bezig begon te houden. Ik ben hier nooit eerlijk over geweest binnen mijn behandeling en ben gestopt onder het mom van dat het beter ging. Ik was immers aangekomen en vond het allemaal wel prima, maar ik wist mijn gevoelens geen plek te geven en dacht dat andere mensen mij zouden beoordelen om de gevoelens die ik had. In plaats van deze gevoelens te accepteren, toe te laten, uit te spreken en een plekje te geven, trok ik me terug, voelde ik me eenzaam, niet gehoord en onbegrepen. Er ontstond een enorme leegte, een leegte die voelde als een honger die ik moest weten te stillen, maar het was geen eten die dat gat kon vullen. 

Ik had geen gebrek aan voedsel, ik had een gebrek aan een plek om te mogen zijn wie ik ben. Een plek om mijn gevoelens te uiten. Een plek om blij te zijn, verdrietig te zijn, bang te zijn of boos te worden. Een plek die ik zelf moest zien te creëren. Een plek waar ik zelf ruimte voor moest maken. Een plek die ik zelf moest zien te vinden, op moest leren vertrouwen. Een plek, die echt bestond en die ik heb gevonden, die mijn honger heeft gestild. 

Wees eerlijk naar wat jouw werkelijke behoeftes zijn wanneer je weer de drang voelt om een eetbui te hebben.

Welke honger probeer jij te stillen? 
Heb je werkelijk gebrek aan voedsel of heb je gebrek aan heel iets anders?
Luister ernaar en voedt dat wat nodig is.

Irene

Geschreven door Irene

Reacties

13 reacties op “Waarom hebben we eetbuien?”

  1. Hoe heb je die plek dan gemaakt irene?

  2. O wat ben ik blij met deze blog. Dit is zo herkenbaar. Ik eet om de chronische leegte op te vullen die ik elk moment ervaar. De leegte valt alleen natuurlijk niet te vullen. Als tweede manier heb ik het automutileren. Als het eten niet genoeg dempt dan stap ik daarop over. Het is dus kiezen tussen twee kwaden. Ik heb die eetverslaving al zolang ik me kan herinneren. En ben heel benieuwd naar verhalen van mensen die van BED zijn hersteld, want die kom je ook hier op de site vrijwel niet tegen. Ik vraag me echt af je wel van een eetverslaving af kan komen zoals je dat van anorexia wel zou kunnen. Alle ervaringen zijn welkom.
    Nogmaals bedankt Irene voor deze mooie blog! Liefs

  3. Heel leerzaam!!

  4. zoveel herkenning.. dankjewel ♥

  5. Interessant om te lezen, dankjewel voor het delen. Ik ben ook van Anorexia, naar BED naar Boulimia gegaan. De eetbuien begonnen terwijl ik nog aan het proberen was van de anorexia te herstellen, maar heb daar toen ook nooit goede hulp voor gehad. Er is natuurlijk een deel fysieke logica wanneer eetbuien ontstaan na anorexia, vanuit een overlevingsinstinct enzo, maar idd dan ook met wel genoeg eten gaat het niet zomaar weg. Ik ben ook wel benieuwd hoe je dan die plek en ruimte hebt gecreëerd om gevoelens een plek te geven. Klinkt logisch, ‘maar hoe dan?’
    Het voelt ook wel vaak als een cirkeltje.. juist de eetbuien zorgen ook weer voor een hoop negatieve gevoelens, maar het voelt als mijn eigen schuld. Het voelt schaamtevol dus je praat er niet veel over, dan voel ik me weer vooral boos op en teleurgesteld in mezelf.

  6. Hoe ben je van de eetbuien afgekomen als ik vragen mag?

  7. Mooie blog!

  8. Hele mooie blog irene, en zo onwijs herkenbaar! Mijn eetbehoeftes gaan altijd gepard met blijdschap en juist niet met downmomenten. Misschien dat ik daardoor bang ben om ‘blij’ te zijn, bang om dan weer te durven eten, want met gezelligheid daar hoort eten bij. Pff.. lastig allemaal.
    Hoe heb jij je gevoelens een plekje kunnen geven Irene? of hoe heb je het kunnen uiten? Ik ben wel super blij met deze blog, echt eventjes een eye opener. Vandaag zo rot opgestaan, huilbuien en dacht laat ik maar even een kopje thee zetten en op de site kijken.. heeft deels wel geholpen, dank!! xx

  9. hoe kom je van eetbuien af?

  10. Ik vind het heel fijn dat er de laatste tijd meer aandacht lijkt te zijn voor eetbuien.
    Wel mis ik soms het stukje fysieke oorzaken van eetbuien (behalve te weinig eten/gebrek aan regelmaat). Ik kan mezelf als voorbeeld gebruiken. Ik heb een lange, klinische behandeling gehad voor boulimia. Ik voldeed aan alle DSM-criteria (die zijn op gedragsniveau) maar heb nooit enige emotie gevoeld bij eetbuien. In therapie werd dat afgedaan als: “je maakt vanalles weg”. In die zin is mijn behandeling nooit succesvol geweest qua achterliggende problematiek. Een jaar later had ik anorexia, en daarbij was die link met emoties er overduidelijk wel. Ik heb me, o.a. vanwege dat verschil, nooit willen neerleggen bij het idee van “emotie-eter” op het niveau van een eetstoornis.

    Inmiddels ben ik 10(!) jaar verder, en nu pas erachter waar mijn verstoorde eetgedrag vandaan komt: uit mijn lijf. Darmen (dysbiose, ontsteking, schimmel, nog veel meer), lever, voedselallergieën, neurotransmitterhuishouding… Het zijn allemaal zaken die eetbuien kunnen geven. In mijn geval is mijn histaminegehalte veel te hoog en reageert mijn lijf pseudo-allergisch op een aantal voedingsmiddelen. Dat wekt een verstoorde neurotransmitterhuishouding op met onbedwingbare eetbuien als gevolg. Nu ik dat weet, zorg ik voor histamine-arme voeding. Mijn eetbuien (en daaruit voortkomend schuldgevoel en compensariegedrag) zijn weg, zolang ik me aan mijn dieet houd. Een tijdje terug ben ik bij wijze van experiment een weekend histaminerijk gaan eten en guess what? Ik voelde me exact zo naar als in mijn eetbuienperiode: lusteloos, gigantische eetbuien, ik voelde me vies. Na het opppakken van mijn dieet, zijn mijn eetbuien weg.

    Dit is slechts één specifiek verhaal/voorbeeld, en genoeg mensen hebben wel emotionele eetbuien. Maar ik zou ook graag meer aandacht zien voor fysieke oorzaken van eetbuien. Ik ben niet de enige, getuige de vele internetverhalen die ik lees. Het heeft me 20(!) jaar gekost om van mijn verstoorde eetgedrag af te komen, en ik heb “labeltje” bij de dokter. Fysieke klachten serieus nemen is niet echt meer aan de orde voor mij: ik heb mijn lijf immers flink veel geweld aangedaan met eetbuien en compenseren. Uiteraard is het zo simpel niet. Ik heb de zorg onnodig gigantisch veel geld gekost hiermee. Zo zijn er nog veel meer nadelen.

    Ik hoop echt dat er meer ruimte komt om dit soort totaalplaatjes te bekijken, want echt, eten uit emotie is heel naar, maar eten omdat je lijf uit balans is, is het ook.

    1. Bedankt voor je verhaal, veel herkenning! Bedankt voor het delen!

  11. Bij mij was het zeker ook door emotionele problemen maar ook door voeding die mijn lichaam niet aankon dus dat moest er weer uit. Na mijn opname had ik nog af en toe vreetbuien. Eén tot een paar keer per week. Toen ik bij een natuurgenezer vanwege een vaginale schimmel kwam raadde deze me een biogene-aminenarm dieet en wat voedingssupplementen aan. Schimmel verdween, de vreetbuien werden veel minder.
    Zorgen voor de juiste voeding met voldoende eiwit en vet kan helpen je verzadigd te voelen, waardoor je niet zo snel doorslaat. Plus wat voedingssupplementen die kunnen helpen om de neurotransmitters te helpen aanmaken. Gebruik zelf 5htp, wat naast het verbeteren van je humeur en slaap, ook je eetlust helpt te reguleren. Wel een waarschuwing dat dit natuurlijke middel niet voor iedereen geschikt is en zeker niet in combinatie met antidepressiva.
    Sowieso heb ik moeite met de verdeling in lichamelijk en psychische ziektes want meestal spelen beide een rol. Vroeger snoepte ik erg veel, onbewust door een gebrek aan liefde. Uiteindelijk is dat uitgemond in een eetstoornis. Aan de buitenkant is er misschien niet iets zichtbaars maar allerlei lichaamsprocessen die verstoord zijn kan je toch niet psychisch noemen. Daarom ben ik ook geen voorstander van normaal eten, in de zin van volgens de in Nederland geldende norm. Beter zou zijn om te eten wat bij jouw gesteldheid past en als je een eetstoornis heb zou je daarin begeleid moeten worden.

  12. Mij heeft het boek “Brain over Binge” van Kathryn Hansen erg geholpen! Echt een aanrader.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *