Waarom ik mijn verjaardag niet vier

Mijn verjaardag. De weken daarvoor komen de kriebels al. Net als de appjes. ‘Vier je het dit jaar wel?’ en ‘Wat wil je eigenlijk hebben?’ Vragen waar ik geen antwoord op heb, en misschien ook even niet wil hebben. Het liefst sla ik deze dag over.  Met het ouder worden heb ik niet eens zoveel moeite. Wel met alle stress die deze dag met zich mee brengt.

Al jaren heb ik er moeite mee. Het viel me eigenlijk niet eens op dat ik als één van de weinigen uit mijn omgeving geen boodschap had hieraan. Pas toen vrienden hiernaar vroegen ben ik er over na gaan denken. Waarom vier ik mijn verjaardag liever niet?

Ongemakkelijk

Mijn verjaardag heb ik altijd al wel ongemakkelijk gevonden. Ik voel me haast bezwaard dat ik een hele dag inpik. Die hele dag draait om mij en dat vind ik vreselijk. Het voelt alsof er de hele dag een spotlight op mij staat waar ik niet aan kan ontkomen. Dit brengt de nodige stress met zich mee. Doe ik het wel goed? Lach ik niet heel raar? Zeg ik niet iets geks? Voor mijn gevoel wordt mijn gedrag die dag ook uitvergroot. Iedereen houdt me in de gaten. 

Tijdens mijn eetstoornis vond ik mijn verjaardag helemaal een ramp. Ik was degene die al het eten moest halen. Ten eerste vond ik het onzin om al dat geld aan eten uit te geven. Ik vond eten een noodzaak. Dit hoorde niet bij gezelligheid. Ik voelde me verantwoordelijk voor de goede hapjes en taart. Ik wist zelf niet meer wat ‘goed’ verjaardagseten was, en vond het lastig dat die druk op mij lag. Ik at het toch niet, maar moest het wel uitzoeken.

Dat ik at het toch niet is niet helemaal waar. Op mijn verjaardag werd ik verwacht ook van die taart te eten en van de hapjes te snoepen. Iets waar ik helemaal niet op zat te wachten. Dit gooide mijn schema ontzettend in de war en kon hier niet goed mee omgaan. Ik was ervan overtuigd dat anderen na mijn verjaardag ook weer terug zouden gaan naar hun eigen leven met strakke planning. Ik had niet het besef dat ik de enige was die hier zo’n big deal van maakte.

Moet voldoen aan mijn leeftijd

Mijn leeftijd is voor mij vaak een pijnlijke realisatie geweest. Weer was ik een jaar verder, maar nog steeds stond ik stil. Op mijn verjaardag werd ik mij pijnlijk bewust van de stappen die ik had willen zetten maar niet had gedaan. Of dit nou om mijn eetstoornis of herstel ging, ik vond altijd wel iets. Een halfjaar van te voren was mijn eetstoornis al druk bezig met deze dag. Ik zou eindelijk strak in mijn vel zitten, ik zou iedereen doen verbazen. Die jurk zou me eindelijk goed staan. Maar die jurk stond me nooit goed. Althans, ik vond van niet. Die jurk kon er niks aan doen, die zou mij nooit beter hebben gestaan dan hij toen al deed. Ook al zag ik dit zelf niet. 

Toch kon ik ook wel inzien hoe eetgestoord ik bezig was en hoe erg ik mij liet leiden door die gedachtes. Hier kon ik op mijn verjaardag ook wel echt bij stilstaan. De angsten rondom het eten waren dan duidelijk zichtbaar en dit deed mij nadenken over het jaar dat geweest was. Ik bleef maar hangen in destructieve gewoontes terwijl ik verder wilde met mijn leven. Ik wilde ook afstuderen en een goede baan. Die leeftijd had ik ondertussen wel. Nu had ik weer een jaar verspild. En wat had het me nou eigenlijk gebracht..? Die jurk vond ik nog steeds niet mooi staan en van taart eten kreeg ik alleen maar paniek. Is dit wat ik mijn volgende verjaardag ook wilde?

Nooit meer hetzelfde

Naast het eten speelden er meer dingen mee. Op de basisschool is één van mijn beste vriendjes overleden. Hij kreeg een auto ongeluk toen hij met zijn familie op vakantie was. Dit gebeurde in de meivakantie. Twee weken voor mijn verjaardag. Hij is ter plekke overleden. Omdat hij zo ver weg was duurde het even voordat zijn kleine lichaam weer in Nederland was. Dit zorgde ervoor dat hij op mijn verjaardag is begraven. Ik zat toen bij het kinderkoor van de kerk, en ik heb naast de kist de dienst gezongen. Ik vond dit mooi om te doen, hem een laatste eer bewijzen, maar ook had ik het hier ontzettend moeilijk mee. De verjaardagen die volgde vond ik het ook lastig om echt te genieten van die dag. Ik voelde me schuldig. Dat ik wel ouder werd en hij nooit meer kaarsjes uit zou blazen. 

Ook zijn er in een rap tempo twee stiefvaders overleden. Naast de feestdagen is ook mijn verjaardag zo’n dag dat ik hier bij stil sta. Zouden ze trots op me zijn? Is een gedachte die vaak door mijn hoofd heen gaat. Wat zouden ze denken als ze me nu zouden zien? 

Nu ik dit zo allemaal opschrijf merk ik pas hoeveel verdriet er aan mijn verjaardag hangt en heeft gehangen. Voor mijn gevoel hoort een verjaardag een fijne, leuke dag te zijn en het doet mij pijn dat dit voor mij niet altijd zo geweest is.

Afgelopen jaar heb ik mijn verjaardag wel gevierd. Mijn vriend heeft samen met een vriendin een verrassingsfeestje in mijn favoriete café geregeld. Als ik hier aan terugdenk raak ik een beetje emotioneel. Ik vind het zo fijn en lief dat al die mensen er voor mij waren. Ik heb nu ook positeve herinneringen aan mijn verjaardag. Ik heb ingezien dat het niet helpend is om mij te verstoppen achter al dat verdriet. Natuurlijk mag ik hier stil bij staan, maar ik wil mij hier niet meer door laten leiden. Wat mij verder heeft geholpen is het besef dat dit een dag is die net als alle andere dagen ook weer voorbijgaat. Het is niet nodig om hier waarde aan te hechten als je dit zelf niet prettig vind. 

Hoe ga jij om met je verjaardag?

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

18 reacties op “Waarom ik mijn verjaardag niet vier”

  1. wat een goeie blog met mooie fotos, wat heftig wat je meegemaakt hebt! ik vind me verjaardag niet meer zo bijzonder en ik voel me dan ook niet jarig en ik vind het best wel een gedoe al dat geregel, maar de dag zelf daar kan ik dan wel van genieten maar ik ben ook weer blij als het voorbij is.

  2. Je schrijft zulke fijne en herkenbare blogs.. Ik vier het liever niet. Ik geniet ervan wat lekkers ( taart!!) te maken maar de rest skip ik liever. Ik nodig meestal een handjevol mensen uit en op vaste tijden, net zoals ik dat voor m’n kinderen doe. Zo weet ik iets beter waar ik aan toe ben en is het niet de hele dag vol en druk

  3. Heftig wat je hebt meegemaakt en hoe dit jouw verjaardag heeft bepaalt voor een lange tijd. Wat betreft het bezwaard voelen dat je een "dag inpikt" is erg herkenbaar, ik vier mijn verjaardag een paar jaar ook al niet meer.

  4. Super herkenbaar. Ik heb ook het gevoel dat op die dag mijn gedrag wordt uitvergroot.

  5. Ik hou niet van die drukte, belangstelling, weer een jaar ouder en verspild… tegelijkertijd het verdriet dat je verjaardag vieren ook iets leuks kan zijn maar ik dat niet ervaar.

  6. Je hebt het echt goed geschreven.. ik herken helaas wel veel. Deze week ben ik jarig en ik zie er echt als een berg tegenop, dat ik weer een jaar ouder ben, dat ik voor mn gevoel nog steeds stil sta, terwijl iedereen doorgaat. Ook alle cadeautjes en aandacht en als mensen me vragen wat ik wil hebben voor mijn verjaardag heb ik er niet echt een antwoord op omdat ik het mezelf gewoon niet gun om iets te krijgen. En dan nog al het eten.. liever wil ik gewoon een normale dag waarbij ik me aan mn lijst kan houden dan stress hebben om een taartje. En dan moet ik nog bepalen wat voor taart er moet komrn en welke hapjes terwijl ik niks mee eet. Ik voel me op mijn verjaardag niet jarig en wil het liever overslaan. Hebben jullie misschien nog tips hoe je hiermee om kan gaan?
    Xxx Mij

  7. Ik vier het alleen met een klein clubje vrienden, niet meer voor familie. Dat geeft me wel heel veel stress, maar vind het ook wel leuk als ze er zijn. Ze houden net zoveel van spelletjes spelen als ik.
    Wel ben ik daarna een paar dagen heel erg moe, maar het is het waard.

  8. Ik heb m’n verjaardag altijd gevierd maar de laatste jaren is het niet met zo gezellig als het eerst was.
    Niet iedereen komt meer op mijn verjaardag en ja dat is best wel lastig.
    Dit jaar ga ik hem ook niet meer groot vieren met de familie. Ik ga iets eten en drinken met m’n ouders en dat vind ik wel prima.
    Heb zelf nooit van feestjes gehouden.

  9. Volgens mij vinden heel veel mensen het maar niks om jarig te zijn ! Met of zonder eetstoornis of andere problemen .Door de jaren krijg je ook steeds meer herinneringen en ervaringen en mensen die je mist.
    Maar als ik denk aan de mensen in mijn leven die van mij houden en aan mij denken op deze dag word ik toch blij en dankbaar, al zie ik er van te voren ook als een berg tegenop.
    Wat het eten betreft en hoe ik eruit zie enz,daar maak ik mij echt nooit druk om.Ik hoef geen indruk te maken op vrienden en familie zij kennen mij toch ! : )
    Al geb je je eigen gevoelens op zo’n dag je kunt ook gelukkig zijn dat je er nog bent en dat je nog tijd mag hebben om iets voor anderen te betekenen.

  10. Ik haat mijn verjaardag … Die valt dan ook nog eens pal in het midden van de feestperiode (28/12).

    Ik vind mijn verjaardag vooral vreselijk omdat het een duidelijke herinnering is aan het jaar dat weeral gepasseerd is, nog een jaar waarin ik tekortgeschoten ben, gefaald want nog altijd een eetstoornis. Er komen ook altijd opmerkingen in die zin van mijn vader en dat kwetst wel. Ook het besef van de leeftijd die steeds omhoog gaat en het feit dat wat de mooiste jaren van mijn leven zouden moeten zijn geweest onherroepelijk gepasseerd zijn.

    Ik vier mijn verjaardag dan ook totaal niet en ik vraag ook niemand om die dag vrij te houden ofzo voor iets speciaals.

    Ik voel me ook altijd ongemakkelijk als mijn ouders toch een cadeautje voor mij hebben, want dan schaam ik me (omdat ik wel wéér nóg een jaar gefaald heb, hen teleurgesteld heb), ik verdien geen cadeau.

    Neen, verjaardagen zijn niet aan mij besteed 🙁

  11. Voor zover ik weet is mijn verjaardag toen ik klein was nooit echt gevierd geweest door mijn ouders.
    Misschien een paar keer in combinatie met de verjaardag van mijn broer (hij verjaart op het einde van de maand en ik een paar dagen later aan het begin van de maand die daarop volgt), en dat is het dan ook.
    Ik hou die ‘traditie’ in ere.
    Waarom zou ik mijn eigen verjaardag vieren als zelfs mijn eigen ouders niet eens de moeite namen?

    1. Misschien zou je kunnen nagaan wat je zelf zou WILLEN met je eigen verjaardag ?
      Ouders bepalen niet meer wat je doet als je volwassen bent .Je kunt nu lekker zelf iets leuks of fijns bedenken als je dat wilt en je eigen tradities creeeren ! : )

  12. Met zo’n complexe achtergrond is het begrijpelijk dat je verjaardag elke dag ambigue gevoelens oproept, denk ik. Maar ik wens je toch een erg gelukkige verjaardag – daarvoor hoef je hem niet te vieren, ik hoop gewoon dat ie gelukkig is 🙂

  13. Taart op mijn verjaardag? Die willen ze toch niet.

  14. Wat ik kwijt wil is dan elke jaar hetzelfde is ik heb niemand om mee te vieren zelfs op kerst dagen en op nieuwejaar ben ik altijd alleen ik vind dit echt bullshit

  15. Ik doe ook niets meer aan mijn verjaardag.Vooral op grond van mijn geloofsovertuiging, maar ik heb er toch al niet veel boodschap aan.Al die drukte hoeft van mij niet.Maar steeds weer zie ik om me heen hoe belangrijk de meeste mensen een verjaardag schijnen te vinden.Er zijn er, die het heel erg vinden wanneer je niet aan iemands verjaardag denkt.Het fenomeen " verjaardag" ervaar ik eigenlijk als iets opdringerigs, het moet en het zal. Je kunt toch van elke dag van je leven iets leuks maken zonder dat het direct met een verjaardag te maken heeft? En als je dan nagaat hoeveel mensen er zijn die het vieren van een verjaardagsfeest eigenlijk als een verplichting zien…

  16. Mijn ouders deden veel te hard hun best om van mijn verjaardag een top dag te maken ik zag dat ze stress hadden hoe veel geld dat ze er in staken en ik was nooit blij op mijn verjaardag er echt altijd wel iets mis de taart was niet lekker die ze van de bakker haalden de cadeautjes heb ik nooit lang mee gespeeld want ze waren niet leuk mijn familie geeft op alles kritiek dat wil ik niet dan heb ik alles gedaan zelf de taart gemaakt zelf de tafel gedekt ik vond de taart lekker en dat ik alles zelf heb gedaan ik was trots op mezelf maar mijn familie wat een lelijke taart en wat een vieze smaak dat daar in zit ik was de enige mijn volledige stuk taart heeft opgegeten en mijn familie denken allemaal dat ze gelijk hebben over alles over de politiek over wat wel en niet beter kan al die onzin wil ik niet hooren ik was echt kwaad dan heb ik gevraagd mag het volgend jaar wat rustiger zijn geen familie geen cadeautjes geen taart en dat jaar was rustiger dan heb ik gezegd volgend jaar geen verjaardag voor mij en ik ben gelukkig dat wil ik mijn verjaardag is een dag zoals een ander ik wil gewoone dingen doen en niemand mag denken aan mijn verjaardag ik hou niet van gelukkig verjaardag

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *