Ik weet heel goed waarom ik mezelf voor het eerst beschadigde. Ik was depressief en voelde me ontzettend slecht. Het leven leek uitzichtloos en ergens voelde ik een soort drang om alle spanning uit mijn lichaam te krijgen, maar ik had geen idee hoe. Die behoefte om mezelf pijn te doen, kwam toen ineens naar boven. Ik had er weleens van gehoord of over gelezen, maar ik had het nog niet eerder gedaan. Het luchtte op, hoewel ik ook goed wist dat het niet ok was wat ik deed. Ik kon heel goed bedenken dat jezelf pijn doen om je uiteindelijk beter te gaan voelen twee dingen waren die niet echt samen konden gaan. Toen ik echter begon, kon ik er niet meer mee stoppen.
Voor mensen die zichzelf niet beschadigen of hier gewoon helemaal niet bekend mee zijn, kan dat gek klinken: hoe kun je nou niet stoppen met jezelf opzettelijk pijn doen? Waarom zou je daar niet mee kunnen stoppen? Het is toch ontzettend naar om jezelf bewust pijn te doen? Ja, dat is het ook. Het is volkomen onlogisch om jezelf pijn te doen om minder pijn te hebben. Toch deed ik het en ging ik ermee door omdat ik op sommige momenten het gevoel had dat ik het nodig had om de wereld aan te kunnen en om te kunnen overleven toen het zo slecht met me ging. De emotionele pijn moest er als het ware gewoon uit maar ik wist niet hoe, behalve door mezelf te beschadigen.
Mensen vragen weleens wat je voelt vlakt voordat je jezelf beschadigt. Als ik terugdenk aan al die keren, dan vind ik het lastig om één gevoel eruit te pikken. Misschien was het wanhoop, angst, woede of gewoon heel veel verdriet. Uiteindelijk denk ik dat het een mix is van dat alles en tegelijkertijd voelde ik vaak genoeg ook helemaal niets.
Iedereen automutileert om verschillende reden en daarom is het ook zo moeilijk uit te leggen. Het is denk ik belangrijker om het te hebben over stoppen met zelfbeschadiging. Ik ben er uiteindelijk mee gestopt. Ik kan me niet herinneren dat het een bewuste keuze was. Ik herinner me enkel dat ik na verloop van tijd merkte dat mezelf beschadigen niet meer voldeed aan mijn behoeften. Ik had telkens meer nodig om even te kunnen ontspannen. Het werkte bijna verslavend en ik kon niet in die behoefte voorzien. Hierdoor ging ik me niet meer beter voelen van zelfbeschadiging, het zorgde er juist voor dat ik me slechter ging voelen.
De opluchting die ik eerder voelde, die was er niet meer. Ik ging zelfs twijfelen of ik die opluchting überhaupt ooit gevoeld had of dat ik dat gewoon zelf verzonnen had om goed te praten wat ik mezelf aan deed. Ook kwam er daarna een stuk schuldgevoel en schaamte los omdat ik wist dat mensen om me heen de leugens over wonden en pleisters niet geloofden, los van de fysieke pijn die ik nadien had. Dat alles woog niet langer op tegen die zogenaamde tijdelijke ontlading van spanning, wat ook maar een illusie bleek te zijn.
Ik stopte met mezelf beschadigen omdat het simpelweg niet werkte en ik leerde dat ik niet doodging als ik negatieve emoties voelde. Gevoelens gaan uiteindelijk ook weer weg, hoe dan ook. Ik leerde dat ik me niet voor altijd verdrietig zou voelen als ik er niet alles aan deed om dat gevoel weg te maken en ik leerde bovendien dat gevoelens anders zijn dan feiten. Ik voelde me soms ontzettend slecht maar ik was geen slecht mens.
In therapie leerde ik gezonde copingmechanismen om om te gaan met alles wat er zich vanbinnen afspeelde. Ik leerde dat ik naar mijn vriendinnen toe kon stappen als het niet goed met me ging om me bij hen te uiten zonder dat dit negatieve consequenties zou hebben. Ook kon ik gewoon even gaan wandelen, lezen of met mijn hondje knuffelen. Allemaal dingen die me zowel op de korte als op de lange termijn niet kapot maakten, in tegenstelling tot zelfbeschadiging.
De belangrijkste les is misschien wel dat ik leerde dat mijn leven het waard is om geleefd te worden en dat mijn lichaam het waard is om goed voor te zorgen, niet om in gesneden te worden. Net als dat van jou. Ik hoop dat jij ook kunt bedenken waarom je er mee zou moeten stoppen en dat je dat heel snel gaat lukken, het liefst vandaag nog. Vandaag, dinsdag 1 maart 2016, is het namelijk Self Injury Awareness Day (SIAD). Deze dag is bedoeld om aandacht te vragen voor zelfbeschadiging aangezien hier nog steeds een groot taboe op rust. Hoe mooi zou het zijn als dit ook de dag is als jij er mee stopt.
Geef een reactie