Lichaamsbeweging en sporten zijn gevoelige termen voor mensen met een eetstoornis. Iets wat bedoeld is als een gezonde en ontspannende bezigheid kan leiden tot ongezonde en stressvolle gewoontes en gedachten. Ik vind het heerlijk om te sporten en doe het regelmatig. Toch is mijn band met sporten niet altijd even goed geweest. Wat mij toen bewoog om te bewegen waren heel andere redenen dan waar ik het nu voor doe.
Toen ik nog een eetstoornis had stond sporten gelijk aan het aantal kcal dat ik er mee zou verbranden. Het was een excuus om meer te mogen eten of een middel om mee af te kunnen vallen. Geobsedeerd keek ik naar de getallen die op de apparaten van de sportschool verschenen. Meer, langer, hoger, een afgerond getal. Ik beleefde absoluut geen plezier in het sporten. Sterker nog, het verslechterde mijn situatie.
Ik moest bijna elke dag sporten van mezelf. Vaak stond ik daar vroeg voor op of moest ik het tussendoor ergens in mijn dag proppen. Het kwam dus lang niet altijd even goed uit en ik merkte dat mijn lichaam uitgeput raakte. Ik gaf mijn lichaam geen tijd om te herstellen en het vroege opstaan begon mijn nachtrust in de weg te zitten. Naarmate de weken vorderden begon ik me echt uitgeput te voelen. Mijn lichaam en mijn spieren kregen geen rust, maar ik moest. Ik moest en zou sporten. Heftige schuldgevoelens en zelfhaat duwde me elke ochtend weer richting de sportschool.
In de eerste instantie dacht ik dat het beter voor me zou zijn. Sporten, dat is toch gezond. Gezond eten en veel cardio en krachttraining. Spieropbouw, vetafbraak. Dagelijks checkte ik mijn spiegel om te zien of er al veranderingen zichtbaar waren. Mooi gevormde benen, zichtbare buikspieren, afgetrainde schouders. Een beter lichaam stond in mijn ogen gelijk aan een slank en afgetraind lichaam. Ik wist zeker dat als mijn lichaam er beter uit zou zien ik me ook beter zou voelen, maar dat deed het niet.
Ik voelde me vaker slecht en uitgeput dan goed. Sporten ging me niet meer om het sporten. Het ging me om het eventuele, op uiterlijk gebaseerde, resultaat dat ik ermee zou kunnen behalen. Het was nooit goed genoeg. Het ging met niet snel genoeg en elk resultaat dat ik wel behaalde bestempelde ik al snel als normaal of kon ik op een slechte dat niet eens meer terugzien. Door zo met sport bezig te zijn was ik alleen maar meer met mijn lichaam en voeding bezig en daardoor alleen maar meer met mijn eetstoornis bezig. Meer eetstoornis. Nee, dit kan nooit het doel geweest zijn. Sporten hielp mij niet.
Vandaag de dag heb ik wel een hele fijne en gezonde relatie met sport. Ik skate voor het Haagse roller derby team, ga met enige regelmaat naar de sportschool en ben gek op actieve vakanties en activiteiten zoals surfen, wandelen, paardrijden enzovoort. Toch is er een hoop veranderd wat betreft mijn gedachten rondom sport. Mijn beweegredenen zijn anders. Namelijk het volgende:
♥ Goed voor humeur
Het blijkt een dunne lijn te zijn, maar sporten kan, als je er goed mee om gaat, echt goed zijn voor je humeur. Wanneer je sport maak je namelijk de stofjes endorfine, serotonine en testosteron aan. Deze stofjes zorgen voor een goed gevoel na het sporten. Het is echter wel belangrijk dat je lichaam tussen de sportsessies door genoeg rust krijgt en dat je voldoende blijft eten, anders werkt het alleen maar averechts en kan je juist heel moe worden wat weer slecht op je humeur werkt. Ook maken de gedachten achter sporten het verschil. Ga na waarom jij sport en of daar blije, gezonde gedachten achter zitten of dat het moet vanuit je eetstoornis.
♥ Mensen leren kennen
Tijdens mijn eetstoornis was ik, als ik sportte, voornamelijk in de sportschool te vinden. Hier sprak ik eigenlijk met niemand en was ik met mijn koptelefoon op alleen maar in m’n eigen wereldje. Tegenwoordig vind ik de sportschool veel gezelliger. Ik kom er nu al een aantal jaar, dus er zijn al behoorlijk wat bekende gezichten met wie ik af en toe een praatje maak. Ook kan ik echt aanraden om een teamsport te gaan doen wanneer je verlegen bent om sociale contacten. In een teamsport ben je eigenlijk gedwongen om met elkaar om te gaan (op een positieve manier) en leer je in een mum van tijd een hele groep mensen kennen met dezelfde interesse als jij, namelijk die sport!
♥ Dankbaarheid
Ik heb mijn lichaam in het verleden behoorlijk slecht behandeld. Ook heb ik vanwege een operatie een keer een tijd lang niet goed kunnen lopen, laat staan sporten. Wanneer ik sport of geniet van een mooie wandeling voel ik me onwijs dankbaar dat ik dit met mijn lichaam kan doen. Ik ben gezond. Daar heb ik voor moeten knokken en dat wil ik graag zo houden. Natuurlijk gaat alles altijd met pieken en dalen. Ook ik voel me wel eens zwak of heb ergens pijn. Het is dan belangrijk dat ik goed rust neem en weer aansterk. Mijn lichaam is me dierbaar en ik ben mijn lichaam dankbaar.
♥ Motorische ontwikkeling
Mijn motoriek is niet vanzelfsprekend heel erg goed. Het is niet zo dat ik een onwijze achterstand heb, maar ik ben best onhandig, vind het lastig om netjes te schrijven, mijn evenwicht te bewaren of een bal te vangen. Hier heb ik als kind al het één en ander aan fysiotherapie voor gehad. Sporten helpt mij nog altijd om een betere motoriek te ontwikkelen en bewuster te zijn van hoe mijn lichaam zich beweegt. Een goede houding is belangrijk bij het sporten, ook wissel ik de sport of oefening met regelmaat af zodat ik niet altijd hetzelfde ding aan het trainen ben.
♥ Innerlijke kracht
Ik vind het nog steeds belangrijk om fit te blijven en spieren te ontwikkelen. Ik wil immers beter worden in de sport die ik doe en later gezond oud worden. Dit is dus een heel andere reden dan spieren ontwikkelen om mijn uiterlijk te veranderen. Ik vind het belangrijk dat ik sterke buikspieren heb, omdat de meeste kracht vanuit dit gebied komt. Echter vind ik het niet meer belangrijk om een sixpack te hebben of ‘lijntjes’ te zien. Wanneer je zichtbare spierdefinitie wilt creëren moet je ook een bepaald (laag) vetpercentage hebben. Dit is niet mijn doel.
Ik merk dat ik sterker en beter wordt binnen een bepaalde sport of oefening, maar die spieren zijn vaak helemaal niet echt te zien. Dat vind ik niet erg, daar gaat het mij niet om. Ook sport ik niet langer met het doel om af te vallen. Sterker nog, sinds ik intensiever ben gaan sporten ben ik juist wat aangekomen. Mijn bovenbeenspieren zijn bijvoorbeeld gegroeid door het skaten en spieren wegen zwaarder dan vet. Ik wil sterkere spieren om mijn sport goed te kunnen blijven doen, omdat ik daar plezier uit haal. Bovendien vermindert een goede conditie en sterke spieren de kans op blessures. Dat komt wel goed van pas bij een sport als roller derby.
♥ Meer dan een lichaam
Sport geeft een bepaalde invulling aan mijn leven. Ik zou het missen als ik het niet zou doen. Dit heeft niets te maken met de manier waarop sport mijn lichaam vormt, maar wel met het plezier en de ervaringen die ik uit sport haal. Ik geniet intens van roller derby, de mensen die het spelen en de tournamenten in het buitenland. Ik vind het verwonderlijk om de kracht van de natuur te voelen wanneer een golf je surfboard in beweging brengt. Ik vind het fantastisch dat ik kan wandelen door mooie natuurgebieden en op plekken kan komen die met de auto niet te bereiken zijn.
Ik ben meer dan mijn lichaam. Het leven is meer dan mijn lichaam. Mijn lichaam is een voertuig. Een voertuig dat onderhouden moet worden en brandstof nodig heeft. Een voertuig waar ik mee reis. Grote reizen, kleine reizen, waardevolle reizen, saaie reizen, noodzakelijke reizen, spannende reizen… maar één ding staat vast: van je lichaam heb je er maar 1 en zonder kom je nergens. Zorg er goed voor.
Waarom sport jij?
Geef een reactie