Toen de rechter mij vertelde dat de inbewaringstelling op de PAAZ zou worden voortgezet, realiseerde ik me eigenlijk pas echt wat er gebeurd was. Ik was gedwongen opgenomen omdat er mensen waren die dachten dat ik een gevaar voor mezelf zou zijn. Was ik dat? Ik weet het niet. Gekke dingen deed ik wel. Een lichaam vol met pijn en verdriet en een hoofd vol gedachten over niet meer verder willen. Ik wist niet wat ik met mezelf aan moest en ik wist niet of ik nu echt niet meer verder wilde of gewoon niet meer verder kon. Het enige wat ik toen wist, is dat ik op dat moment niet zoveel meer te zeggen had.
Zeventien jaar was ik, toen ik voor het eerst bij een psycholoog kwam. Ik zat niet lekker in mijn vel, was onzeker en had een laag zelfbeeld. Lange tijd heb ik iedere week gesprekken gehad en dat was fijn, maar die nare gevoelens gingen nooit echt weg. Hoe ouder ik werd, hoe meer sombere gevoelens erbij kwamen. Ik kreeg intensieve hulp en dat was zowel een zege als een vloek.
Ik kwam als jonkie in de volwassenpsychiatrie en zag daar veel te veel. Ik was depressief en deed alles om me iets beter te kunnen voelen. Ik rookte mee met groepsgenoten in de hoop wat aansluiting te vinden en toen een groepsgenootje vertelde dat automutileren haar rust gaf, probeerde ik het ook een keer toen ik me ontzettend gespannen voelde.
Hiermee zeg ik niet dat het haar schuld is of de schuld van de psychiatrie dat het zover gekomen is, maar in sommige gevallen heeft het me wel op ideeën gebracht. Ik was geen prater en in therapie lukte het me op de een of andere manier altijd om niet te praten. Niet écht tenminste. Ik praatte wel, maar niet over wat ik voelde en wat er écht in me omging. Ik was vooral goed in zeggen wat de therapeut wilde horen.
”Ik voel me somber, maar ik kom het weekend wel door. Ik heb mensen om me heen met wie ik contact op kan nemen als het niet goed gaat. Ik kan met een vriendin afspreken en als ik een planning maak voor wat ik de hele dag ga doen, dan voorkom ik dat ik in bed blijven liggen.” Ik wist hoe het werkte.
Ik deed dit niet expres, ik kon het gewoon nog niet. Eerlijk zijn, over hoe ik me voelde. Dit zorgde er wel voor dat mijn problemen door de jaren heen eerder erger leken te worden in plaats van minder. Ik kropte alles op, wist in therapie precies hoe ik anderen moest helpen en kon geen kant op met mezelf. Het lukte me niet om gewoon te zeggen dat het niet goed met me ging, wel was ik destructief en beschadigde ik mezelf.
Meer dan eens was ik te vinden op de eerste hulp of bij de crisisdienst. Was het een schreeuw om hulp, wilde ik gewoon aandacht, maakte de psychiatrie me enkel gekker of wist ik gewoon niet beter? Misschien een combinatie van alles. Ik sloot me af en kon enkel door destructief te zijn laten zien dat het niet goed met me ging.
Op de bewuste dag dat ik gedwongen opgenomen werd, vroeg de psychiater mij waarom ik het zover had laten komen. Eigenlijk konden we toen pas voor het eerst praten over waarom het zo slecht met me ging. Ik was niet blij dat ik de IBS had, zeker niet, maar ik had wel het gevoel dat mijn problemen nu eindelijk serieus genomen zouden worden, terwijl ik eerder altijd bang was dat ik me aan zou stellen.
Zoveel erge dingen had ik niet meegemaakt in vergelijking met mijn groepsgenootjes. Ik vond het ontzettend moeilijk om aan te geven dat ik graag iets zou willen bespreken terwijl zij veel belangrijkere dingen hadden. Deze IBS liet tenminste zien dat er iets met me aan de hand was en dat ik er toe deed.
Aan de andere kant schaamde ik me ontzettend. Na de eerste paar dagen wilde een vriendin bij mij op bezoek komen. Ik vertelde haar over de IBS, maar ze had geen idee wat dit betekende. Ze is één van de weinige vriendinnen die ik nog heb van school, de rest ken ik allemaal uit therapie. Haar leven is totaal anders en ze weet weinig van de GGZ. Ze schrok zichtbaar toen ik haar vertelde over de gesloten afdeling en de reden van mijn opname.
Eigenlijk schaamde ik me toen ontzettend voor mijn situatie. Alles leek zo normaal voor mij omdat ik al zo lang in deze wereld zat. Hierdoor had ik geen enkel idee meer dat het alles behalve normaal was voor de buitenwereld. De grenzen van normaal waren voor mij ontzettend vervaagd. Dit deed me realiseren dat ik hier niet in wilde zitten. Ik wilde niet wachten tot ik gered zou worden uit deze nare situatie.
Vanaf dat moment ben ik hard aan het werk gegaan in therapie. Ik moest mezelf en mijn problemen serieus nemen in plaats van enkel te praten door middel van destructief gedrag. Ik moest écht gaan praten en dat was voor mij ontzettend moeilijk. Wel heeft het me ontzettend veel gebracht. Na jaren leven in de psychiatrie zit ik eindelijk weer in het normale leven. Dat is eng, maar wel zoveel fijner.
Als ik terugkijk op de afgelopen jaren heb ik vooral spijt dat ik mezelf niet eerder serieus heb genomen. Dat had me denk ik veel pijn en verdriet bespaard. Als jij nu in dezelfde situatie zit zoals ik toen, dan gun ik je dat je bij je behandelaar aangeeft hoe je je echt voelt en stopt met destructief gedrag. Dat kost je zoveel tijd en uiteindelijk levert het je zo weinig op. Echt contact hebben over je problemen is veel belangrijker.
Geef een reactie