Waarom plaats je dit op Instagram?

Zonder dat ik het doorheb kijk ik plotseling al tien minuten lang naar allerlei Instagram stories van verschillende recovery accounts. Ik ben wat gechoqueerd door de beelden die langskomen. Ik begrijp het niet. Ik begrijp niet waarom deze beelden gedeeld worden en vraag me af of dit voor de persoon zelf en haar volgers helpend is. Mij motiveren deze beelden niet. Ze frustreren me zelfs een beetje. Ik voel onmacht. Zie je dan niet waar je mee bezig bent? Zie je dan niet dat dit niets met recovery te maken heeft? Dat dit veilige, zieke wereldje jou op deze manier enkel zieker maakt? Dat ziek zijn geen prestatie is? Waarom zie je het niet? Waarom plaats je dit op Instagram?

Ik heb het hier niet over de vele honderden sterke foto’s van eten en bijgaande eerlijke verhalen van angst en overwinning die ik dagelijks voorbij zie komen. Ik heb het ook niet over de teksten van pijn en verdriet en over de mislukkingen in herstel. Hier heb ik alle begrip voor en dit moedig ik juist aan. Het is waardevol om je gevoelens, angsten én overwinningen te delen. Het zorgt voor minder eenzaamheid, motivatie en steun. Het is waardevol dat er een recovery community bestaat die elkaar aanmoedigt te strijden voor een gelukkiger leven, voor een gezond lichaam en een eetstoornisvrij hoofd. Helaas is er mijns inziens ook een keerzijde…

instagram

Taboes doorbreken?

In het kader van taboes doorbreken wordt er vandaag de dag wel erg veel gedeeld op Instagram en andere social media. Ik kijk niet meer vreemd op van een Instagram Story op de eerste hulp of gesloten afdeling. Ik knipper mijn ogen niet meer voor een foto vol sneeën, een slowmo druppelende sonde pomp of een boomerang van de hartbewaking. Woorden van woede vergezellen de beelden. Boos op de arts. Onzin van de therapeut. Gezeur van de socio. Het is begrijpelijk en tegelijkertijd onbegrijpelijk. Vandaag is het de hartbewaking, morgen is het een foto van een sport outfit. Ready to run! De dag erop een foto van een bord met sla en drie stukken komkommer. Diner!

Zie je het niet? Of is het trots? Trots op de prestatie van de eetstoornis? Waarom is het helpend om dit alles te delen? Ligt hier daadwerkelijk een taboe op wat doorbroken moet worden of gebruiken we het ‘taboe doorbreken’ om de trots van de eetstoornis (of andere ziekte) te kunnen delen?

In bescherming nemen?

Is het helpend om foto’s of video’s van een ziekenhuisbed, sonde pomp, hartbewaking, arm vol sneeën en gesloten afdeling te delen op Instagram? Persoonlijk denk ik dat als je opgenomen bent op een gesloten (of andere psychiatrische) afdeling je een beetje tegen jezelf in bescherming mag worden genomen. Je zit daar niet omdat je 100% helder denkt, omdat het goed met je gaat of omdat je een gebroken been hebt. Het gaat psychisch slecht met je. De keuzes die je op dat moment maakt zijn niet altijd weloverwogen en gezond. Het zou om die reden volkomen logisch zijn om tijdelijk ook even niet actief te zijn op social media, tenzij het in goed overleg met de behandelend arts of therapeut gaat.

Wie help je hiermee?

Gevoelens delen om op die manier beter te kunnen strijden voor je herstel is waardevol. Feedback ontvangen van lotgenoten is helpend. Maar what if history repeats itself en je al 100 keer dezelfde feedback hebt ontvangen, maar je maar hetzelfde blijft publiceren. Weer die boterham met dat karige korstje beleg. Weer die foto met tekst over hardlopen. Weer een story over een laag kalium gehalte. Waar wil je dan heen? Wat wil je dan bereiken? Help je jezelf ermee om keer op keer hetzelfde – zij het in iets andere vorm – te delen? Help je anderen in de recovery community ermee om te tonen dat je niet vooruit gaat? Of help je de eetstoornis ermee door zijn invloed te publiceren?

Hoor ik er niet bij?

Ernstig wordt normaal. Ik had ruim tien jaar geleden toen ik een eetstoornis had nog nooit gehoord van een sondepomp, nutridrank, van kalium of een gesloten afdeling. Laat staan dat ik er foto’s van had gezien. Het lijkt nu bijna niet normaal als je niet met een van die zaken in contact bent gekomen als je aan een eetstoornis lijdt. Doorbreken we hierdoor taboes of maken we hierdoor het taboe op een eetstoornis juist groter? De gedachte ‘dat het allemaal wel meevalt’ zolang er geen ziekenhuisopname of één van die andere zaken heeft plaatsgevonden lijkt me op Instagram haast onvermijdelijk. En wat als het na een zwaar en angstig gevecht beter met je gaat? Als het je lukt weer normalere porties te eten en de nodige angsten te overwinnen. Hoor je er dan niet meer bij? Faalt je eetstoornis dan? Word je dan pas weer gezien als het weer slechter met je gaat?

Waarom plaats je dit op Instagram?

Het is moeilijk om eerlijk naar jezelf te blijven als de eetstoornis zo hard in je hoofd schreeuwt. Hij laat je allerlei zaken geloven en zal zelfs je hersenen met enige regelmaat belazeren. Je bent niet meer volledig jezelf. Om je hiervan bewust te zijn én om in het hier en nu te blijven is het zo belangrijk om eerlijk te zijn. Eerlijk naar je omgeving, maar ook naar jezelf. Diep in je hart weet jij wel of dat wat je doet voor jouw gezonde ik is of voor de eetstoornis. Vraag jezelf af waarom je iets deelt op Instagram. Is het om je eetstoornis te bewijzen, om gezien te worden, serieus genomen te worden, als een prestatie van je eetstoornis… óf is het om je ware gevoelens te uiten, om gesteund te kunnen worden en om sterker te staan in de strijd tegen je eetstoornis.

instagram helpt het jou help me

Als je mensen hebt die jou volgen is het ook goed om soms stil te staan bij de vraag: Wat doet dit met een ander? Jij bent niet verantwoordelijk voor een ander, maar wel voor hetgeen jij deelt. Als je weet dat iets niet helpend is voor een ander, is het goed om de voordelen voor jezelf en nadelen voor de ander dan tegen elkaar af te wegen. Ook kan je je afvragen of je hetzelfde op een andere manier kan delen.

Jouw Instagram?

Ik heb niet de waarheid in pacht en kan niet voor een ander beoordelen of Instagram helpend of niet helpend is. Wel heb ik veel verschillende verhalen en meningen gehoord over de recovery community op Instagram. De meningen hierover zijn flink verdeeld. Ik denk daarom dat het heel waardevol is om hierover met elkaar in gesprek te gaan. Niet door elkaar persoonlijk aan te vallen, maar door naar elkaars verhaal te luisteren en samen te onderzoeken hoe het eventueel anders of beter kan. Jouw verhaal is hierin onmisbaar…

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

74 reacties op “Waarom plaats je dit op Instagram?”

  1. Goede blog. Helemaal mee eens. Maar vind het ook wel een beetje apart dat je dit schrijft, terwijl je zelf ook veel deelt op vlogs en jullie webpagina.

    1. Hi J,

      dank voor je reactie. Zoals ik in de blog al schrijf gaat het mij zeker niet om het delen van gevoelens en foto’s rondom herstel. Content die voor anderen voor herkenning, erkenning en steun kan zorgen. Dit moedig ik aan.

      Bovendien geef ik duidelijk aan dat ik de waarheid niet in pacht heb en dat het me waardevol lijkt om hierover met elkaar te praten, wat helpend kan zijn, zonder elkaar persoonlijk aan te vallen.

      Ik hoop dat je dit verder kunt respecteren, zodat we op de inhoud kunnen ingaan.

      Groetjes, Scarlet

      1. Dank dat je wilde reageren. Daar heb je gelijk in ja, dat niet alle content hetzelfde is. Ik moet gewoon niet zo zeuren. En jij verder gaan met het schrijven van blogs 😉

    2. Ha J.,

      Zoals Scarlet ook al aangeeft, is niet elke post hetzelfde. Ik heb aan Scarlet kunnen zien dat ze heel, maar dan ook heel zorgvuldig is geweest in wat ze heeft gedeeld, juist zodat het helpend zou zijn en niet triggerend. M.i. is ze daar ook echt in geslaagd. En ook als je mening daarin verschilt, ben ik nog steeds van mening dat de manier waarop Scarlet heeft nagedacht over het al dan niet delen juist heel waardevol is (geweest). Bij deze dus ook een compliment voor jou, Scarlet. Je krachtvoervideo’s heb ik met veel bewondering bekeken.

      1. Ik vond de krachtvoervideo’s ook heel fijn, ja….

  2. Ik kan me ook zo ergeren aan die dingen. Het triggert me terwijl ik juist stappen vooruit aan het zetten ben. Het is niet zo dat ik er naar ga zoeken oid, maar je komt ze vanzelf tegen. Dan heeft er iemand van de redactie een foto van een volwaardige/gezonde/normale maaltijd geplaatst, lees je een reactie dat iemand alleen een flesje nutridrink heeft, weer aan de sondevoeding is of dat het niet gelukt is om iets te eten. Sorry, maar dat triggert en is niet helpend.

    1. Idd…die reacties op foto’s van wat de redactie eet..
      “wat eet jij vanavond?”
      – sondevoeding
      – …. (normaal)
      – nutridrink
      HANDIGGGGGG!!

      1. Die antwoorden kan ik nog ± mee overweg. Ik heb het persoonlijk veel lastiger met comments als “is dit een normale portie??”.

  3. Dit is wat zoveel zouden willen zeggen maar niet durven omdat andere boos worden. Ontzettend fijn dat er nu een blog over geschreven is. Hopelijk zet dit mensen aan het denken. Dankjewel!

  4. Ik heb echt een flink aantal accounts gewoon ontvolgd en ik deel zelf alleen dingen waar een ander misschien ook wat aan heeft.
    Maar wat ik heb gezien en wat anderen soms ook zien gaat zo zo ver…
    Infuus, sonde, bloed op de vloer, hele diepe wonden, ingevallen gezichten met bijna marine blauwe wallen waar iets van trots op te lezen is van kijk wat ik met mijn eetstoornis doe. Ultra dunne benen waar je vanaf vraagt waarom en hoe kan jij nog zoveel wandelen. Sorry maar ik vind dat instagram wel wat beter met rapportages om kan gaan en de regelgeving.

  5. AMEN!! 🙏🏼

  6. Dit is me echt uit het hart gegrepen. Onder het mom van openheid en taboes doorbreken wordt nu vanalles het internet opgeslingerd. Misschien zonder negatieve bedoelingen van degenen die dergelijke berichten plaatsen, maar ik heb toch het idee dat er mede hierdoor een soort nieuwe norm wordt gecreeerd, alsof hoe ernstiger hoe beter. Alsof er wordt gepronkt met de prestaties van de eetstoornis: kijk mij eens, kijk eens hoeveel mensen zich zorgen om me maken. Hoeveel diagnoses ik heb. Kijk eens hoe dun mijn benen zijn, en hoe ik ‘s avonds een mager soepje naar binnen werk als “diner” omdat ik het zo moeilijk heb. Hoe lui ik me voel na x km fietsen en de hele dag bezig zijn. Ik sta er ook eigenlijk van te kijken hoe weinig er in therapieen en behandelingen afspraken/regels gelden rondom dit thema.

    Als je zo ziek bent is het vaak moeilijk om kritisch naar jezelf en je gedrag en motieven te kijken. Velen zullen dan ook niet zien of toegeven dat hun posts eetstoornisgedreven zijn. Terwijl het je toch in dat zieke wereldje kan houden en er zelfs nog voor kan zorgen dat je verder afglijdt. Ik denk dat het dan veel beter is om je gewoon even helemaal terug te trekken uit dat instagramwereldje en je te focussen op de echte wereld om je heen, en met je naasten en hulpverleners samen te vechten voor beterschap.

  7. Prachtig blogartikel, dat heel erg aansluit op hoe ik ook tegen sommige Instagramposts aankijk. Ik heb er zelf bewust voor gekozen om op mijn Instagram-account niets te platen over eten, eetstoornis of wat daar ook maar mee te maken heeft. Hoewel ik soms best zou willen vertellen hoe moeilijk ik het heb met mijn veranderde lichaam, merk ik dat het me vooral motiveert dat ik gewoon kan zijn wie ik ben op Instagram en de positieve dingen uit mijn leven kan delen. Juist de mooie woorden die ik daarover ontvang, motiveren me (zonder dat mensen zich daarvan bewust zijn) om door te gaan met vechten. Ooit startte ik op Instagram met het volgen van recovery-accounts, maar inmiddels volg ik er geen een meer, op Proud2Bme na. Niet omdat ik iets tegen die accounts heb, maar omdat het voor mij juist zo waardevol is om de wereld te ontdekken van mensen zonder eetstoornis en omdat het me eerder in mijn eetstoorniswereld zou houden als ik in een wereld verkeer waarin mensen net als ik problemen hebben met eten. De wereld waarin ik normale porties eten voorbij zie komen, mensen zie die genieten en prachtige reizen voorbij zie komen. Het laat me zien hoe mooi het leven is zonder eetstoornis en dát is wat mij de kracht heeft gegeven om door te gaan ♥
    Mooi verwoord, Scarlet! Een prachtige blog met een goede boodschap!

  8. Een paar jaar geleden deed ik precies hetzelfde. Ik poste fotos die niet helpend waren voor anderen en eigenlijk alleen maar “helpend” waren voor mijn eetstoornis. Nu al een tijdje niet meer. Ik geef je dus volkomen gelijk. Alleen ik weet dat ik toen ik dat postte ik me heel erg eenzaam voelde – ik moest van anderen naar therapie en niet voor mijzelf. Ik was eigenlijk totaal niet in recovery, alleen ik ging wel naar therapie omdat het moest. Dus ik vraag mij af hoeverre mensen zich eenzaam voelen en hoeverre mensen echt in “recovery” zijn wanneer ze zoiets posten. Het zou veel mooier zijn als ze het op een betere manier hulp/begrip kunnen vragen.

  9. Ja, meer dan mee eens. Ik besef met dat wat ik heb geschreven wat controversieel kan zijn. Ik wil niemand pijn doen of beledigen, maar ik vind het fake gedeelte van de recovery community echt niet oké. Precies wat Scarlet schrijft: er zijn een heleboel recovery zaken waar ik begrip voor heb en die ik stoer kan vinden. En ja, daar hoort ook bij dat het een keertje (of meerdere keren) niet lukt. Maar ik kan het niet waarderen wanneer ze vanuit het trotse eetstoornis-perspectief geschreven zijn, onder het mom van “recovery”. Ik merk dat ik het begrip voor de ziekte met dit soort posts niet meer kan opbrengen en het me alleen maar boos maakt, omdat de intentie waarmee gepost wordt gewoon niet oprecht is. Wat mij betreft gewoon weer iets dat prima bij liegen en bedriegen van de es past. “Als jij verkapt je trots wilt uiten met je eetstoornis (“Eten weer niet gelukt”, “Ik ben zo goed want ik heb maar liefst 1 cracker met kipfilet op”, “Ik zit aan de nutridrink, want eten lukt me niet”, etc.), weet dan dat je mij er niet mee imponeert”, denk ik dan. Natuurlijk kun je eten. Het geeft nare gevoelens, en natuurlijk wil je die vermijden. Als je jezelf kapot wilt maken: prima. Maar vraag er alsjeblieft geen aandacht mee. Positieve aandacht wil ik je geven, maar dit soort negatieve aandacht niet. Scarlet, je brengt dit m.i. heel netjes en heel genuanceerd. In mijn hoofd zit het allang niet meer zo.

    Ja, ik weet dat een ES een ziekte is. Been there, done that: ziekenhuis, high cure-opname, meerdere meerdaagse behandelingen, meerdere ambulante behandelingen. En ja, ik weet hoe verleidelijk het is om te pronken met eetgestoord gedrag, een mager lichaam, weinig eten. Maar nee, ik vind niemand daardoor liever, leuker, aardiger, sterker, knapper, wat dan ook. Als je jezelf kapot wilt maken, vind ik dat jammer. Ik hoop dat je inziet dat je ook op een andere manier met jezelf kunt omgaan. Dat je er mag zijn zoals je bent. Dat je goed genoeg bent. Maar ik weiger aandacht aan je te besteden door dergelijk destructief gedrag. Je mag me altijd om hulp vragen. Echt. Als ik kan zal ik je helpen. Maar wel met een directe hulpvraag, en niet met een verkapte “zie-mij-eetgestoord-zijn-vraag”. Iedereen in mijn omgeving die ik dat zie doen (gelukkig niet veel mensen), kap ik ook direct af en vraag ik meteen wat ze nu precies willen zeggen met wat ze delen, en wat ze van mij verwachten.

    M.i. helpt het jou niet, helpt het je omgeving niet. Wat mij betreft is dat gewoon vergelijkbaar met een pro-ana forum, zij het dat die meiden (en jongens) erkennen dat ze er trots op zijn. Daar heb ik dan nog meer begrip voor, want daar is de intentie van de post tenminste oprecht en eerlijk.

    1. Je haalt me de woorden uit de mond. Echt precies dit!

  10. Ik ben ( persoonlijk) zo blij dat ik dat hele instagram recovery community wereldje uit ben gestapt. Er zijn inderdaad accounts die motiverende foto’s en captions posten en waar mensen zich aan op kunnen trekken, maar over het algemeen heb ik het idee dat het vooral een wedstrijd onder eetstoornissen is van “ wie heeft de ergste eetstoornis” . Ik deed er zelf eerst ook in mee. Tot dat ik doorkreeg dat mijn laatste terugval waarschijnlijk hierdoor getriggerd is. Het gaat me nu veel beter af zonder instagram en heb echt het gevoel grote stappen in herstel te maken.

  11. Ik stoor me aan personen die zeggen hersteld te zijn, vervolgens aan werkelijk alle kanten nog eetgestoord gedrag laten zien maar dat er mensen zijn die hen volgen en die persoon toch als voorbeeld van herstel zien! Ik prik daar doorheen, ik zie dat diegene nog niet volledig is hersteld, maar mesne die nog diep in hun eetstoornis zitten helaas niet…
    (voorbeelden dat de persoon in kwestie enkel salades eet, alles zelf maakt, koolhydraten vrijwel compleet bant, foto’s van zichzelf plaatst terwijl alle botten zichtbaar zijn, nooit vetten gebruikt, ‘allergisch ‘ is of niks lekker vindt wat doorgaans als ongezondere keuze wordt bestempeld, massaal dingen besteld op sites voor producten waar geen calorien in zitten (0 calorien rijst, 0 calorien pindakaas etc). Etcetera…
    En dan , als er iets van wordt gezegd als reactie, wordt de reactie of verwijdert of komt diegene met een zoveelste eetstoornis excuus aanzetten!
    Ik vind dit erg kwalijk!

    1. We weten allemaal wel over wie dit gaat… helemaal gelijk heb je

      1. Ik moest hier hardop om lachen, inderdaad xD

    2. Tijdens t lezen wist ik keteen al over wie dit ging ;). Denk dat iedereen dat wel weet die haar volgt en dit leest. Ze toont zo veel eetgestoorde trekjes maar beweert toch steeds dat ze hersteld is. En inderdaad, als je er wat van zegt, wordt ze boos ofzo

      1. Het lijkt ons respectvol om niet over specifieke personen te schrijven. Daar gaat deze blog niet over. Een ieder heeft zijn eigen reden om iets online te plaatsen en als het gaat over eetstoornis content dan is dit nooit als reden omdat iemand zo gelukkig is. Laten we hierin mededogen met elkaar hebben en niet gaan praten over. Dat is niet zinvol en gaat voorbij aan het eigenlijke doel van deze blog.

        1. Ik heb dus bewust geen namen genoemd, het is gewoon iets dat ik zeer kwalijk vind en vooral heel heel naar voor mensen die degene volgen, degene ook volgen in (eet)gedrag omdat ze denken dat dit normaal en gezond is en vervolgens verder afglijden! Ik vind dat geen kwestie van geen mededogen hebben met iemand ik vind dat die mensen zowel voor zichzelf als voor hun omgeving beschermd moeten worden. Hopelijk ziet degene het zelf in en gaat dan alsnog hulp zoeken .het is al treurig genoeg dat diegene ziek is en nog erger is het dat er anderen in mee worden getrokken!!!

          1. En hoe weet je zo zeker dat zij niet hersteld is? Je kent haar niet persoonlijk en ziet dus alleen wat je op Instagram plaats. Ik vind het echt heel naar dat je dit zomaar onder een blog van Proud2bme plaats. En van Proud2bme vind ik het niet netjes dat ze dit gewoon laten staan. Misschien leest dat meisje dit ook wel en gaat ze zich hierdoor juist slecht en onzeker door voelen. Weet je wel wat je met zulke reacties kan bereiken? Denk even eerst na voordat je zo’n reactie ga plaatsten. Ik vind dit niet kunnen.

          2. Pardon, dit vind ik dus een aparte reactie als ik eerlijk ben…wie zegt hier dat ik het over een vrouw heb! A ik heb het niet specifiek over 1 persoon. B IK he geen namen neergezet en zou dat ook nooit doen. C ik heb nooit gezegd dat dit over een meisje gaat! Ik zeg enkel dat het me stoort dat er mensen zijn die doen alsof ze hersteld zij maar dit ondertussen niet zijn en het verkeerde voorbeeld geven…thats all

    3. Maar als je je ergert aan zulke personen, dan volg je ze toch lekker niet? 🙂 Door te volgen en daardoor te zorgen voor een hoger volgersaantal (/meer geinteresseerden) stimuleer je dit gedrag alleen maar..

  12. Wat een ontzettend fijne blog!
    Ik heb een tijdje geleden besloten mijn account in de recovery community te verwijderen. Als ik er nu op terug kijk, is voor mij dat account nooit helpend geweest: ik heb de diagnose eetbuienstoornis, maar volgde alleen maar anderen die anorexia of boulimia hebben, puur omdat ik geen recovery accounts van kon vinden van mensen met een eetbuienstoornis. Ik begon me na een tijdje een hele erge buitenstaander te voelen in de community. Ik zag grotendeels foto’s voorbij komen van meisjes met sondes, meisjes die klaagden over één boterham die ze een eetbui vonden, ziekenhuis- of kliniekopnames en meisjes met zwaar ondergewicht. Ik heb zeker ook wel accounts gevolgd die erg helpend en motiverend waren, maar het overgrote deel was voor mij alleen maar triggerend. Mijn eetstoornis voelde niet serieus genoeg, niet ernstig genoeg omdat ik eerder teveel eet dan te weinig, maar gelukkig begin ik nu in te zien dat ik mijn eetstoornis ook serieus mag nemen.
    De meiden achter deze accounts kiezen er niet bewust voor om anderen te triggeren, maar ik hoop wel dat deze blog ze laat inzien dat het ook niet altijd helpend is wat ze posten. Ik kies er nu voor mezelf te beschermen, en ik hoop dat anderen in de Instagram community dat ook gaan doen!

  13. Ik ben het zo eens hiermee. Ik heb zelf geen recovery account maar zit er veel over na te denken of ik het wel/niet wil. Ik volg wel wat recovery accounts, maar dat zijn voornamelijk echt helpende. Er zitten ook een paar tussen die triggeren, maar die kan ik makkelijk ontvolgen. Voor mij voelt het heel erg alsof je echt echt dun moet zijn om een serieuze etstoornis te hebben en dat je, zoals ook in de blog staat, al meerdere opnames gehad moet hebben of in een kliniek moet hebben gezeten. Ik heb zelf NAO, maar hier strijd ik al meer dan 4 jaar tegen en de strijd is nog lang niet voorbij. Ik heb wel al veel stappen gezet en ben ook al een stuk sterker, maar een terugval is nooit leuk. Ik heb dus wel een gezond gewicht, zelfs wat overgewicht gehad, maar dat maakt mijn eetstoornis niet minder erg, zo is mij ook meerdere keren verteld. Toch voelt het voor mij soms alsof ik niet erg genoeg ben, puur omdat ik zoveel echt dunne meiden voorbij zie komen. Ik heb nu geen behandeling, maar vaak zegt de stem ook tegen mij dat ik pas behandeling zou mogen als ik dun ben, en dat ik pas mag eten als ik xx kilo weeg. Zo stom vind ik dat, want ik weet dat dat nergens op slaat. Op instagram lijkt het soms wel alsof het een wedstrijdje is en dat is een reden waarom ik geen account zou willen. Ik zou me bijna verplicht voelen om bepaalde dingen te posten en om er dun uit te zien. Ik weet dat de recovery community ook heel helpend kan zijn en het helpt mij al heel vaak als ik mensen zie die bijna hersteld zijn en me dus enorm veel motiveren, of mensen die gewoom echt helpende posts plaatsen met duidelijke en mooie teksten, ook al zitten ze zelf ook nog wat in de eetstoornis. Dat zou toch een reden zijn om wel een account aan te maken, omdat ik dan die motivatie echt voel en omdat ik zelf dan ook helpende woorden kan krijgen en kan geven. Maar voor nu wacht ik er toch nog even mee.

  14. Het is gewoon om de aandacht. “Kijk hoe ernstig ik ben”. En dat zoeken naar aandacht is zieker dan de eetstoornis op zich, lijkt me

  15. Naast die fake recovery accounts kan ik me ook ergeren aan accounts over “perfect hersteld zijn”. Beweren dat ze hun eetstoornis hebben overwonnen en dan vervolgens extreem gezond eten, heel uitgebalanceerd, superfoods, nooit een wat ongezonder lekkernij (wat zeker in een gezond eetpatroon thuishoort), workouts alsof het topatleten zijn, super afgetraind lijf… Dan ben je net zo obsessief bezig met eten en lichaam en is dat ook eetgestoord. Volgens mij valt dat dan onder orthorexia. Ook niet echt helpend.

    1. Dus dat inderdaad!

    2. Ik vind dat soort accounts persoonlijk ook helemaal niet fijn.. Ik ben zelf vrij dichtbij mijn herstel, maar als ik dan zie dat ‘je ook kunt herstellen op die manier’ klinkt dat voor mijn eetstoornis toch wel érg aantrekkelijk zegmaar. Gelukkig weet mijn gezonde deel nog goed genoeg dat obsessief gezond eten, sporten en bezig zijn met je lijf mij alsnog van ‘echt herstel’ zal weerhouden, maar is lastig om dat in te blijven zien bij dit soort accounts.

  16. So true!

  17. Ik erger me ook rot om die zielige verhalen!! De ene dag rennen en sporten en d3 andere dag teveel medicatie ingenomen en een foto in het ziekenhuis….STOP hiermee!
    Wil geen namen noemen maar ik ken er wel een paar 😈

  18. Bedankt voor deze mooie, eerlijke en enorm waardevolle blog Scarlet! Zo goed dat je het onderwerp dat voor vele erg gevoelig ligt op zo’n goede, ‘kritische’ maar vooral respectvolle manier hier bespreekbaar maakt! Respect voor jou Scarlet!

  19. Echt waar ik word er zo gek van!

  20. Ik vraag me af hoe deze mensen hier later op terug zullen kijken. Zullen ze er spijt van hebben, of blijft er ergens toch iets van trots hangen?
    Want als je zulke dingen post is het niet omdat je je ervoor schaamt, dat is toch omdat je ergens wil dat anderen dat zien? Omdat je er trots of bent? Of zie ik dat verkeerd?

  21. Weet je dat dit niet alleen bij de eetstoorniswererld zo is? Ik merkte het ook bij de zogenaamde “spoonies”, mensen met een chronische ziekte… al dat plaatsen van pillen, ziekenhuisbezoeken, kijk mijn rolstoel.
    Het is in mijn ogen alsof de ziekte of stoornis zelf een instagram account heeft. Het meisje (meestal dan) erachter heeft bijna haar aandoening als identiteit.

    Ik denk dat mensenhet vooral posten om toch maar echt te laten zien dat het echt heel erg is. Dat je het zwaar hebt… en als veel reageren met “wat ben jij dapper” en “wat ben jij sterk” dan geeft dat een goed gevoel en blijf je hangen in je ziekte identiteit.

    Ik zat tot kort heel veel op insta… en ik volgde veel fitgirls, maar ook “spoonies” of lymies of meer.
    Ook mensen met zogenaamde recovery accounts van es / am.
    Totdat ik bovenstaande ook inzag en ook wat het met mij deed…

    Enorm goed geschreven, wauw. Juist zoiets gevoeligs, zo goed neerzetten, dankjewel hiervoor.

    1. True, is inderdaad bij chronisch zieken ook te zien op een andere manier, al moet ik zeggen dat ik het m.b.t. chronische ziektes gevoelsmatig toch iets anders vind, tenzij het een concurrentiestrijd wordt over aantallen pillen, het aantal ziekenhuisbezoeken en het verzamelen van zoveel mogelijk hulpmiddelen. Dat gebeurt helaas teveel, waardoor andere kwetsbare mensen zichzelf soms niet meer serieus durven te nemen omdat het bij hen ‘niet zo ernstig is’.

      Ik zou soms zo graag willen dat mensen inzien dat ze hun stoornis/ziekte niet zijn, maar een leven hebben mét stoornis. Als je vanuit die intentie dingen deelt, wordt het heel anders dan wanneer je het doet vanuit een ‘kijk mij nou zielig zijn’. Delen om uitleg te geven, begrip te creeren, dat lijkt me hartstikke oké, maar het is de manier waarop dat gebeurt die het verschil maakt.

      En Scarlet, wat een respectvolle blog, mijn complimenten.

  22. PRECIES DIT!
    Dank je wel Scarlet voor deze blog.

  23. Hele goede blog!
    Ik ben vrij nieuw op Instagram en het viel me al gelijk op dat veel mensen al hun diagnoses, opnames, behandelingen e.d. in hun bio hebben staan.
    Inmiddels ben ik er aan gewend, maar in het begin vond ik het heel vreemd. Alsof dat het belangrijkste is wat je over jezelf te vertellen hebt?

    Verder ben ik het eens dat sommige ‘recovery’ accounts niet goed en zeker niet helpend zijn. Het voelt soms alsof Instagram de nieuwe versie van de pro ana sites is geworden. En dan kom ik er weer achter hoe verleidelijk het is om daarin op te gaan.

  24. Is het niet gewoon zo dat Instagram de plek heeft ingenomen van de pro ana site?
    Dat onder het mom van recovery we toch de eetstoornis promoten? Weet niet of het echt zo is, maar gaat regelmatig door mijn hoofd als ik het online zie.

  25. Soms zie ik mensen ook zo om aandacht en bevestiging vragen. Bijna als een verslaving.. en ze maken zichzelf op deze manier zichzelf hier zooo afhankelijk van..

    Ook bij wat op het oog ‘goede’ herstelaccounts zijn heb ik soms twijfels.. gaat dit nog om steunen of gaat het hier om bovenmatig bevestiging vragen? Ik heb soms het idee dat sommige mensen geen broodje meer kunnen eten zonder die op insta te hebben gezet en geruststellende woorden van anderen te hebben gelezen. Tuurlijk in zekere mate prima, maar leer je zo wel in je eigen kracht te staan? JIJ moet aan het eind van de dag voelen dat het oke is, niet de rest van de wereld. Ik voel me zoveel krachtiger sinds ik gekapt ben met (verkapt) om bevestiging vragen

    1. Heel herkenbaar! Ik kan denk ik wel zeggen dat ik in mijn anorexia periode ‘verslaafd ben geraakt’ aan het posten op instagram, puur voor de bevestiging. Ik stond buiten het normale leven; eten was het enige wat ik om handen had en door hier zo mooi mogelijke foto’s van te maken kreeg ik toch nog de waardering waar ik zo naar hunkerde. Wat uiteindelijk inhield dat ik een kwartier deed over de perfecte foto die precies in mijn feed paste, voordat ik het op kon eten. Laat staan de stukjes taart en chocolade die mijn zusje at en waar ik een foto van nam, als zijnde ‘mijn eetmoment’, omdat ik wist dat deze veel likes zouden pakken. Hoe langer ik er mee bezig was hoe meer ik het idee kreeg dat het niet meer gezond was, maar ik had inmiddels ruim 1300 volgers en durfde ook niet meer weg te gaan.
      Ik heb echt cold turkey moeten stoppen met insta om deze zieke wereld (die ik zelf op deze manier ook creeerde!) achter me te laten. Het was echt even wennen om ‘gewoon’ een ijsje te halen en deze niet zo lang te moeten fotograferen dat ie gesmolten was voordat ik hem opat, maar het was het zó waard.

      1. Wat goed! En wat fijn dat je dit zoveel heeft opgeleverd! Ik ben er zelf ook zeker behoorlijk aan ‘verslaafd’ geweest en had destijds helemaal niet eens zo door dat ik dit deed op zoveel manieren. Het negatief over mezelf praten om te pijlen bij de ander of die positiever over me dacht, of dat mijn negatieve beeld juist was, het herhaaldelijk noemen van al mijn onzekerheden noem maar op! En dit zie ik online, waar het eigenlijk nog zoveel makkelijker is, echt zo veel gebeuren!

        Maar het is het indd zo waard om hier los van te komen. Ineens ben je alleen met je onzekerheden en dàn pas kun je er echt vanaf komen is mijn ervaring

  26. Amen Scarlet! Amen!

  27. You Go Scarlet!

  28. Toen ik zag dat dit artikel zoveel reacties had, was ik bang dat er weer een storm van negativiteit was losgebarsten. Gelukkig niet!

    Ik ben het echt volledig met je eens, en ik ben blij eens dit geluid te horen.

  29. Netjes verwoord, dankjewel Scarlet!

  30. Neemt de woorden uit mijn mond. Echt precies dit. Ik vind het behoorlijk heftig om foto’s langs te zien komen van mensen met een BMI onder 0 lijkt wel, wanneer ik net een compliment van mijn arts krijg wat betreft mijn gewichtstoename. Ik vind het heftig om een bordje sla te zien, nadat ik net als uitdaging een softijsje heb gehad. Ik vind het ongelofelijk moeilijk om te zien dat ik aan het helen ben, terwijl anderen aan het breken zijn en alleen verder gaan. In hun naam “recovery” hebben staan en dan nog even benadrukken dat ze helemaal geen motivatie hebben. Ik vind een ingewikkelde kwestie, want begrijp mij niet verkeerd, er zijn écht nog wel motiverende accounts. Alleen is de neiging om even door te klikken naar een ander via de reacties soms even enorm groot. Persoonlijk heb ik geen account meer en volg ik nog wat mensen die ik persoonlijk ken of gewoon super motiverend zijn, dat helpt mij enorm. Neem jezelf ook vooral in bescherming en durf mensen de ontvolgen, want uiteindelijk gaat het om je persoonlijke herstel. 💓

  31. Ik vind die foto’s van een infuus op de SEH/IC in insta storu zo irrtant! Zonder uiteg erbij.. en natuurlijk uiteindelijk wel een foto die erop lijkt in die context met uitleg maar alsnog vaag, of juist gedetailleerd at het triggert. Echt WAAROM??? Omdat je eerlijk en open wilt zijn? Vertel dan waar je mee worstelt, wat je doet op een dag.. Niet een infuuspaal, SEH/IC, destructief gedrag.
    En dan geven mensen reacties als: wat dapper dat je dit deelt, sterkte bla bla bla. De persoon wordt nog gevoed ook ofzo.. En ik denk dan: Waarom plaats je dit??? En ben ik echt de enige die dit niet ‘dapper’ vind maar om aandacht vragen ofzo of niet goed nagedacht??? Heel de wereld kan het zien aangezien sommigen hun profiel gewoon openbaar hebben.

  32. Ik zie het zelf heel erg op Tumblr. Ik heb daar een tijdje een blog gehad waarin ik zelf ook voornamelijk dingen plaatste vanuit mijn ziekte, maar ik was ook geen recovery account. Ik zat zo erg in mijn ziekte en dat was de plek waar ik het van me af kon schrijven. Ik was omsingelt met honderden andere zieke meisjes. Uiteindelijk maakten we elkaar ook alleen maar zieker. Maar ik wist van hen allemaal dat het geen recovery accounts waren en ik volgde ze juist daarom omdat ik nog niet ready was om in recovery te gaan. Toen ik dat uiteindelijk wél probeerde, kreeg ik pas echt last van de community. Want ik zocht naar goede recovery accounts maar de zogezegde thin spo vloog nog steeds om mijn oren en iedereen romantiseerde hun ziektes. Niet alleen eetstoornissen maar ook alle andere mentale ziektes. Uiteindelijk ben ik maar volledig van Tumblr af gegaan.

  33. Aan de ene kant helpt de recovery community mij erg (vooral vanuit de Nederlandse kant), maar het laat mij ook enorm vergelijken met anderen. Ik heb al jaren een eetstoornis, maar ben nooit opgenomen geweest of heb extreem ondergewicht gehad. Ik zie dan online al deze andere meisjes half dood in een ziekenhuis liggen met een buisje door hun neus wat mij het gevoel geeft dat ik het helemaal niet waardig ben te herstellen omdat ik nooit op die manier ziek ben geweest. En fearfoods vind ik ook erg lastig. Ik heb zelfs in mijn meest diepe momenten qua restricties toch ijs, snoep en noten gegeten. Voor velen zijn dit ‘fearfoods’, ik voel mij dan fake dat ik wel dit kan eten. Ik moet eerlijk toegeven dat ik dingen enkel en alleen online heb gezet op mijn recovery account om aan anderen te laten zien ‘kijk, ik ben ook ziek!’ Omdat je dat niet direct aan mijn uiterlijk kan zien.

  34. Ik ben het wel eens met de inhoud van deze blog, hier kan je moeilijk iets tegen hebben. Maar mag ik zeggen dat ik soms wel een beetje moe wordt van alle discussies wat iedereen wel of niet zou moeten plaatsen op de duizend vormen van social media die er tegenwoordig zijn en wat de invloed is en wat iedereen daarvan vindt of van zou kunnen vinden? Mijn indruk is dat er een heel aantal mensen rondloopt dat een digitale detox nodig heeft en zich op zichzelf en hun eigen proces zou moeten richten.

  35. Soms denk ik echt dat we de schaamte volledig voorbij zijn. Opeens moeten alle taboes omtrent psychiatrische stoornissen doorbroken worden, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Nee, je hoeft je niet te schamen als je vastloopt in het leven, maar nu schieten we door naar iets normaliseren wat niet normaal is. En door dit normaliseren heb ik het idee dat mensen (onnodig!!!) steeds dieper raken in hun problematiek, steeds een stap verder durven gaan omdat het de norm wordt op Instagram. Een ziekenhuisopname door een suicidepoging is bijna een pakje boter halen bij de supermarkt, even ziekenhuisje in en dan weer lekker naar huis. Het meest bizarre is dan nog dat mensen vergeten dat hun post met foto van de IC vaak terecht komt op de Instagram pagina van het ziekenhuis, en zo geniet het hele medisch personeel mee van het theater. Maar he, het ging per ongeluk, het gebeurde in een ‘dissociatie’. Opeens dissocieert heel Instagram, nog zoiets. Net als iedereen opeens OCD heeft en zichzelf van kant moest maken door ‘dwanggedachtes’. Dit zijn serieuze ziektebeelden, maar opeens heeft iedereen ze en wordt gedrag goed gepraat. En het bizarre is; als de een bepaalt destructief gedrag vertoont, kun je er zowat donder op zeggen wie dit gedrag kopieren gaat en een paar dagen later met hetzelfde probleem opgenomen ligt. Echt bi-zar.

    1. 100% eens!

  36. Kleine sidenood: Misschien wel beetje dubbel gevoel hierbij, omdat op de instagram van Proud2BMe ook wel veel ‘perfecte’ als in perfect opgemaakt en gezond superfoods etc. foto’s te zien zijn geweest van maaltijden, lig een periode. En foto’s op social media ook van Scarlet soms wel triggerend zijn, als in ‘herstelt’ maar extreem gezond, ondergewicht etc. Geen kritiek, gewoon eigen gevoel hierbij. Verder inhoudelijk helemaal eens, vind het fijn dat hier licht op geworpen wordt en zelf ook al vaak afgevraagd of het nu helpend is of niet. Zoveel dingen lijken een soort van ‘normaal’ geworden die eigenlijk niet normaal zijn, ook niet binnen het GGZ-wereldje zeg maar. Dus het meest extreme wordt normaal, terwijl het dus niet normaal is en zelfs binnen het afwijkende afwijkend is. Niet heel duidelijk, okee laat maar 😉

    1. *side note

    2. Ook al heb ik geen instagramaccount en post ik geen foto’s van mezelf, ik weet dat ik met mijn ondergewicht in een hemdje en korte broek een trigger kan zijn voor anderen. Maar ik wil me niet verstoppen, ook al voel ik me niet fijn in mijn lijf en zie ik mensen kijken. Ik ben op weg naar gezond gewicht en ook ik mag er zijn, met zichtbare ribben en al. Ik snap dat je met een eetstoornisachtergrond gevoelig bent voor foto’s van redactieleden, zoals voor die van Scarlet. Dat ben ik ook, maar ik kan alleen maar waardering hebben voor het feit dat zij zich niet langer verstopt en bewust gekozen heeft om zichzelf weer te laten zien. Herstel is een lang proces, bij iedereen is dit anders. Maar dat betekent niet dat Scarlet geen vakantiekiekjes zou mogen delen, net zo min als ik niet in korte broek buiten zou mogen lopen. Het is puur, echt, het is hoe het nu is en als je ondanks je gevecht kan stralen, ben ik alleen maar blij dat ik je ZIE!

    3. **Verwijderd**

      Noot vd redactie: Nogmaals het verzoek niet over mensen te praten. Dat is niet respectvol en daar help je niemand mee. Je gaat hiermee tevens aan de inhoud van de blog voorbij. Het is niet aan jou om over andermans weg van herstel te oordelen.

  37. Bedankt voor het verwoorden van mijn verbazing en frustratie!

  38. Herken de ergernis zo !

  39. Mooi geschreven en wat fijn dat dit onder de aandacht wordt gebracht. Ook ik sta helemaal achter de inhoudt en heb een tijdje terug met de zelfde vraagtekens gereageerd op 1 van dit soort accounts. De reactie is weg gehaald en er kwam een stroom aan negativiteit, want het merendeel staat achter dit account. Lastig om te zien, maar ook om te ervaren dat je blijkbaar niet kritisch zou mogen zijn. Alleen maar honderden lieve hartverwarmende berichtjes mag postten, want dan klopt het weer. Niet bedenkend dat 80 procent van de mensen in zwaarder weer, zonder begripvolle volgers en gephotoshopte foto’s in tijden van nood vaak helemaal geen steun ontvangen of een fantastische achterban hebben die meevoelen. Vaak deze mensen om die reden ook in de psychiatrie verkeren en niet gehoord of gezien worden. Door deze account heb ik mezelf weleens afgevraagd, moet je dit dan doen om hulp te krijgen. Terwijl je heel goed weet dat dit de oplossing niet is, maar toch knaagt het omdat wanneer je al deze dingen niet doet je moeten wachten en netjes achterin de rij van wachtlijsten moet aansluiten. Wat ik dan schrijnend vind om te zien is dat sommige mensen dan ook in geuren en kleuren er na vertellen, hoeveel hulpverlening erop bovenop hun casus zitten, omdat het zo ernstig is. Nee het is gedrag wat je laat zien en heeft niets te maken met de de ernst van hoe het met je gaat. Er zijn namelijk mensen met complexere problematiek die er enstiger aan toe zijn, maar zichzelf maar moeten redden. Jammer dat het op deze manier moet gaan en dat veel mensen achter de schermen in stilte lijden, omdat zij ,zich rustig houden. Fijn dat dit eindelijk naar buiten wordt gebracht en hoop ook dat de GGZ en andere instelling misschien kritischer gaan kijken naar wat er gaande is.

    1. Precies dit!!!

  40. Wat ik bijzonder vind is dat mensen aangeven dat het voor zichzelf is, als een soort van dagboek. Maar waarom dan op instagram stories? Dit is na 24 uur weer weg. Iedereen kan mee ‘genieten’, maar je hebt er niets aan. Ach ja, ieder z’n ding. Leven en laten leven zullen we maar zeggen.

  41. Lieve schatten. Jullie hebben allemaal gelijk, echt waar. Mensen met deze ziekte posten inderdaad soms dingen die te ver gaan en kunnen triggeren. Maar weet je, als zij zich daardoor minder alleen voelen, moeten ze dat wat mij betreft zelf weten. Hoop alleen maar dat ze niet al te veel spijt zullen krijgen later, aangezien wat je op internet gooit niet meer terug te draaien is.
    Als je je irriteert aan bepaalde accounts of posts, dan is er de ontvolgknop. Waarom zou je je láten frusteren, waarom zou je actief mensen volgen die een negatieve invloed hebben op je?
    Triggers zijn overal op Instagram, er zijn allerlei dieet of modellenaccounts die je zou kunnen volgen. Maar dit is jouw keuze.
    In plaats van boos te worden op de mensen die nu nog zo diep in een ziekte zitten dat ze het zelf niet eens kunnen inzien, kun je wat mij betreft het gewoon beter ontvolgen.
    Iedereen moet vooral doen wat hij zelf wil.

    1. Inderdaad. Neem zelf de regie en kies voor dat wat voor jou helpend is, in plaats van negatieve energie in frustratie te steken. Als je je irriteert, dan is het misschien net zo respectvol om te ontvolgen, voor jezelf en voor de ander. Met oordelen schieten we zo weinig op en iedereen heeft een reden voor zijn of haar gedrag.

  42. Precies dit.

    Degene die kritiek hebben op deze rake tekst zullen zich misschien aangesproken voelen… Ik hoop dat ook zij op een gegeven moment met een positieve blik deze tekst kunnen lezen.

    Ook is het gevaarlijk zoveel details en negatieve dingen te delen op social media. Want; grote kans dat je in die spiraal komt te zitten. Je praat het jezelf alleen maar aan op die manier! En dan nog het feit dat het beter kan gaan, maar waar zullen dan die lieve. Steunende berichtjes zijn? Wie ben jij zonder je ‘shit’?

    Lastig dit, ik hoop dat deze tekst helpt voor diegene die hier zo diep inzitten. Ik heb mijn account verwijderd en gosh, wat voel ik me vrij en weer gelukkig af en toe. Positiviteit mag er zijn!

  43. Wat een super mooie blog waar ik mij volledig in kan vinden. Ik zelf heb geen diagnose en ben nogsteeds opzoek naar een weg om hulp te gaan zoeken, maar de community op instagram geeft me afentoe wel het gevoel dat ik er nog niet slecht genoeg aan toe ben om hulp te krijgen.

  44. maar liegen sowieso ook niet heel veel mensen online?
    zeggen dat je herstelt bent en dat het zo veel beter gaat terwijl het gewichtsverlies meer dan duidelijk is en je weer vel over been bent… ik vraag me af wat eerlijk is
    en dat geldt ook op instagram, als je niet eerliljk kunt zijn of als het niet passend is, kun je beter niks plaatsen

  45. Volledig met de inhoud van je bericht een Scarlet – mooi dat je dit zo helder verwoordt. Overigens heb ik altijd het gevoel gehad dat je jouw berichten idd zorgvuldig geschreven en gedeeld hebt, vanuit de oprechte intentie een ander (waar mogelijk) te helpen.

  46. 1. Gewoon dat soort mensen ontvolgen en geen aandacht aan besteden
    2. Wat een gezeur onder deze goede blog
    3. Scarlet, helemaal mee eens. Goede tekst en mooi verwoord!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *