Waarom reageer je niet?

Hij heeft het gelezen, ik zie het toch zelf? En van haar heb ik ook al een dag niets gehoord. Ik heb toch een vraag gesteld? Hebben ze geen zin meer in mij? Zijn mensen mij gewoon zat? Ik weet dat ik overdrijf, maar toch voel ik het zo. Naast de overweldigende golf van onzekerheid die door Facebook en Instagram over je heen kan komen, kan ook WhatsApp een beproeving zijn. Ik voelde mij onzeker en zocht overal bevestiging in. Het resultaat? Alles bevestigde dat ik niet leuk genoeg was, zelfs de onbeantwoorde appjes.

Urenlang kon ik staren naar mijn scherm. Ik had hem al vier keer online zien komen, maar nee hoor, nog steeds geen reactie. Elke minuut vulde ik zelf in wat er aan de hand kon zijn en wat ik verkeerd gedaan zou kunnen hebben. Na een uur wist ik het zeker. Het is klaar en het komt nooit meer goed. De spanning was inmiddels zo hoog opgelopen dat ik moest vechten tegen de tranen. Ik maakte mijzelf helemaal gek. Ik wist wat ik aan het doen was en toch kon ik het niet stoppen. Ik kon geen vertrouwen hebben in mijzelf en in de situatie. Deze spanning kon mijn hele dag overhoop halen. Zoals wel vaker kon het met iets heel kleins beginnen en eindigde het met eetbuien, braken en veel slapen. 

Eigen angst

Mijn eigen gevoel om minder waard te zijn en mijn angst om verlaten te worden nam hier altijd een loopje met mij. Het was iets van mij, dat wist ik, niemand kon hier iets aan doen. Of het nu ging om een Facebook uitnodiging die ik niet had gekregen, foto’s die ik voorbij zag komen van vrienden die samen waren of berichten die niet beantwoord werden, ik voelde mij altijd afgewezen. Niet omdat iemand mij afwees, maar omdat ik dat zelf invulde en het daarbij liet. 

Het ging niet vanzelf weg, dat had ik op een gegeven moment door. Tegelijkertijd was ik de enige die hier iets aan kon doen. Ik mag best die angst voelen, maar nu projecteerde ik het op mijn telefoon en op die andere persoon. Ik projecteerde al mijn angst op een situatie die daar niets aan kon doen. Niemand kon er iets aan doen dat er bij mij toevallig een onzekere-knop werd ingedrukt, want niemand deed dat express. Het is best wel verleidelijk om gewoon chagrijnig te worden op de ander. Waarom zeg je niet gewoon iets terug, want hoe moeilijk kan het nou zijn? Waarom zeg je niet gewoon dat je mij nu even niet zo leuk vindt? Ik had alles al ingevuld en zelf kwam ik daar nooit goed vanaf. Op dat moment was ik ook moeilijk op andere gedachte te brengen, dus zou het misschien helpen als ik het niet meer zo ver zou laten komen. Het enige dat al die tijd aan de hand was, was mijn hoofd die zich druk maakte. Dat maakte het een ding. Een groot ding. Dat is niet erg, maar dan moet het daar over gaan.

Vragen zonder oordeel

Er zijn wel duizend redenen te bedenken waarom iemand later antwoord. Er kunnen honderd dingen tussen gekomen zijn die ervoor zorgen dat een antwoord even op zich laat wachten. Honderd redenen die niets met jou te maken hebben. Het feit dat iemand even wacht met reageren, om welke reden dan ook, hoeft niets ergs te zijn. Je zou ook kunnen bedenken hoe fijn het is dat iemand de tijd neemt om over het antwoord na te denken of te wachten tot hij of zij daar alle aandacht voor heeft. Misschien verdien je dat, in plaats van een reactie ‘omdat het moet’. Dat is eigenlijk heel waardevol en het zou nog fijner zijn als je dat echt zou kunnen voelen.

Eigenlijk was mijn vraag niet; waarom reageer je niet? Mijn vraag was; Ben ik nog wel leuk genoeg? Ik ben ineens zo bang, diep van binnen, dat ik nu of straks ineens niet meer leuk genoeg ben? Misschien weet ik niet eens waar het nu vandaan komt, daar zal ik over nadenken, maar het neemt nu alle ruimte in mijn hoofd in beslag. Kunnen we het daarover hebben?

Toen ik die link kon leggen en steeds sneller tot die kern kon komen, werd het makkelijker. Die angst werd natuurlijk niet makkelijker en het was nu zeker niet opgelost, maar ik wist wel waar het over moest gaan. Die angst zat er en dat was iets van mij. Iets dat in mij zat en dat zich telkens aan mij op zou dringen als ik er niets mee zou doen. Nu was het dit onbeantwoorde appje, over een maand een ander bericht, over een jaar dat onbeantwoorde telefoontje.. Het zal telkens een nieuwe manier vinden om naar boven te komen, dus kon ik niet anders dan het de ruimte geven. We weten allemaal hoe onbenullig en suf het klinkt als het over een WhatsApp bericht gaat, ik schaamde mij altijd ontzettend als ik daar zulke heftige gevoelens aan over hield. Maar de angst om verlaten te worden en niet goed genoeg te zijn is iets wat we denk ik allemaal herkennen. Iets heel normaals en tegelijkertijd iets heel vervelends. Iets wat de ruimte moet krijgen om ermee om te kunnen leren gaan, wat een aanleiding ook is. 

Open zijn

Mij hielp het om hier open over te zijn. Niet over dat vinkje dat ik al de hele dag had gezien en over de hoeveelheid keren dat ik hem online had zien komen maar toch nog niets gehoord had, want daar ging het niet over. Waar het wel over ging was mijn onzekerheid en mijn angst om iemand kwijt te raken. Mijn angst om niet goed genoeg te zijn. Ik moest daar iets mee en hoewel niemand daar iets aan kon doen, betekende dat niet dat ik er niet over mocht praten. Het betekende niet dat ik hier alleen mee moest blijven zitten. Niemand hoefde het voor mij op te lossen, maar praten hielp wel om het kwijt te kunnen en er objectiever naar te kijken. Uit die gesprekken kreeg ik meer bevestiging dan uit een snelle WhatsApp-reactie. 

Praten hielp mij om het een plekje te geven en mijn angsten te relativeren. Die angsten hadden er al die tijd gezeten en hoe heftig mijn reactie ook was, die reactie was wel mijn gewoonte geworden. Ik had mijzelf niet veel anders aangeleerd dan in paniek te raken en aan mijzelf te gaan twijfelen. Door erover te blijven praten en mijn gedachten hierover te blijven spiegelen, kwam ik erachter dat mijn beleving vrijwel nooit reëel was. Met dit in mijn achterhoofd kon ik werken aan een reactie die voor mij veel prettiger en helpender zou zijn. Een reactie die niet bestond uit in paniek raken, maar die liever was voor mijzelf en voor mijn onzekerheden. Al mijn angsten mogen er zijn, maar er is nu gelukkig meer ruimte om te relativeren.

Herken jij deze onzerheid? Hoe ga jij daar mee om?

Daphne

Geschreven door Daphne

Reacties

17 reacties op “Waarom reageer je niet?”

  1. Herken het enorm! Gelukkig van vroeger, want ik heb hier nu bijna geen last meer van. Ik heb nog wel mijn onzekere momenten dat ik denk dat mensen me niet meer hoeven als ik niet specifiek wordt genoemd in een uitnodiging oid, maar ben me er wel goed bewust van dat dit zich in mijn hoofd afspeelt. Ik probeer altijd tegen mezelf te zeggen: ‘als je hier in mee gaat en je telkens terugtrekt als je denkt minder te zijn; je als minder opstelt, dan wordt je ook vanzelf een keer minder. Terwijl als je het een kans geeft, bijvoorbeeld door gewoon te zeggen dat het je ook leuk lijkt om mee te gaan, dan stel je je veel gelijkwaardiger op en is de kans veel groter dat mensen je ook zo zien’ ik ben zo bang geweest voor afwijzing altijd, terwijl nu ik er niet meer zo naar handel ik eigenlijk zelden afgewezen wordt. En toen ik er wel naar handelde door eindeloos bevestiging te vragen, in discussie te gaan, me terug te trekken van contact etc ik me echt instant afgewezen voelde. Het is inderdaad zon groot deel selffulfilling prophacy!

    Bedankt voor deze herkenbare blog!

  2. Goede blog. Ik denk dat veel mensen het herkennen. Het zelf invullen en dat het dus niets hoeft te zeggen over het mogelijk negeren van de ander.

  3. Blauwe vinkjes en ”laatst gezien” uitzetten:)
    Goeie blog!

    1. Heb ik ook al ff geleden gedaan! Helpt inderdaad heel erg, maar toch vaak de neiging om het weer aan te zetten helaas. Maar een goede tip voor iedereen 🙂

  4. Echt heel herkenbaar! Voel meteen dat nare gevoel weer nu ik dit lees. Blijf hier tegenaan lopen, al probeer ik nu op zo’n moment wel heel hard te relativeren.
    Hoe praten jullie hier over? Bespreken met de persoon zelf of juist iemand anders? En hoe praat je over zoiets? Hoe pakken jullie dit aan? 🙂

    1. Ik vraag het meestal gewoon aan de persoon zelf, van: ‘is er een reden dat je niet op mijn appje hebt gereageerd?’. Ik heb bijvoorbeeld een vriendin die super slordig is, dus die leest haar appjes wel altijd direct, maar vergeet dan te antwoorden. Dit is niet omdat ik niet leuk ben of zo, maar omdat ze het oprecht vergeet. In haar geval kan ik dus ook een appje sturen met ‘ben je mijn berichtje vergeten? 😂’ en kunnen we er samen om lachen.

      Als het een vriendin is durf ik dit wel via whatsapp te bespreken, maar als het om iemand zoals een behandelaar of leraar gaat, vraag ik het maar ‘in het echt’.

      In beide gevallen geef ik altijd mijn emotie aan: dat ik me er rot over voel of dat ik de indruk krijg dat diegene boos is. Meestal krijg je dan een geruststellend antwoord terug 🙂

      En als je een berichtje hebt gestuurd en je er zorgen over maakt: vooral laten gaan! Ik ben dan geneigd om mijn eigen berichtjes nog minstens 10 keer te lezen, maar dit geeft vooral stress.

      En soms helpt het ook om voor jezelf af te spreken dat als er een grote lading rondom een berichtje hangt, je dit niet stuurt via een appje of mail, maar pas aankaart als je diegene face to face ziet. Dit voorkomt ook veel stress 🙂

  5. Zo herkenbaar! Indd je laatst gezien uitzetten scheelt voor mij al een hoop stress. En verder relativeren, dat werkt voor mij sowieso in een heleboel situaties goed.

  6. He-le-maal herkenbaar! Ook Heel lastig als je er over probeert te praten, om te vertellen dat je hier echt heel erg veel last van hebt, en om dan te horen dat je je aanstelt en dat je niet steeds zo naar bevestiging moet zoeken. Heb al tegen mensen gezegd dat ik die bevestiging nu eenmaal nodig heb, maar het kan ook heel vervelend overkomen voor anderen, als je heftig reageert terwijl anderen geen idee hebben hoe belangrijk zoiets voor je is. Hebben jullie hier ook last van?

    1. Ja! Ik had eens een docent die boos tegen me zei dat docenten niet de hele dag mailtjes zitten te beantwoorden, het druk hebben met andere dingen en dat ik geduldig moest wachten op een antwoord. Toen voelde ik me totaal niet gezien en voelde ik me een aansteller, dat deed erg pijn.

      Ik voel(de) me altijd super alleen wat die stress rondom berichtjes (niet) beantwoorden betreft, met name op school. Ik ken niemand die dit ook zo ervaart. Wel fijn om te weten dat ik niet de enige ben!

  7. Super herkenbaar, helaas. Knap dat je er zo open over schrijft en al beter er een weg in kan vinden.

  8. Ik had last van deze onzekerheid, nu niet meer. Blauwe vinkjes uitzetten, nou nee. Want dan weet ik in elk geval dat het gelezen is, wat in geval van m’n man heel fijn is. Die reageert dus vaak niet, maar die heeft het altijd erg druk op z’n werk. Zo weet hij het toch of er iets met de kids is of de foto die ik stuurde ontvangen is.

    Zo ook met een vriend. Die reageert vrijwel altijd, maar soms vergeet hij het. Ligt niet aan mij of dat ik niet leuk zou zijn, ook die kan even bezig zijn.

    Met de drukte van 2 kinderen ben ik nu meestal degene die het wel leest maar niet altijd reageert >

  9. Ik heb het juist omgekeerd…
    Dat de ander dan ziet dat ik het wel gelezen heb en dan de druk voel om ook te reageren, terwijl ik daar lang niet altijd (meteen) zin in heb. Dat zegt niets over de ander, maar ik kan gewoon niet de hele dag door ‘aan’ staan.
    Heerlijke functie dus om die vinkjes uit te kunnen zetten. En: ik kies mijn eigen moment!
    Als iemand daar onzeker van wordt, mogen ze dat altijd bij me checken. Maar de meeste mensen weten (inmiddels) wel dat ik niet altijd bereikbaar ben en dat dat níet persoonlijk is.

    1. Zo herkenbaar. Ik heb zo’n moeite met de druk altijd maar bereikbaar en beschikbaar te moeten zijn en het is zo totaal niet persoonlijk als ik niet of laat reageer…

    2. Dit heb ik ook! Ik ben zelf juist niet zo onzeker omdat ik uit eigen ervaring weet dat er 101 redenen kunnen zijn waarom Iemand niet direct reageert die niets met mij te maken hebben.

      Heb het jammergenoeg dus wel andersom ervaren. Er zijn letterlijk mensen geweest die de vriendschap hebben verbroken omdat ik een paar keer niet of later op een appje reageerde. Toen ik zwaar depressief was nota bene en wel wat anders aan mijn hoofd had dan whatsappjes beantwoorden. Heel triest was dat. Maar ook dat probeer ik niet zo persoonlijk te nemen, als iemand zo heftig reageert zit hij of zij zelf niet lekker in zijn vel en anders is het geen erg stabiele en waardevolle vriendschap die ik kwijt ben 😉

  10. Zelf vind ik appjes die kortaf overkomen trouwens wel moeilijk. Inmiddels geleerd dat veel mensen gewoon niet zo bezig zijn met hoe ze overkomen, en dan (voor mijn gevoel) soms wat bot zijn in hun communicatie. Ook dat is niet persoonlijk bedoeld, gewoon hun app-stijl..

    Ingewikkeld wel.

  11. Ik wik en weeg wat ik wel of niet zal sturen naar de belangrijkste persoon. Of deze wel of niet reageert heeft zo n extreem effect. Ik kan vooraf gewoon soms niet inschatten of het wel of niet verstandig is. Reageert hij dan was het goed, reageert hij niet, dan is het hek van de dam en stort ik mentaal in een afgrond. Er komt dan ook zelfhaat bij, je voelt alsof die persoon je wil laten voelen dat het niet oké is. Ik herinner me dat m n autistische moeder soms 3 weken haar mind tegen me hield als ze boos op me was. Dat vreet aan je. Dan loop je je 3 weken zorgen te maken. Het hangt er bij mij van af hoe belangrijk die persoon voor me is of het me wat kan schelen. Pittig probleem. Ik probeer al goed na te denken voor ik wat stuur. Ik moet doen alsof ik geen stalk neigingen heb. Het is heel zwaar.

  12. Ik herken het in paniek Raken als iemand niet reageert op je berichten dit voelt zo rot. hier word ik zo angstig van het voelt voor mij alsof die gene mij verlaten heeft en nooit meer terug komt en dat ik niet leuk genoeg ben om te antwoorden

    vooral als het iemand is die jij heel leuk vind maar ook het analyseren van wat kan ik wel en wat kan ik niet sturen typen en dan weer verwijderen omdat je dan bang bent dat diegene je niet leuk genoeg vind je de ander kwetst of je te goed je best wil doen om een goed berichtje te sturen die hij wel leuk moet!! Vinden

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *