Deze blog is geschreven voor jou, voor als jij het leven niet meer ziet zitten. Je bent niet alleen, je bent niet raar. De gevoelens van wanhoop en totale uitputting zijn voor velen herkenbaar. Je voelt je ongelukkig en bent vergeten hoe je moet leven. Ik kan je vertellen dat er hoop is en een beter leven voor je schetsen, maar alleen jij kan kiezen voor jouw toekomst. Jij kan dit, anderen gingen je voor en vonden hun geluk terug, hoe moeilijk het ook leek. In deze blog delen wij onze ervaringsverhalen. Wij hebben gekozen voor het leven.
Opgeven was te makkelijk
Het verhaal van Lotte
De pijn was ondragelijk, mentaal en fysiek en ik voelde me verschrikkelijk eenzaam. Op de momenten dat ik me niet totaal leeg van binnen voelde kon ik alleen maar huilen en wilde ik me verstoppen. Ik kon me niet voorstellen dat ik ooit weer zou lachen, dat ik het leven ooit weer aan zou kunnen. Ik voelde me ver verwijderd van alle andere mensen, alsof ik aan de onderkant van de samenleving hing. Het leven had geen enkele waarde meer voor mij. Wat voegde ik nou toe?
Wat ik deed was geen leven, maar overleven. Mensen beloofde me dat ik hieruit zou komen, maar ik vond dat zij makkelijk praten hadden. Ik wilde graag beter worden maar wist niet hoe. Ik wilde dat iemand me zou begrijpen. Ik wilde gered worden.
Totdat ik me realiseerde dat niemand me zou begrijpen, dat niemand voor me zou komen en niemand me zou redden. Ik besefte me dat ik er alleen voor stond. Dat besef was pijnlijk, maar plotseling begreep ik wel dat ik me al die tijd een slachtoffer van de situatie had gevoeld. Het zat in mijn hoofd. Het was mijn put en alleen ik kon eruit klimmen.
Ik besloot dat ik pas mocht stoppen met leven, als ik alles had geprobeerd om beter te worden. Ik vond dat ik mezelf dat verschuldigd was. Ergens voelde het zelfs wel als een uitdaging om het onmogelijke waar te maken en ik wilde weten of het me zou lukken.
Voor het eerst in tijden voelde ik me boos, in plaats van verdrietig. In plaats van passief voelde ik me klaar voor actie. Ik bedacht me dat ik eigenlijk nog zoveel dingen wilde doen in mijn leven: verliefd worden, trouwen, kinderen krijgen. Ik moest weten of dat voor me weggelegd was. Opgeven was te makkelijk.
Laat het leven niet los
Het verhaal van Scarlet
Ik wist niet meer hoe ik verder moest. De pijn was zo intens, dat ik die ochtend gewoonweg gillend in bed lag. Mijn leven leek volkomen uitzichtloos. Hopeloos. Mijn draagkracht hield hier op. Ik kon dit niet meer tillen. Dit was zo zwaar. Mijn leven leek een leugen en ik had geen idee hoe ooit mijn vertrouwen in de toekomst nog te herstellen. Onmogelijk. Ik leek verlamd door verdriet. Geen hap kreeg ik nog door mijn keel. Niets of niemand kon me nog blij maken. Alles voelde verloren.
Het hoefte van mij niet meer. Als ik buiten om me heen keek zag ik enkel nog manieren om te stoppen. Te stoppen met strijden. Een hoge flat, een treinstation, een schap vol pillen. Waar was het einde? Mijn einde was zoek. Ik wist niet meer waar de draad lag om mijn leven opnieuw op te pakken. Ik had er geen energie meer voor.
Huilen hielp. Praten relativeerde. In levende lijve kon ik niet praten. Honderden tekstberichtjes stuurde ik heen en weer met een lieve vriendin. De paniek stagneerde. De angst slonk langzaam ineen. Uren wandelen in natuur schiep ruimte. Ruimte in mijn hoofd, rust in mijn zijn. Heel langzaam zag ik weer wat toekomst. Geen maanden, maar gewoon een dag verder. Ik leefde met de dag, in de hoop dat morgen net ietsje draaglijker werd. De lat lag niet hoog. Het maakte dat ik er iedere avond weer net overheen kon stappen.
Ik koos voor het leven, omdat de dood me nog minder beloofde dan het leven. Mijn toekomst kon ik nog veranderen, op de dood had ik geen enkele invloed. Ik koos voor het leven, omdat ik koos voor de uitdaging toen de pijn langzaam minder werd. Ik koos voor het leven, om mezelf nog een keer een kans te geven. Ik wist niet dat ik zo krachtig was en dat ik zoveel pijn kon verdragen. Na deze vreselijke periode heb ik veel nieuwe mooie momenten mogen meemaken. Ook nare momenten, maar die wogen niet op tegen de mooie. Houd vol, houd vast. Laat het leven niet los.
Alles is mogelijk
Het verhaal van Irene
Soms ging het goed, maar meestal ging het slecht. Ik had Boulimia, al jaren. Elke keer wanneer ik weer een beetje hoop ontwikkelde werd dat nog geen 3 dagen later keihard de grond in getrapt. Eetbui na eetbui na eetbui. De mensen zagen het niet. Niemand zag door mijn stralende lach heen, al werd die met de dag een stukje minder geloofwaardig. Ik zei steeds meer afspraken af en lag steeds langer in bed. Wat heeft het eigenlijk voor zin? Ik doe zo onwijs veel moeite, maar ik word maar niet gelukkiger. Waar doe ik het dan voor? Al die moeite voor niks. Het leven was zwaar en ik vond dat ik er maar weinig voor terug kreeg. Het was misschien niet ondragelijk, maar ik vond het zeker niet de moeite waard. De gedachte schoot meer dan eens door mijn hoofd: Kan ik niet beter dood zijn?
Ik besloot mijn moeder te bellen, zij wist me meestal wel op te beuren wanneer ik het echt niet meer zag zitten. Ze gaf me net dat beetje hoop, al storte het aan het einde van de dag zo weer in elkaar. Zo kwam ik mijn dagen door. Zo overleefde ik. Mijn moeder begreep me goed. Jarenlang heeft zij met een eetstoornis gekampt. Nog veel langer dan dat ik op dat moment deed. Onlangs was ze naar de andere kant van het land verhuisd. Ze is vervroegd met pensioen gegaan en woont nu op een oude boerderij samen met haar vriend en haar paarden. Ze vertelde over hoe ze het huis aan het opknappen waren en hoe ze genoot van het buiten zijn en het simpele leven.
“Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest! Af en toe wil ik mezelf knijpen, omdat het net een droom lijkt.” Ze vertelde dat ze dit nooit had kunnen bedenken in de tijd dat ze een eetstoornis had. Een eetstoornis, onstaan door traumatische ervaringen. Een eetstoornis, die veel te lang duurde. Een eetstoornis, die haar dochter ook overkwam. Haar wereld heeft al meerdere keren stil gestaan, maar wat ze nu meemaakte had ze voor geen goud willen missen. “Toen ik jouw leeftijd had viel ik van m’n paard tegen een boom aan. Ik had een zware hersenschudding en durfte tig jaar niet meer op een paard te rijden. Ik had me erbij neergelegd en nu cross ik door het bos alsof het de normaalste zaak van de wereld is.” Vertelde ze. Voor haar een stoer verhaal, voor mij een krachtige metafor.
Mijn leven voelde soms al als voorbij. Dan wist ik niet wat ik er nog van zou moeten maken. Ik had het al verpest, vond ik. Ik voelde oud en verloren, maar mijn moeder bewees mijn ongelijk. Ze inspireerde me, dat doet ze nogsteeds. Bijna 60 is ze, een leeftijd die voor mij nog heel ver weg is. Een leeftijd die ik me niet voor kan stellen. Je weet niet wat de toekomst gaat brengen. Alles is mogelijk, zelfs als je nu nog denkt dat het onmogelijk is. Er liggen nog zo veel dagen in het verschiet en er kan nog zo veel veranderen. Dus ik ging door en ik ga nogsteeds. Ik leef het leven met open armen en open ogen. Er is altijd kans dat het beter wordt en voor die kans wilde ik het doen. Voor die kans bleef ik vechten. De plek waar ik nu sta in mijn leven had ik nooit over durven dromen. Wie weet wat de toekomst nog allemaal te brengen heeft? Ik weet het in ieder geval niet en dat bood mij destijds hoop en biedt mij vandaag de dag zin. Zin in het leven, zin om het te mogen ontdekken.
Niets is voor altijd
Het verhaal van Daphne
Het was zo donker in mijn hoofd. Ik huilde mijzelf elke nacht in slaap en vanaf het moment dat ik wakker werd was alles te veel. Dagenlang wilde ik mijzelf verstoppen onder de dekens en gewoon verdwijnen. Ik wilde zo graag verdwijnen. Om mij heen lag het vaak bezaaid met blaadjes en schriften waarin ik had geprobeerd de leegte in woorden te vangen en de somberheid van mij af te schrijven. Niets hielp en de uitzichtloosheid maakte mij moedeloos. Hoeveel lieve en bemoedigende woorden mijn kant ook op kwamen, ik zag helemaal geen licht aan het einde van de tunnel. Als dit het is, als dit het écht is, dan hou ik het niet vol. Als dit het leven is, deze puinhoop en dit verdriet, dan wil ik het niet. Dit kan ik niet.
Ik wilde niet meer voelen en ik kreeg maar niet uitgelegd wat de dagen met mij deden. Elke dag was een gevecht en elke dag verloor ik. Het voelde alsof ik in mijn eigen bubbel leefde. Mijn eigen donkere bubbel, waarmee ik door de wereld kon lopen, maar er tegelijkertijd geen deel van uit maakte. Ik wilde wel meedoen, maar het voelde zo sterk alsof dat niet voor mij was weggelegd. Het lukte mij niet en het brak mij op.
Eens in de zoveel tijd zat er ineens een dag tussen dat ik mij oké voelde. De uitzichtloosheid maakte dan plaats voor verlichting en kalmte, soms zelfs voor een paar dagen. Op die dagen merkte ik dat ik weer een klein beetje kon genieten, zoals ik dat als klein meisje kon. De dag voelde iets minder zwaar op mijn schouders en mijn bubbel was iets minder donker.
Wanneer daarna de somberheid weer genadeloos toesloeg, leek ik vaak weer terug bij af. De leegte en het verdriet klampte zich soms nog harder aan mij vast dan ervoor. Ik realiseerde mij dat ik dit eerder had gevoeld. Ik had mij eerder zo ondraaglijk rot gevoeld en toch kwam er daarna weer een keer een dag dat het minder zou zijn. Een dag waarbij de zon leek te schijnen, al was het maar voor heel even. Op dat moment realiseerde ik mij dat dit gevoel niet voor altijd kon zijn.
Soms wist ik niet hoe ik de donkere dagen door moest komen en het voelde altijd alsof daar geen einde aan kwam, maar ik wist dat er weer een dag aan zou komen dat het beter zou gaan. Ik wist totaal niet hoe en wanneer, maar ik wist dat het weer kon gebeuren. Voor die dagen, dat ik wél kon genieten, zat ik de andere dagen uit. Ik wist hoe het ook anders kon en ik kon niet anders dan erop vertrouwen dat zo’n dag zich weer aan zou dienen. Met de tijd werden die dagen weken, en die weken werden maanden. De tijd waarin ik mij goed voelde werd elke keer langer en stabieler. Ik werd vertrouwd met een dit gelukkige gevoel en het werd iets van mij, zoals eerder alleen somberheid iets van mij was. Dit was wat leven voor mij betekende, hier moest ik voor gaan. Niets is voor altijd, dus ook de zwartste periode niet.
Geef een reactie