Herstellen van een eetstoornis kost tijd, maar hoeveel tijd dan? Het volgende jaar met een eetstoornis tikte aan. Ik was al een tijdje bezig met mijn tweede behandeling, maar voor mijn gevoel bleef ik maar tegen dezelfde stomme dingen aanlopen. Waarom wordt het nou niet beter? Ja, het kost tijd, maar hoe veel tijd? Ik had er al zo veel tijd in gestopt, waarom herstelde ik dan niet?
Hoe lang duurt een eetstoornis?
Als je ervoor kon kiezen om morgen hersteld te zijn van je eetstoornis zou je dat zeer waarschijnlijk doen. Helaas werkt het niet zo. Je kan kiezen om aan herstel te werken, maar je kan niet kiezen om hersteld te zijn. Herstellen van een eetstoornis is iets dat tijd nodig heeft. Dat is zuur, want elke dag dat je een eetstoornis hebt is een dag langer dan je zou willen. Niet zo gek dus dat de vraag hoe lang een eetstoornis duurt zo vaak gesteld wordt. Het is echter lastig om hier antwoord op te geven, omdat het bij iedereen zo verschillend is. Je zou kunnen zeggen dat een eetstoornis gemiddeld 7,5 jaar duurt, maar in de praktijk kan het wisselen van 6 maanden tot 30 jaar.
Als ik naar mijn eigen eetstoornis kijk heeft het 6 tot 7 jaar geduurd. Het is lastig om hier een precies antwoord op te geven omdat het erin sluipt en eruit slijt. Het is niet van de ene op de andere dag, maar 6 tot 7 jaar is wel een tijd die ik durf te stellen. Dat zit dus best wel dicht tegen het gemiddelde aan, maar je kan je voorstellen dat ik me na 5 jaar wel begon af te vragen of het ooit beter ging worden. Als het me na 5 jaar nog niet was gelukt, wanneer dan wel? Ik moest nog even volhouden. Nog even doorzetten, maar ik kwam er. Ik ken ook mensen die wel 10 of 20 jaar een eetstoornis hebben gehad en er uiteindelijk ook vanaf zijn gekomen. Onthoudt dus dat, hoe lang het ook duurt, het altijd mogelijk is. Een gemiddelde is slechts een gemiddelde.
Zwak of sterk?
Zwak of sterk, erg of minder erg, goed of fout, geldig of ongeldig. Allemaal termen waar je eigenlijk niks aan hebt. Ik denk dat jezelf op deze manier bekritiseren ook heel erg iets is dat vanuit je eetstoornis of een negatief zelfbeeld komt. Ik heb daar ook ontzettend veel moeite mee gehad. Ik vond mijn eetstoornis bijvoorbeeld niet erg genoeg, maar ook mijn herstel vond ik te langzaam gaan. Waarom lukte het anderen veel sneller? Was ik dan zwak?
Waarom het bij de één langer duurt dan bij de ander is moeilijk te zeggen. Wanneer de achterliggende redenen voor de eetstoornis heel complex zijn maakt dat het lastiger om te herstellen. Dit kan heel erg wisselend zijn en is ook wel heel lastig om aan te tonen. We zitten namelijk zo anders in elkaar dat wat voor de één heel lastig is voor de ander helemaal niet zo belangrijk is. Dat heeft niet te maken met hoe zwak of hoe sterk je bent, dat is gewoon hoe we zijn. Grote kans dat jij je weer niet druk maakt om iets wat voor iemand anders weer lastig is.
Ik vind het mooi om de vergelijking te maken met een liedje dat je luistert. Liedjes zijn geschreven door iemand, maar wanneer iemand anders het luistert krijgt het een nieuwe, persoonlijke betekenis voor de luisteraar. Dat is voor een andere luisteraar dan wéér verschillend. Hetzelfde liedje, maar ook dezelfde gebeurtenissen, hebben niet dezelfde uitwerking op verschillende mensen. Dat maakt het liedje of de persoon niet goed of slecht, het maakt ons anders. Het maakt ons wie we zijn. Daarmee wil ik niet zeggen dat we er niks aan kunnen doen. Het is ons overkomen, maar we kunnen er wel iets aan proberen te doen door te proberen nieuwe ervaringen op te doen.
‘This too shall pass‘; één van mijn favoriete quotes die me helpt herinneren dat alles voorbij gaat en dat alles in verandering is. Zowel leuke als nare dingen. Je kunt niet alles sturen, maar je bent ook niet stuurloos. Al voelt dat soms wel zo. Leren zeilen vergt oefening en de juiste tools. Dingen die je kunt leren. De golven op zee zijn zoals ze zijn, soms kalm, soms donker en stormachtig. Als jij net een onhandige ligging hebt is het misschien wat lastiger, maar stuurloos ben je niet. Ik denk dat het mooi is om het op die manier te bekijken. Kijk niet naar wat de ander beter lukt, want ook dat is vaak maar de oppervlakte die je ziet, maar kijk naar wat jij nodig hebt.
Verloren tijd?
In de tijd dat ik een eetstoornis had voelde het alsof de tijd dat ik nog niet hersteld was verloren tijd was. Een jaar gemist op school, slechte cijfers gehad, contact met vrienden verloren, niet optimaal genoten hebben van mijn studententijd, alleen maar bezig geweest met eten, niet geleefd, maar overleefd. Ik was bang dat ik onwijs achterliep op de rest van mijn leeftijdsgenootjes en ging dat ook als reden zien waarom sommige dingen niet zo goed lukten: “Zie je wel, ik heb dit en dat gewoon nooit goed kunnen ontwikkelen door die eetstoornis.” “Als ik m’n studie over had kunnen doen, dan had ik het zo anders gedaan!” “Als ik een groter netwerk had wat niet gelukt is door de eetstoornis.” “Als ik nou betere cijfers had gehaald dan…“
Tja, je zou altijd kunnen denken ‘wat als’. Je kan met zekerheid zeggen dat mijn leven heel anders was geweest als ik geen eetstoornis had gehad, maar of het verloren tijd is geweest? Nee, dat denk ik niet. We maken denk ik allemaal vervelende dingen mee in ons leven. Iedereen heeft wel wat en ik had dit. Herstellen van mijn eetstoornis heeft tijd gekost, maar die tijd was wel een investering, want wat heb ik ontzettend veel geleerd over mezelf en het leven. Niet alles leer je uit een boek, denk ik dan en zo is het.
Alles wat je nu overwint word je zo ontzettend sterk van en dat neem je mee voor de rest van je leven. Ook als je er nog niet bent zal je zien dat jij behoorlijk wat kwaliteiten hebt weten te ontwikkelen en dat jij niet stil hebt gestaan. Alles is altijd in verandering. Je komt er wel, one way or another.
Voor als je vastloopt
Als ik deze blog in de tijd dat ik midden in mijn eetstoornis zat had gelezen had ik hem zeker mooi en waardevol gevonden, maar ik had ook gedacht: “Maar toch loop ik nu vast, wat moet ik doen?!” Wat ik eigenlijk probeer te zeggen met alle tekst hierboven is: “Oordeel niet, heb geduld, blijf verder kijken. Je bent er nog niet, maar je komt er wel.” Het jezelf niet verwijten is denk ik heel belangrijk. Dat maakt het namelijk veel makkelijker om verdere stappen te gaan zetten.
Toch is dat iets wat ik ontzettend lastig vond, want ik voelde me vaak moegestreden en tegengehouden door teleurstellingen. Ik oordeelde over mezelf en had weinig geduld. Ik wilde nú beter zíjn en had dan ook veel regels rondom mijn herstel die mij eigenlijk tegenwerkten. Één misstap en ik was meteen kwaad op mezelf. Dat was dan weer een ingang voor mijn eetstoornis. Het is soms zo moeilijk, maar wel heel helpend om ook in je herstel mild te zijn naar jezelf. Meer lezen over vastlopen in herstel doe je hier.
Take care, je bent goed bezig. ♥
Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2019.
Geef een reactie