Ik ben Lara, 23 jaar en hulphondenbaasje van Ceder. Ik houd van tekenen, knutselen, schrijven, lezen en ik zit nu zo’n 10 jaar bij een toneelvereniging.Ā In mijn jeugd ben ik veel gepest en heb ik me vaak onveilig gevoeld in verschillende situaties, waardoor ik nu allerlei traumaklachten ervaar. Ik had er geen controle over. Ik liep vast omdat ik alles niet kon verwerken.
Toen ik 12 was probeerde ik al aan te geven dat het niet goed met me ging, maar het werd niet gezien. Ik naderde namelijk de fase van puberteit, en dan voelt iedereen zich wat onzeker of af wat emotioneler, werd er gezegd. Het lukte me niet om duidelijk te maken dat mijn worstelingen voortkwamen uit trauma’s en extreem veel moeite om me staande te houden in omstandigheden die voor een “gemiddeld mens” normaal zouden zijn, maar voor mij als een onmogelijke opgave voelden. Ik voelde me machteloos. En dat is waar mijn eetstoornis mijn leven binnensloop, om zogenaamd ergens controle in te vinden, macht terug te pakken.Ā
Al vrij snel realiseerde ik me dat dit niet het leven was dat ik wilde. Dat dit voor mij geen leven was en dat ik dat wilde veranderen.
De wil was er, maar ik heb eerst jarenlang een beetje aangemodderd. Elke keer proberen, maar steeds weer terugvallen, omdat ik niet de juiste hulp en ondersteuning kreeg. Ik wist het allemaal immers heel goed te vertellen en er werd door mijn omgeving nog steeds vaak van uitgegaan dat ik dit zelfstandig op kon lossen. Ik werd overschat en mijn eetstoornis werd onderschat.
Uiteindelijk ging ik intensievere behandelingen volgen. Mijn gewicht steeg, maar mijn eetstoornis bleef net zo sterk, al dan niet sterker.
Behandelingen sloten niet aan, ik voelde me niet serieus genomen door behandelaren en vaak herkende ik me eigenlijk niet zo veel in groepsgenoten. Ook binnen de behandelsetting ontstonden vaak verwachtingen die ik niet waar kon maken, waardoor ik me nog minderwaardiger ging voelen. Ik dacht dat dit aan mij lag, dat ik het probleem was. Ik voelde me onbegrepen. Pas veel later kreeg ik de bevestiging dat mijn gevoel klopte, maar dat het absoluut niet aan mij lag.
Ik ben hoog intelligent, wat er in mijn geval voor zorgt dat ik verbaal erg sterk ben. Met het verwerken van gebeurtenissen, emoties en eigenlijk alle soorten informatie heb ik wel heel veel moeite. Ik ben namelijk ook autistisch en heb een lage verwerkingssnelheid.
De diagnose autisme kreeg ik toen ik 19 jaar oud was. Ik weet nog dat het zo’n opluchting was. Tegelijkertijd voelde ik me er heel onzeker over. In de voorgaande jaren had ik meerdere malen het vermoeden van ASS naar mijn behandelaren uitgesproken en iedere keer kreeg ik te horen dat dat niet kon, want “ik was gewoon sociaal”. Toen dit uiteindelijk wel erkend werd, vond ik het lastig geloven. Kon ik dan wel echt autisme hebben? Of heb ik tijdens het onderzoek gewoon bedacht welke antwoorden een autistisch iemand zou geven, en heb ik ze nagebootst?
Het antwoord is: nee, en waarom zou ik?
Nu weet ik dat het maskeren was, iets waar ik mijn verbale vermogens nog steeds (vaak onbedoeld) voor inzet. Het heeft een paar jaar geduurd voor ik durfde te zeggen dat ik autistisch was, zonder me te schamen omdat ik dacht dat ik me aanstelde.
Ja, ik ben autistisch, en, ja, ik kom over alsof ik daar weinig moeite mee heb. Wat veel mensen echter niet zien, is de extreme vermoeidheid die ik al zo lang ervaar en de hoeveelheid kritiek die ik over mezelf uitstort als het me weer niet lukt om aan de verwachtingen van anderen te voldoen. Het is frustrerend, gekmakend soms, en ik vrees dat ik dit soort situaties zal blijven tegenkomen. Ik weet nu dat die verwachtingen regelmatig niet realistisch zijn en dat ze ontstaan uit mij continu overschatten.
Aan mijn intelligentieprofiel valt af te lezen dat de categorie āverbaal begripā en āverwerkingssnelheidā 50 punten uit elkaar liggen. Om even een voorbeeld te schetsen: Een IQ van 130 is de ondergrens van hoogbegaafd en een IQ van 80 behoort tot de categorie zwakbegaafd. Dit is dus een enorm groot verschil, en dit ondervind ik iedere dag doordat ik informatie erg goed op kan nemen, maar hier wel veel tijd voor nodig heb. Ik kan rustig een gesprek voeren, om vervolgens wekenlang emotioneel te zijn over wat er gezegd is. Ik kan precies begrijpen wat iemand zegt, maar daarna toch helemaal vastlopen omdat ik de informatie niet omgezet krijg in uitvoeren. Hierdoor lijk ik veel zelfstandiger dan ik eigenlijk ben en lijk ik veel rustiger dan ik me daadwerkelijk voel.
Tijdens mijn meest recente eetstoornisbehandeling ben ik hier ook weer erg mee geconfronteerd.
De behandeling was in een groep en de groepsdynamiek leidde er uiteindelijk toe dat ik gepest werd door groepsgenoten. Ik ben vaak naar de verpleging gegaan om om hulp te vragen, maar steeds kreeg ik dingen te horen als “je mag er boven staan”, “sommige mensen zijn nu eenmaal zo” en “je kan niet verwachten dat de groep hier goed mee om kan gaan”.
En dat was allemaal leuk en aardig, maar de plank werd totaal misgeslagen. Hoezo zou ik dit wel moeten kunnen en een ander niet? Moest ik de situatie dan maar in mijn eentje hanteren, terwijl ik ook al aan het vechten ben met een eetstoornis? Hoe graag ik ook zou willen, ik kan dat niet. En is dat zo gek?
Dit is wel wat ik die periode vooral gedaan heb en toen ik het na een tijdje Ć©cht niet meer aankon, ben ik vroegtijdig weggegaan. Er werd niet gezien hoe heftig alles bij me binnenkwam, en hoe veel emotie zich opbouwde, simpelweg omdat ik alles niet kon verwerken en de heftigheid er vaak pas later uit kwam, onzichtbaar voor mijn omgeving.
Ik was niet klaar. Ik ben niet klaar. Ik kon het toen niet alleen en ik kan het nu ook niet alleen, en toch zijn dit dingen die vaak (en zeker niet slecht bedoeld!) van mij verwacht worden.
Ik denk dat deze situatie, en een aantal voorgaande situaties, ook ontstaan zijn door een grote mate van onbegrip. Hoe iemands buiten- en binnenwereld zo van elkaar kunnen verschillen als bij mij het geval is, dat is ook lastig te begrijpen. Al denk ik dat er toch wel meer mensen zijn die dit herkennen, op wat voor manier dan ook.
Gun een ander de tijd om die binnenwereld er te laten zijn, en gun jezelf de tijd om stil te staan bij jĆ³Ćŗw binnenwereld. Soms lukt het iemand niet om zich te uiten en oogt diegene daardoor kalm, terwijl er weldegelijk een enorme chaos heerst in het gevoelsleven van die persoon, die soms ook door de hulpverlening gemist wordt.
Ik ben een situatie ontvlucht die ik eigenlijk had willen aangaan, maar die ik niet in mijn eentje het hoofd kon bieden. Ik vroeg om hulp, maar werd niet gehoord. Alles wat er gebeurde, kon ik niet verwerken en daardoor liep ik vast.
Uiteindelijk ben ik dus gestopt met de behandeling en ben ik weer thuis. Sinds mijn thuiskomst raast het leven weer aan me voorbij. Een vervolgbehandeling zoeken, waarin ik grotendeels op mezelf aangewezen word, terwijl ik hier helemaal de energie niet voor heb. Mensen verwachten dat het beter gaat, want ik ben tenslotte weer thuis, maar dit is niet zo. Alleen kan ik dat maar niet goed overbrengen.
Tegen alle verwachtingen in probeer ik te doen wat goed voor mij is. Rust nemen, lief voor mezelf zijn, steun zoeken. Blijven schrijven, blijven tekenen, blijven trainen met Ceder. Blijven volhouden.
Ik denk dat het thema “overschatting en onderschatting” iets is waar ik mijn leven lang tegenaan zal blijven lopen, maar sinds een tijdje zie ik wel wat er aan de hand is. In plaats van mezelf de schuld geven, probeer ik mezelf rust te gunnen. Mijn waarde hoeft niet af te hangen van wat anderen zouden verwachten. Dat verandert namelijk niks aan mij.
Ik blijf even stilstaan, want voor mij is dat vooruitgang.
Dus wacht even op me, want ik ben het nog aan het verwerken. En ja, dat kan lang duren, maar die tijd heb ik nodig.
BestaansrechtĀ
Maakt de dagen echtĀ
Geeft het leven kleurĀ
Het is de ontbrekende sprankeling
In het oog van mijn humeur
Ā
Bestaansrecht
Is nog altijd waar ik voor vecht
Voor lila, bordeaux en aquamarijn
Alle kleuren van de regenboogĀ
Om stukje bij beetje weer van mezelf te zijnĀ
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en diƫtisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie