Voor de meeste mensen zal het geen nieuws meer zijn dat de wachtlijsten bij de GGZ waanzinnig lang zijn geworden. Voor een eetstoornisbehandeling wacht je gemiddeld 18 weken, met lokale uitschieters van bijna 32 weken, als er verder geen complicaties of vertraging plaatsvinden. Wanneer je een eetstoornis hebt, telt elke dag. Dan kan je geen weken, maanden of zelfs een jaar wachten. Helaas is dit op het moment de realiteit, zo blijkt uit de cijfers. Maar het gaat niet over cijfers, het gaat over mensen. En deze mensen willen wij een stem geven. Dit is wachtlijst waanzin.
Phaedra is negentien jaar jong en studeert voor gespecialiseerd pedagogisch medewerker. Ze wil uiteindelijk in de jeugdzorg gaan werken. Ook hoopt ze stiekem om iets te kunnen gaan betekenen als ervaringsdeskundige. Naast haar studie speelt ze viool. Viool spelen is echt haar passie. Ze zit in twee orkesten, een trio en een band. Daarnaast heeft ze ook nog haar individuele les. Op professioneel gebied wil ze hier niet iets mee doen, maar ze wil wel altijd blijven spelen! Als laatste schrijft ze graag en veel. Ze heeft een eigen gedichtenbundel uitgebracht en is bezig aan haar tweede boek.
Kan je wat meer vertellen over jouw eetstoornis en andere psychische problematiek?
“Toen ik acht à negen jaar was, heb ik voor het eerst uitgesproken dat ik dood wilde. Ik heb mij altijd een buitenstaander gevoeld, ook al had ik op de basisschool veel vriendinnetjes. Begin 2017 heb ik eindelijk om hulp gevraagd, ik was toen 14 jaar oud. Ik kwam in behandeling voor een zware depressie en er werd uiteindelijk ook ASS vastgesteld. Na een periode van 3,5 jaar werd ik doorgestuurd naar een andere instelling. Daar kwam ik in crisis, waardoor het eerste halfjaar compleet over de eetstoornis heen gekeken werd. De eetstoornis werd door de eerdere behandelaar altijd ontkend. In 2014 is mijn eetstoornis ontstaan en pas in november 2020 is deze herkend. Ik werd doorverwezen naar een GGZ waar ze gespecialiseerd zijn in eetstoornissen. Dit traject loopt nu naast mijn ‘oude’ traject.”
Welke behandeling volg je nu?
“Ik heb nu, een jaar na mijn aanmelding voor behandeling, een eetstoornisbehandeling. Ik heb daarnaast nog behandeling voor mijn depressie/ASS. Nu kun je van ASS natuurlijk niet genezen: ik moet nog wel wat handvatten krijgen. Ik ben daarnaast in een traject bezig met ambulante begeleiding om de hulp laagdrempelig te houden. Zo wordt hulp vragen voor mij makkelijker. Ik vraag weinig om hulp, aangezien ik altijd alles zelf wil oplossen.”
Hoe lang heb je daarvoor moeten wachten en hoe was dat voor je?
“Ik heb op verschillende wachtlijsten gestaan. De eerste wachtlijst waar ik op heb gestaan, duurde een maand of twee. Daarna kon ik direct terecht, want ik zat in crisis. De wachtlijst voor mijn eetstoornis heeft een jaar geduurd. Ik werd november 2020 aangemeld, in februari 2021 had ik mijn intake en in november 2021 kon ik starten. De wachtlijst voor behandeling van mijn eetstoornis was het langst.
Dit was erg moeilijk voor mij, omdat het team waar ik bij de eerder genoemde GGZ zat, geen specialisatie heeft in eetstoornissen. Hierdoor is er eigenlijk nooit wat mee gedaan, en dat heeft ervoor gezorgd dat mijn eetstoornis alleen maar sterker is geworden. Ik ben wel blij dat de behandeling eindelijk gestart is!”
Wat heeft je door de wachtlijst heen geholpen of waar had je behoefte aan gehad?
“De wachtlijst was voor mij een heel groot ding. Ik werd eigenlijk aan mijn lot overgelaten; ik heb geen contact gehad met de desbetreffende instelling. Ik heb wel samen met mijn behandelaar van het ASS-team contact opgenomen. Vaak was dit om te vragen op welke plek ik op de wachtlijst stond. Maar voor de rest werd ik in het diepe gegooid. “Hier heb je een labeltje en nu moet je wachten tot je bovenaan staat.” Zo voelde het. Ik had liever gehad dat er in die negen maanden wachttijd af en toe een contactmoment was geweest. Even een vinger aan de pols om te vragen hoe het is en of ik het nog vol hield.”
Wat zou je anderen willen meegeven die met een wachtlijst te maken krijgen/hebben?
“Deel je grenzen en doe het niet alleen. Deel je grenzen in de zin van: geef aan wat je nodig hebt. Wil jij eens in de zoveel tijd contact? Geef het aan! Met het niet alleen doen bedoel ik vooral dat je met je omgeving moet blijven praten. Vertel aan iemand die je vertrouwt dat je echt even vastzit. Stel samen een plan op met wat je kunt doen als het minder goed gaat. En bel je toekomstige behandelplek. Laat van je horen! Zo weten zij dat je er nog bent. Dat je gemotiveerd bent voor je behandeling en dat je voor jezelf op kunt en wilt komen.”
Wat is jouw ervaring met wachtlijsten?
Geef een reactie