Hulp zoeken? Jij? Dat hoeft toch helemaal niet? Zo ziek ben je toch nog niet? Je hebt nog niet zo erg ondergewicht (of zelfs helemaal geen ondergewicht), je haar glanst nog mooi en je wordt nog gewoon ongesteld. Jij hoeft helemaal geen hulp. Je gaat nog gewoon naar school of naar je werk. Weliswaar met wat meer moeite, maar je gaat wel. Zo erg is het allemaal niet. Als je alles nog gewoon kan, dan hoef je toch ook geen hulp te zoeken? Je bent misschien wel een beetje ziek, maar niet zo erg. Wanneer mag je wel om hulp vragen? Wanneer ben je ziek genoeg?
Wat bijna iedereen met een eetstoornis gemeen heeft is, is dat ze het moeilijk vinden om hulp te vragen. ‘We’ zijn bang dat we uitgelachen worden en dat mensen ons niet serieus nemen. Jij, een eetstoornis? Laat me niet lachen. We zijn bang dat mensen niet in de gaten hebben dat de ernst van eetstoornissen niet bepaald wordt door het gewicht. Zelfs bij professionals die met eetstoornissen werken zijn we er bang voor. Eigenlijk best gek, toch?
We schrijven er zo vaak over: je hoeft geen ondergewicht te hebben, de hele dag door aan het kotsen te zijn of extreem veel laxeerpillen te slikken voordat je hulp mag zoeken. Ik snap dat het zo moeilijk is om dat te geloven, want als je de beelden op tv mag geloven, kan het altijd nog erger. Daar zie je de extreem magere meisjes die leven op een halve appel per dag. Daar zie je de extreme boulimiapatiënten die de hele dag door aan het vreten, kotsen, laxeren en nog meer vreten zijn.
Ik vergeleek mezelf daarmee, maar heel eerlijk gezegd ben ik nooit zo geweest. Toch was mijn eetstoornis ernstig en heb ik bizarre dingen gedaan door de eetstoornis. Het ging alle behalve goed met me. Mijn ouders waren de wanhoop nabij en moesten vaak huilen als ze hoorden dat ik weer een eetbui had gehad en deze weer had uitgekotst. Ze riepen tegen me dat de eetstoornis mijn dood zou worden als ik er niks aan zou doen. Het deed me niks. Ik zag alleen maar dat ik niet dat meisje met extreem ondergewicht die x keer per dag kotste was. Ik was niet ziek genoeg om serieus genomen te worden.
Ik geloofde ook bijna niet dat ik de diagnose boulimia nervosa had. Ja, ik wist echt wel dat het niet goed met me ging, maar zó heftig was het toch ook weer niet? Ik wilde dat het eerst slechter met me ging voordat ik kon beginnen aan therapie. Dan pas zou het mogen. Hierbij zag ik alleen niet dat het al heel erg slecht met me ging. Therapie had ik eigenlijk al heel erg hard nodig.
De realiteit is dat gezonde mensen niet ziek willen zijn. Het feit dat ik ziek WILDE zijn was een teken dat ik al ziek genoeg was om dat überhaupt mezelf toe te wensen. Niemand wenst zichzelf ongezondheid, gevaar of de dood toe. Een normaal, gezond persoon zou nooit de wens hebben om ‘ziek genoeg’ te zijn.
Als je een ongezonde relatie hebt met eten, jezelf en je lichaam ben je ‘ziek’ genoeg om hulp te zoeken. Je hebt al het recht om een behandeling te vinden die jou hierbij kan helpen. Als je bij jezelf merkt dat je het moeilijk vindt om hulp te zoeken, omdat je mogelijk niet ziek genoeg zou zijn, probeer dan te bedenken dat mensen ook niet expres hun been nog meer breken zodat ze dan ‘ziek’ genoeg zijn om hulp erbij te zoeken.
Mensen om mij heen namen me al serieus. Ik hoefde me helemaal niet te bewijzen. Iedereen om mij heen keek realistisch naar mijn gezondheid, behalve ik. Voor mijn herstel was het zo belangrijk dat ik dat wel ging doen. Ik heb er ook wel spijt van dat ik het zover heb laten komen, want het had me zoveel ellende bespaard als ik mezelf eerder serieus had genomen.
Mensen die gezond zijn willen niet overgeven na het eten. Mensen die gezond zijn willen geen ondergewicht hebben. Mensen die gezond zijn willen geen sondevoeding of nutridrink. Mensen die gezond zijn zien niet tegen elke maaltijd op of voelen zich altijd schuldig als ze hebben gegeten. Mensen die gezond zijn denken niet bij het zien van een zak chips aan eetbuivoedsel. Mensen die gezond zijn denken niet meteen in calorieën als ze eten zien.
De eetstoornis heeft zoveel invloed op jou dat ziek-worden het doel wordt in plaats van gelukkig worden. Als je dit bij jezelf merkt, onthoud dan dat het de eetstoornis is die jou dit wijsmaakt. De eetstoornis vertelt jou leugens en zal altijd 1001 redenen bedenken waarom je niet om hulp mag vragen. De eetstoornis zal er alles aan doen om ervoor te zorgen dat het stand kan blijven houden, om bij je te blijven.
Je mag om hulp vragen. Je mag er zijn. Ook jij verdient de aandacht. Je hoeft niet zieker te worden voordat je beter mag worden. De eetstoornis zal net zolang spelletjes met je spelen en je gek maken met uiteindelijk de dood als gevolg. Jij verdient beter dan dat. Neem jezelf serieus en vraag om hulp.
Fotografie: Garrett
Geef een reactie