Lange tijd heb ik gewacht tot ‘de knop om zou gaan’. Het moment waarop ik zou beseffen dat ik mijn eetstoornis los moest laten, dat het ernstig was en dat ik hulp moest vragen. Ik wist alleen niet hoe ik die knop vorm moest geven en of die er ooit zou komen. Wat is ‘die knop’ en hoe krijg je die om?
Het leek me zo geweldig; een moment van ommekeer. Een punt waarop ik zou denken: ‘’En nu ga ik ervoor!” Het leek me ideaal dat dat zou komen. Want met de kracht en gedachtes die ik nu had, lukte het me niet om er voor te gaan. Ik hoopte dat die knop, dat moment, dat besef uit de lucht zou komen vallen. Eigenlijk wachtte ik misschien wel op iemand die mij de oplossing voor al mijn problemen in de schoot zou werpen.
Ik heb gezocht in alle hoeken en lang afgewacht tot ‘het moment’. Maar dat moment kwam eigenlijk niet. Er was geen bepaald punt waarop ik dacht:”En nu ga ik beter worden.” Er waren namelijk een heleboel van die puntjes op ten duur. Hele kleine en hele korte. Momenten waarop ik ervan overtuigd was dat de knop om was, maar na een paar stappen richting herstel, bleek die knop ineens toch niet helemaal om te zijn.
Ik schoot terug in angst voor het onbekende, de verandering, emoties en het idee dat ik mijn eetstoornis los zou moeten laten. Dit kon ik niet, ik was er nog niet aan toe. Opnieuw trok ik de riem strak, pakte ik de ‘controle’ en ging door met wat ik al deed. Hup, die oude vertrouwde cirkel weer in en wachten tot de knop dan maar op een andere moment om zou gaan.
Lang heb ik gewacht. Zo heb ik het opbiechten van mijn problemen, maar ook het om hulp vragen uitgesteld. Ik had allerlei slappe smoesjes en sterke overtuigingen om dat allemaal nog niet te doen. Het viel namelijk wel mee, bij anderen was het erger, ik had een nep-eetstoornis of anderen zouden het niet begrijpen. In ieder geval nam ik mezelf niet serieus en ging ik op dezelfde voet verder in de hoop die knop op een gegeven moment tegen het lijf te lopen. Ik ben hem nooit tegengekomen helaas.
Het kon nog heel lang gaan duren als ik op deze manier verder ging. Op een gegeven moment heb ik me er dan ook bij neergelegd of misschien dus juist niet. Of het nu wel of niet goed voelde, of ik nu wel of niet dacht er aan toe te zijn, ik begon er over te praten en zocht hulp. Ik wist nog niet helemaal wat ik ermee aan moest en of ik er echt voor wilde gaan. Maar ik moest toch iets doen. Gewoon maar ergens beginnen leek me het beste. Dan gebeurde er tenminste iets, zelfs ook al hielp het nog niet voldoende.
Later kwamen er steeds vaker momenten waarop ik vond dat ik beter voor mezelf moest zorgen. Ik zag het verdriet en de zorgen om mij in mijn omgeving en dat zette me aan het denken. De behandeling die ik gevolgd had, had niet helemaal gewerkt, maar me wel iets verder geholpen. Ik kwam steeds vaker op het punt waarop ik dacht dat ik dit niet meer wilde. Ik probeerde stil te staan bij wat ik allemaal niet meer kon door mijn eetstoornis en wat er minder leuk was nu.
Ook sprak ik met mensen die me hoop gaven. Je kunt beter worden van een eetstoornis en ook gelukkig zijn kun je deels leren. Die hoop gaf me op sommige momenten wat energie. Heel even zag ik een lichtpuntje waardoor ik het idee had dat het misschien toch ooit beter zou kunnen gaan. Misschien zou er een moment komen waarop ik de knop om kon zetten, maar misschien moest ik voor die tijd al wel zelf wat stappen maken.
Hoe meer kleine stapjes ik nam, hoe meer ik in de richting kwam van ”die knop”. Ik raakte gemotiveerd en op een gegeven moment kon ik mijn eetstoornis ook echt loslaten. Ik weet niet of ik het een knop zou noemen. Maar er gebeurde wel iets en dat kwam niet om dat ik af heb gewacht tot er iets gebeurde of totdat iemand mij kwam redden. Dat kwam omdat ik zelf stappen had gemaakt. Stappen waarvan ik misschien nog niet helemaal zeker was, maar die mij wel naar die knop hebben geleid.
Ga dus niet zitten wachten tot ‘the magic happens’, maar ga er zelf naar op zoek. Die knop vind je met een heleboel tussenstapjes. Zelfs ook al voelen die stapjes nog niet meteen heel goed.
Plaatjes: weheartit
Geef een reactie