Als je psychische problemen of nare ervaringen hebt zoals seksueel misbruik of een verleden van mishandeling, kan het heel moeilijk zijn om hier over te praten. Misschien wil je het wel, maar durf je het (nog) niet of weet je niet wanneer je het moet vertellen. Soms is het namelijk wel verstandig om dit soort dingen te delen en kan het ook heel fijn zijn om met iemand hierover te kunnen praten en geen grote geheimen te hebben voor bijvoorbeeld je partner. Het is soms ook noodzakelijk dat iemand hier rekening mee houdt en dan is het van belang om dit ook zelf aan te geven.
Het kan je het gevoel geven dat je begrepen wordt en het kan ook rust geven als mensen die belangrijk voor jou zijn weten van je situatie of problemen. Soms hoeft diegene niks bijzonders te doen, maar geeft het idee dat hij/zij er van weet al wat meer rust. Maar wat is nou het moment om dit soort belangrijke en soms ook heftige dingen te vertellen? Wanneer vertel je bijvoorbeeld dat je depressief bent, een angststoornis of eetstoornis hebt of dat je in het verleden seksueel misbruik of mishandeling hebt meegemaakt?
Wat vertel je wel en wat niet?
Wanneer je bepaalde heftige dingen meemaakt in je leven of hebt meegemaakt, is het soms verstandig om je omgeving hiervan op de hoogte te stellen. Als je bijvoorbeeld een angststoornis hebt en bijvoorbeeld feestjes heel eng vindt omdat er dan veel mensen zijn in een kleine ruimte en je hiervan in paniek kan raken, is het handig als je vrienden hiervan weten, zodat ze er rekening mee kunnen houden. Hierdoor kunnen zij ook begrijpen wanneer je een keer besluit niet mee te gaan of het moeilijk voor je is om deze keuzes te maken. Het is fijn als ze dan weten dat het niet een keuze is omdat je geen zin hebt of niet met hen wil zijn. Daarnaast zijn er misschien dingen waardoor zij het wat makkelijker kunnen maken voor jou. Bijvoorbeeld door een rustig plekje op te zoeken als het nodig is. Soms helpt alleen het idee dat ze er van weten al om rustig te blijven.
Je hoeft niet altijd alles op tafel te leggen of het aan iedereen te vertellen. Je kan ook heel selectief zijn in wat je wel en niet wil vertellen. Jij hebt hier zelf een keuze in. Als ik naar mijzelf kijk, weten mijn vrienden ook niet alles van mij en kan ik hier ook best selectief in zijn. Ik hou best veel voor mijzelf, maar vind het ook fijn en merk dat het me helpt om dingen wel te delen. Mijn partner en gezin weten eigenlijk het meeste over mij en dat voelt goed.
Het is goed om hier bewust over na te denken. Wat kan jou helpen en wat wil je aan wie vertellen? Als je bijvoorbeeld gezamenlijke projecten hebt op school kan het handig zijn om je werkgroep op de hoogte te stellen van dat er iets speelt als je bijvoorbeeld niet altijd aanwezig kan zijn of als er andere dingen zijn die moeilijkheden kunnen veroorzaken. Ik heb het erg gewaardeerd toen een studiegenootje eerlijk was over zijn situatie (zonder alles te vertellen) omdat wij wisten waar we aan toe waren en wat we wel en niet van hem konden verwachten. Zo werkt het denk ik ook bij andere groepen mensen zoals in vriendengroepen, familie of op het werk.
Wie moeten het weten?
Ik denk dat het goed is om een afweging te maken wie wat moet weten. Niet iedereen hoeft alles van je te weten om een leuke relatie mee te hebben of mee samen te kunnen werken. Het is natuurlijk voor iedereen anders aan wie je dingen het liefste verteld omdat niet iedereen voelen dat hun ouders bijvoorbeeld het dichtste bij hen staan. Voor sommige mensen is dat iemand anders en soms is het ook juist fijn om dingen aan iemand te vertellen die juist wat verder staat. Als ik naar mijzelf kijk, vind ik het belangrijk dat mijn binnenste kring (ouders, zus, partner) de belangrijkste dingen van mij weet. Dingen die op dat moment spelen in mijn leven, mijn kwetsbaarheden, angsten, etc. Steun van hen op sommige momenten is vaak al genoeg. Voor mij is het dus mijn gezin en partner, voor andere mensen is het een beste vriendin.
Ik vind het ook belangrijk dat mijn beste vrienden weten wat er speelt in mijn leven, maar op een andere manier denk ik. Ik vind het soms moeilijk om me bij anderen (behalve gezin) echt volledig open te stellen en kwetsbaar op te stellen omdat ik geen medelijden wil. Dat maakt niet dat ik mij anders voordoe dan ik ben, ik kies er alleen soms voor om bepaalde dingen met mijn vriend of vader te bespreken. Dit was wel vooral vroeger.. mijn moeder wist denk ik bijna alles van mij. Inmiddels deel ik ook veel (ook op andere gebieden) met mijn vriendinnen en kan ik hier ook veel steun uit halen. Ik wil hier eigenlijk mee zeggen dat ik bepaalde dingen heb waarmee ik terecht kan bij mijn gezin en vriend en dat ik andere dingen eerder bespreek met vrienden.
Als het gaat om wie wat moet weten, denk ik ook aan dat het handig is om mensen als docenten, een werkgever, een werkgroep, directe collega’s etc. soms op de hoogte te stellen van wat er speelt. Dit is niet in alle gevallen nodig, maar dit kun je zelf het beste bepalen (eventueel in na overleg met therapeut / gesprek met iemand uit je omgeving).
Een nieuw vriendje..
Wanneer je een relatie krijgt, kan het noodzakelijk zijn om sommige dingen over jezelf te delen. Bijvoorbeeld als dit invloed heeft op je relatie maar ook als je er anders niet omheen kan. Het is dan altijd fijner om het zelf te kunnen vertellen dan dat diegene hier via via achter komt of het zelf opmerkt. Eerlijkheid wordt in veel relaties als heel belangrijk gezien. Maar…het is super spannend natuurlijk. Je bent misschien bang om afgewezen te worden, dat hij/zij ineens anders naar je gaat kijken of je niet meer leuk vindt. Wanneer je meer over jezelf gaat vertellen kan ook heel lastig zijn. Sommige mensen doen dit bij een eerste date zodat diegene ook weet waar hij/zij aan toe is en misschien ook wel uit angst voor latere afwijzing. Ik snap dat heel goed en er is ook echt wel wat voor te zeggen.
Zelf zou ik er denk ik in de meeste gevallen even mee wachten. Het is nogal wat als iemand direct alle problemen die hij/zij heeft op tafel legt en het kan afschrikken, terwijl dat misschien wel minder gebeurt op het moment dat hij/zij jou al langer kent en ook een andere kant heeft gezien en is gaan waarderen. Hierdoor verminder je wellicht ook de stereotypering en vooroordelen die iemand kan hebben als je zoiets vertelt. Mensen hebben toch al snel een beeld van iemand die bijvoorbeeld depressief is, een eetstoornis of een persoonlijkheidsstoornis heeft. Wanneer je het later vertelt, kun je jezelf eerst laten zien en laten zien hoe leuk je bent! Zo’n heftig bericht kan dan meer in perspectief geplaatst worden en gezien worden bij jou als persoon.
Wanneer vertel je het?
Ik denk dat het vaak nooit het goede moment lijkt te zijn om zo’n moeilijk onderwerp bespreekbaar te maken. Misschien heb je al talloze pogingen gedaan om je ouders te vertellen over je eetstoornis maar wordt je steeds tegengehouden door allerlei obstakels en je eigen gevoel. Het is heel spannend, maar het kan zoveel opleveren om anderen in vertrouwen te nemen. Soms helpt het om een brief te schrijven of vooraf te zeggen dat je iets wil vertellen.. je hebt dan een stok achter de deur die je misschien een zetje in de goede richting geeft. Om bepaalde moeilijke dingen over jezelf te vertellen, is wel een bepaalde vertrouwensband nodig. Je moet het vertrouwen bij iemand hebben dat je dit tegen hem/haar wil vertellen en wil delen. Je moet je goed voelen bij iemand en is dat niet zo, dan is het misschien goed om te kijken naar wat jij nodig hebt om je wel goed genoeg te voelen of om te kijken bij wie je dat gevoel wel hebt. Het kan ook helpen om ‘wanneer vertel je het?’ met iemand te bespreken die hier wel al van weet.. ik kan het niet voor jou beslissen. Je moet er aan toe zijn en jezelf soms even wat extra stimuleren en motiveren om dit door te zetten. Vecht voor jezelf, betrek je omgeving hier bij want je staat niet alleen.
Wanneer vertel jij anderen over je problemen?
Geef een reactie