Ik herinner me nog ergens heel diep dat mijn broer tijdens de turnles tegen mij zei: “hou je buik eens in joh!” Zoiets kleins blijft je altijd bij, een jaar of 12 was ik toen.
Ik probeer vaak te achterhalen wat de oorzaken zijn van mijn dagelijkse gevecht, mijn eetstoornis anorexia. Ik denk dat bij iedereen die een eetstoornis heeft, er altijd wel meerdere (en achterliggende) oorzaken zijn.
Door Joyce
Toen ik naar de middelbare school ging, ontwikkelde ik een steeds negatiever zelfbeeld. Mijn lichaam begon vormen te krijgen en ik hoorde altijd nèt niet bij de populairste, viel altijd net buiten de boot. Dit deed mij verdriet, ik betrok het op mijzelf. Ik was natuurlijk niet knap genoeg, niet mooi genoeg in vergelijking met hen.
Mijn verdriet en woedde reageerde ik af op mijzelf: ik begon mezelf te krassen, op mijn armen, met een schaar. Dat leverde natuurlijk niks op, alhoewel het toch een schreeuw om aandacht was. Stiekem hoopte ik dat mensen in mijn omgeving mijn armen zouden zien en me zouden zien staan. Ik voelde me zo alleen, niemand begreep me.
Ik was nooit écht dik, maar ik vond mezelf gewoon niet mooi. Op mijn 15e kreeg ik voor het eerst een vaste relatie. De mooiste tijd uit mijn leven (ik voelde me eindelijk gewaardeerd), totdat hij op mijn 17de een punt zette achter onze relatie. Ik was er kapot van. Na deze relatiebreuk ging het snel bergafwaarts met me, ik raakte in een soort roes, ik bleef maar hoop houden.. en ik wilde hem gewoon weer terug, want met hem was ik gelukkig, met hem in mijn leven.
Ik wist, dat mijn ouders vroeger ook een tijdje uit elkaar waren geweest, maar toen mijn moeder anorexia kreeg, kwam mijn vader bij haar terug (hier had mijn oma toen voor gezorgd). Ik dacht: (super stom) misschien win ik hem hiermee ook wel terug, als ik wat ga afvallen.. (misschien vond hij me ook wel te dik? Er spookte van alles door mijn hoofd) Het was nooit de bedoeling dat het allemaal zo uit de hand zo lopen, ik had nooit verwacht dat mijn gedachten omtrend het eten zo heftig zouden worden en ik het niet meer in de hand zou houden.
Wat ik mij ook nog herinner is dat een vriendin van mij het eens over pro-ana sites had, ik had toen nog geen idee wat voor sites dat waren. Ik zei tegen haar dat ik daar echt nóóit op zo komen, dat stelde haar gerust. Uiteindelijk was ik toch wel nieuwsgierig en heb ik me er toch aan gewaagd….
Het heeft veel pogingen gekost, maar uiteindelijk, met behulp van ”de pro-ana site” waar ik elke dag mijn eetdagboek bij hield, lukte het mij eindelijk om af te vallen. Gek eigenlijk he? Dat een website zóveel negatieve invloed op je kan hebben. Het was nooit mijn bedoeling om anorexia te kríjgen, zoiezo is het iets waar je niet voor kiest, maar het sluipt er gewoon langzaam in. Dat weten jullie waarschijnlijk als geen ander.
Afvallen bleek hetgeen waar ik goed in was. Dit was iets wat ik zelf in de hand had, waaraan ik iets kon veranderen. Ik was zo trots als ik weer een mooi lijstje op het eetdagboek kon plaatsen. Het moest altijd béter en minder dan de rest daar zijn.
Tegen mijn ouders had ik gezegd dat ik alleen wat gezonder wilde eten om een paar kilootjes kwijt te raken. Ik had met mijn moeder een streefgewicht afgesproken en daar mocht ik niet onder komen. Ik loog, want ik at helemaal niet gezond, ik at vrijwel niet. Ze wisten ook niet dat ik mij dagelijks op de pro-ana site bevond en ik woog mij stiekem. Ongemerkt vlogen de kilo’s er af. Ik wist precies hoeveel ik op een dag tot me nam en hoeveel ik verbruikte. Die fietsritjes naar en terug van school prees ik dan ook de hemel ik. Wanneer mijn nichtje aanbood om ons door haar moeder gebracht te laten worden, weigerde ik dit altijd. Hoe kon ik dan mijn calorieën verbranden?
Op school (ik zat toen in 5 havo) spraken mijn vriendinnen me wel aan op het feit dat ik zo weinig at, maar ik zei dat ze zich er niet mee moesten bemoeien. Tijdens de lessen had ik het ijskoud en ik was zo slap en levenloos als ik weet niet wat. Veel lol was er met mij niet meer te beleven, een grapje en een lachje tijdens de les zat er niet meer in voor mij.
Totdat mijn ouders ingrepen. Ik moest mee naar de dokter, de diagnose: anorexia, werd vastgesteld. Er is maar één ding wat ik toen niet wilde en dat was: in therapie of iets dergelijks. Tevergeerfs, ik doorverwezen naar het GGZ. Ik wilde eigenlijk niet, maar aan de andere kant wist ik dat ik zelf ook niet meer wist wat ik moest doen, dus ik ging er maar in mee. Ik startte in een groepscursus van een stuk of 10 bijeenkomsten (1x in de 2 weken, ‘s avonds). Dat was meer een oriëntatie cursus om een beter beeld te krijgen van wat een eetstoornis eigenlijk inhoud.
Om mij heen zaten veel oudere, vollere vrouwen dan ik met Bing Eating Disorder en Boulimia. Ik en nog een meisje waren de enige ‘sprietjes’ in het gezelschap. Ik voelde me daar niet makkelijk; ik had het gevoel dat ik daar niet mocht zijn, want ik wílde helemaal niet van mijn eetstoornis af of er iets aan doen! Het ging goed zoals ik het zelf deed vond ik. Anderzijds voelde ik me tussen deze andere vrouwen natuurlijk super dun en trots! Na deze cursus afgerond te hebben, wilde ik liever 1 op 1 gesprekken. Ik kwam terrecht bij een psychologe waarmee ik eens in de twee weken een gesprek had.
Sindsdien ben ik wel wat kleine paar stappen vooruit gegaan. Ik kan mijn eetstoornis nu van 2 kanten bekijken: de gezonde kant en de anorexia kant. Daarnaast ben ik sinds mijn behandeling bij het GGZ 4 kilo aangekomen. Het hoogst haalbare was 6 kilo, maar dat accepteerde ik niet dus het moest weer minder.
Bij mij thuis is het niet makkelijk. Mijn vader weet niet hoe hij met mij om moet gaan, hij zou het liefst willen dat ik was zoals ik was. Maar alleen al het idee om te veranderen voor hem wekt bij mij veel weerstand op. Ik weet nog wel, vorig jaar.. ik was met mijn ouders en beste vriendin in Parijs, en uit wanhoop heeft hij mij gewoon geslagen. Hij kon niet aanzien hoe ik er uit zag, hoe ik het eten ervaarde, hoe onflexibel ik was etc.
Mijn moeder daarentegen begrijpt mij stukken beter, wat niet zo gek is, aangezien ze vroeger zelf ook anorexia heeft gehad. Ondanks dat, ziet zij tegenwoordig alles door de ”gezonde” bril maar ik niet. Dat botst vaak: “ach, wat maakt het toch uit als je dit of dat eet.. daar groei je heus niet gelijk 10 kilo van!” Vreselijk…
Mijn beste vriendinnen, daar praat ik niet veel mee over mijn eetstoornis. Ze begrijpen het niet echt, maar ze zijn er wel voor me als ik erover wil praten en houden rekening met me. Daarnaast heb ik nog veel contact met een meisje die ik ken van pro-ana (we komen daar beide niet meer). Met haar mailen is fijn, we begrijpen elkaar in een paar woorden al en ”helpen” elkaar als we in een lastige situatie zitten wat eten betreft. We hebben veel steun aan elkaar.
Inmiddels spreek ik met een andere psychologe, een vervangster, omdat mijn voorgaande met zwangerschapsverlof is. Dat is moeilijk, want je moet jezelf wéer helemaal bloot geven voor iemand anders. Ik heb niet het gevoel dat deze gesprekken mij nog langer helpen, daar heb ik het laatst ook met haar over gehad. Ik blijf té lang op een bepaald punt steken en wil niet verder vooruit. Er zit geen progressie in, ik heb geen motivatie meer vanuit mezelf. De anorexia kant is tegenwoordig weer heel sterk. Ze denkt dat een andere behandeling beter bij mij past. Ik moet mij eens gaan verdiepen in de behandelingen die de Ursula te bieden heeft, maar daar ben ik nog niet klaar voor. Ik wil niet meer aan komen! Ik ben voor mijn gevoel al te veel aangekomen en niet eens zo zeer voor mezelf maar voor en door anderen. Ik denk vaak: ik wil helemaal niet genezen!?
Ik mag van geluk spreken dat ik nog in staat ben om naar school te gaan, al is het niet altijd makkelijk. Soms vraag ik me dan ook af: hoe hou ik dit allemaal nog vol?! Ik zat in begin 2e jaar van de Pabo en toen ben ik gestopt. Nu doe ik SPH en daar heb ik het heel erg naar mijn zin!! Echt een onwijs leuke klas, lieve klasgenoten, sociaal (logisch als je in de hulpverlening wilt) en ik voel me geaccepteerd en veilig in de klas. Er weet alleen niemand in deze klas van mijn eetstoornis, aan de ene kant vind ik dat fijn maar aan de andere kant weet ik toch dat ze het misschien (zonder te zeggen) weten doordat ik onbedoeld signalen uitzend. Dat vind ik allemaal erg moeilijk.
Ik kan hier nog uren over doorschrijven, maar er komt een tijd dat ik dit achter me zal laten. Ik heb al wat stapjes in de goede richting gezet, maar ik heb nog een lange weg te gaan. Wanneer komt de tijd dat ik mijn eetstoornis zal willen loslaten…?
Geef een reactie