Was ik maar nog zo dun

Als mensen zijn we constant bezig met het vergelijken van onszelf met anderen, je ontkomt er niet aan. Één van de eerste dingen die vaak over een pasgeboren baby’s wordt gezegd, is welke gelaatstrekken ze van vader en welke van moeder hebben. Nu is dit nog onschuldig, maar wanneer je als kind opgroeit en meer zelfbewustzijn ontwikkelt, kan dit ineens toch wel een grote impact hebben op je leven. Je bent namelijk zo gewend dat iedereen zichzelf met anderen vergelijkt, dat jij dit vrijwel automatisch overneemt. Tegenwoordig wordt er dan ook steeds meer aandacht besteed aan het feit dat iedereen anders is en dat je je dus niet met anderen kan vergelijken.

Wat men zich dan vaak niet realiseert is dat als je jezelf gaat vergelijken met jezelf, dit net zo’n groot – al dan niet groter – probleem oplevert. Zeker bij het herstel van een eetstoornis. Hier komen namelijk vaak flink wat lichamelijke veranderingen bij kijken. Één van deze veranderingen betekent voor veel mensen een toename in gewicht. Ineens lijkt dat truitje toch net iets minder los te vallen dan twee weken geleden, of kost het je wat meer moeite om je broek dicht te knopen. Dit zijn allemaal dingen die het herstel niet gemakkelijker maken.

Zelf zit ik midden in mijn herstel. Vaak kan ik maar niet achterhalen of ik er nou echt voor ga of niet. Ik heb namelijk regelmatig last van een soort schuldgevoel. Of misschien kan ik het beter een gevoel van spijt noemen. Spijt dat ik niet eerder ben begonnen met herstellen, spijt dat ik het niet anders had aangepakt. Helaas komt het grootste gevoel van spijt momenteel doordat ik er niet meer uitzie zoals een paar maanden geleden. Het zien van foto’s van mijzelf wekt dan ook een gevoel van paniek en afschuw bij me op. In die foto van een paar maanden geleden was ik wél dun.

Wat ik me dan ook maar al te goed realiseer, is dat ik me op het moment dat de foto werd genomen allesbehalve dun voelde. Dit is dan ook zeer frustrerend en voedt mijn tweestrijd alleen maar. Aan de ene kant wil ik hier ontzettend graag vanaf komen, ik wil eten wat de pot schaft en een toetje nemen, gewoon omdat het kan. Aan de andere kant moet ik van mezelf ‘nog even doorzetten’. Als ik nou maar wat meer speelruimte zou hebben qua gewicht, dan zou ik écht voor herstel gaan. Echter, dit werkt zo niet.

Ik merk dat ik mezelf steeds maar vergelijk met hoe ik vroeger was. Ook denk ik na over hoe ik later wil zijn. Een ding is zeker, hoe ik nu in elkaar zit, dat wil ik absoluut niet. Is het dan slecht om herinneringen op te halen of te dagdromen over de toekomst? Nee, in tegendeel, maar de manier waarop ik me fixeer op alle dingen die ik al bereikt zou moeten hebben en die ik dan toch echt de komende paar jaar allemaal moet doen, dat is niet gezond. Voor ik van allerlei toekomstplannen ga bedenken, moet ik mezelf eerst eens toestaan om in het nu te leven. Hetzelfde geldt voor het terugdenken aan het verleden. De ‘jij’ van een paar weken, maanden of zelfs jaren geleden, zou niet moeten dienen als graadmeter voor hoe je nu bent en hoe je had kunnen/moeten zijn.

Hoewel ik me in eerste instantie ontzettend ergerde wanneer er werd gezegd “Dit is een marathon, geen sprint”, krijg ik langzaamaan steeds meer momenten waarop ik deze uitspraak kan laten bezinken. (Nog niet fulltime, maar je moet ergens beginnen.) Dat ik me hieraan ergert geeft denk ik ook wel aan dat ik hier nu daadwerkelijk vanaf wil zijn en dat de motivatie om dat te doen toch al in me zit. Het lezen over mensen die dit gelukt is geeft me dan ook zeker moed. Ik hoop natuurlijk voor je dat jij een van deze personen bent, iemand wiens eetstoornis ver in het verleden ligt. Indien dit niet het geval is, dan hoop ik voor je dat (al is het maar kleine) stapjes vooruit zet in je herstel en jezelf toelaat om ook te genieten van het nu, waar dat kan.


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Irene

Geschreven door Irene

Reacties

8 reacties op “Was ik maar nog zo dun”

  1. Is dit de story van Lisanne zelf van de Proud red? Wat bedoelt ze dan met herstel? Ik dacht dat de ervaringsdesk. van Proud hersteld ‘moesten’ zijn? of lees ik het verkeerd?

  2. Hey Isolde, ik ben niet Lisanne alsin de ervaringsdeskundige, gewoon toevallig dezelfde naam 🙂

  3. Wauw wat herkenbaar. Ik heb gisteren afscheid genomen van al mijn broeken. Maatje dieptepunt past niet meer. Ik wil zeker niet meer terug maar het meisje op foto van dat dieptepunt vind ik nu wel mooi..toen was t idd niet goed genoeg en dat maakt me ergens ook heel verdrietig. Herstel gaat ook met vallen en opstaan. Zaterdag lekker shoppen!

  4. Heel herkenbaar dit. Hoewel ik op de foto’s waar ik nog wel dun ben, ook de lege ogen en het gebrek aan energie zie, zou ik ergens zo graag weer zijn wie ik toen was.
    Ik weet dat ik me niet dun voelde. Ik weet dat ik nooit tevreden was. Ik weet zelfs dat ik toen spijt had als ik mijn leven vergeleek met het leven wat ik had voor ik zo diep zakte.

    Maar toch. Hoewel ik nooit meer terug wil, mis ik het wel.

  5. Ik wil ook terug, maar ook weer niet. Het voelt alsof ik (weer) op een keuzemoment sta waarbij ik kies terug te gaan naar die eetfixatie en controle of niet. Het verschil met andere keren is dat ik me er nu erg bewust van ben dat ik die keuze maak, en dat ik deze dagen heel bewust er zelf voor kies om "terug te vallen". Het voelt heerlijk maar tegelijkertijd beangstigend en wil ik het ergens ook niet. Ik weet niet wat ik moet doen. Het voelt alsof ik vast zit in de strijd en alles stilstaat…:(

  6. Herkenbaar, het gevoel van terug willen ook weer niet. Zelf weet ik zeker dat ik niet werkelijk terug wil of terug ga naar de periode dat mijn leven in het teken stond van niet eten. De rust en focus was heerlijk. Maar de liefde voor alles wat er nu wel is en toen niet, zorgt ervoor dat ik het niet doe. Ik denk dat ik nu geen flauw idee heb van hoe eenzaam het was in mijn ES. Zo voelde het niet in het moment, maar was het wel. Toch is er soms een soort heimwee. Het was ook rustig, overzichtelijk. Afleiding helpt mij vaak maar ook bewust zijn van het feit dat je bijv. rust mist. Iets wat je ook in een gezond leven kan ervaren, een ES is daar niet het middel voor.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *