Ik denk dat ongeveer 99% van de vrouwen droomt van de positie waar ik nu in zit. Eten, eten en nog eens eten. Zoals ik in mijn vorige blog al aangaf heb ik een eetstoornis ontwikkeld tijdens mijn zwangerschap. Meteen na mijn zwangerschap heb ik hulp gezocht en vanaf morgen ga ik starten met de dagbehandeling in het academisch ziekenhuis. Al maanden ben ik bezig om middels een eetlijst en gesprekken bij een psychologe verder te komen met mijn problemen, helaas nog zonder succes…
Mijn eetlijst is al uitgebreid en nog meer uitgebreid en nog kom ik niet aan. Het lastige is namelijk dat ik het ontzettend moeilijk vind om mezelf een tussendoortje te gunnen. Boterhammen gaan prima (wel 10 per dag), drie keer per dag yoghurt met granen en fruit? Geen probleem. Maar een koekje, een snoepje of een chocolaatje blijft ontzettend moeilijk. Al jaren heb ik dit niet meer genomen, omdat ik vond dat ik het niet verdiende. Als ik het dan toch eens nam, voelde dat voor mij als een verschrikkelijke “eetbui”. Inmiddels weet ik dat dit objectief geen eetbui is, maar gevoel kan je enorm veel wijsmaken. Objectief weet ik namelijk ook dat ik ondergewicht heb en niet in een week tijd 10 kg zwaarder zal worden, maar toch geef ik mijn gevoel het voordeel van de twijfel.
Iedere keer probeert die stomme eikel (zo noem ik mijn eetstoornis) weer een nieuwe reden om niet te hoeven snoepen. Het ging nu echt een paar dagen erg goed. Ik kon mijn lijst beter volgen en durfde af en toe “buiten de lijntjes” te kleuren. Dan komt de datum van de dagbehandeling dichterbij en zegt het stemmetje in mijn hoofd dat ik vast de dikste uit de groep ben, dat mijn problemen dus niet erg genoeg zijn om geholpen te worden. Aangezien we de eerste dag meteen zwemmen op het programma hebben staan en we meteen uit de kleren mogen, wilde ik dus nog even keihard op de rem trappen. Gelukkig zocht in steun bij mijn man en op deze site. Mijn man kan niet veel meer doen dan me stevig vastpakken, zeggen dat hij me veel mooier vind als ik wat bijkom, samen met me naar de kindjes kijkt en me vertelt dat ik moet vechten voor ons gezin. Deze site liet me zien dat meer mensen dit gevoel hebben vlak voor een behandeling, opname of eerste bezoek aan hulpverlener
Iedereen lijkt zijn of haar probleem te onderschatten. Dus wat moet ik nu doen? Ik wil niet de rest van mijn leven onzeker blijven over mezelf, me minder belangrijk, minder slim of minder mooi voelen, bang zijn voor eten en niet kunnen omgaan met spontane ingevingen in mijn omgeving. Dus ga ik morgen vol goede moed starten aan de dagbehandeling van 12 tot 18 weken. 12 tot 18 weken geconfronteerd worden met mensen die vastlopen in dezelfde problemen als ik. Geconfronteerd worden met mezelf en mijn problemen die ik al jaren wegdruk en geconfronteerd worden met de enorme angst voor tussendoortjes. Zonder tussendoortjes kom ik namelijk nooit genoeg aan. Terwijl ik deze blog typ en kijk naar mijn, op dit moment, braaf spelende kindjes, weet ik dat ik nog een lange weg te gaan zal hebben. Een weg met ontzettend veel bochtjes, drempels en redenen om heel hard om te draaien of te remmen, maar ook een weg naar geluk.
Mezelf gelukkig gaan voelen om wie ik ben, tevreden kunnen zijn met wie ik ben, openstaan voor andere mensen die mij accepteren voor wie ik ben. Wat gebeurt er namelijk als ik morgen de dikste van de groep zou zijn? HELEMAAL NIKS. Zou ik iets denken van een meisje waarbij de botten inmiddels niet meer overal uitsteken? Nee, ik zou jaloers zijn op haar, blij zijn voor haar dat ze goed op weg is in de juiste richting. Dat zij de eetstoornis niet meer gebruikt als excuus om andere gevoelens niet te hoeven voelen. Waarom zou ik dan niet blij kunnen zijn voor mij? Als ik zou laten zien dat ik op de juiste weg ben? Ik ben voor mezelf veel strenger als voor anderen.
Hopelijk hebben ze daar ook ervaring mee in de therapie en zullen ze me daar ook mee helpen, zodat ik op een dag kan zeggen: Ik ben trots op mezelf. IK ben goed genoeg en IK heb de eetstoornis overwonnen of onder controle. Super nerveus en zenuwachtig ga ik me dan nu ook voorbereiden op mijn eerste dagbehandeling dag. Duimen jullie met me mee?
Geef een reactie