Al van jongs af aan hecht ik veel waarde aan de mening van anderen. Wat als ze me niet aardig vinden? Wat als ik iets anders doe? Wat als ze mijn kleding niet leuk vinden? Allemaal gedachtes die vrijwel continu door mijn hoofd gingen als ik samen met anderen was. En nog steeds doen ze dat weleens.
Ik denk dat we allemaal bewust of onbewust wel waarde hechten aan de mening van je directe omgeving. Maar wanneer de mening van anderen belangrijker wordt dan je eigen mening, verlies je jezelf. Ik ook, en ik ben blij om te kunnen zeggen dat ik me daar steeds bewuster van word, waardoor ik dus ook weer steeds meer naar mijn eigen mening durf te luisteren. Hier heb ik hard voor gewerkt en ik heb veel negatieve momenten gehad, maar ik kan wel zeggen dat ik mezelf steeds meer wil en leer begrijpen.
Op mijn elfde ontwikkelde ik een eetstoornis. Eigenlijk is de overgang van basisschool naar middelbare school voor mij de druppel geweest die de emmer deed overlopen. Van een relatief kleine basisschool, waar iedereen elkaar kende en waar een veilige sfeer heerste, naar een grote middelbare school met veel meer andere meiden en jongens. Mijn onzekerheid groeide, de prestatiedrang om mezelf te bewijzen groeide ook, waardoor ik mezelf voorbijging. De uitweg en het niet meer willen voelen van emoties, uitte zich in mijn geval in het minderen met eten. Toen ik in 4 vwo moest stoppen met school omdat het lichamelijk niet meer verantwoord was, en ik startte met behandeling voor mijn eetstoornis, was het enige waar ik op dat moment mee bezig was, bedenken wat mijn klasgenoten wel niet van me zouden vinden. Hoe kon ik ooit terugkomen op deze school zonder dat ze een negatieve gedachte over mij hadden. (Waarvan ik inmiddels heel reëel kan bedenken dat jongens en meiden op die leeftijd allesbehalve bezig zijn met het feit dat een klasgenoot niet meer naar school kan).
Later, toen ik dus nog steeds thuis zat, begon ik me ook druk te maken om de mening van mijn directe omgeving. Want ik voldeed niet aan de eisen van perfecte dochter, zus, vriendin, kleindochter, noem maar op.
Waar iedereen startte met uitgaan en nieuwe dingen ging ondernemen, zat ik thuis – huilend met een banaan in mijn handen. Strijd en ruzie thuis, ik was een totaal ander persoon. Hoe vaak ik niet heb geschreeuwd waarom ik niet ‘gewoon normaal’ kon zijn, zodat mijn ouders en familie tenminste trots op me konden zijn.
Altijd al vond ik mijn rust bij de paarden of met de hond, maar dat is vanaf deze periode alleen nog maar meer geworden. Ze oordelen niet, zijn vrijwel altijd blij om je te zien en stralen rust uit. Ik kwam erachter waar ik mijn voldoening uithaalde en waar ik mezelf kon zijn.
Toen de periode kwam dat ik weer naar school ging, 5 havo zodat ik de middelbare schoolperiode snel kon afronden, kwam alle druk weer terug. Weer die meningen van anderen, de druk van buitenaf (die ik mezelf oplegde) en alle indrukken zorgden ervoor dat mijn herstel niet voorspoedig ging. Weer iets wat ik mezelf verweet, want waar groepsgenootjes vanuit de kliniek al veel meer vooruitgang boekten, kwam ik geen stap vooruit. Wat zullen de therapeuten wel niet van me denken? Waarom kon ik nou nooit eens een normaal proces volgen? Allemaal dingen die ik mezelf verweet.
Inmiddels, ruim 10 jaar later, ben ik op een punt beland dat ik steeds meer naar mezelf durf te luisteren. Ik ben gaan inzien dat de mening van anderen niet zozeer mijn leven zou moeten beïnvloeden. Ja, ik werk met dieren. Nee, ik heb geen hbo-studie afgerond en kan niet op mijn Facebook of Instagram foto’s van mijn afstuderen plaatsen. Nee, ik voldoe misschien niet aan de verwachtingen die anderen van mij hadden of hebben. Maar nu ik meer naar mezelf luister, merk ik dat onder andere het eten, mijn zelfvertrouwen en plezier in het leven steeds meer verbeteren. Ik durf hierin naar mijn eigen behoeftes te luisteren en ja, ik schaam me nog steeds vaak genoeg voor de beslissingen die ik maak of heb gemaakt. Maar wat ik nu wel kan inzien, is dat ik alleen maar gelukkig kan worden door naar mezelf te luisteren, mijn eigen gevoel te volgen en mijn beslissingen, hoe moeilijk ook, niet alleen maar moet laten afhangen van de mening van anderen.
Zij gaan namelijk ook gewoon door met hun eigen leven. Doen wat ze willen en zijn veel meer met zichzelf bezig dan met mij. En ja, misschien hebben of hadden ze andere verwachtingen van mij, of staan ze niet achter de beslissingen die ik neem of heb genomen. Maar zolang ik naar mezelf luister, en dan ook echt luister naar wat mij gelukkig maakt, kan ik veel meer mezelf zijn en hebben anderen uiteindelijk ook veel meer aan mij. En daarbij, ik moet de komende jaren met mezelf leven en met mezelf door een deur kunnen.
Lieve lezers van dit stuk, geloof alsjeblieft een beetje meer in jezelf. Vroeg of laat komt er een punt dat je spijt krijgt van dingen die je jezelf altijd hebt verboden of die je hebt uitgesteld, of ga je inzien dat je veel meer waard bent dan je zelf denkt. Iedereen op deze wereld heeft iets unieks en een talent. De een ontdekt dit wat later dan de ander. Het belangrijkst is en blijft: kies voor jezelf en luister naar je gevoel.
Dit doe ik nu ook. Dagelijks werk ik met de paarden, wandel ik met mijn hond en spreek af met vriendinnen. Nee ik ben niet wekelijks aan het stappen en voldoe misschien niet aan de verwachtingen die anderen hadden. Maar ik ben gelukkig met mijn werk, mijn hobby’s en ook steeds meer met mezelf. Het eten wordt steeds minder prioriteit. Ook ik had niet verwacht dat na veertien jaar leven met alleen een eetstoornis, ik steeds meer en vaker kan leven zonder eetstoornis en meer met mezelf.
Heel cliché, maar kies voor jezelf! Je bent het echt meer dan waard.
Geef een reactie