Wat als je niet serieus genomen wordt

Vaak word je gerustgesteld met de gedachte dat je echt wel serieus genomen gaat worden en dat je je echt niet aanstelt. Maar wat als je met dat vertrouwen naar je huisarts stapt die zegt “Oh, nou dat valt toch nog wel mee?”, “Iedereen heeft weleens een eetbui, je moet gewoon wat minder eten”. Wat dan? Wat als je niet serieus genomen wordt?

Ikzelf ben ook niet altijd serieus genomen. De vraag: Als je er ergens ook trots op bent dat je afvalt, waarom wil je dan van je eetstoornis af? Straalde zoveel onbegrip uit dat ik meteen weer opnieuw begon te twijfelen over mijn eetstoornis, of was het aanstelleritis?

Ook de huisarts nam mij jarenlang niet serieus. Of ik nu met licht ondergewicht of niet binnenkwam, ze zei altijd dat ik “wel een beetje dun was” en dat ik maar met een diëtiste moest gaan praten om variate en aanvulling te vinden vanwege mijn vegetarische eetpatroon. Of ik voldoende at, braakte, laxeermiddelen gebruikte en dus een flinke eetstoornis had, kwam nooit in haar op. Hoe duizelig, slap of wit ik ook de spreekkamer binnen kwam. En ook bij de verwijsbrief voor behandeling voor mijn eetstoornis vroeg ze verbaasd; dus je wilt er ook echt voor in behandeling?

Het is lastig om met dat soort woorden om te gaan. Want heb je eindelijk de moed verzameld om te gaan praten over je problemen en dan worden al je twijfels alsnog bevestigd. Dat helpt niet om voor jezelf te kiezen en hulp te vragen. Maar terug die eetstoornis in duiken, is dat dan de oplossing?

In deze situatie zijn er twee problemen die elkaar best wel tegenwerken. Je moet jezelf serieus nemen, maar ook degene aan wie jij hulp vraagt moet dat doen. Maar hoe doe je dat? Want als je ouders al niet begripvol reageren, hoe moet je dan zelf geloven dat je je niet aanstelt?

♥ Controle
In dit geval kun je op één van de twee partijen controle uitoefenen. En dat zijn helaas niet je ouders (mentor, huisarts, psycholoog of vriendinnen). Al zou je dat nog zo graag willen. Je hebt alleen controle over je eigen beslissingen en gedachtes. Meer dan je denkt. Als jij beslist jezelf serieus te nemen, welke problemen je ook hebt, dan is een van de twee partijen vast overtuigd.

Spiegel
Als jij jezelf serieus neemt, ben je waarschijnlijk ook sneller open over je problemen naar anderen toe. Je weet dat je een probleem hebt en trekt dat niet in twijfel. Als jij jouw problemen op tafel legt en zegt dat je er hulp bij nodig hebt, kunnen anderen jouw problemen ook serieus nemen. Zeg jij lacherig dat je ‘’soms ook problemen met eten hebt”, maar zeg je er snel achteraan ‘’Maar dat valt wel mee, dan zullen anderen je geloven. Wees dus eerlijk en serieus, dan zullen anderen ook sneller zo reageren. Lukt het je niet om je situatie serieus uit te leggen, schrijf het dan op.

Samen
Weet je van jezelf dat je jouw situatie niet serieus kunt overbrengen op een ander, dan is het misschien fijn om iemand mee te brengen die jouw problemen wel serieus neemt. Zelfs als die persoon het ook niet echt helemaal snapt. Bespreek wat je wilt vertellen en wat de belangrijkste dingen zijn. Als jij dan iets vergeet, kan die persoon jou altijd helpen het duidelijker uit te leggen.

Zoek
Neem jij jezelf serieus, heb je er iemand bij betrokken en heb je echt alles goed uitgelegd, maar voel je je alsnog niet serieus genomen? Dan kan het ook fijn zijn om met een andere vertrouwenspersoon, huisarts of psycholoog te gaan praten. Soms kom je niet meteen de juiste mensen tegen en moet je wat langer zoeken. Geef dan niet meteen op en trek je eigen mening niet in twijfel. Als jij hulp wilt, vraag die dan. Krijg je geen respons, zoek dan verder en heb geduld.

Wat jouw problemen ook zijn, neem jezelf serieus. En doet een ander dat niet, zoek dan verder, praat meer en geef uitleg. Een eetstoornis is een ingewikkeld probleem. Ga er niet zomaar vanuit dat iedereen het begrijpt of de gevaren ervan kent. En wees je ervan bewust dat als jij hulp wilt, jij hulp kunt krijgen. Hoe groot of klein die problemen ook zijn.

Plaatjes: Weheartit

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

10 reacties op “Wat als je niet serieus genomen wordt”

  1. Lastig blogje. Logisch, maar oh zo ingewikkeld, althans voor mij. Omdat ik herhaaldelijke ervaringen heb van niet serieus genomen worden, waardoor mijn vertrouwen weg is in de hulpverlening. Of het nou om een huisarts/tandarts/psycholoog/… gaat: het is heel heel ingewikkeld geworden. Ik doe mijn best dingen daarin te bespreken, eerlijk te zijn, mijn verantwoordelijkheid te dragen. Alleen ook dat stuk levert niks op. Elke keer als ik ergens op stuit wordt het nog ingewikkelder als het was en word ook ik harder naar mezelf om het vervolgens niet te trekken en dan weer een poging tot mezelf duidelijk maken te doen (of intussen me maar neer te leggen bij bepaalde dingen). Ja: de aanhouder wint, maar momenteel…. is mijn zelfbeschermingsmechanisme meer dan logisch/’terecht’, het vertrouwen heel moeilijk om weer terug te krijgen. Alleen dit brengt me ook niet verder.

    Liefs.

  2. hier loop ik al zolang tegenaan ik heb overgewicht en idereen denkt dat het komt door eetbuien maar deze heb ik niet ook sport ik uren in de week en toch val ik niet af ik moet me constant verantwoorden en soms heb ik daar geen zin meer in en krijg je harde reacties. ook in de hulpverlening ben ik hierin niet serieus genomen jarenlang tegen moeten vechten en besloten het zelf wel uittezoeken bleef ik vastlopen ik bleef aankomen ik ben inmiddels verhuisd en na verschillende doorzoekingen van mijn huisje op evt eetbuien en die niet gevonden te hebben ( hoe denk je hoe dat voelt als mensen je gaan controleren) maar ze hebben niets kunnen vinden ook hun zien dat k maar blijf aankomen en zij hebben gezegt dat ik de nieuwe huisarts moet inschakelen daar ben ik naar jaren vechten want ik kan het niet alleen mee ingestemd en daar krijg ik binnenkort reactie van spannend
    ik ben zo bang dat ik met lege handen word teruggestuurd

  3. Echt heel moeilijk. Ik voel me heel waardeloos als ze me niet serieus nemen.
    Vertrouwen in jezelf. Dan heb je de halve eetstoornis al overwonnen als je dat hebt.
    Maar wel goede tips.

  4. Herkenbare en nuttige blog. Ik ondervond vaak onbegrip bij mijn huisarts. Zelfs toen ik in opname was, onderkende hij mijn probleem. Het mager zijn, kwam volgens hem vooral door het extreme sporten. En ook door het gemis aan richting in mijn leven. Lees: een job waarin ik gelukkig was. Hij begreep niet zo goed wat het nut van opname zou kunnen zijn. Ik voelde me gefrustreerd door deze uitspraken en niet serieus genomen. Ik heb dit toen ook wel uitgesproken. Toen hij op een goeie keer de woorden ‘modeverschijnsel’ en ‘de invloed van de media’ in de mond nam, was voor mij de maat vol. Ondertussen word ik opgevolgd door een andere huisarts, die er gelukkig wel meer van af weet.

  5. Wat erg dat hulpverleners zoals Nouska’s huisarts er soms gewoon te weinig verstand van hebben om te herkennen dat het slecht gaat. En ook als je denkt dat iemand een klein probleem heeft, is het toch goed dat diegene in behandeling wil? Dat scheelt later weer ellende.

  6. Mijn huisarts denkt sinds ik in behandeling zit dat alles tussen mijn oren zit… totdat mijn psychiater er achterkwam dat ik te laag b12 en vit d had… geen wonder dat ik moe was.

  7. Mijn huisartsenpraktijk is redelijk groot en de ene huisarts neemt het heel serieus en de andere zegt nog net niet, stel niet zo aan… Terwijl ik toch echt wel veel ondergewicht had en super slecht at, maar m’n bloedwaarden waren goed.

  8. Ik heb dan wel geen eetstoornis, maar ben ongelofelijk somber sinds een paar jaar. Een poos geleden heb ik dit aan mijn ouders verteld doormiddel van een brief. Hierin schreef ik dat ik niet wist waarvan het kwam, maar dat ik me er heel erg rot door voel. Ik ben gewoon op, uitgeput. Mijn ouders zagen dit totaal niet aankomen, ze wilden het eerst zelf oplossen, maar nadat ik hun duidelijk had gemaakt dat ik dat al zo vaak had geprobeerd, namen ze het opzich wel serieus. Ik ging naar de huisarts, die stuurde me door naar een GGZ’er en die stuurde mij weer door naar een psycholoog. Nu had mijn schoonzus een conflict met haar ouders, en mijn ouders vonden het super erg voor haar (ik ook). Ze zeiden dat ze nu vast ook wel helemaal kapot was van alles. Nu wil ik niet jaloers overkomen, maar IK ben ook kapot, jullie bloedeigen dochter is ook kapot. Ze nemen mij niet serieus. Ze denken: ‘Ach, pubertijd, gaat zo weer over!’ Maar dat is niet zo! Ik struggle nu al zo’n 2 jaar en ik ben KAPOT.

  9. ik heb altijd het probleem ik stel me aan volgens iedereen…..
    de gene die mij gelooft kan mij niet helpen en ik weet nu niet meer wat ik moet doen 🙁
    want ik wil hulp!!!
    maar ik krijg alleen maar te horen dat ik me aanstel 🙁

  10. In het verleden wel hulp gezocht, maar eigenlijk nooit gekregen, ik loop dus al jaren met een eetprobleem rond. Wat kan ik hier nu nog aan doen. Naar de huisarts gaan vind ik geen optie, want die lacht me nog net niet uit als ik kom voor een verwijzing voor mijn eetprobleem.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *