Voor mijn opleiding heb ik stage gelopen bij een eetstoornis groep als ervaringsdeskundige. Een veelgestelde vraag vanuit te groep is toch wel of een eetstoornis ooit echt helemaal over gaat. En of ik, als ervaringsdeskundige, en dus hersteld, nooit meer tegen iets aan loop wat ik moeilijk vind. Ik dacht van niet, tot ik vorig jaar mijn achterste kruisband scheurde tijdens een roller derby wedstrijd….
Roller derby, een beetje een combinatie tussen rugby en shorttrack, maar dan op rolschaatsen. Een sport voor elk lichaamstype en elke persoonlijkheid. Een sport die mij onder andere de kracht en motivatie gaf om mijn eetstoornis te overwinnen. Ik moest geopereerd worden en kreeg een nieuwe kruisband. Hierdoor mocht ik zes weken mijn been niet belasten. Het gevolg? Veel spierverlies, een heel dun beentje en een lager getal op de weegschaal.
Mijn been was zo slap geworden dat op het moment dat ik weer mocht lopen, het niet eens meer ging. Ik moest opnieuw leren lopen en mijn spieren opbouwen. Nu ben ik al geruime tijd van mijn eetstoornis af en ik zag het dan ook niet aankomen dat ik hier tegen aan zou komen te lopen. Zelf had ik me al een tijd niet gewogen, maar bij de fysio moest ik toch weer op de weegschaal staan. Beginnen met het opbouwen van mijn spieren betekende ook dat het gezakte getal op de weegschaal weer terug omhoog zou gaan. En toen ik dat zag gebeuren, schrok ik een beetje. Al was ik al een hele tijd hersteld, plots een x aantal kilo aan moeten komen triggerde het restje eetstoornis in mij.
“Aankomen betekent dik worden, falen, de controle verliezen!” Zei een stem in mijn hoofd, maar aankomen betekende helemaal niet dik worden, aankomen betekende sterk worden, overwinnen en juist de controle zelf in handen nemen.
Natuurlijk wil ik weer gewoon kunnen lopen, daar heb ik nooit aan getwijfeld. Ik heb een rugzak aan ervaringen en durfde er op te vertrouwen dat alles wat ik deed goed voor me was. Dat mijn gewicht omhoog zou gaan, moest ik maar leren accepteren. Ik heb toch allebei mijn benen nodig, anders kon ik wel mijn ledematen er af hakken om maar een lichter gewicht te kunnen hebben. Misschien heb ik het nu weer even moeilijk, maar al die jaren therapie zijn niet voor niets geweest. Ik heb handvatten gekregen en ontwikkeld om aan vast te houden. Al kunnen de restjes eetstoornis in mij nog zo focussen op dat getal, mij houd je niet meer voor de gek.
Nu is het natuurlijk niet zo dat ik verwacht dat iedereen die dit leest wel eens z’n been heeft gebroken of iets soortgelijks gaat doen. Wat ik hier wel mee wil zeggen is dat aankomen in gewicht zo veel verschillende betekenissen kan hebben. Het betekent kracht, spieren, kunnen lopen, springen, dansen en in mijn geval: skaten. Maar het betekent ook gezond zijn, stralen, levenslust en energie hebben. Kunnen leven en doen waar je van droomt. Een getal is een slechts een getal en zegt niet zo veel over wat jouw lichaam precies nodig heeft.
Ik weet hoe lastig het kan zijn het getal op de weegschaal onder ogen te durven komen en ook weer los te kunnen laten. Zelfs in een situatie waarin je denkt dat dat gewicht helemaal niet belangrijk is, zoals de mijne, trekt een eetstoornis de meest onwaarschijnlijke conclusies.
Nu ik terug ben op mijn oude gewicht en ik weer twee sterke benen heb om op te staan, ben ik blij dat ik niet aan m’n gedachtes heb toegegeven. Ik heb durven te vertrouwen op wat mijn lichaam aan geeft nodig te hebben. Iets wat ik iedereen zou willen meegeven. Zeker nu ik weer weet hoe hard je dat nodig hebt en hoe veel je er voor terug krijgt. Of je nou een moeilijk moment, een periode van terugval hebt of aan het begin van de weg staat. Alles wat je leert, zal je voor altijd bij je dragen en kunnen blijven inzetten. Het geeft niet als je een keertje terug valt of een zwak moment hebt. Wees niet bang, je komt hier uit. Je bent sterk en je weet hoe het moet.
Geef een reactie