Stel dat ik in de toekomst een kindje zou mogen krijgen, wat zou ik dan doen als ik erachter kom dat hij of zij gevoelig is voor eetproblemen? Wat zou ik doen als ik merk dat ze bezig gaat met lijnen of ineens wil afvallen terwijl dat helemaal niet nodig is? Deze vragen heb ik mezelf regelmatig gesteld. Het is makkelijk om te zeggen dat je ouders het niet goed doen, maar wat als je zelf ineens in die positie terecht komt? Wat doe je dan? Heb jij al eens over die vraag nagedacht, weet jij wat je zou doen als jouw kind ineens stiekem begint te lijnen?
Ik heb hier over nagedacht en kwam er al snel achter dat er zoveel verschillende zaken zijn waar je over na moet denken. Zoveel dingen waar je een standpunt in moet nemen of keuze in moet maken. In deze blog zal ik een aantal van die aspecten bespreken. Ik zal hierin proberen mijn standpunt te beschrijven en ik ben voor ieder aspect natuurlijk ook erg benieuwd wat jullie zouden doen. Hoe langer ik erover nadacht, hoe ingewikkelder ik het trouwens vond. Jeetje, wat moet opvoeden, zeker als er problemen spelen, een ingewikkelde taak zijn!
Nog voordat ik keuzes moet maken over hoe ermee om te gaan, is het belangrijk om mezelf de vraag te stellen of ik de problemen überhaupt wel zou herkennen. Natuurlijk heb ik heel veel ervaring met eetproblematiek, ik heb immers zelf een eetstoornis gehad en werk er al jaren mee, maar als het ineens zo dichtbij je staat zal het toch anders zijn. Ik denk dat je als moeder ook heel graag wil dat het goed gaat met je kind. Dit kan ervoor zorgen dat je problemen die je ziet relativeert ‘Het zal wel meevallen’ en ‘Het gaat vast snel over’. Net zoals het idee dat bepaalde dingen anderen overkomen maar jezelf vast niet… dat kan je ook zo voelen als het gaat om je kind die een eetstoornis krijgt. Dat is iets dat de buren overkomt, maar niet jouzelf. Ik zou er zeker alert op zijn, maar ik zou het ook zo vreselijk vinden als mijn kind dit wel ontwikkeld, dat er een kans is dat ik het liever niet wil zien, toch…?
♥ Wat als ze niet wil eten
Als ik me eenmaal bewust ben van het feit dat mijn kind problemen met eten ontwikkelt is de vraag wat ik zou doen als ze bijvoorbeeld bij het ontbijt of het avondeten ineens minder of bijna niets wil eten. Zou ik haar dan dwingen? Zou ik willen dat ze net zolang aan tafel zou blijven zitten totdat ze haar eten op heeft? Als kind moest ik dit altijd wel. Niet omdat ik toen al een eetstoornis had, maar gewoon omdat ik een slechte eter was. Dit heeft er echter niet voor gezorgd dat ik geen eetstoornis heb ontwikkeld, dus waarom zou ik het dan wel doen…?
Toch denk ik wel dat ik zou willen dat mijn kind net zolang blijft zitten totdat ze voldoende heeft gegeten. Niet alleen omdat ze het nodig heeft en omdat ik duidelijke grenzen wil trekken, maar ook omdat dit wellicht kan leiden tot een gesprek over waarom ze niet meer wil eten. Ik zou haar dan aanmoedigen, zonder te veel aandacht op het eten an sich te richten. Ingewikkeld lijkt me het wel.
♥ Gewicht en weegschaal
Uit ervaring weet ik hoe averechts en verslavend een weegschaal kan werken. Ook hierin zal ik dus een keuze moeten maken. Vind ik het belangrijk dat mijn kind met regelmaat op de weegschaal staat zodat ik haar gewicht in de gaten kan houden of kan ik die weegschaal beter achter slot en grendel zetten en haar bijna niet laten wegen? Wanneer je iemand iedere dag ziet, kan het lastig zijn om te zien dat iemand langzaam afvalt. Veelal heb je dit ineens, te laat, door. Moet ik haar dan toch bijvoorbeeld iedere maand laten wegen? Eigenlijk wil ik helemaal geen extra aandacht geven aan dat getal op de weegschaal. Maar hoe kan ik dan toch op de hoogte blijven van haar gewicht? Ik vind dit een ingewikkelde kwestie. Misschien dat ik er uiteindelijk maar voor zou kiezen om, wanneer ik merk dat mijn kind echt bezig is met afvallen, haar eens in de twee weken of eens in de maand te wegen. Ik zou dan het liefst hebben dat zij haar gewicht zelf niet ziet, maar of dat allemaal haalbaar is….? Waarschijnlijk niet.
♥ Hulp inschakelen
Een andere ingewikkelde vraag is wanneer ik hulp in zou schakelen. Hoe ernstig moeten de problemen zijn, alvorens ik ervoor kies om professionele hulp van een huisarts, psycholoog of instantie te vragen? Zover zou ik het niet laten komen, is dan mijn eerste gedachte. Tegelijkertijd vrees ik dat dit een naïeve gedachte is, want dit zullen vele moeders met een kind met een eetstoornis gedacht hebben.
Misschien voelt het wel heel erg als falen om naar een huisarts of psycholoog te moeten gaan met je kind. Waarom kon ik haar niet zelf helpen? Wat heb ik verkeerd gedaan, dat zij deze problemen heeft ontwikkeld? Al deze vragen en gevoelens van schuld zouden aan bod komen. Uiteindelijk zal ik toch de keuze moeten maken om hulp te zoeken samen met mijn kind.
Hierin vind ik het belangrijk dat ik in gesprek ga met haar over waar zij nu werkelijk behoefte aan heeft. Ik kan wel een instantie of psycholoog zoeken, maar zolang zij zich hier niet prettig voelt, heeft het waarschijnlijk weinig nut. In eerste instantie zou ik wel proberen haar bij een goede vrijgevestigde psycholoog te krijgen, omdat ik haar niet zo snel wil laten kennismaken met de wereld van de GGZ instanties. Doe ik haar hiermee tekort of behoed ik haar hierdoor voor mogelijk meer problemen? Een interessante vraag.
Ik zou daarnaast contact zoeken met haar school, opnieuw in eerste instantie in samenspraak met haar. Ik zou het liefst natuurlijk zo min mogelijk achter haar rug omdoen, omdat dit het vertrouwen zou kunnen beschamen. Samen met haar en een docent waar zij zich bij op haar gemak voelt, zou ik kijken wat eventueel nodig is om te zorgen dat ze zich prettig voelt op school en dat haar school goed blijft gaan.
♥ Wat is gezond
In hoeverre moet ik thuis praten over gezond eten, een gezond gewicht en meer van dat al? Het lijkt me niet goed om te praten in termen van goed of slecht eten, maar tegelijkertijd kan dit best ingewikkeld zijn. Want hoe leg je een kind uit dat ze niet iedere dag voor het eten een halve zak snoep moet eten? En sta ik haar toe om iedere avond chips te eten als ze dat wil. Wij mochten thuis in het weekend alleen chips en frisdrank eten/drinken. Dat was voor ons dan echt een feestje. Zal ik die traditie aanhouden of niet? Als ik er nu op terugkijk vind ik het wel een positief iets, maar aan de andere kant vind ik het ook heel prettig dat ik nu gewoon chips eet wanneer ik daar echt trek in heb in plaats van enkel in het weekend.
In hoeverre laat je je kinderen hierin vrij? Mogen ze zelf bepalen wanneer ze snoepen, mogen ze doordeweeks chips eten en frisdrank drinken of maak je hierover duidelijke afspraken? Voor nu denk ik dat ik het deels zou doen zoals het bij ons vroeger thuis ging, maar dan net iets flexibeler.
Tenslotte zou ik vooral benadrukken dat het gaat om de middenweg. Gezond eten is gevarieerd eten en daar hoort koek, snoep en meer bij. Het is goed zolang het niet té veel of té weinig is.
♥ Communicatie
Eén van de belangrijkste dingen wanneer je merkt dat je kind een eetstoornis ontwikkelt, is communicatie. Echt praten over mijn gevoelens, mijn diepste verlangens en angsten, deed ik vroeger thuis niet veel. Ik was meer rationeel en gericht op presteren. Hierdoor kon ik veel gevoelens niet uiten en ontwikkelden problemen zich in stilte. Ik vind het daarom heel belangrijk dat ik met mijn kind in gesprek blijf, hoe lastig dit ook mag worden.
Hierin is het belangrijk dat ik niet te snel oordeel. Dit lijkt me lastig, omdat ik toch best snel een mening kan hebben over zaken. Aan de andere kant weet ik ook hoe rot het kan zijn als mijn moeder direct ‘belachelijk!’ roept als ik iets vertel. Dat stopt de communicatie. Ik zal benadrukken hoe belangrijk eerlijkheid voor mij is en zelf ook zoveel mogelijk eerlijk proberen te zijn. Tenslotte wil ik proberen om te kijken achter het eetgestoorde gedrag, in plaats van me te richten op dit negatieve gedrag. Het gaat uiteindelijk om de problemen en de gevoelens hierachter en niet om het eten zelf.
♥ Regels
Vrijheid om je als kind te kunnen ontwikkelen is belangrijk, maar tot hoe ver moet die vrijheid gaan? Waarvoor moet ik regels opstellen en grenzen trekken? Hoe streng moet ik zijn? Ik denk dat als het gaat om de eetstoornis, dat ik zeker duidelijke grenzen moet stellen. Ik wil haar als persoon zo vrij mogelijk laten, maar haar eetstoornis zo klein mogelijk houden. Daarvoor is het, net als bij een verslaving, belangrijk dat ik duidelijke regels opstel.
Maar wat als ze zich niet houdt aan deze regels? Dan is het belangrijk dat ik samen met haar consequenties bedenk. Is dat een utopie of is dat haalbaar? Ik weet het niet, maar ik zal het in eerste instantie proberen.
Jeetje, wat ingewikkeld allemaal! Hoe langer ik erover nadenk, hoe meer respect ik krijg voor ouders die met al deze vraagstukken moeten dealen. Maar misschien denk je als ouder niet zo bewust over al deze zaken na, maar doe je gewoon? Ik ben heel benieuwd hoe jullie denken over al deze punten en of jullie weten wat je zou doen. Laat het weten in de reacties. Dit is niet alleen interessant voor jezelf, maar ook voor ouders die meelezen.
N.b. Voor het gemak heb ik geschreven over ‘zij’ en ‘haar’, maar dit had net zo goed ‘hij’ of ‘hem’ kunnen zijn.
Geef een reactie