Wat er mis is met eetstoornis campagnes

Een eetstoornis gaat niet slechts over uiterlijk. Toch hoorde ik tijdens mijn herstel vaak van mensen terug hoeveel beter ik er uit begon te zien. Je ziet er echt goed uit! Je straalt veel meer!” Logisch… Voor de buitenwereld lijkt het alsof eetstoornissen wel alleen maar over eten en uiterlijk gaan. Dat is tenslotte hetgene waar je de hele dag mee bezig bent. Toch gaat het dieper dan dat. Het overmatig gericht zijn op lichaam en voeding zijn slechts symptomen van een dieperliggend probleem. Ook veel eetstoornis campagnes lijken over uiterlijk te gaan. Beautybrands en ‘Body Positivity’ activisten komen aan met slogans als “Je bent mooi zoals je bent” en “Elk lichaam is perfect”. Dit is natuurlijk allemaal waar, superlief en goedbedoeld, maar het zijn allemaal uitspraken gericht op uiterlijk. 

Het is avond, ik lig op de bank terwijl ik naar een muziekje luister en ik scroll wat door mijn instagram feed. Daar zie ik weer een slogan over m’n beeldscherm flitsen: “Laat niemand je vertellen dat je niet mooi bent, want dat ben je wel!” Ik krijg een beetje een dubbel gevoel bij deze opmerking en denk aan de tijd dat ik een eetstoornis had. In die tijd hielpen opmerkingen als deze mij niet echt en ook nu schiet er een golf van irritatie door me heen. Natuurlijk, het is goedbedoeld en ik vind ook niemand lelijk of niet goed genoeg. Ik vind ook dat wij allemaal mooi zijn zoals we zijn, op onze eigen, unieke manier, maar we zijn toch ook meer dan dat?

Ik probeer mijn lichaam te zien als een voertuig, niet een object. Het is belangrijker wie ik ben en wat ik doe als persoon dan hoe mijn lichaam er uit ziet, toch? Ik denk aan de campagnes die gevoerd worden op het internet en in openbare ruimtes. Lastig te geloven dat ik meer dan een object ben, als zelfs diegenen die mij willen steunen de focus op het uiterlijk leggen. Je kan er bijna niet omheen, de leuzen hangen op stations, staan overal op sociale media en pronken op grote billboards. Je bent mooi. 

In films, tijdschriften, tv-series en ga zo maar door wordt een bepaalde waarde aan uiterlijke schoonheid gehecht. Dit krijg je al van jongs af aan mee en hoe ouder je wordt hoe meer er op gefocust lijkt te worden. Terwijl je als klein kind alleen nog maar bezig bent met lekker buiten spelen, vrienden maken en de wereld ontdekken, krijg je terwijl je opgroeit steeds vaker te horen hoe mooi je bent. Ik was me vroeger echt niet bewust van de gouden gloed die mijn haar kreeg in de zon, van mijn blauwe ogen met donker haar en van de leuke kuiltjes in m’n wangen. Wanneer ik ouder werd, kreeg ik het steeds vaker te horen. Wat staat dat jurkje je goed. Wat zit je haar mooi. Wat zie je er leuk uit. Het voelde goed als iemand iets leuks over mijn uiterlijk zei. Ik begon er waarde aan te hechten en mijn focus er op te leggen. Hierdoor vergat ik een beetje wat mensen nog meer aan mij zouden kunnen waarderen en ik begon onwijs te twijfelen aan mijzelf. Wat ben ik nog meer dan mijn uiterlijk?

Om ons heen probeert iedereen ons er op wijzen dat we mooi zijn zoals we zijn. Vaak zijn deze statements gericht op vrouwen en meisjes. Dat is jammer, want ook jongens kunnen een eetstoornis ontwikkelen of last hebben van een laag zelfbeeld. Ik vind het belangrijk een campagne neer te zetten waarbij iedereen betrokken wordt en waardoor je niet nog meer in een hokje wordt geduwd. Ik heb het over het hokje dat eetstoornissen voor meisjes zijn en over uiterlijk gaan. Pas als ik mezelf mooi kan vinden, kan ik genezen, lijkt de boodschap te zijn. Dit, terwijl een eetstoornis zelden over eten en uiterlijk gaat.

Het is niet zo dat je er heel veel aan kan doen en het is ook niet slecht. Ik geef mensen ook vaak een compliment over hun uiterlijk. Je ziet iemand met je ogen en probeert vanuit die gegevens een oordeel te maken over hoe het met iemand gaat. Het lijkt niet meer dan logisch je compliment dan op het uiterlijk van die persoon te baseren. We zijn het gewend om zo te doen, het is fijn als iemand vind dat je er goed uit ziet en je kan er natuurlijk wel iets aan aflezen. Toch had ik een bepaald verlangen dat mensen mij ook op een andere manier zouden kunnen waarderen. Een verlangen waar ik vanuit campagnes over het accepteren van je lichaam weinig antwoorden op kreeg. Ik ben toch meer dan een uiterlijk…

Een eetstoornis gaat niet over mooi zijn. Een eetstoornis gaat over het wegdrukken van emoties, angsten en trauma’s. Het gaat over niet weten wie je bent of niet durven zijn wie je bent. Het gaat over willen verdwijnen en geen plek in durven nemen. Het gaat over het hebben van controle wat je in je dagelijks leven zo lijkt te missen. Het gaat over houvast en over veilig willen zijn. Voor mij ging het er echt niet om of ik nou mooi was of niet. Natuurlijk was ik ook weleens onzeker over mijn uiterlijk, dat zijn we allemaal weleens, maar dat was slechts een deel van het verhaal en misschien wel niet het belangrijkste deel. De ware kern zat dieper, niet aan mijn oppervlakte, maar binnenin mij. Binnenin mijzelf was waar ik de antwoorden en acceptatie moest zoeken. Dit ging om heel andere vragen dan ‘Ben ik wel mooi genoeg? het ging om vragen als:

Hoor ik er wel bij?
Ben ik belangrijk?
Mag ik onzeker zijn?
Mag mijn stem gehoord worden?
Ben ik uniek?
Verdien ik liefde?

Onze verlangens gaan dieper dan ons uiterlijk en we zijn veel meer dan alleen een buitenkant. Waarom ligt er zo’n focus op van onszelf houden en onszelf accepteren zoals we zijn qua uiterlijk? Waarom worden we niet meer aangemoedigd te houden van wat we doen en wie we zijn? Misschien moeten we eens campagnes maken, voor zowel jongens, meisjes, mannen, vrouwen en alles daar tussen in met slogans als:

Jouw stem telt!
Wij zijn verbonden!
Je telt mee!
Je hoort er bij!
Je bent belangrijk!
Wij zijn samen!
Je bent het waard!
Je bent geliefd!
Je bent sterk!
Wees jezelf! Wees anders! Wees uniek!

Welke slogan zou jij nog toevoegen?

Irene

Geschreven door Irene

Reacties

13 reacties op “Wat er mis is met eetstoornis campagnes”

  1. Dít is een krachblog ❤

  2. Dankjewel Irene!

  3. Super blog! Dankjewel.

  4. Wauw…..♡

  5. Heel mooie blog

  6. Je mag er zijn!
    Fijn dat je er bent!

  7. PhoCai door die cocos magnum ben ik alle snackbars afgefietst, het is een obsessie!

  8. Sterke blog!
    Ik snap best dat dergelijke campagnes een soort tegenwicht proberen te bieden aan “alleen slank is mooi” en alle perfect gefotoshopte huidjes.
    Maar toch krijg ik kriebels van body-positivity campagnes. Laten we roepen dat ieder lichaam mooi is, dan wordt iedereen vast gelukkig! Alsof vrouwen alleen bezig zijn met hoe ze eruit zien; lekker oppervlakkig.
    Mij helpen kreten als “elk lichaam is mooi” en “love your body” in ieder geval niks, want mijn ES heeft bar weinig te maken met hoe ik eruit zie.

  9. Ik snap wel wat je bedoelt, maar ‘mooi’ kan je toch ook breder zien dan alleen uiterlijk.
    Mijn eetstoornis ging ook niet om uiterlijk maar ik heb geen moeite met deze campagnes. Het herinnert me eraan dat ik mezelf mag accepteren en dat gaat dan meteen ook over mijn innerlijk.

  10. ik sluit me zeker aan bij die van S hierboven:
    je mag er zijn
    fijn dat je er bent

    bij mij ging het nl vooral daarover…

  11. Qua “mooi zijn” ben ik het met je eens. Ik spreek voor mezelf, maar bij mij ging het niet om mooi zijn, maar te veel zijn: vinden dat er teveel was van mij. Maar de slogan “het gaat niet om eten” maakt mij een beetje pissig. Ik snap de gedachte erachter wel, maar hoe kun je zeggen dat het daar niet om gaat als je er de hele dag over nadenkt, je er doodsbang voor bent, en daarin ook (met nadruk op ook) een sleutel tot genezing ligt? Ik kon pas weer over onderliggende problemen gaan nadenken op het moment dat ik beter ging eten. Dat gaat nogal hand in hand. Het is denk ik al anders als je zou zeggen “een eetstoornis gaat over méér dan alleen eten.” De leus “het gaat niet over eten” gaf mij altijd het gevoel dat ik mijn eetgedrag niet hoefde te veranderen. Dat dat vanzelf wel kwam als ik “even” de onderliggende problematiek kon vinden. Maar ironisch genoeg (zoals wel vaker bij eetstoornissen; die houden van mindfucks) vond ik pas de echte kern toen ik echt goed gezond ging eten. Dat moest ik weer leren en ging niet vanzelf. Maar goed daarom dus, vind ik die zin niet heel helpend. Heb me er jaren op blind gestaard. Beetje jammer.

  12. Wat een fijn blog!! Ik loop hier nu ook zo tegenaan bij mijn vrienden. Zij zijn de meest begrijpende, openminded, slimme mensen die ik ken, en toch lijkt de knop helemaal om te gaan als ik het over mijn eetstoornis heb. Ineens is het “oh maar zie je jezelf dan ook als te dik?” , “misschien kan je iets lekkers voor je ontbijt maken”, “maar je bent echt superdun!”. Zo lastig, ikbegin dan altijd te hakkelen, proberend uit te leggen dat het daar echt niet om gaat. Misschien laat ik een aantal van mijn vrienden dit blog eens lezen!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *