Wat heb je nodig? zei de psycholoog

Ik zit bij de psycholoog. Ze helpt mij met mijn eetstoornis. Bemoedigend spreekt ze me toe wanneer ik struikelend over mijn woorden probeer uit te leggen hoe ik me voel. Ik doe het goed, zegt ze. Als ik doorga kom ik er wel. Mijn ergste levensproblemen gooi ik op de salontafel van de spreekkamer. Zij gaat dit met mij oplossen, …toch? Zij weet hoe dit soort dingen werken, hoe je problemen moet aanpakken. Ik staar wat ongemakkelijk voor me uit, terwijl ze nadenkt. Totdat ze dan eindelijk haar zorgvuldig gekozen woorden uitspreekt: ‘En wat heb je nu nodig?’ Say what… Als ik dat wist, dan zat ik hier niet toch? Ik dacht dat zij het me ging vertellen. Het voelt alsof ik van een koude kermis thuiskom.

‘Wat heb je nodig?’ Een simpele vraag waarop het antwoord niet als vanzelfsprekend kan voelen. Ik lees vaak op het forum of in de chat dat zo’n korte vraag aardig wat kan losmaken. Aan de ene kant kan het tot frustratie leiden, maar aan de andere kant geeft het ook veel stof tot nadenken.

Erachter komen wat je nodig hebt blijkt in veel gevallen nog niet zo makkelijk. Je weet wel dat je iets nodig hebt, dat is duidelijk, maar precies de vinger leggen op datgeen waar je behoefte aan hebt is een hele uitdaging. De vraag ‘Wat heb je nodig?’ kan daardoor als een enorme dooddoener voelen, terwijl het dat helemaal niet hoeft te zijn. Ik denk namelijk dat erachter komen wat je nodig hebt een zoektocht is. Een zoektocht waarin je jezelf beter leert kennen en het vermogen ontwikkelt om deze vraag te kunnen beantwoorden. Dat zijn vaardigheden waar je de rest van je leven mee vooruit kunt.

Het is dus oké om het antwoord niet direct te weten. Je therapeut verwacht dit waarschijnlijk ook niet van jou. De vraag ‘Wat heb je nodig?’, maakte in mijn geval bijvoorbeeld duidelijk dat ik door de jaren heen het contact met mijn gevoel steeds meer verloren was, totdat ik niet meer wist hoe ik adequaat op mijn emoties moest reageren. Diep van binnen wist ik vaak wel wat ik nodig had, maar ik kon daar niet meer helemaal goed bij. Het was alsof ik verleerd was om ruimte te geven aan mijn gevoelens en bijbehorende behoeften.

Vervolgens is het heel waardevol om te onderzoeken hoe het komt dat je niet weet wat je nodig hebt. Waar is het misgegaan? Waarom ben je ooit gestopt met luisteren naar jezelf? Wat is er gebeurd in je leven dat dit teweeg heeft gebracht? Daarna is het een kwestie van oefenen. Oefenen en experimenteren met het terugvinden van jezelf. Ik realiseer me dat dit allemaal behoorlijk zweverig kan klinken, maar ik hoop toch dat het wat nieuwe inzichten verschaft en begrip voor de vraag “Wat heb je nodig?’.

Het is niet erg om niet alle antwoorden te hebben, dat is echt niet stom, dom of een mislukking. Het is ook geen reden tot paniek, onzekerheid of andere zelfverwijten. Dat je nu niet kan benoemen wat je nodig hebt, wil niet zeggen dat je hier nooit achter zult komen. Je therapeut is waarschijnlijk alleen maar aan het peilen waar jij staat, zodat hij of zij je beter kan helpen.

Vaak helpt het ook om het probleem eens van de andere kant te bekijken: ‘Wat heb je nou helemaal niet nodig op dit moment?‘ Die vraag is misschien al een stukje makkelijker te beantwoorden en kan ook voor nieuwe inzichting zorgen. Zelf wist ik op een gegeven moment bijvoorbeeld goed te benoemen dat ik geen behoefte had aan zelfkritiek of strengheid naar mezelf toe. Wat ik dan wel nodig had? Een vriendelijke stem, een troostende stem. Diep van binnen wist ik het wel.

Wat je nodig hebt in je herstel is heel persoonlijk. Iedereen is anders en we zitten allemaal met andere dingen in ons hoofd. Toch denk ik dat er één ding is dat ons bijna allemaal verbindt in de strijd tegen de eetstoornis. We hebben iemand nodig die ons hierbij helpt. Wat we echt nodig hebben is de moed om te durven vragen om hulp. Je hoeft het niet alleen te doen.

Ik denk dat je daarom niet bang hoeft te zijn als je therapeut weer eens vraagt wat jij op dit moment nodig hebt. Schroom niet om aan te geven dat je het simpelweg niet weet. Niemand heeft alle antwoorden, jij niet, maar ook je therapeut niet. Jullie kunnen er samen aan werken.

♥ Is jou weleens gevraagd wat je nodig hebt?

Lotte

Geschreven door Lotte

Reacties

20 reacties op “Wat heb je nodig? zei de psycholoog”

  1. Idd. een dooddoener die vraag.. Als er, buiten dit soort vragen, nou ook eens echt wat aangeboden werd, had deze vraag aanvullend kunnen zijn, maar het blijft vaak alleen bij alles naar jou terug spelen met oa. dit soort vragen, om vooral de tijd vol te maken, zodat je DENKT in gesprek te zijn met iemand, maar dat is eigenlijk helemaal niet zo. De therapeut hoeft op deze manier helemaal geen kennis te hebben of jou info te geven over de diverse problemen waar mensen in het leven tegen aan lopen, of kennis over jou of jouw eetprobleem, door WERKELIJKE verdieping zodat de therapeut je ook DAADWERKELIJK wat kan aanbieden.
    Jij vraagt wat bv. aan de therapeut. Vraagt zij: ‘hoe is dat voor jou?’ Ja, zo kan ik ook therapie geven. Trek de automaat maar open. Je kunt net zo goed tegen een robot praten: Steek er een munt in en je krijgt een wederkerende vraag op al je vragen, maar het antwoord moet je zelf verzinnen. Dat wordt hen kennelijk ook geleerd in de opleiding tot therapeute, wat ze dan ook zeer letterlijk nemen.
    Zodat je nooit eens een verhaal bv. krijgt te horen over wat nu eigenlijk precies een verslaving is en waarom mensen een verslaving krijgen. Dat alleen al zou voor velen die net een eetprobleem hebben en net in therapie zijn, al heel leerzaam zijn. Maar nee, alles terugspelen op de cliënt. Het is indirect iemand straffen, want je doet het toch echt verkeerd als je een eetprobleem hebt.

    1. Jammer dat dit jouw ervaring is. Ik vind wel dat je erg generaliseert, want echt niet iedere therapeut komt met een voorgeprogrammeerde robot. Ik vraag me af wat je van een therapeut verwacht en waarom het niet gelukt is om dat aan te geven. Ik hoop dat je een therapeut vindt met wie je een betere klik hebt, want niet iedereen zal je liggen. Sommigen van mijn behandelaren schoten me ook echt in het verkeerde keelgat, aan anderen heb ik heel erg veel gehad.

      Enneh, een therapeut is niet heilig. Het is belangrijk om dat ook niet te verwachten, zoals in de blog wordt omschreven.

      1. ‘ Ik vraag me af wat je van een therapeut verwacht en waarom het niet gelukt is om dat aan te geven.’

        Dat ik iig niet de vraag krijg, wat ik verwacht, ik neem aan dat dat wel duidelijk is als je binnenkomt met een eetprobleem en levensmoeilijkheden en dat het überhaupt daarom niet nodig is om daarin dan ook wat dan ook maar aan te geven. We zouden gewoon vanaf de start hard aan het werk moeten zijn om mij weer op de rails te krijgen. Dat lijkt me toch duidelijk. Ik vind dit bijna een therapeutisch verantwoord antwoord. ( Ik blijf negatief, ik heb iid. geen respect meer voor hulpverleners, als 9 van de 10 niet ok zijn, is er iets goed mis en dat is het, voor mij, dus het valt niet meer goed te praten helaas Hermione, daarvoor is inmiddels teveel schade aangericht. Jan Foudraine, een bekend ps. therapeut zei ook eens: De kunst van therapie geven is om niet MEER schade aan te richten dan al gedaan is. Hij verstond het vak, ik heb heb nog eens persoonlijk bedankt ook voor al zijn boeken die hij heeft geschreven, toen hij nog leefde,thx)

        1. om niet NOG MEER schade aan te richten*

  2. Inderdaad, dat was de vraag die ik ook kreeg: “wat heb je nodig”. En ook ik had het antwoord niet. Maar toen er een andere vraag gesteld werd kwamen er antwoorden: “wat wil jij?”. Met die vraag kon ik vooruit. Daar kon ik antwoord op geven! En vanuit daar kwamen we verder, bouwen aan een nieuwe toekomst. Kleine stapjes, en oh wat was het moeilijk. Vaak twee vooruit, en weer een stap achteruit. Soms het gevoel niet meer vooruit te komen, maar we komen er wel samen uit. Het is een lange weg, maar uiteindelijk ga ik er wel komen. Ik ben nu stabiel, zo noemt mijn psychiater het. En dat is iets wat ik 20 jaar niet kende. Alles begon met een vraag!

  3. Deze vraag stelt iedereen me lol

  4. Goed stuk. Een dergelijke vraag kan mij heel erg bepalen in het hier en nu. Niet vroeger, niet morgen. Nu. Morgen weer wat anders.

  5. Dit is echt typisch een therapeuten vraag voor als je als therapeut niet meer weet wat je moet zeggen. De betekenis die jij er nu aan geeft Lotte lijkt me in de meeste gevallen echt niet het achterliggende idee van de therapeut, anders was er wel meta-communicatie tijdens het gesprek geweest.

  6. Mijn therapeut sluit meestal het gesprek op het einde af met die vraag. Hij zegt dan “ik zie dat de tijd erop zit. Wat heb je nodig om te kunnen afronden?”
    Ook nu – na vele sessies – heb ik op die vraag nog nooit iets kunnen antwoorden en zeg ik keer op keer “niets”. Komt wellicht dom en onnozel over….

  7. Dit is echt een vervelende vraag!

  8. Toevallig vandaag nog meegemaakt. Ik heb het idee dat de vraag door een therapeut voornamelijk gesteld wordt als deze niet meer weet wat te zeggen.
    Het kan een goede vraag zijn om verder te komen en doelen te stellen voor de therapie. Voor mensen die net hulp hebben gezocht en nog op gang moeten komen met het hele ‘uiten van gevoelens’, diepgaande eerlijkheid tegenover een vrijwel onbekend persoon en moeite met hulp vragen, is dit een verschrikkelijke vraag en inderdaad, een dooddoener.

    “Wat heb je nodig?”
    “Dat weet ik op dit moment niet”
    “Dan stel ik voor dat je een G-schema invult en dat gaan we volgende keer dan wel weer bespreken. Succes en bye bye”

  9. Ik weet dat dit helemaal ingaat tegen de trend van de andere reacties, maar ik ben nu eigenlijk wel blij als ik die vraag krijg.
    Ik begrijp de radeloosheid als je niet in contact bent met je eigen gevoel en als je het echt niet weet , maar soms weet je het stiekem ook wel.
    Ik heb veel liever dat mijn therapeut me vraagt wat ik nodig heb, dan dat ze zelf denkt te weten wat ik nodig heb en mijn behoeften naast zich neerlegt omdat “zij er nu eenmaal voor gestudeerd heeft’.
    In het allereerste begin van mijn eetstoornis had ik ook geen antwoord kunnen geven op die vraag, maar gaandeweg begin ik meer en meer wel te voelen waar ik behoefte aan heb. Soms is dat gewoon dat men me met rust laat, soms is dat juist nabijheid, soms is dat geruststelling, soms is dat andere input…
    Ik vind het persoonlijk (in deze fase van mijn herstelproces) juist een teken van respect als men me deze vraag stelt. Want ja ze hebben gestudeerd en zijn bekwaam, maar we willen allemaal als individu gezien worden met al onze eigenheden. Dan vind ik het moeilijk om van een therapeut te verwachten dat ze dat ‘zomaar’ kan op basis van haar studies – waar ze me nog nooit gezien heeft-. Dan heb ik veel liever dat ze het me vraagt. En ‘ik weet het niet’ is ook een goed antwoord…

  10. Ik heb ook het idee dat die vraag voornamelijk gesteld wordt wanneer een behandelaar het niet meer weet. Het antwoord op die vraag wist ik nooit. Het is ook behoorlijk ontmoedigend wanneer je zegt dat je het niet weet en je behandelaar reageert door te zeggen; ‘Als jij het niet weet, hoe moet ik het dan weten?’

    1. klopt heel ontmoedigend, of wat wil je doen? ik antwoord: weet ik niet. antwoord dat ik terug krijg: dan weet ik het ook niet. het maakt het alleen maar wanhopiger dan hetbis voor de client. ze kan dan toch beter zeggen, zal ik bedenken wat je kan doen wat je leuk lijkt, om je te helpen. zoiets bijvoobeeld kinkt veel liefdevoller ook

      1. Maar zeg je daar mee niet eigenlijk dat je nodig hebt dat je therapeut actief en praktisch met je meedenkt (dus: “ik heb eigenlijk nodig dat je praktisch meedenkt, misschien zelfs tips geeft, dat je zegt wat ik kan doen”)? Dat kan ook een antwoord zijn op de vraag; “wat heb je nodig”…

        Want laten we wel wezen; niemand heeft alle antwoorden, zo eenvoudig is het vaak niet. Als psychische problematiek wel zo makkelijk zou zijn dst een psycholoog na een paar gesprekken zijn patiënten precies zou kunnen vertellen wat hij of zij zou moeten doen om beter te worden, zou die ander (die wellicht zichzelf en zijn probleem al veel langer kent) die eenvoudige oplossing dan niet al lang hebben bedacht en gedaan? Het gaat juist om de gezamenlijke zoektocht (psycholoog met kennis vanuit de boeken, en de ander als deskundige op het gebied van zijn of haar leven)

        1. Dat denk ik ook…
          je kan niet van je therapeut verwachten dat die kant en klare oplossingen heeft die voor al zijn patienten het zelfde zijn. Dat wil je ook niet, je wil als meer dan je probleem gezien worden. Maar ja, daarin moet je dus inderdaad zelf leren en ontdekken. Het is een proces dat je samen moet gaan.. .als je je volledig afhankelijk opstelt ga je zelf ook niet leren om op de oplossingen te komen

        2. Je hebt helemaal gelijk wanneer je zegt dat het om de gezamenlijke zoektocht gaat. Mijn ervaring is dat zo’n vraag wordt gesteld op het moment dat het even niet lekker loopt in de behandeling. Vaak zitten mensen dan zo met zichzelf in de knoop dat ze het niet kunnen overzien. Als je dan zelf niet weet wat je moet doen of wat je nodig hebt en je behandelaar laat weten dat hij/zij het ook niet weet, wat moet je dan?
          Op dat moment wordt er naar mijn mening gezegd dat je dat zelf/alleen uit moet zoeken en dat is vaak juist iets wat niet lukt.
          En wanneer je al verschillende keren hebt aangegeven wat je wilt, maar je behandelaar is het daar niet mee eens en blijft vragen wat je wilt/nodig hebt….dat vind ik gewoon suf.

      2. Inderdaad hier ben ik het helemaal mee eens. Let wel, we hebben hier te maken met psychologen, waar je ook het eea van MAG verwachten, iig dat je met een goed gevoel naar huis gaat en je weer moed en kracht voelt.

        1. (ik ben het eens met @dame)

  11. Voornamelijk de tekst dat je niet alle antwoorden hoeft te weten raakt mij. Ik zoek heel erg naar woorden om mijn gedachtes en gevoelens te beschrijven en ik weet zoveel antwoorden niet, wat weer meer frustratie oplevert omdat ik de antwoorden zo graag wil vinden.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *