Ik zit bij de psycholoog. Ze helpt mij met mijn eetstoornis. Bemoedigend spreekt ze me toe wanneer ik struikelend over mijn woorden probeer uit te leggen hoe ik me voel. Ik doe het goed, zegt ze. Als ik doorga kom ik er wel. Mijn ergste levensproblemen gooi ik op de salontafel van de spreekkamer. Zij gaat dit met mij oplossen, …toch? Zij weet hoe dit soort dingen werken, hoe je problemen moet aanpakken. Ik staar wat ongemakkelijk voor me uit, terwijl ze nadenkt. Totdat ze dan eindelijk haar zorgvuldig gekozen woorden uitspreekt: ‘En wat heb je nu nodig?’ Say what… Als ik dat wist, dan zat ik hier niet toch? Ik dacht dat zij het me ging vertellen. Het voelt alsof ik van een koude kermis thuiskom.
‘Wat heb je nodig?’ Een simpele vraag waarop het antwoord niet als vanzelfsprekend kan voelen. Ik lees vaak op het forum of in de chat dat zo’n korte vraag aardig wat kan losmaken. Aan de ene kant kan het tot frustratie leiden, maar aan de andere kant geeft het ook veel stof tot nadenken.
Erachter komen wat je nodig hebt blijkt in veel gevallen nog niet zo makkelijk. Je weet wel dat je iets nodig hebt, dat is duidelijk, maar precies de vinger leggen op datgeen waar je behoefte aan hebt is een hele uitdaging. De vraag ‘Wat heb je nodig?’ kan daardoor als een enorme dooddoener voelen, terwijl het dat helemaal niet hoeft te zijn. Ik denk namelijk dat erachter komen wat je nodig hebt een zoektocht is. Een zoektocht waarin je jezelf beter leert kennen en het vermogen ontwikkelt om deze vraag te kunnen beantwoorden. Dat zijn vaardigheden waar je de rest van je leven mee vooruit kunt.
Het is dus oké om het antwoord niet direct te weten. Je therapeut verwacht dit waarschijnlijk ook niet van jou. De vraag ‘Wat heb je nodig?’, maakte in mijn geval bijvoorbeeld duidelijk dat ik door de jaren heen het contact met mijn gevoel steeds meer verloren was, totdat ik niet meer wist hoe ik adequaat op mijn emoties moest reageren. Diep van binnen wist ik vaak wel wat ik nodig had, maar ik kon daar niet meer helemaal goed bij. Het was alsof ik verleerd was om ruimte te geven aan mijn gevoelens en bijbehorende behoeften.
Vervolgens is het heel waardevol om te onderzoeken hoe het komt dat je niet weet wat je nodig hebt. Waar is het misgegaan? Waarom ben je ooit gestopt met luisteren naar jezelf? Wat is er gebeurd in je leven dat dit teweeg heeft gebracht? Daarna is het een kwestie van oefenen. Oefenen en experimenteren met het terugvinden van jezelf. Ik realiseer me dat dit allemaal behoorlijk zweverig kan klinken, maar ik hoop toch dat het wat nieuwe inzichten verschaft en begrip voor de vraag “Wat heb je nodig?’.
Het is niet erg om niet alle antwoorden te hebben, dat is echt niet stom, dom of een mislukking. Het is ook geen reden tot paniek, onzekerheid of andere zelfverwijten. Dat je nu niet kan benoemen wat je nodig hebt, wil niet zeggen dat je hier nooit achter zult komen. Je therapeut is waarschijnlijk alleen maar aan het peilen waar jij staat, zodat hij of zij je beter kan helpen.
Vaak helpt het ook om het probleem eens van de andere kant te bekijken: ‘Wat heb je nou helemaal niet nodig op dit moment?‘ Die vraag is misschien al een stukje makkelijker te beantwoorden en kan ook voor nieuwe inzichting zorgen. Zelf wist ik op een gegeven moment bijvoorbeeld goed te benoemen dat ik geen behoefte had aan zelfkritiek of strengheid naar mezelf toe. Wat ik dan wel nodig had? Een vriendelijke stem, een troostende stem. Diep van binnen wist ik het wel.
Wat je nodig hebt in je herstel is heel persoonlijk. Iedereen is anders en we zitten allemaal met andere dingen in ons hoofd. Toch denk ik dat er één ding is dat ons bijna allemaal verbindt in de strijd tegen de eetstoornis. We hebben iemand nodig die ons hierbij helpt. Wat we echt nodig hebben is de moed om te durven vragen om hulp. Je hoeft het niet alleen te doen.
Ik denk dat je daarom niet bang hoeft te zijn als je therapeut weer eens vraagt wat jij op dit moment nodig hebt. Schroom niet om aan te geven dat je het simpelweg niet weet. Niemand heeft alle antwoorden, jij niet, maar ook je therapeut niet. Jullie kunnen er samen aan werken.
Geef een reactie