Je moddert al een tijdje aan met het wel/niet eten, een strijd waar je doodmoe van wordt. Inmiddels ben je er wel uit, alleen gaat het je niet lukken en je kunt wel wat steun gebruiken. Je hebt je omgeving duidelijk gemaakt dat je met een probleem zit en hiermee aan de slag wilt. Je stelt jezelf open voor hulp, en wat dan…?
Het thema ‘hulp’ is de laatste weken al verschillende keren voorbij gekomen; hulp vragen, hulp zoeken, hulp aanvaarden, het belang van steun enzovoorts. Vaak willen we wel hulp, maar dan wel die steun die helemaal op maat bij jezelf past. Dat blijkt in de praktijk nogal eens lastig. Wat jij wil, rijmt niet altijd met wat familieleden, vrienden, hulpverleners en anderen belangrijke betrokkenen willen en onder hulp verstaan.
Wat voor de een als helpend wordt ervaren, werkt voor de ander misschien wel totaal tegenstrijdig. Wanneer doe je het als betrokkenen nu eigenlijk goed en biedt je de juiste hulp of steun die iemand nodig heeft?
Een aantal voorbeelden:
Je vriendengroep wil een keer gezellig samen afspreken en iets te eten halen. Ze bespreken samen wat er op het menu komt. Aan jou durft niemand iets te vragen, want ze willen het je niet moeilijker maken dan het al voor je is. Mee uit eten is de schrik van je leven daar hebben je vrienden wel gelijk in, maar door niet gevraagd te worden voel je jezelf ook wel behoorlijk gepasseerd. Wanneer doen jouw vrienden het juiste?
Dan is er je meelevende vader die jou een steuntje in de rug wil geven met een complimentje; ‘Meid, je ziet er alweer een stuk beter uit!’ Niet wetende dat deze opmerking bij jou misschien wel zo binnenkomt dat je het gevoel hebt dat je ‘dik’ geworden bent. Mogen mensen zeggen dat je er goed of beter uitziet, of kunnen zij beter hun mond dicht houden?
En wat te denken van je overbezorgde moeder, wanneer je daarmee in de supermarkt staat? Ze heeft al tientallen keren boodschappen in en weer uitgeladen. Je leest van haar gezicht af hoe je haar van streek maakt, terwijl ze uit alle macht probeert de juiste eetenswaren in te slaan. Uiteindelijk heeft ze een boodschappenkar vol groenten en lightproducten om het jou naar de zin te maken. De goude huisregel : ‘Eten wat de pot schaft’ lijkt als sneeuw voor de zon verdwenen. Moeder is al opgelucht als je íets eet, al is dat maar een schijfje komkommer. Ben je daar mee geholpen?
Naast familie en vrienden heb je misschien ook wel te maken met hulpverleners. Protocol: veiligheid, structuur en samenwerking. Strikte regels zoals je bord leeg eten, rustmomenten, verplichten therapieen en strenge gewichtseisen. Lukt het je niet om je eraan te houden, sta je terug op straat. Zijn deze strenge eisen voor jou een stok achter de deur? Heb jij deze strenge eisen nodig? Helpt het je om je even te laten leiden door de hulpverlening?
En dan kom je thuis en heeft je lieve oma voor jou een heerlijke verse reuze slagroomtaart gebakken om je ontslag uit de kliniek te vieren: ‘Welkom thuis meid!’ Het liefst maak je nu misschien wel rechtsomkeer naar de kliniek. Wat verwacht je na je intensieve behandeling van je omgeving?
Allemaal goed bedoelde reacties en manieren van steun die mensen je willen bieden. Maar zolang deze niet bij jou aansluiten, helpen ze je ook niet vooruit. In dat geval zorgt het er misschien zelfs voor dat je vastloopt in je herstel. Daar is natuurlijk niemand mee geholpen, vooral niet jijzelf. Het is dus belangrijk dat jij kunt aangeven wat jij nodig hebt, zodat je anderen ook de kans geeft om bij je aan te sluiten.
Lijkt het je niet een stuk prettiger wanneer jij weet wat je wilt, zodat anderen op dezelfde weg met je mee kunnen lopen, in plaats van dat je aan elkaar gaat lopen trekken zonder daarmee ook maar een stap verder te komen?
Kom vanavond tussen 8 en 9 uur naar de themachat.
Bespreek met elkaar wat jij denkt nodig te hebben van anderen en ontdek welke hulp bij jou aansluit.
Wat heb jij nodig?
Foto: http://www.deleukstetaarten.nl/forum/viewtopic.php?id=161716
Geef een reactie