Wat heb jij nodig?

Je moddert al een tijdje aan met het wel/niet eten, een strijd waar je doodmoe van wordt. Inmiddels ben je er wel uit, alleen gaat het je niet lukken en je kunt wel wat steun gebruiken. Je hebt je omgeving duidelijk gemaakt dat je met een probleem zit en hiermee aan de slag wilt. Je stelt jezelf open voor hulp, en wat dan…?

Het thema ‘hulp’ is de laatste weken al verschillende keren voorbij gekomen; hulp vragen, hulp zoeken, hulp aanvaarden, het belang van steun enzovoorts. Vaak willen we wel hulp, maar dan wel die steun die helemaal op maat bij jezelf past. Dat blijkt in de praktijk nogal eens lastig. Wat jij wil, rijmt niet altijd met wat familieleden, vrienden, hulpverleners en anderen belangrijke betrokkenen willen en onder hulp verstaan.

Wat voor de een als helpend wordt ervaren, werkt voor de ander misschien wel totaal tegenstrijdig. Wanneer doe je het als betrokkenen nu eigenlijk goed en biedt je de juiste hulp of steun die iemand nodig heeft?

Een aantal voorbeelden:

Je vriendengroep wil een keer gezellig samen afspreken en iets te eten halen. Ze bespreken samen wat er op het menu komt. Aan jou durft niemand iets te vragen, want ze willen het je niet moeilijker maken dan het al voor je is. Mee uit eten is de schrik van je leven daar hebben je vrienden wel gelijk in, maar door niet gevraagd te worden voel je jezelf ook wel behoorlijk gepasseerd. Wanneer doen jouw vrienden het juiste?

Dan is er je meelevende vader die jou een steuntje in de rug wil geven met een complimentje; ‘Meid, je ziet er alweer een stuk beter uit!’ Niet wetende dat deze opmerking bij jou misschien wel zo binnenkomt dat je het gevoel hebt dat je ‘dik’ geworden bent. Mogen mensen zeggen dat je er goed of beter uitziet, of kunnen zij beter hun mond dicht houden?

En wat te denken van je overbezorgde moeder, wanneer je daarmee in de supermarkt staat? Ze heeft al tientallen keren boodschappen in en weer uitgeladen. Je leest van haar gezicht af hoe je haar van streek maakt, terwijl ze uit alle macht probeert de juiste eetenswaren in te slaan. Uiteindelijk heeft ze een boodschappenkar vol groenten en lightproducten om het jou naar de zin te maken. De goude huisregel : ‘Eten wat de pot schaft’ lijkt als sneeuw voor de zon verdwenen. Moeder is al opgelucht als je íets eet, al is dat maar een schijfje komkommer. Ben je daar mee geholpen?

Naast familie en vrienden heb je misschien ook wel te maken met hulpverleners. Protocol: veiligheid, structuur en samenwerking. Strikte regels zoals je bord leeg eten, rustmomenten, verplichten therapieen en strenge gewichtseisen. Lukt het je niet om je eraan te houden, sta je terug op straat. Zijn deze strenge eisen voor jou een stok achter de deur? Heb jij deze strenge eisen nodig? Helpt het je om je even te laten leiden door de hulpverlening?

En dan kom je thuis en heeft je lieve oma voor jou een heerlijke verse reuze slagroomtaart gebakken om je ontslag uit de kliniek te vieren: ‘Welkom thuis meid!’ Het liefst maak je nu misschien wel rechtsomkeer naar de kliniek. Wat verwacht je na je intensieve behandeling van je omgeving?

Allemaal goed bedoelde reacties en manieren van steun die mensen je willen bieden. Maar zolang deze niet bij jou aansluiten, helpen ze je ook niet vooruit. In dat geval zorgt het er misschien zelfs voor dat je vastloopt in je herstel. Daar is natuurlijk niemand mee geholpen, vooral niet jijzelf. Het is dus belangrijk dat jij kunt aangeven wat jij nodig hebt, zodat je anderen ook de kans geeft om bij je aan te sluiten.

Lijkt het je niet een stuk prettiger wanneer jij weet wat je wilt, zodat anderen op dezelfde weg met je mee kunnen lopen, in plaats van dat je aan elkaar gaat lopen trekken zonder daarmee ook maar een stap verder te komen?

Kom vanavond tussen 8 en 9 uur naar de themachat.

Bespreek met elkaar wat jij denkt nodig te hebben van anderen en ontdek welke hulp bij jou aansluit.

Wat heb jij nodig?

Foto: http://www.deleukstetaarten.nl/forum/viewtopic.php?id=161716

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

13 reacties op “Wat heb jij nodig?”

  1. Herkenbaar, ik kom zeker even naar de themachat!

  2. Ik zit nu al ruim een jaar in de hulpverlening. Ze hadden me voor bijna 2 weken terug IBS gegeven. omdat ze dachten mij daarbij te kunnen helpen en hadden me een week in de ISO gestopt. ik ben overgeplaatst waar ik beter op me plek zou zijn. wat totaal niet uit maakt. maar omdat ik IBS had was ik weg gelopen. ze hebben nadat ik terug was gekomen mijn IBS eraf gehaald omdat ze vonden dat ik zelf verantwoording moet nemen voor mijn daden. Dus hoe harder hun mij strafte door de ISO en Kamer arrest te geven hoe meer ik ging tegen werken. nu ben ik vrijwillig opgenomen en ben in kontact met de verpleegkundige enzo.

  3. Heel herkenbaar dit. Vooral dat stukje als mensen zeggen je ziet er goed uit associeer ik dat met dik zijn. Maar ik merk ook hoe meer ik afval en er slecht uitzie dat mensen me uit de weg gaan ze niet weten hoe ze moeten of kunnen helpen. De strenge regels in de kliniek helpen mij in iedergeval niet t levert alleen maar meer stress bij me op om aan de 7 lijn te voldoen en waar ik steeds onder zit en dan word je weer gestraft voor je ziekte door hulpverleners, familie en vrienden. Als je een been breekt zal niemand je straffen zo oneerlijk!

  4. De beste tip die ik kan geven: Een Eigen Kracht-conferentie laten organiseren (http://www.eigen-kracht.nl/nl). Dan organiseert een onafhankelijk iemand een bijeenkomst voor iedereen uit je omgeving die volgens jou belangrijk is. Met zijn allen maak je dan een plan waar iedereen het mee eens is.
    Op die manier weten zij wat jij wel en niet wilt, en weet jij hoe ze je kunnen helpen.

    Het is misschien een beetje reclame maken, maar mij en mijn omgeving heeft het destijds enorm geholpen!

  5. Wat ik nodig heb is echt een schop onder m’n kont. Aankomen of anders….

  6. Daarover heb ik net nog een blog geschreven. Deze zal deze week nog op de site komen 😉 Hele goede tip!!!

  7. Jeetje, wat heftig om te lezen… daar loop ik nu eens zo erg in vast. Ik wil soms het een maar verwacht toch het ander…ppff
    Ik hoop er straks bij te kunnen zijn.

  8. Buiten wat er verkeerd is aan de hulp die je hebt gehad, wat heeft jullie wel geholpen?

  9. Strenge eisen zijn goed, maar iemand aan z’n lot over laten als het niet lukt lijkt me niet zo handig. Zelf goede ervaringen mee, vooral beroep laten doen op eigen verantwoordelijkheid en mogelijkheden. Dwingen werkt averechts volgens mij en maakt iemand heel afhankelijk denk ik.

  10. “Ze moet in therapie, ze moet aankomen, ze moet er niet mee bezig zijn. Ze moet erop uit, ze moet naar buiten, ze moet (vrijwilligers) werk zoeken, als je niet eet moet je weg!” BMI eis hier, BMI eis daar. En als je over bmi praat op deze site moet je ook weg:P

    Met deze (verzonnen?) stok achter de deur valt de zachte therapeutische aanpak een beetje in het niet.

    Systeemtherapie is vaak wel nuttig maar wel intensief denk ik voor hulpverleners.
    Zo lang de omgeving nog helder na kan denken en kan ingrijpen, is er veel verandering mogelijk.
    Maarja de patient moet wel willen. Motivatie verkrijgen.

  11. Vooral die taart is erg ontactisch.
    Haha, de thuiskomst uit een eetkliniek vieren met taart, das bijna grappig

  12. hier kan ik me best wel in vinden, ha mijn moeder/vader doen precies hetzelfde. en mijn vrienden vragen niet eens meer wat ik wil tjah dat heb ik zelf afgedwongen.

    en de oma geweldig dat is namelijk ook precies degene die bij ons thuis ook altijd met taart aan komt zetten, en waarbij ik een ommetje wil gaan lopen erg herkenbaar.

    of de chat werkt ik heb geen idee lees de berichten wel eens en kijk er steeds vaker op misschien dat het werkt 😉

  13. En daarom zeg ik niets, tegen niemand.. Dan behandelt iedereen me als normaal..

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *