Een eetstoornis is geen pretje. Ik heb er een hoop dingen voor moeten missen, een hoop verdriet en angst gekend en mezelf er schade mee gedaan. Toch heb ik ook een hoop geleerd van mijn eetstoornis. Tenminste, van het herstellen van mijn eetstoornis. In deze blog wil ik een aantal van die dingen bespreken die ik heb geleerd toen ik van mijn eetstoornis herstelde. Dingen die ik anders misschien wel nooit had geleerd en die mij nu ook een sterker persoon maken.
♥ Ik ben niet alleen
Tijdens mijn eetstoornis kon ik mij onwijs eenzaam voelen. Het leek alsof iedereen een fantastisch leven had en dat dat van mij als enige stom was. Iedereen om me heen leek zo gelukkig, alles leek hun zo makkelijk af te gaan, waarom was dat bij mij niet zo? Ik voelde me overal tekort aan doen en nergens bij horen. Ik kende ook niemand met een eetstoornis, ik dacht vaak de strijd in mijn eentje te voeren. Ik voelde me onbegrepen en trok me daarom alleen maar meer terug in mijn eigen wereldje.
Toen ik in groepstherapie terecht kwam ontdekte ik dat ik niet de enige was met dit soort problemen. Er waren wel meer mensen met een eetstoornis. Toch leek het alsof we een soort raar clubje waren. Alsof de wereld om ons heen wel normaal was. Ik was niet meer heel eenzaam, maar m’n wereldje was nog wel klein.
Tijdens therapie leerde ik steeds beter praten over mijn gevoelens. Dit kon ik toepassen binnen de groep, maar ook buiten de groep. Ik sprak mijn vrienden op een andere manier en kwam er achter dat ook zij niet altijd alles makkelijk vonden. Ze hadden dan geen eetstoornis, maar ging op een andere manier met dingen om.
Ik ben niet de enige die wel eens onzeker is, niet de enige die fouten maakt, niet de enige die het antwoord niet kent, niet de enige die soms verdrietig is, niet de enige die pijn kan voelen. Dit vond ik echt prettig om te ervaren. Niet omdat ik wilde dat anderen zich ook rot voelde, maar omdat ik ontdekte dat ik helemaal niet zo raar was. Ik voelde me niet langer alleen op de wereld.
♥ Ik luister naar mijn lichaam en gevoel
Toen ik een eetstoornis had vond ik mijn gevoelens maar lastig en vervelend. Ik voelde me zelden echt blij en de negatieve gevoelens drukte ik liever weg door diep in mijn eetstoornis te gaan zitten.
Nu begrijp ik dat het een wisselwerking was, mijn eetstoornis gaf ook geen ruimte voor die blije gevoelens waardoor ze steeds verder weg van me kwamen te staan. Zelfs de trots die ik voelde als ik was afgevallen voelde kil en vlak. Ik kon er niet oprecht van genieten. Het maakte me niet echt gelukkig, want het was toch nooit goed genoeg.
Jouw lichaam kan heel goed aangeven wat het nodig heeft en je gevoelens zijn er ook niet voor niks. Het is belangrijk daar wel naar te luisteren. Tijdens therapie leerde ik de signalen van mijn hoofd en lichaam herkennen, waar ze het gevolg van waren en hoe ik naar die situatie kon handelen. Op deze manier leerde ik te luisteren naar wat ik nodig had en kon ik beter voor mezelf zorgen.
Je hebt niet overal invloed op, sommige dingen overkomen je gewoon. Toch voel ik me zelden machteloos. Ik heb altijd zelf in de hand hoe ik op een situatie reageer en hoe mezelf ergens in steun. Ik kan ergens over praten wanneer ik daar behoefde aan heb. Ik voel wanneer ik dorst heb, honger heb of moe ben en kan daar op anticiperen. Vroeger kon ik dat allemaal niet zo goed voelen, maar nu ik daar beter naar luister voel ik me echt sterker in m’n schoenen staan.
♥ Ik mag fouten maken
Ik ben behoorlijk perfectionistisch aangelegd. In sollicitatiebrieven wordt dit nog wel eens neergezet als positieve eigenschap, maar ik weet dat het je ook heel erg in de weg kan zitten. Ik stond het mezelf niet toe fouten te maken en legde te lat enorm hoog voor mezelf. Wanneer iets niet helemaal ging zoals ik had gehoopt voelde het meteen alsof ik compleet gefaald had.
Is het wel menselijk om altijd alles helemaal perfect te doen? Nee, dat is niet zo. Misschien lijkt het soms zo als je naar de wereld om je heen kijkt, tenminste, dat vond ik, maar mensen laten zich vaak alleen van hun beste kant zien. Dat is op zich niet erg, je hoeft niet altijd alles met iedereen te delen, maar het is wel goed om je hier bewust van te zijn.
Doordat ik mijn idioot hoge doelen steeds niet haalde voelde het alsof ik aan de lopende band er een rotzooi van maakte. Nu ik wat milder naar mezelf kan kijken valt dat allemaal reuze mee. Ik doe een hele hoop dingen wel hartstikke goed en ik heb altijd de beste intenties. Als iets dan een keertje niet helemaal lukt zoals je had gehoopt is dat helemaal niet erg.
Veel fouten die ik heb gemaakt zijn juist belangrijke leerpunten geweest. Wanneer je altijd maar in je comfortzone blijft zitten zal er ook nooit iets veranderen. Fouten hebben dus ook een positieve kant! Straf jezelf niet als je een fout hebt gemaakt, maar denk aan hoe je het de volgende keer beter zou kunnen doen. Van je fouten kan je leren. Uiteindelijk zijn we allemaal mensen, maken we allemaal fouten en dat is oké.
♥ Ik mag een rotdag hebben
“Als mijn eetstoornis weg is, dan is mijn leven vast perfect! Dan heb ik nooit meer zorgen en ben ik voor altijd gelukkig.” Dacht ik. Zo werkte dat helaas niet. Dat zou onmogelijk zijn. Je hebt geen controle over wat er om je heen gebeurt. Er kunnen altijd moeilijke, vervelende of verdrietige dingen gebeuren. Dat hoort bij het leven. Ik kon dit altijd maar moeilijk accepteren. Zeker dankzij sociale media lijkt het alsof we altijd maar gelukkig moeten zijn. Ik voelde me een aansteller of zwakkeling wanneer ik me rot voelde.
We hebben allemaal wel eens een rotdag, dat is heel normaal. We kunnen niet altijd alles perfect doen. We zijn wel eens moe, we zijn wel eens verdrietig. Soms voelen we ons gewoon niet zo lekker zonder precies te weten waarom en dat is allemaal oké. We hebben allemaal wel eens niet onze dag. Dat is heel menselijk. Jezelf dit kwalijk nemen schiet je helemaal niks mee op. Als ik een rotdag heb probeer ik juist ietsje liever voor mezelf te zijn. Ik gun mezelf wat meer rust, maak een lange wandeling, zet een kopje thee of ga uitgebreid in bad.
♥ Ik ben niet mijn eetstoornis
Mijn eetstoornis had mijn hele leven en identiteit overgenomen. Het zal zo diepgeworteld en nam zo veel van mij in beslag dat ik niet meer kon zien wie ik nou eigenlijk zelf was. Ik wist niet meer zo goed wat ik leuk vond, waar ik goed in was, wat ik wilde doen met m’n leven… Ik was lange tijd niet meer dan ‘het meisje met de eetstoornis’. Tenminste, dat dacht ik, ik ben natuurlijk nooit echt weg geweest. Ik was slechts ondergesneeuwd.
Langzaam maar zeker wist ik de donkere wolken voor de zon weg te werken en de sneeuw begon te smelten. Steeds meer kwam er een Irene naar boven die ik was vergeten. Ik moest mezelf opnieuw leren kennen. Ik had opeens zo veel meer ruimte nu die eetstoornis steeds minder werd. Ik ontdekte mijn eigen identiteit. Ik was niet mijn eetstoornis, ik had er één.
Het is voor mij heel waardevol geweest er achter te komen dat de vork zo in de steel zat. Het kan best spannend zijn afstand te nemen van je eetstoornis als je niet zeker weet wat er dan overblijft. Wat nou als er helemaal niks overblijft? Waar moet ik dan voor leven? Vragen met angsten die mij er van weerhielden beter te worden. Vragen waar je alleen een antwoord op zal vinden als je het probeert. Je kan altijd nog terug naar je eetstoornis, maar zou het niet zonde zijn om niet te onderzoeken wat er nog meer is?
Tegen mijn verwachtingen in was ik zo onwijs veel meer dan mijn eetstoornis. Vind ik zo veel dingen leuk en kan ik zo veel dingen goed. Ik doe de dingen op mijn manier. Ik weet zeker dat deze dingen bij iedereen te ontdekken zijn. Ik kan natuurlijk alleen vanuit mijn eigen ervaring spreken, maar ik heb nog nooit meegemaakt dat er niets van iemand overbleef na het overwinnen van een eetstoornis, terwijl ik wel heb meegemaakt dat er niets van iemand overbleef tijdens het hebben van een eetstoornis. Voor mij is dit een duidelijk bewijs en ik hoop dat jij ook iets aan deze woorden hebt.
♥ Ik mag mezelf goed vinden
Als kind was ik nooit heel onzeker. Ik deed maar wat en vond dat prima, volgens mij dacht ik er helemaal niet zo veel over na. Toen ik in de pubertijd kwam veranderde dit onwijs. Ik werd heel onzeker en twijfelde aan alles. Ik kon mezelf pas goed vinden als iemand anders zei dat het goed was. Ik was continu op zoek naar bevestiging en raakte in paniek als ik dat niet kreeg. Dit werd heel geleidelijk minder toen ik in therapie met dit onderwerp aan de slag ging. Het is echt een kwestie van oefenen, voelen en relativeren. Niet iets wat je in één dag leert, maar ik ben er wel heel erg mee vooruit gegaan.
Sterker nog, dit is iets waar ik nog altijd mee aan het oefenen ben. Ik ben echt een heel eind, onzeker zou ik mezelf absoluut niet, maar denk dat ik er nog heel wat stappen in te zetten heb. Volgens mij is het ook heel menselijk hoor, die gedachte probeer ik altijd vast te blijven houden. Ik denk dat we het allemaal wel moeilijk vinden trots ergens op te zijn zonder daarvoor eerst bevestiging van iemand anders nodig te hebben. Ik ben nog steeds wel eens bang dat als ik uit mezelf ergens trots op was dat dat onterecht en raar is of dat mensen me arrogant zouden vinden. Van sommige dingen weet ik wel dat het goed is, maar vooral wanneer ik iets nieuws probeer vind ik het spannend.
Ik merk nog steeds dat, wanneer ik bijvoorbeeld een foto van een tekening op instagram plaats en ik niet evenveel likes heb als de vorige foto ik ga twijfelen of het wel goed genoeg is. Dit, terwijl ik hem voordat ik hem plaatste nog wel heel goed vond! Ook daag ik mezelf uit door een filmpje te plaatsen waarin in een liedje zing of met een hoepel dans.
Dit zijn helemaal geen dingen die ik super goed kan, je hebt echt mensen die hier waanzinnig goed in zijn, maar wát ik kan, daar ben ik trots op en ik vind ook dat ik daar trots op mag zijn. Ik zeg niet dat je alles maar op het internet moet gooien, maar ik vind het toevallig leuk om dat te doen. Vroeger plaatste ik veel dingen online die ik dan snel weer verwijderde, omdat ik bang was dat mensen het dan stom zouden vinden. Als ik het leuk vind, moet ik dat toch lekker durven delen? Ik mag toch trots zijn op wat ik doe? Op wie ik ben? Op wat ik kan? Dit oefen ik door gewoon te doen, het gevoel te laten zijn, te relativeren en dicht bij mezelf te blijven. Ik mag mezelf best goed vinden.
Wat heb jij geleerd van je herstel?
Fotografie door James Baker
Geef een reactie