Wat ik leerde van mijn eetstoornis herstel

Herstellen van een eetstoornis is een pittig proces. And that’s an understatement. Het gaat niet over rozen, en zéker niet over een nacht ijs. En… het is elke stap meer dan waard. Inmiddels ben ik al een paar jaar volledig hersteld. Ik ben ontzettend dankbaar voor het leven wat ik nu heb. Ook ben ik dankbaar dat mijn eetstoornis mij hielp te overleven toen ik het nodig had. En voor alle wijze lessen die eruit voortgekomen zijn. Vandaag vertel ik je over vijf dingen die ik leerde tijdens mijn eerstoornis herstel.

 

1. Het gaat niet over eten

Het kan niet vaak genoeg gezegd worden: een eetstoornis gaat niet over eten. Wie het zelf ervaren heeft, weet dit al langer. Maar in de (therapeutische) wereld duurt het integreren van deze kennis allemaal wat langer. Veel behandelingen leggen nog de meeste nadruk op eten en gewicht. Bij mij werkte dat in elk geval averechts! Een eetstoornis is een fantastisch rookgordijn. Terwijl iedereen zich bezighoudt met wat jij (niet) eet of weegt, hoef je niet te praten over wat er echt aan de hand is. En als je zelf al je aandacht richt op de calorieën in een snoeptomaatje of in de zesde taartpunt die je naar binnen schuift, hoef je er zelf ook niet bij stil te staan. Afleidingsmanoeuvre geslaagd!

Waar het werkelijk om gaat, is teveel om in één zin te beschrijven. Achter het rookgordijn zit een hele wereld aan onvervulde behoeften, opgekropte emoties en alles verzwelgende angst. De weg naar herstel is als het afpellen van een ui. Met elke laag ontdek je iets nieuws. Het eerste wat ik leerde, was dat elk gedrag – hoe negatief het ook lijkt – een positieve intentie heeft. Dat brengt ons bij punt 2…

2. Een eetprobleem is geen probleem, maar een oplossing

De eerste keer dat ik aan mijn coach opbiechtte wat er zich achter gesloten deuren afspeelde, reageerde zij met: “Cool!” Ik was met stomheid geslagen. En er ging een wereld voor me open. Het was alsof ik al jaren aan een deur liep te trekken, die je eigenlijk moest duwen. Ik veroordeelde mezelf altijd om mijn gedrag. Ik was boos op mezelf. Ik schaamde me rot en hield alles zo goed mogelijk verborgen voor anderen. Mijn therapie had dit niet bepaald beter gemaakt. Daar leerde ik bepaald gedrag als ‘goed’ te bestempelen, en ander gedrag als ‘fout’. Op wilskracht moest ik dan andere keuzes maken. Als dat niet lukte, dan had ik zelf gefaald.

Vanuit de coaching werd er op een heel andere manier mee omgegaan. Ik werd uitgenodigd om mijn destructieve gedrag te omarmen en te benaderen vanuit nieuwsgierigheid. Opeens had ik ruimte om te onderzoeken wat het voor mij betekende. Ik ontdekte dat ik al mijn leven lang verhongerde, mentaal en emotioneel. Ik hunkerde naar verbinding met mezelf en met anderen. Maar de gedragspatronen en de beperkende overtuigingen die ik door een traumatisch verleden had opgebouwd, stonden mij in de weg om dit op een ‘gezonde’ manier te realiseren. De wereld voelde onveilig en ik zocht dekking achter mijn regels en routine.

Vanuit deze invalshoek bekeken, waren al mijn destructieve gewoonten eigenlijk heel slim. Onbewust vervulde ik via een omweg mijn behoeften. Zo kon ik overleven. Mijn problemen waren dus niet het probleem. Mijn ‘problemen’ waren juist mijn oplossingen voor het probleem. Wilskracht en logica alleen helpen je er niet van af. Sterker nog, ‘er vanaf willen’ is niet de meest handige insteek.

3. Focus op het opbouwen van het nieuwe, niet op het ‘afleren’ van het oude

Minder eetbuien hebben, minder depressief zijn, mijn afscheidsbrief verbranden…Vroeg je mij naar mijn wensen of doelen, dan vertelde ik je vooral wat ik niet (meer) wilde. Moest ik een positief doel formuleren, dan deed ik een halfhartige poging. “Ik wil gelukkig zijn” klonk wel positief, maar betekende eigenlijk ‘gelukkiger zijn dan nu’. Zo was ik alsnog gericht op wegkomen bij wat ik niet meer wilde. Sneaky! Mijn doelen hadden ook allemaal betrekking op de problemen die aan het oppervlak zichtbaar waren. En we weten (hoop ik) allemaal, dat dit slechts symptomen zijn. Met deze doelen kon ik iedereen (inclusief mezelf) om de tuin leiden. In therapie kwam ik hiermee weg. Ik wist precies wat mijn therapeuten wilden horen. Zo bleef ik aan het oppervlak en mijn échte issues bleven onderwater. Mijn coach prikte hier gelukkig doorheen.

Een veel gehoorde leus in de Mental Health wereld, is ‘blijf vechten’. Dat deed ik, tot mijn grote frustratie en wanhoop aan toe. Want hoe harder ik vocht, hoe verder ik verstrikt raakte in het web. Inmiddels heb ik geleerd dat alles waar je aandacht aan geeft, groeit. Samen met mijn coach richtte ik mijn aandacht op wat ik wél wilde. We keken ver buiten het kader van de eetstoornis en het herstel daarvan. Sterker nog, we hebben het vrijwel nooit over eten gehad. We hadden het over wie ik ben en wat ik wil. Wat belangrijk voor me is en hoe ik mijn leven wil leiden. We gingen  op ontdekkingstocht langs alle kwaliteiten die ik al in me had, die ik kon inzetten om mijn doelen te bereiken. Ik zette de stappen, en alle onverwerkte emoties, beperkende overtuigingen en onvervulde behoeften die onderweg kwamen opborrelen konden we zo gelijk aanpakken. Het belangrijkste van dit alles: ik was 100% verantwoordelijk voor mijn eigen proces…

4. Ik ben verantwoordelijk voor mijn leven

De eerste keer dat ik in therapie ging, dacht ik dat het werkte als een soort oven. Je stopt er beslag in, en na een tijdje komt er op magische wijze een complete taart uit. Het duurde een jaar of tien voordat ik begreep dat die oven niet bestaat. In behandeling gaan betekent niet automatisch dat je even later as good as new de deur uit loopt. Niemand gaat jou fixen. Niemand gaat jou redden, behalve jij. Destijds geloofde ik dat alles mij overkwam. Ik voelde me net een balletje in een flipperkast. Iedereen stond op de knoppen te rammen, behalve ik. Ik schoot alle kanten op en hoopte maar dat ik goed terechtkwam. Vaak was ik dan ook ontevreden met waar ik terechtkwam, maar ik durfde er zelf niets aan te doen. Ik wist niet eens hoe. Het leven vond ik doodeng en mijn eetstoornis was een schijn-veilige grot waar ik me kon verstoppen.

Toen ik dat ontdekte, kwam het moment dat ik mijn angsten onder ogen moest komen. Mijn aandacht richtte ik op het ontwikkelen van de skills en bronnen die ik nodig had. Terwijl mijn veerkracht groeide, werd ik minder bang voor alles wat ‘onverwachts op mijn pad kon komen’. Ik ging zelf keuzes maken en stappen zetten. Mijn focus verschoof van wat mij overkwam, naar hoe ik ermee omging. Toen ik dat deed, begon ik mijn eetstoornis echt los te laten. Totdat ik het gewoon niet meer nodig had. Ik ben de enige die mijn leven hoeft te doen. Ik ben de enige die mijn leven KAN doen. Toen ik verantwoordelijk werd voor mijn proces, mijn geluk, mijn leven… toen begon mijn leven te veranderen. Dat heb ik niet alleen gedaan, maar ik heb het wel zelf gedaan.

5. Verbinding, verbinding, verbinding

Alle mensen op aarde hebben een aantal basisbehoeften. Zo hebben we allemaal behoefte aan zekerheid, maar ook aan variatie. Als weerloze, naakte mens hebben we de groep nodig om te overleven. Vandaar de behoefte aan verbinding, liefde, ‘erbij horen’. Tegelijkertijd willen we gezien worden, het gevoel hebben dat we belangrijk zijn, aandacht. Daarvoor moet je toch ook een beetje anders zijn dan de rest. En als we in die basis zijn voorzien, dan willen we ook nog groeien en een bijdrage leveren. Deze behoeften zijn universeel en zo fundamenteel voor onze overleving dat we er linksom of rechtsom altijd aan proberen te voldoen. Als het niet op een positieve manier kan, dan maar op een negatieve manier. Vandaar ook dat ik zeg: elk gedrag heeft een positieve intentie. Ook als de uitvoering negatief is.

Mijn eetstoornis was een destructieve manier om mijn behoeften te vervullen. Alle regeltjes en routines gaven me controle, ofwel zekerheid. Maar ook variatie, want spannend was het wel. Het gaf me een vorm van verbinding doordat ik innig contact had met lotgenoten. Het gaf me belangrijkheid omdat ik met mijn ziekte toch opviel, en allerlei vormen van aandacht kreeg. Onze basisbehoeften werken zijn ook als communicerende vaten. Kom je ergens tekort, dan ga je compenseren met de rest. Voor mij zat de crux bij ‘verbinding’. Dat vat was nagenoeg leeg, maar het vullen was voor mij nog niet mogelijk. Dat was te eng, te gevaarlijk. Dus compenseerde ik met meer belangrijkheid (altijd de beste proberen te zijn, opvallen, interessant zijn, zorgen dat ik ‘nodig’ ben) en zekerheid (controle). Een eetstoornis is natuurlijk een fantastische manier om dat voor elkaar te krijgen. Logisch dat ik ‘m nog niet wilde opgeven. Eerst moest ik mijn blokkade op verbinding oplossen.

Die blokkade was er natuurlijk niet voor niets. De muren die mij in de weg stonden, hadden een functie. Ze waren dus ook niet van de ene op de andere dag afgebroken. Het begon met inzicht, maar dat alleen was niet genoeg. Het was een proces van oude emoties verwerken, overtuigingen veranderen, nieuwe vaardigheden leren en zelf stappen zetten. Ik leerde dat ik me nooit gezien of gehoord zou voelen, als ik zelf een masker bleef ophouden. Ik moest me kwetsbaar leren opstellen. Om dat veilig te kunnen doen moest ik ontdekken wie ik was, en grenzen leren hanteren. Daarvoor moest ik weer leren voelen en mijn emoties te beheren, in plaats van ze te beheersen. De muur brokkelde langzaam af en uiteindelijk kon ik druppel voor druppel dat vat gaan vullen. Zo hoefde ik mijn eetstoornis niet los te laten, ik zorgde gewoon dat er betere dingen voor in de plaats kwamen. Daardoor ging het loslaten vanzelf. Natuurlijk zou ik altijd kunnen kiezen om terug in die grot te kruipen. Het mooie is dat ik nu besef dat het mijn eigen keuze is… en ik heb het niet meer nodig.

Ik ben heel benieuwd welke dingen jij eventueel geleerd hebt in jouw eigen proces.
Welke wijsheid wil jij delen?

Nadine

Geschreven door Nadine

Reacties

18 reacties op “Wat ik leerde van mijn eetstoornis herstel”

  1. Dit lijkt zo erg op wat ik denk ik ook speelt bij mij. Heel erg mooi! Bedankt voor je blog! Ik herken zo veel! En je kan supertrots zijn!!! šŸ™‚ Ik hoop je achterna te gaan šŸ˜‰

    1. Bedankt Sterre, en het gaat je lukken, stap voor stap! Als ik iets voor je kan betekenen, let me know! Ik deel op insta meer inspiratie, misschien heb je er wat aan šŸ™‚ @soulfirecoaching

  2. Dit zou iedereen met een eetstoornis moeten lezen EN iedereen die iemand kent met een eetstoornis

    1. Thanks Keeshe!
      Ik hoop echt dat mensen die het nodig hebben, hier iets zinvols uit kunnen halen voor zichzelf. Als ik er 1 iemand mee kan helpen dan ben ik al blij. Deel het vooral šŸ™‚ Je kunt me ook vinden op insta, waar ik meer van dit soort stukjes deel šŸ™‚ @soulfirecoaching

  3. Heel herkenbaar. Dit zelfde proces heb ik ook ondergaan. Met precies die elementen die je noemt. De basisbehoeftes…langzaam kunnen ontdekken en ontrafelen wat normale cirkels zijn, zoals die behoefte aan groei en verandering en wat oude patronen zijn ontwikkeld door trauma. Durven voelen en ontdekken. Ernaar kijken zonder oordeel en zonder dat er iets moet gebeuren. De dingen zien en durven benoemen hoe ze zijn en ze de volgende keer herkennen en misschien net even anders durven doen. Elke keer groeit het vertrouwen in jezelf, omdat je stappen durft te nemen en inmiddels zelfs nieuwsgierig durf te zijn om het is anders te doen. De lol er af en toe van in durven zien. Alles is ok….niets is voor altijd….alles wat ik nodig heb ben ik zelf. Door te kijken naar wat er speelt alleen al, is er meer plaats voor groei en verandering. Alleen met wat aandacht en zelfliefde en laten zijn. Inmiddels kan ik genieten van alles wat ik tegenkom ipv bang te zijn.

    1. Mooi Susie20, helemaal waar! Fijn om te horen dat jij inmiddels ook kunt genieten en leven šŸ˜€

  4. Wat een goede en mooie blog. Ik herken het; in therapie met een groep, je moet eten, je moet eten, je moet eten. Dat hielp me niet.
    Uiteindelijk gaan werken aan mijn ptss, emdr heeft me veel geholpen.
    Er blijkt veel meer achter te zitten, ook heb ik een periode heel veel alcohol gebruikt. Ik was net een jojo, schoot van het ene in het andere. Ik was soms heel erg depressief en zag het niet meer zitten, andere momenten helemaal hyper.
    Uiteindelijk kwamen we erachter dat ik een bipolaire stoornis heb, oke ik ben ziek en kom er nooit meer vanaf. Maar nu we hiermee bezig zijn en ik medicatie heb gekregen, hoop ik verder te kunnen

    1. Wauw #fairytale, dit is precies mijn verhaal! Ook ik weet sinds november dat ik een bipolaire stoornis heb. Dat gejojo van emoties en stemming tussen depressief en hyper herken ik zo erg! En het moeten eten in therapie dat uiteindelijk je niet verder helpt. Ben wel benieuwd hoe jij met je es, traumas en bipolaire stoornis omgaat en welke medicatie je krijgt omdat dit precies is waarmee ik nu zit. Liefs,

      1. Misschien kunnen we via het forum of via pb wel met elkaar in contact komen.

  5. Hey Fairytale, ik ben blij om te horen dat je verder bent gekomen dan alleen dat stukje ā€œetenā€. Het duurt misschien even, maar dan heb je ook wat, toch? Je bent misschien nog niet waar je wilt zijn, maar je bent onderweg! Take Care

    1. Bedankt voor je reactie, ik ben er nog lang niet. Maar het gaat niet om eten, en we werken nu aan de achterliggende oorzaak.
      Fijne blog, bedankt

  6. Ja echt herkenbaar, de onveiligheid ervaring van het hier zijn.
    Ombuigen naar, het is juist goed om hier te zijn, je krijgt de kans van leven, heel veel geluk voor de rest van jouw leven lieverd!

  7. Veel herkenning. Moet hem wel even een paar keer lezen omdat mijn hoofd wat langzaam gaat maar ik vind hem steeds mooier worden. Vooral het omarmen van je destructieve gedrag en van daaruit gaan onderzoeken. Pas toen ik heel precies ging beschrijven wat voor positiefs het mij bracht kon ik ontdekken wat ervoor zorgde dat ik het steeds weer inzette en wat ik nou werkelijk miste. Alleen hoe is dat moet gaan vervullen is nog een zoektocht.

    1. Heel mooi, Lost Girl.
      Ook je zoektocht herken ik. Het blijft een boeiend (en niet altijd even makkelijk) proces. Voor mij hielp het me al een hele stap verder toen ik erachter kwam om welke achterliggende behoeften het ging. Ik ging toen opletten in het dagelijks leven, wanneer ik het gevoel had dat ik die behoeften wĆ©l vervulde (en ging daar meer van doen). En ondertussen natuurlijk ook experimenteren met nieuwe manieren. Soms vroeg ik ook gewoon aan anderen hoe zijn dat deden . Een vraag als ā€œwanneer voel jij je gelieftā€ levert bijvoorbeeld soms hele interessante gesprekken en inzichten op.
      Succes met je zoektocht, itā€™s worth it!
      Als je een steuntje in de rug kunt gebruiken, mijn deur staat open šŸ™‚ @soulfirecoaching

  8. Wow wat je schrijft over verbinding raakt me echt. Een oogopener voor me… Compenseren voor het gebrek aan verbinding : met jezelf, je omgeving, je doelen, je lichaam.
    Hopelijk schrijf je binnenkort nog een blog. šŸ™‚

    1. Thanks Laura!
      Dat was het voor mij ook šŸ™‚ Als je op de hoogte wilt blijven, dan kun je nieuwe (en oude) blogs vinden op mijn website (soul-fire.nl) of mij volgen op insta (@soulfirecoaching) šŸ™‚

  9. Wauw Carolien, wat een mooie en inspirerende blog! k heb hier best veel aan en doet me echt nadenken over mijn eigen proces. Ik herken zoveel in de gedachtes van ; ik wil minder dit, minder dat, minder zus en minder zo. Terwijl het misschien beter is om te kijken naar wat je wilt.. ik wil bijvoorbeeld mezelf durven laten zien, ik wil mijn eigen pad bewandelen en dat kan best met de mensen van wie ik houd, waar ik nu helaas een wat afstandelijkere relatie mee heb door de eetstoornis. Puur uit angst dat ik geen eigen mening meer mag/kan hebben als ik hun in mijn leven toelaat. Werken aan mijn zelfvertrouwen šŸ™‚ Bedankt voor t delen Carolien xx

  10. Thanks Dionne, en wat een mooie inzichten! Elk beetje helpt, toch? šŸ˜‰ Voel je vrij om me te volgen op insta (@soulfirecoaching) waar ik meer van dit soort dingen deel, of een kijkje te nemen op mijn website šŸ™‚ (www.soul-fire.nl)
    Take care!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *