Door mijn eetstoornis ontwikkelde ik in sommige periodes ondergewicht. Ik dacht dat dit mij veel voordelen zou opleveren, zoals waardering, mezelf mooi kunnen voelen, ergens goed in zijn en gevoelens weg stoppen. Helaas hield ik mezelf voor de gek door te hopen dat ondergewicht fijn zou zijn. Er zaten juist enorm veel nadelen aan ondergewicht. In deze blog deel ik met jou wat ik rot vond aan het hebben van ondergewicht.
Het was nooit genoeg
Hoeveel ik ook afviel, eigenlijk veranderde er niets. Ik wilde steeds dunner en was eigenlijk nooit tevreden. Ik las op internet dat als je een eetstoornis hebt, je de grens steeds weer zult verleggen, maar ik dacht dat dat bij mij niet zo was. Ik zou heus wel tevreden zijn als ik onder dat ene gewicht kwam. Maar helaas, het bleef trekken, het was nooit genoeg. Ik was niet goed genoeg.
Ik voelde me dik
Hoe dunner ik werd, hoe meer ik last kreeg van het walgelijke gevoel dik te zijn, als ik wel at. De angst voor eten nam toe en de walging van mijn lichaam ook. Ik heb me nog nooit zo dik en ongelukkig gevoeld als op mijn laagste gewicht. Ik zat toen zo met mezelf en mijn gevoelens in de knoop en gevangen in mijn eetstoornis-gedachten en -gevoelens.
Kleding zat lelijk
Na een tijdje zat kleding helemaal niet meer mooi. Ik had een afgezakte anorexia broek, geen rondingen en voelde me niet meer aantrekkelijk. Aan de ene kant lekker rustig, maar aan de andere kant voelde ik me er ook extra lelijk door. Dat kleding me nu ook nog eens lelijk maakte, vond ik rot. Ik wilde er aan de ene kant ziek uit zien, maar door een gezonde kant in mij, wilde ik er juist ook gewoon goed uitzien. Verwarrend en niet fijn.
Ik zag er niet gezond uit
Door mijn eetstoornis, had mijn lichaam het zwaar. Hoe hard ik dat ook ontkende, het was niet goed voor mijn gezondheid. Ook voelde ik me enorm ongelukkig en somber. Ik sliep slecht, had weinig energie en putte mezelf uit. Dit had niet echt een goede uitwerking op mijn uiterlijk natuurlijk.
Ik leefde niet echt
Door met eten bezig te zijn, leefde ik niet echt. Ik zette mezelf buiten de maatschappij. Toen ik ondergewicht had, verdoofde ik mezelf met die lege maag. Het leven ging langs me heen en ik was alleen maar bezig met ‘ziek zijn’, dun willen zijn en afvallen. Ik had nog maar amper oog voor andere dingen en stopte gevoelens weg in mijn lege maag. Ik leefde niet meer echt.
Anderen vonden mij er niet goed uitzien
Mijn vriendinnen vonden het niet fijn als ik mee ging naar het strand. Ik zag er niet meer gezond uit en op het strand waren veel mensen die we van school kenden. Mijn beste vriendin zei dat ik vast vragen zou krijgen en adviseerde me niet naar het strand te gaan. Ik voelde me er ook ongemakkelijk. Ik was trots op mijn ondergewicht, maar tegelijkertijd schaamde ik me voor mijn eetstoornis en voelde ik me ontzettend lelijk.
Ik zat gevangen
Doordat ik dun, zelfs mager wilde zijn, kwam ik klem te zitten. Ik moest mij houden aan een enorm streng dieet, had allerlei regels en wanneer ik toch meer wilde eten, kwam ik aan of raakte ik in paniek. Ik zat gevangen in een strijd van eten, niet eten, compenseren, bewegingsdrang en toch eigenlijk heel graag beter willen worden en die eetstoornis kwijt willen. Maar dat kon ik niet, dacht ik.
Ik was bang
Doordat ik zo gevangen zat, ontwikkelde ik allerlei angsten. Wie was ik zonder eetstoornis? Wat moest ik als ik aangekomen was? Hoe kon ik meer afvallen? En wat kon ik doen tegen dat gevoel dik en lelijk te zijn. Ik hield me bezig met oppervlakkige angsten, maar ondertussen was ik eigenlijk heel erg bang voor het leven. En ik bleef het uitstellen om die angst aan te gaan.
Ik zocht op de verkeerde plek
Door het in mijn eetstoornis en gewicht te zoeken, zocht ik op de verkeerde plek naar geluk en verlichting van negatieve gevoelens. Ik hoopte op rust, op duidelijkheid, controle en een gelukkiger leven, maar door af te vallen zocht ik op de totaal verkeerde plek. Het ondergewicht heeft me nergens bij geholpen en me alleen maar verder de put in gebracht, ook al dacht ik dat het mij juist steun zou geven.
Wat vind jíj rot aan ondergewicht?
♥
Fotografie: Francesca Dioni, Jozef Turoci
Geef een reactie