Op de middelbare school was het heel duidelijk dat ik anorexia had. Mijn eetstoornis was erg zichtbaar en mijn school speelde daar goed op in. Ik had gesprekken met een vertrouwenspersoon, lunchte samen met mijn mentor en er werd rekening gehouden met eventuele afwezigheid. Dit was erg fijn. Echter heb ik het grootste gedeelte van mijn eetstoornis boulimia gehad, een minder zichtbare of zelfs onzichtbare eetstoornis. M’n leraren hadden wel door dat er iets aan de hand was, maar waren lang niet allemaal op de hoogte. Best lastig. Ik vond ‘s ochtends m’n bed uitkomen al moeilijk genoeg, laat staan ook nog eens een studie volgen.
In deze blog schrijf ik over een aantal dingen die ik van mijn schoolbestuur en leraren verlangde. Achteraf gezien is het altijd makkelijk praten, maar ik had gewild dat ik hier toentertijd opener over was geweest. We zeggen het zo vaak: Blijven praten. Het is lastig, maar echt goed om open te zijn in wat jij op dat moment nodig hebt. Dat doe je niet alleen voor een ander, maar ook voor jezelf. Aangeven wat je nodig hebt is een manier van voor jezelf zorgen. We hebben allemaal iets nodig en de één wat meer of wat anders dan de ander, dat is oké, die ruimte mag je innemen. Uiteindelijk maakt dat de situatie alleen maar beter voor zowel jezelf als voor de ander. Het is goed om iets te kunnen vragen en het is fijn om iets te kunnen geven.
♥ Aanwezigheid
Al snel had ik verteld over mijn vaste therapiedagen. Dat moest ook wel, ik kon niet zomaar lessen missen zonder te vermelden waarom dat nodig was. De leraren die ervan moesten weten, wisten ervan. Af en toe vroegen ze ernaar hoe het met me ging en dat vond ik prettig. Echter had mijn eetstoornis niet slechts effect op mijn fysieke aanwezigheid.
Waar fysieke aanwezigheid duidelijk is om te begrijpen, want ja, je kan niet op twee plekken tegelijkertijd zijn, voelde ik vaak heel ongemakkelijk en onbegrepen wanneer het me niet lukte mentaal ook echt aanwezig te zijn. Ik kon behoorlijk moe zijn van therapie en er vond nog veel strijd plaats in mijn hoofd.
Ik stak zelden mijn hand op en wanneer mij een vraag werd gesteld, kreeg ik het benauwd, waarna ik met een rood hoofd en veel moeite een stompzinnig antwoord uit m’n mond kreeg. Ik scoorde continu laag op actieve deelname in de les en dat vond ik onwijs lastig. Mensen moesten wel denken dat ik dom was, dacht ik vaak.
Wat ik zou willen dat leraren wisten was de strijd die dag in dag uit in mijn hoofd plaats vond. Ik vecht niet slechts tegen mijn eetstoornis tijdens de uren dat ik therapie hebt. Ik doe dit dag in, dag uit, elk uur en elke minuut. Dat ik veel aan mijn hoofd heb, betekent niet dat ik niet mijn best doe of niet geïnteresseerd ben.
♥ Huiswerk
Zoals bij elke opleiding kreeg ik ook op de kunstacademie opdrachten mee die ik thuis moest maken. Ik vond mijn studie oprecht heel leuk en interessant, dat is geen moment niet zo geweest. Toch vond ik het af en toe best lastig om m’n huiswerk te maken.
Wanneer smiddags na school de eetstoornis de overhand nam en ik weer verviel in het hebben van eetbuien die ik direct compenseerde, kwam ik simpelweg niet meer toe aan mijn huiswerk. Al mijn tijd verspilde ik aan mijn eetstoornis tot ik aan het eind van de avond uitgeteld en huilend in mijn bed belandde.
Voor mijn leraren was het erg moeilijk om voor te stellen wat een eetstoornis precies inhield. Het was dan ook lastig uit te leggen dat huiswerk maken echt niet ging op de dagen dat mijn eetstoornis het helaas van me won. Natuurlijk vocht ik hier altijd heel hard tegen, maar soms gebeurde het dan toch. Dit betekent niet dat ik lui of gemakzuchtig ben. Geef me 1 extra dag de tijd en ik krijg m’n huiswerk af. Dat is alles wat ik nodig heb af en toe.
♥ Betrokkenheid
Toen ik nog veel in mijn eetstoornis zat was ik een erg stil en teruggetrokken meisje. Ik hield me liever op de achtergrond, werd liever niet gezien. Iets wat mensen op dit moment niet bij me zouden vinden passen, maar de eetstoornis maakte mij heel klein. Hierdoor vond ik het soms lastig om met mensen te praten over wat mij bezig hield en hoe ik me voelde.
Mijn leraren waren over het algemeen wel op de hoogte van mijn problemen, maar lieten me het verder zelf maar uitzoeken. Dat begrijp ik ergens wel, school is school en geen plek voor therapie, maar toch was het fijn wanneer een leraar wel oprecht vroeg naar hoe het met me ging. Al was het maar een kort gesprekje, de betrokkenheid deed me goed. Ik voelde me gehoord en kreeg er weer wat energie van om verder te gaan. Niet al mijn leraren waren zo, maar degene die dat wel waren ben ik tot op de dag van vandaag toe erg dankbaar. Ik heb een hoop goede en waardevolle gesprekken gehad met mijn leraren, die nu overigens mijn collega-kunstenaars zijn.
♥ Geduld
Het was voor mij niet mogelijk om al m’n energie in m’n studie te stoppen. Dit riep veel frustraties op bij mij, maar ook bij mijn leraren. Wanneer het mij niet lukte het lesprogramma te volgen, zaten daar toch altijd bepaalde consequenties aan. Ze konden natuurlijk het één en ander door de vingers zien, maar er zat echt een grens aan. Ik kreeg niet dezelfde cijfers als mijn medestudenten, had minder sociale contacten en moest regelmatig op gesprek komen wanneer ik weer te veel werk liet liggen.
Dit maakte mij onwijs onzeker. Ik wist dat ik het niet goed deed op school, maar ik deed echt mijn uiterste best. School heeft ook zijn best gedaan door mij nog extra herkansingen te geven, maar ergens voelde het voor mij toch alsof ze me eigenlijk vervelend vonden. Natuurlijk had dit ook te maken met mijn lage zelfbeeld, maar voor sommige leraren was een eetstoornis gewoon iets heel ongrijpbaars. Soms kreeg ik wel eens een ondoordachte opmerking naar mijn hoofd waaruit bleek dat ze me dom, lui of ongetalenteerd vonden. Dit raakte mij dan erg en maakte me heel onzeker.
Wat ik van deze leraren nodig had gehad was geduld. Er zijn meerdere redenen dan een gebrek een intelligentie of wilskracht waardoor je minder op school zou kunnen presteren. We zijn niet allemaal over één kam te scheren en iedereen heeft andere behoeftes. Ik heb gewoon iets meer tijd en iets meer aandacht nodig. Wanneer je dat me gunt, zal ik echt m’n uiterste best doen om het allemaal waar te maken.
Het is fijn wanneer je deze behoeftes kan communiceren met je leraren en het schoolbestuur. Wanneer we elkaar beter begrijpen, kunnen we elkaar beter helpen. Ik had hier achteraf opener in kunnen, maar koos een andere oplossing. Naar school gaan terwijl je ook tegen je eetstoornis aan het vechten bent is erg zwaar, dat moet je niet onderschatten. Het kan natuurlijk wel, maar ik heb er uiteindelijk toch voor gekozen om een jaar studiepauze in te lassen, zodat ik echt al m’n energie in therapie kon gaan stoppen. Dit met het doel het volgende jaar wel al m’n energie in m’n studie te kunnen stoppen.
Ik ben nog altijd erg blij dat ik deze stap heb gezet en hier wel open en eerlijk over heb gecommuniceerd met school. Ik weet dat dit voor veel mensen een grote stap is en als falen voelt, maar soms kan het echt een betere en juist sterke keuze zijn. Wees eerlijk naar je school, je behandelaren en voornamelijk naar jezelf. Zoek, bespreek en vind wat voor jou het beste is.
Wat zou school voor jou kunnen doen?
Geef een reactie