Regelmatig krijg ik via de mail de vraag wat ouders zelf al kunnen doen wanneer er sprake is van een eetstoornis of een vermoeden van een eetstoornis. Een vraag die lastig is om algemeen te beantwoorden omdat iedere situatie anders is, toch wil ik een poging wagen. Wel een poging voor ouders van (jonge) pubermeiden. Voor oudere meiden en volwassenen heb ik een iets andere visie over de rol van ouders. Deze blog is voor ouders om hun handvaten te geven, ik denk wel dat ik heel veel meiden over me heen ga krijgen, dat is dan maar zo.
”Beste ouders,
Allereerst: schakel de huisarts in en deel uw vermoeden en laat de huisarts meedenken hierin.
Is uw vermoeden bevestigd? Laat u dan goed informeren. Zoek hier op Proud2bme informatie, bij Buro Puur kunt u een ouderhandleiding opvragen, het boek “Ouders als bondgenoot” kan u verder helpen en bij verschillende sites van instellingen en patiëntenverenigingen staat ook veel informatie. Deze informatie biedt u de achtergrond die u nodig heeft om te kunnen begrijpen wat er gaat gebeuren wanneer u onderstaande gaat doen. ###
Ten tweede gaat u de regie nemen over wegen, eten en bewegen. Dit gaat niet zonder slag of stoot en vraagt dat u zeer consequent gaat handelen en doet wat u zegt en zegt wat u doet. Een eetstoornis is onbetrouwbaar, uw kind verdwijnt hierachter en u zult betrouwbaar moeten blijven.”
Wegen:
Vraag bij de huisarts na wat het gewicht op deze leeftijd met de lengte eigenlijk zou moeten zijn en kijk dan hoeveel uw kind werkelijk weegt. Dan neemt u de weegschaal thuis in beheer en gaat een keer in de week thuis wegen op een vast moment (bijv. maandagmorgen na het plassen, voor het ontbijt). Deze gegevens houdt u bij op een lijst of in een grafiek zodat u kunt zien of ze verder afvalt, stabiel blijft of aankomt.
Eten:
U leest dit omdat u vermoedt dat uw kind een eetstoornis heeft. Dat betekent dat eten voor uw kind niet vanzelfsprekend is. U zult bij de maaltijden erbij moeten zijn en afspreken wat ze moet eten. U bepaalt dat, niet zij. Natuurlijk hoeft u haar niet te “pesten” met overmatig veel boter, slagroom e.d. Maar bijv. wel dat op een boterham boter hoort en dat de boterham volledig belegd hoort te zijn, dat zuivel noodzakelijk is. Om compenseren te voorkomen, zult u ook na de maaltijd nog bij haar moeten blijven. Wij adviseren een uur na de maaltijd geen wc-bezoek.
Valt u dochter af? dan moet er eten bij. U spreekt dit ook zo af met haar en bent daarin betrouwbaar. De eetstoornis van uw kind zal altijd een reden weten te vinden dat het niet nodig is, van buikgriep tot koulijden naar toeval.
Bewegen:
Afhankelijk van de ernst van het ondergewicht (grofweg kunt u het als volgt berekenen: 10% minder dan gezond gewicht = ondergewicht, 20% minder = ernstig ondergewicht, 30% minder = onmiddellijke actie door huisarts, spoedverwijzing kinderarts noodzakelijk).
In principe mag uw kind bij ondergewicht gewoon bewegen (sport, gym, fietsen), mits ze eet wat ze moet eten van u. Bij ernstig ondergewicht mag zij niet meer bewegen en moeten activiteiten gestopt worden om het lichaam kans te geven om aan te sterken. Vraag de huisarts om haar lichamelijke conditie in de gaten te houden, hoe meer richting 20%, hoe vaker.
Daarnaast moet u alert zijn op overmatig bewegen, zoals springen in haar kamer, buikspieroefeningen. Als zij afvalt kunt u dat dus ook inperken.
Een en ander gaat niet zonder slag of stoot. U zult dus ook moeten kiezen wat u wel aangaat en wat niet. Uw kind kan op dit moment niet voor zichzelf zorgen hierin, u zult het moeten doen. En wanneer het u allemaal lukt om haar niet verder te laten afvallen, heeft u een ongelooflijk winst behaald!
Wanneer op grond van uw vermoeden en uit consultatie van de huisarts blijkt dat uw vermoeden waarschijnlijk gegrond is, is mijn laatste advies in deze: zoek hulp zodat u ondersteuning krijgt en uw dochter ook hulp krijgt. Want een ding weet ik zeker: als u deze adviezen opvolgt, gaat de spanning stijgen en krijgt u dochter het moeilijker dan ooit. En om dat te begrijpen en er begrip voor te hebben, is nodig dat u zich goed informeert.
Een eetstoornis is een ernstige psychiatrische stoornis en een specifieke behandeling is vaak nodig. Deze handreiking is niet meer dan dat, een handreiking, een denkrichting voor ouders om tegenwicht te bieden aan het gevoel van machteloosheid dat vaak overheerst.
Ooit zei een dochter het heel erg mooi:
Vertrouw op mij
Maar vertrouw niet op mijn eetstoornis……
Door: Gezinstherapeut
Geef een reactie