“De aarde draait door, maar ik sta stil.” Dit is een vergelijking die ik ondertussen al vaak gemaakt heb. Elke keer dat ik in een dipje zit, voelt het op deze manier voor me. Het is alsof het dagelijks leven van andere mensen gewoon doorgaat en dat ze ook een doel in hun leven hebben, maar ik niet. In de ochtend kom ik uit bed en in de avond ga ik er weer in. Wat ik in die tussentijd doe? Ik zou het niet weten. Het lijkt dan net of er geen licht meer aan het eind van de tunnel is. Het lijkt alsof ik al tijden onderweg ben, maar geen stap vooruit komt. Het lijkt gewoon niet op te houden.
‘Achter de wolken schijnt de zon.’ Wanneer zie ik hem dan? Wanneer zal ook ik het licht aan het eind van de tunnel zien? Is er nog wel hoop? Waar doe ik het eigenlijk voor? Op de momenten dat het minder gaat, heb ik allemaal van deze vragen. Mijn gedachten spelen met me en proberen me gek te maken. Het maakt me onzeker. Ben ik nog wel ik? Wie ben ik altijd geweest? Ik vraag me van alles af, maar ik weet nergens het antwoord op. Ik doe mijn best om iets van mijn dagen te maken, maar eigenlijk doe ik vrij weinig. Alles kost me energie, en ik heb nergens de motivatie door. ‘Gewoon doorgaan.’ Ik blijf het mezelf zeggen. Soms voelt het als één grote leugen, soms geeft het me hoop.
Als ik naar muziek luister, lijken mijn gedachten te kalmeren. Maar het is nog niet weg. Ik moet doorgaan, zonder dat ik weet voor wie. Uiteindelijk voor mezelf, maar op de momenten dat je geen hoop meer hebt, is het heel moeilijk je nog ergens toe te zetten.
Ontbijten, muziek luisteren, ochtend snack, boek lezen. Lunch, tekenen, middag snack, schrijven. Een dag lijkt niet op te houden. Tot je in de avond weer naar bed gaat, en je hoopt dat het de volgende dag beter mag gaan. Maar de volgende dag is er niets veranderd. Alles lijk precies hetzelfde. Je doet weer je dagelijkse dingen, terwijl je van veel dingen last hebt. Naast dat je het mentaal zwaar hebt, lijkt het ook invloed te hebben op je lichaam. Je benen voelen als twee betonblokken en je komt nauwelijks vooruit. Je armen lijken zoutzakken, en je krijgt ze nauwelijks omhoog. Je merkt dat je de conditie van een slak hebt gekregen, want zelfs naar de supermarkt lopen lijkt op een bijna onmogelijke opdracht.
Wat is er met je gebeurd? Je herkent jezelf niet meer. Ik had dat ook. Vroeger was ik behoorlijk actief, en had ik een goede conditie. Nu heb ik de conditie van een slak. Beetje bij beetje probeer je je dagen wat actiever in te vullen, maar na elke activiteit ben je kapot. Je vraagt je af of het ooit nog goed komt. Je vraagt je af of je ooit gelukkig zal zijn, en of je ooit minder onzeker bent. Je hoopt het, maar je gelooft er bijna niet meer in.
….en na een tijdje gaat alles weer beter. Je begint je leven weer rustig op te pakken en je vergeet hoe de uitzichtloze periode eigenlijk was. Je hebt het licht aan het eind van de tunnel weer terug kunnen vinden. Je gaat er weer voor. Je hebt weer motivatie gevonden, en je doet wat je kan om er weer het beste van te maken. Beetje bij beetje krabbel je weer overeind. Je klimt uit het diepe dal, en je grijpt de kansen die op je af komen. Niet direct, maar beetje bij beetje. De zon is achter de wolken vandaan gekomen, en je kunt weer lachen. Je hoopt dit gevoel vast te houden, maar stiekem ben je best bang dat het uitzichtloze weer terug zal komen. Maar je weet dat het oké is, en dat als je weer een dipje krijgt, je weer zal vechten, want je kan het!
Hoe houden jullie hoop? Voor mij werkt muziek heel erg. Op dit moment is Remedy van Adele mijn lievelingsliedje. Welke muziek geeft jou hoop?
Geef een reactie