Heel wat jaren van mijn leven heb intensieve behandeling gevolgd. Ik heb therapie gehad bij een kinderpsycholoog, bij een psycholoog gespecialiseerd in eetstoornissen, ik ben opgenomen geweest op een crisisafdeling en ik heb een klinische behandeling gevolgd. Daarna ben ik heel wat jaren in behandeling geweest bij een psycholoog en psycho-therapeut. Vooral die laatste heeft mij ontzettend goed geholpen. Ik denk nog vaak aan haar en aan hoeveel ik heb gehad aan onze waardevolle gesprekken. Het was zwaar om afscheid van haar te nemen omdat ze zo’n groot deel van mijn leven uit is gaan maken.
Tegelijkertijd kijk ik ook terug op bijzondere lessen die ik van haar heb geleerd en waar ik de rest van mijn leven iets aan zal hebben. In deze blog deel ik er graag een aantal met je. Misschien heb je er iets aan en kun je er iets uit meenemen wat weer helpend is voor jouw behandeling.
Niet alles komt goed
Als je in therapie gaat, dan ga je daar vaak in met het idee dat je je problemen op gaat lossen. Dat beeld had ik er in ieder geval bij. Het ging niet goed met me en dat moest op de een of andere manier opgelost worden. Door de jaren heen kwam ik er echter achter dat het niet zo makkelijk was. De problemen die ik had waren best complex en zijn niet zomaar ontstaan waardoor ze ook niet zomaar weg gingen.
Toen mijn therapeut voor het eerst tegen mij zei dat niet alles goed komt, heb ik heel erg hard gehuild. Ik kon me niet voorstellen dat ik verder zou moeten leven met bepaalde problemen en kwetsbaarheden. Dat leek me niet haalbaar en niet leefbaar. Inmiddels zijn er heel veel dingen die goed gaan, maar er zijn ook dingen die inderdaad niet opgelost zijn. Ik heb ermee leren omgaan, maar sommige dingen zijn er nog steeds. Het verschil is dat ik het nu aan kan en er niet meer aan onderdoor ga.
Wat ik voel is echt
Ik ben altijd vrij streng geweest voor mezelf wat maakte dat ik het stom vond als ik verdrietig was of heftig reageerde op bepaalde situaties. Ik mocht van mezelf niet verdrietig worden omdat ik bang was dat anderen dat raar zouden vinden. Ook voelde ik me nog stommer als het dan een keer gebeurde dat iemand anders inderdaad wat verbaasd reageerde op mijn emotie. Mijn therapeut leerde me echter dan mijn gevoel altijd echt is.
Een ander kan het niet terecht vinden of denken dat het onzin is, maar als ik me verdrietig voel, dan is dat verdriet echt, ongeacht of het passend of wel of niet overdreven is. Ik voel het op dat moment zo en dat kan komen door dingen die ik heb meegemaakt of omdat een situatie een gevoelige snaar raakt. Een ander heeft daar niks over te zeggen en daarnaast moet je dit gevoel altijd serieus nemen, want je het voelt het niet voor niets.
Ik ben zoals ik ben om een reden
Geregeld heb ik me afgevraagd waarom ik soms doe zoals ik doe en ben zoals ik ben. Ik vond mezelf niet sociaal genoeg, te wantrouwend, afwachtend, onzeker en had een laag zelfbeeld. Ik was hierdoor heel streng voor mezelf en maakte mezelf vaak met de grond gelijk als ik vond dat ik mezelf weer eens raar had gedragen of dacht dat ik rare gedachten had. Door over dit soort situaties te praten met mijn therapeut, kwam ik erachter dat ik vaak reageerde op bepaalde manieren, doordat ik gevormd ben door mijn ervaringen van vroeger. We maken nu eenmaal allemaal dingen mee waardoor je bepaalde overtuigingen over jezelf en de wereld creëert en dit speelt een grote rol in je ontwikkeling en in wat voor mens je later wordt.
Ik leerde hierdoor mezelf beter te begrijpen en te accepteren. Als ik bijvoorbeeld met een vriendin had afgesproken en ze appte mij vrij kort van tevoren dat het toch niet door kon gaan, dan kon ik hier best verdrietig van worden. Eerder vond ik dat dan ook nog een stom van mezelf maar later zag ik in dat dit soort dingen voor mij voelde als een persoonlijke afwijzing, iets wat ik nu eenmaal veel heb ervaren vroeger. Daardoor wordt even een gevoelige snaar geraakt en als dat mij verdrietig maakt, is dat helemaal niet erg.
Ik ben sterk
Ik heb vaak gedacht dat ik het leven niet aan kon en als er iets naars gebeurt dan kan ik dat nog steeds weleens denken. Toen ik intensief bezig was met EMDR kon ik vaak in paniek raken van allerlei nare herinneringen en had ik het gevoel dat ik niet verder kon leven met al die nare beelden. Ook voelde ik me altijd eenzaam omdat ik er ten opzichte van vriendinnen wat meer alleen voor stond en niet de ouders had waar ik wel behoefte aan heb. Ik voelde me klein en minderwaardig.
Mijn therapeut hielp me echter in te zien dat ik eigenlijk ontzettend sterk ben. Ik heb al zoveel overwonnen in mijn leven en sta ondanks alles nog steeds overeind. Ik heb veel fouten gemaakt maar doe ook veel goede dingen die laten zien dat ik het wel kan. Ik ben inmiddels een volwassen vrouw en kan mijn eigen keuzes maken, hoe eng ik dat soms ook vind. Ik kan het leven wel aan en ben sterker dan ik ooit had gedacht.
Herstel hoeft niet perfect te zijn
Dit sluit een beetje aan op het eerste punt. Hiermee bedoel ik echter ook dat als je hersteld bent, bijvoorbeeld van je eetstoornis, dit niet betekent dat het vanaf dat moment altijd geweldig goed moet gaan. Ik denk dat ik herstel vaak wat geromantiseerd heb, alsof mijn leven dan fantastisch zou zijn en ik ontzettend gelukkig zou zijn. Het gaat goed met me, maar ik heb ook heus nog weleens moeilijke dagen waarop ik me niet goed voel. Dit verschilt waarschijnlijk per persoon en hangt ook af van de problemen die je hebt, maar het heeft mij erg geholpen dat mijn therapeut mij geregeld zei dat herstel niet perfect hoeft.
Er zijn dagen waarop ik het gevoel heb dat ik de hele wereld aan kan maar er zijn ook dagen waarop ik het liefst in bed zou willen blijven liggen. Het verschil is echter dat ik nu niet meer in bed blijf liggen en daaraan kun je zien dat er wel degelijks sprake is van herstel, ondanks de lastige momenten. Vanaf het moment dat ik mezelf toe ben gaan staan dat het ook nog weleens moeilijk mag zijn, heb ik veel meer rust gekregen en ging het eigenlijk alleen maar beter.
Wat leerde jij van jouw therapeut?
Geef een reactie