Wat echt anders is in de nieuwe kliniek waar Aafke opgenomen is, zijn de strenge regels die er gelden. Voor de opname stroomt mijn mailbox al vol met allerlei documenten waarin precies staat wat Aafke wel mag en niet mag in de kliniek. In eerste instantie vind ik het best onvriendelijk overkomen.
Er zitten regels bij die ook passend zouden zijn in een jeugdinrichting. Alsof elke patiënt in beginsel niet te vertrouwen is. Zo kan de kamer van Aafke bijvoorbeeld elk moment gecontroleerd worden, en mag zij allerlei zaken niet in haar bezit hebben. Het is in tegenstelling tot de vorige kliniek volstrekt helder wanneer ze een time-out krijgt en wanneer niet. Bij de vorige kliniek stond helemaal niets op papier.
In eerste instantie vond ik dat warmer. Maar naarmate de opname van Aafke langer duurt in de nieuwe kliniek, naarmate ik meer begrip krijg voor deze manier van werken. Maar het blijft bij mij niet alleen maar bij begrip. Ik vind deze manier van werken uiteindelijk voor Aafke veel beter. Alles is van tevoren volstrekt helder. Niets hangt af van het persoonlijk oordeel van een therapeut. Die duidelijkheid komt Aafke absoluut ten goede. Er is geen ontsnappen aan deze regels.
Bij Aafke leidt deze manier van werken tot veel boosheid, maar uiteindelijk kan ze niet anders dan de strenge regels volgen, die langzaam de gang inzetten tot een licht herstel. Ik ben ervan overtuigd dat de weg tot herstel bij Aafke is ingezet, dankzij de strenge regels en de discipline die in de kliniek heerst. Aafke heeft deze regels meer dan nodig.
Tegelijkertijd ben ik er ook van overtuigd dat hier niet mee gezegd is dat deze aanpak voor alle jongeren de beste aanpak is. Ik vergelijk het ook maar met verschillende schooltypes. Het ene kind floreert juist in een Vrije School, terwijl het andere kind juist meer gebaat is bij meer structuur en een vast programma. Voor mij geldt in ieder geval dat ik nu pas echt het gevoel heb dat we bij de juiste kliniek zijn aangeland. Het voelt alsof we meer dan een jaar, zonder navigatie, door het hele land gezworven hebben, op zoek naar de juiste plek. Deze kliniek lijkt de eindbestemming te zijn van deze lange bijna reis.
Wat ik aan het begin wel een nadeel vind, is dat zelfs het contact met ons als ouders in een protocol is vastgelegd. Wij kunnen niet zomaar met iedereen contact opnemen. Veel later moet ik toegeven dat ook dit uiteindelijk veel duidelijkheid en rust geeft.
Aafke belt ons elke avond op. Zij mag, naar haar eigen zeggen, niet huilen op de groep. Mede daardoor voelt zij zich intens alleen en verdrietig. Dat zijn momenten waarop mijn hart breekt. Aafke is erg in de war. Dat heeft naar ons idee te maken met gebrek aan veiligheid en structuur. Zij vindt het erg moeilijk om hulp te vragen. Wij zijn bang dat zij zich verder terug gaat trekken, en dat de eetstoornis alleen maar groeit i.p.v. afneemt. Tegelijkertijd hebben wij alle vertrouwen in het team van hulpverleners.
Volgende keer: Stemmen in je hoofd
Geef een reactie